Κάλαντα

Πρέπει να ήμουν πολύ στραβό παιδί (κάτι που μάλλον χειροτέρεψε με το πέρασμα του χρόνου). Δε μου άρεσε σχεδόν τίποτε από αυτά που συνήθιζαν να κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ένα από αυτά ήταν τα κάλαντα. Ποτέ δε μου άρεσαν τα κάλαντα. Δεν ήθελα να βγαίνω να τα λέω. Τα έλεγα μόνο όταν με βάζανε με το ζόρι σε γιαγιάδες και κάτι ξεχασμένες θείες στις οποίες με σέρνανε τέτοιες μέρες.

Δυο προβλήματα είχα με τα κάλαντα. Πρώτον, έβρισκα ότι ήταν απίστευτα άσχημα τραγούδια. Ήταν πολύ κακή και βαρετή μουσική, κάποιος αφάνταστα ατάλαντος, αν όχι εντελώς ηλίθιος, πρέπει να τα είχε σκαρφιστεί, άλλη εξήγηση δεν υπήρχε. Η μόνη άλλη μουσική που συναγωνιζόταν αυτά τα χάλια ήταν ο εθνικός ύμνος. Δεν ήθελα να τα ακούω κι ακόμα περισσότερο δεν ήθελα να τα τραγουδήσω. Δεύτερον, αισθανόμουν ότι το να βγαίνω στη γειτονιά να λέω κάτι τόσο κακό για να μου δώσουν χρήματα ήταν τρελή απάτη. Ήταν σα να πουλάς στον άλλο κάτι σκάρτο. Αν ήταν ωραία μουσική και τραγουδιόταν όμορφα κι όχι με φάλτσα γκαρίσματα τότε ίσως να το συζητούσα, ίσως να άξιζε οι άλλοι να σου δώσουν κάτι για τον κόπο σου, αν τους είχε αρέσει. Αλλά έτσι κι αλλιώς όπως γινόταν όλο το πράγμα είχε ένα στοιχείο εκβιασμού ("τα είπα, κατέβαινε τώρα") που με ενοχλούσε και δεν ήθελα να έχω σχέση.

Σήμερα η γνώμη μου για τα κάλαντα εξακολουθεί να είναι η ίδια που είχα όταν ήμουν παιδί.

(Τσουρνεμένο από τον New Yorker)

Carlos Kleiber: Ich bin der Welt abhanden gekommen

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για τον Carlos Kleiber. Ακόμη και αν τα γερμανικά είναι δύσκολα, αρκεί να το δει κανείς για να θαυμάσει την μοναδική του ικανότητα να μεταδίδει τη μουσική. Πολλά βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα που, εγώ τουλάχιστον, τα είδα για πρώτη φορά.

ΥΓ Rowlf, κλείσε την ένταση και δες το βίντεο. Παίζει πολύ Βάγκνερ

Dvorak: Symphony No. 7 - Haitink/ SKD

Άντε, γιατί πολύ έμεινε η άλλη παπαριά στο πρώτο τραπέζι.

Oh the quality!

Τι έντεχνο και μαλακίες μου λες τώρα;





(ο συνθέτης, υποθέτω, συνάδελφος της Μανωλίδου)

Plague Mass

Diamanda Galás: Plague Mass

iPod's Encomium

Μάζι με το μακβοοκ αγόρασα πέρυσι και ένα iPod Touch. Έχει αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο. Η μεγαλύτερη προσωπική απόλαυση είναι όμως η ανάγνωση. Μέσα σε ένα χρόνο έχω διαβάσει πολλή περισσότερη λογοτεχνία από ό,τι συνήθως. Τόσο το iBooks όσο και το Kindle έχουν αποδειχθεί εξαιρετικοί eBook Readers. Φαντάζομαι πόσο απολαυστική μπορεί να είναι ανάγνωση από την οθόνη ενός iPad. Αλλά θα έρθει και η ώρα γι΄αυτό.

Μικρό αντισυντεχνιακό

Ήρθε στο inbox μου το παρακάτω email.

Subject: Συναυλία Συμφωνικής Ορχήστρας Δήμου Αθηναίων

Αγαπητοί φίλοι. Εάν δεν έχετε κάτι καλύτερο η ορχήστρα του Δήμου που επί 15 χρόνια προσφέρει Τέχνη στους Αθηναίους χρειάζεται τη συμπαράστασή σας. Η ορχήστρα παίζει πλέον με μουσικούς απολυμένους, κάποιους έτοιμους για εφεδρεία και γενικά παλεύει να σωθεί στη γενική καταιγίδα που δέρνει τη χώρα. Χρειαζόμαστε κόσμο στις συναυλίες όπου οι απολυμένοι συνεχίζουν να παίζουν δίπλα μας φορώντας λευκά πουκάμισα και χωρίς αμοιβή. Αξίζει να δείτε αυτό το τραγικό θέαμα. Μια ασπρόμαυρη Ορχήστρα να παίζει για να σωθεί.

Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε σε αυτόν τον τόπο για ποιους λόγους έχουμε (και πληρώνουμε) διάφορα πράγματα. Γιατί έχουμε Δήμους; Για να μας μαζεύουν τα σκουπίδια ή για να μας παίζουν μουσική; Ποια πραγματική ανάγκη εξυπηρετεί η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων; Λίγος ορθολογισμός δε βλάπτει. Σκέφτηκε κανείς πόσο στοιχίζει στο Δήμο Αθηναίων να διατηρεί αυτό το σύνολο (ή αντίστοιχα πόσο στοιχίζει στο Δήμο Θεσσαλονίκης η ΔΟΘ) και αν το ποσό αυτό αξίζει να δαπανάται για το έργο που προσφέρει η ορχήστρα και την απήχηση που αυτό έχει στους Δημότες που την πληρώνουν;

Έχω την εντύπωση ότι πράγματα όπως τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων δημιουργήθηκαν για να ικανοποιήσουν τη μεγαλομανία του Αβραμόπουλου όταν ήταν Δήμαρχος και φυσικά γρήγορα έγιναν ακόμα ένας οργανισμός που ο πραγματικός λόγος ύπαρξής του είναι το βόλεμα ημετέρων και η διασπάθιση δημόσιου χρήματος.

Λόγω των εμμονών της αριστεράς σε αυτό τον τόπο έχουμε μείνει να βλέπουμε πάντα πόσο κρίμα είναι οι απολυμένοι. Αυτό είναι το μοναδικό κρίμα, τουλάχιστον το μοναδικό που έχει σημασία. Το πόσο κρίμα, πόσο ηθικό είναι αυτοί που πληρώναν χωρίς λόγο για όλα αυτά τόσα χρόνια να συνεχίσουν να τα πληρώνουν ακόμα και τώρα που δεν έχουν να τα πληρώσουν, όχι μόνο δεν το συζητούμε, δεν περνάει καν από το μυαλό μας. Έστω και τώρα ας αρχίσει να αλλάζει η νοοτροπία της ψευδοευαισθησίας, του "ε, κάπου πρέπει να βολευτούν κι αυτοί".

W contra W

I like Wagner's music better than anybody's. It is so loud that one can talk the whole time without other people hearing what one says. That is the great advantage: don't you think so Mr. Gray?

Oscar Wilde, The Picture of Dorian Gray

ΜΜΜ (Μικρά Μη Μουσικά)

1.

Κατέρρευσε ο υπολογιστής μου (MacBook). Είχα καλεσμένους στο σπίτι για μερικές μέρες, παραχώρησα ευγενικά τον υπολογιστή, μόλις έφυγαν αρχίσαν τα προβλήματα. Κολλούσε, αργούσε να μπουτάρει. Προσπάθησα να σώσω ό,τι σωζότανε, έκανα μια επανεγκατάσταση του λειτουργικού. Καμιά ιδιαίτερη βελτίωση. Μηδένισα τον σκληρό και ξαναεγκατέστησα για δεύτερη φορά το λειτουργικό. Αρχική βελτιώση, σιγά σιγά τα ίδια προβλήματα. Έκανα το hardware test· στο μικρό δεν έδειχνει πρόβλημα, το μεγάλο κολλούσε. Η ιστορία κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Τελικά τον πήγα στο σέρβις. Εξαιρετικοί. Εϊχε πρόβλημα ο σκληρός, μου τον αντικατέστησαν, σε λιγότερο από μια ώρα είχα τον υπολογιστή μου πίσω και για την ώρα που περίμενα μου έδωσαν κουπόνι για δωρεάν καφέ στην καφετερία του μαγαζιού. Άψογοι. Και είναι απλώς μεταπωλητές.

2.

Το τελευταίο πόντκαστ του Ντεντίου εξαιρετικό. Μιλάει για το πώς ο επεμβατικός και ρυθμιστικός ρόλος του κράτους εμποδίζει την καινοτομία σε διάφορους τομείς της κοινωνίας και της οικονομίας. Και δείχνει με απλά παραδείγματα - και γι' αυτό ο λόγος του είναι πιο πειστικός - πώς εξαιτίας αυτών των παρωχημένων νομοθετικών πλαισίων που οφελούν διάφορες ομάδες και συντεχνίες, οι πολίτες και οι καταναλωτές δεν μπορούν επωφεληθούν από μικρές και ορισμένες φορές προφανείς αλλάγες σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση κα. Αλλά φαντάζομαι πως αυτά για την Ελλάδα ακούγονται εντελώς αλαμπουρνέζικα.

3. Τώρα που έγραψα για συντεχνίες θυμήθηκα αυτό το πολύ ωραίο άρθρο. Διαβάστε το ολόκληρο, αξίζει τον κόπο. Ιδιαίτερα διαφωτιστικό το τρίτο σκέλος που αφορά την 'απεχθή' διάσταση του ελληνικού χρέους. Κλείνω αντιγράφοντας ένα σύντομο απόσπασμα:

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.

Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη.

Visual Sound

Αυτοσχεδιάζοντας με Partitura

Στον αέρα

Sibelius 7

Finale 2012

Πήρα τα screenshots αφού έγραψα τις νότες από την αρχή στο κάθε πρόγραμμα χρησιμοποιώντας τα default settings που έχει το καθένα, χωρίς να κάνω διορθώσεις με το χέρι. Το Finale και τα τρίηχα μένουν ξεκρέμαστα…

Μπάτσε, γουρούνι, βιογράφε

Τέλειωσα πριν μερικές μέρες την ανάγνωση του βιβλίου του Walter Isaacson για τον Steve Jobs. Το βιβλίο με άφησε απογοητευμένο. Πρόκειται για ένα βιαστικό, προχειρογραμμένο συμπίλημα, μια επιφανειακή ματιά. Αυτό δηλ. που έχω συνηθίσει να περιμένω ότι μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος. Ο Isaacson μοιάζει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις άφθονες σκανδαλιστικές λεπτομέρειες της ζωής του Jobs αλλά δε φαίνεται να καταλαβαίνει καθόλου για ποιους ακριβώς λόγους ο Jobs ήταν τόσο σημαντική προσωπικότητα, τι είναι αυτό για το οποίο αξίζει να γραφεί ένα βιβλίο για τον άνδρα. Ακόμα χειρότερα, το βιβλίο είναι γεμάτο ανακρίβειες και λάθη που οφείλονται ακριβώς στο ότι ο συγγραφέας δεν καταλαβαίνει κάποια πράγματα. Είναι σα να έγραφε κάποιος ένα βιβλίο πχ για τον Νεύτωνα παραθέτοντας κάθε λεπτομέρεια για το πόσο δύστροπος, στραβός χαρακτήρας ήταν αλλά δεν κατάφερνε να εξηγήσει γιατί τον θυμόμαστε ακόμα σήμερα κι επιπλέον ανέφερε λάθος τους νόμους που διατύπωσε.

Από όσες γνωρίζω την πιο σκληρή αλλά δίκαιη και αναλυτική κριτική για το βιβλίο έκανε το αγαπημένο nerd του εξώστη, ο πολύς John Siracusa, στο πιο πρόσφατο επεισόδιο του Hypercritical. Ο Siracusa δείχνει με παράθεση και σχολιασμό αποσπασμάτων από το βιβλίο πόσο ελλειμματικός και ακατάλληλος για το θέμα είναι ο Isaacson.

Hypercritical ep. 42: The Wrong Guy

Καθώς στο παραπάνω link μιλάει ο άνθρωπος που είπε αυτή την εμπνευσμένη ατάκα η κριτική του δε θα μπορούσε να χωρέσει σε ένα μόνο podcast. Ποιος περιμένει τώρα μέχρι την επόμενη εβδομάδα…

Οι πολυχρονεμένοι πασάδες

Προσπαθώ να ακούσω τον πρωθυπουργό στην τηλεόραση. Δεν αντέχω, την κλείνω.

Δυο κείμενα από τα πολλά των ημερών:

• Η Τούμπα του Ανδρέα Πετρουλάκη.
• Ο μοιραίος πρωθυπουργός του Χαρίδημου Τσούκα.

Τα πάντα και τίποτα

Προσπαθώ να ακούσω αυτό. Μάταια· εκνευρίζομαι συνεχώς και θέλω να το κλείσω. Τι είναι όλη αυτή η αδιαπέραστη μάζα ήχου; Γιατί είναι έτσι; Γιατί τελειώνει εκεί που τελειώνει; (θα μπορούσε να συνεχίζει έτσι για άλλα δυο λεπτά ή για άλλο ένα τέταρτο ή για άλλες τρεις ώρες ή…)

Όλα ακούγονται αυθαίρετα.

Μοιάζει με μια ηχητική οντότητα που μένει ανεπηρέαστη. Μπορεί στην πορεία να εμφανίζονται διάφορα γεγονότα, αλλά ό,τι και να εμφανιστεί αλώνεται, κατασπαράσσεται από την ακινησία της ―είναι ακίνητη καθώς καταλαμβάνει τα πάντα. Όλα είναι πιθανά, περιέχει κάθε πιθανή εκδοχή, κάθε πιθανό παράλληλο σύμπαν.

Αν ο John Cage αναζητούσε το κενό, ο Wagner πετυχαίνει το ακριβώς ανάποδό του. Και στις δυο περιπτώσεις όλα είναι πιθανά, όλα αποδεκτά, όμως όπως το αντιλαμβάνομαι αυτή είναι η διαφορά: για τον Cage κάθε γεγονός που ταράσσει την ανυπαρξία του κενού, κάθε διαφοροποίηση, είναι ένα απρόσμενο μικρό θαύμα, μια γιορτή· μέσα στο αρμονικό σύμπαν του Wagner κάθε γεγονός που επιχειρεί να ανατρέψει τη στιγμή είναι αναμενόμενο, έτσι που τελικά τίποτα δε μπορεί να ανατραπεί. Aφού όλα είναι πιθανά, τίποτα δεν εκπλήσσει.

Ιφιγένεια εν Μπρούκλιν

Dennis Ritchie

Ο Οκτώβριος αποδεικνύεται βαρύς για τον κόσμο της τεχνολογίας. Ο θάνατος του Steve Jobs επισκίασε την είδηση. Διαβάζω ότι πέθανε πριν μερικές μέρες ο Dennis Ritchie.

UPDATE:
Ο Horace Dediu για τον Dennis Ritchie και πως με εξαίρεση τα συστήματα της Microsoft όλα τα υπόλοιπα δημοφιλή λειτουργικά συστήματα σε προσωπικούς υπολογιστές και σε φορητές συσκευές προέρχονται από το Unix.

UPDATE 2:
“They said it couldn’t be done, and he did it.”

Τάσεις

Βλέπω στο πρόγραμμα του ΜΜΑ τη συναυλία της Καμεράτας με τίτλο "Σύγχρονες Μουσικές Τάσεις από την Αμερική" που σχολιάζεται με τη φράση "Δύο «παραδοσιακοί» αμερικανοί συνθέτες συναντούν δύο σύγχρονους μινιμαλιστές".

Κατόπιν μαθαίνουμε ότι οι "παραδοσιακοί" (sic) συνθέτες είναι ο Samuel Barber και ο George Gershwin ενώ οι "σύγχρονοι μινιμαλιστές" (sic) είναι ο Philip Glass και ο John Adams. Το ότι κάποιος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το tag "Σύγχρονη Μουσική" σε συναυλία με έργα Barber και Gershwin παραπέμπει στην ελληνική ωδειακή αντίληψη σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε έπεται του ρομαντισμού είναι σύγχρονη μουσική. Το Μέγαρο θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι καλύτερο από τέτοιες ακραία αναχρονιστικές αντιλήψεις αλλά παρά το περιτύλιγμα δεν πείθει στο ελάχιστο.

Δε θα μπω στον κόπο να σχολιάσω πόσο επιτυχημένη είναι η χρήση του επιθέτου "παραδοσιακός" (ακόμα και εντός εισαγωγικών) ως χαρακτηρισμός συνθέτη που ανήκει σε κάποια παράδοση και ας βγάλω στην άκρη τους "παραδοσιακά σύγχρονους" ή "σύγχρονα παραδοσιακούς" Barber και Gershwin. Το βαρύ αμάρτημα είναι το "Σύγχρονες Τάσεις" του τίτλου. Η φράση συνήθως σχετίζεται με ό,τι πιο καινούριο. Το "σύγχρονες τάσεις" υπονοεί μια στροφή που δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως αντιληπτή αλλά αρχίζει να διαφαίνεται. Συνθέτες όπως ο Glass και ο Adams δεν είναι νέα φιντάνια που ξετσουτσούνισαν χθες, κοντεύουν να βγουν στη σύνταξη, ό,τι νέο και ουσιαστικό είχαν να δώσουν το έδωσαν δεκαετίες πριν, ανήκουν πια σε αυτό που θα λέγαμε κατεστημένο, είναι οι ίδιοι ―κατά τον χαρακτηρισμό των μουσικολόγων του Μεγάρου― "παραδοσιακοί", είναι ήδη εδώ και πάρα πολύ καιρό μέρος της αμερικανικής παράδοσης. Το να θεωρεί κανείς το Shaker Loops, έργο που γράφτηκε το 1978, δείγμα σύγχρονης μουσικής τάσης, δείχνει (και πάλι) μόνο μια τρομακτικά εκτροχιασμένη αντίληψη του χρόνου.

Ένα τελευταίο. Καταλαβαίνω γιατί οι συντελεστές της συναυλίας επέλεξαν αυτό το ρεπερτόριο από την αμερικανική μουσική του 20ού αιώνα αφού η νοοτροπία τους μου είναι γνώριμη. Αισθάνονται ότι είναι στα μέτρα τους. Είναι τονική μουσική. Αλλά παρότι νομίζουν ότι είναι μουσική που μπορούν να καταφέρουν, μια σοβαρή προσέγγιση της μινιμαλιστικής μουσικής φέρει τη δική της αυστηρή ερμηνευτική παράδοση που τους είναι τελείως ξένη (καθώς βρίσκεται πιο κοντά στα ρεύματα της μουσικής πρωτοπορίας) και δε μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε μερικές πρόβες. Αλλά έτσι κι αλλιώς κρίνοντας από το κείμενο στο site του Μεγάρου κάθε ελπίδα για σοβαρότητα έχει ήδη εξανεμιστεί.

Δημήτρια

Κάθε χρονιά και πιο… ρουστίκ.

Steve Jobs

1955-2011

Pink

"I have always wanted to write a composition that would inspire a woman, coming home from a long day of work, to draw a bath, light candles, and listen to it on her pink iPod."

Michael Torke: Fiji

Ιδιαίτερα συμπαθητικός, σε αντίθεση με τις στάχτες του Μπετόβεν, αν και κάποιες λεπτομέρειες με κάνουν να αναρωτιέμαι μήπως σε αυτό έχουμε τον ροζουλί Μπετόβεν. Το κυριότερο πάντως: εδώ δεν παριστάνει κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι ―για αυτό και κατά τη γνώμη μου κερδίζει.

Χρειάζεται ο παγκόσμιος ιστός ιδιοκτήτη;

Ο Joe Hewitt απαντά πως χρειάζεται. Η κολεκτιβιστική αριστερά ανατριχιάζει στην ιδέα.

(via Daring Fireball)

hyper double sub contra low shit

Παρότι σε γενικές γραμμές διάφορα όργανα της κατηγορίας "μπουρί σόμπας" μου αρέσουν, καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως κάποιοι το παρακάνουν…

Back to the future

Για να πάει το αυτί μας στη θέση του. Ο Christian Thielemann διευθύνει τη Φιλαρμονική τη Βιέννης στην Ηρωική του Μπετόβεν. Tι έχει να πει ο Αρνονκούρτ γι' αυτό!

Σοφές κουβέντες 5

Just… please, don't come up to me after this, by the way, and be all like… "Oh Josh you're an atheist, you're going to hell". That's what they say: "You're an atheist, you're going to hell". I don't really get that, you know, when a christian tells an atheist they're going to hell …it's like: Oh, you're not getting this. A christian telling an atheist they're going to hell is like a hippie trying to punch you in your aura… I'll take my chances…

Josh Thomas

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Ένας φίλος που δεν είναι μουσικός με βάζει καμιά φορά να του φτιάξω λούπες για να χρησιμοποιεί στο GarageBand με το οποίο του αρέσει να παίζει. Την τελευταία φορά μου ζήτησε κάτι συγκεκριμένο. Η παραγγελιά: "Γράψε κάτι που να μοιάζει στη μουσική από το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο". Δε θυμόμουν τη μουσική της ταινίας. Αφού άκουσα το επιβαλλόμενο ψάλσιμο για το πόσο ανεπίτρεπτα ανεπαρκείς είναι οι γνώσεις μου γύρω από την ποπ κουλτούρα, χώρια που αυτό το κομμάτι ήταν κατά τη γνώμη του κλασική μουσική (φαντάζομαι ότι αυτό το τελευταίο πρέπει να θεωρείται αυταπόδεικτο: παίζουν βιολιά), μου έβαλε και άκουσα.

Το σκοινί

Διάβασα για πρώτη φορά τον Σκοινοβάτη του Ζαν Ζενέ πολλά χρόνια πριν. Είναι ένα από τα κείμενα στα οποία επιστρέφω συνεχώς.

Ορισμένοι δαμαστές μεταχειρίζονται βία. Μπορείς κι εσύ να δαμάσεις το σκοινί σου. Μα πρόσεχε. Όπως ο πάνθηρας, ή καθώς λένε κι ο λαός, το συρματόσκοινο αγαπά το αίμα. Καλύτερα να το μερέψεις.

Ένας σιδεράς ­―μόνο ένας σιδεράς με γκρίζο μουστάκι και φαρδιές πλάτες αποτολμά τέτοιες λεπτότητες­― χαιρετούσε κάθε πρωί το αγαπημένο του αμόνι λέγοντάς του:
— Λοιπόν, ομορφούλι μου!
Το βράδυ, όταν τέλειωνε τη δουλειά του, το χάιδευε με τη χοντρή παλάμη του, κι ένιωθε τη συγκίνηση που το διαπερνούσε.

Ζωντάνεψε την ομορφιά που κρύβει το σκοινί σου ―δική του είναι, δε σου ανήκει! Τα άλματα, τα σάλτα, τα χορευτικά σου βήματα ―στη γλώσσα του ακροβάτη τα φλικ φλακ, τις τούμπες, τις ρόδες, το πήδημα θανάτου κλπ, δε θα τα πετύχεις για να διακριθείς εσύ, μα για να τραγουδήσει επιτέλους το συρματόσκοινο, που ήταν νεκρό και άφωνο. Και θα σ' ευγνωμονεί, αν οι κινήσεις σου όλες είναι άψογες, να δοξαστεί εκείνο κι όχι εσύ.
Και το κοινό έκθαμβο να το χειροκροτεί:
— Τι καταπληκτικό σκοινί! Κοίτα πως στηρίζει το χορευτή του και πόσο τον αγαπά!
Αλλά και το σκοινί χάρη σ' εσένα θά 'ναι ένας θεσπέσιος χορευτής.

Το έδαφος θα σε κάνει να τρεκλίζεις.

………………………

Θα προσπαθήσω να γίνω σαφέστερερος.
Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο ―να το αποσπάσει από το κενό για να το πληρώσει και να του δώσει ζωή. Αποδιώχνει περίεργους και φίλους, ή συμβουλές που θα έκαναν το έργο του προσιτό στον κόσμο. Μπορεί, ίσως, να επιλέξει την εξής μέθοδο: αφήνει γύρω του μια δυσωδία τόσο αηδιαστική, τόσο ρυπαρή, που κι ο ίδιος λιποθυμά και παθαίνει ασφυξία. Τον αποφεύγουν. Είναι μόνος. Η ολοφάνερη συμπεριφορά του θα του επιτρέψει κάθε λογής θρασύτητα, αφού κανένα βλέμμα δεν τον ενοχλεί. Κλυδωνίζεται ανάμεσα στη ζωή και την ερημία του θανάτου. Η φωνή του δεν ξυπνά καμία ηχώ. Γιατί αυτά που έχει να πει δεν απευθύνονται πια σε κανέναν, κι ούτε χρειάζεται και να τα καταλάβουνε οι ζωντανοί ―δεν τα υπαγορεύει εξάλλου η ζωή, παρά τα επιβάλλει η εξουσία του θανάτου.
Τη μοναξιά, σ' το ξαναλέω, μόνο με την παρουσία του κοινού θα την κατακτήσεις. Πρέπει λοιπόν να μηχανευτείς διαφορετική τακτική, να υιοθετήσεις άλλη μέθοδο: με τη δύναμη της βούλησής σου, να ενστερνιστείς την αδιαφορία απέναντι στους άλλους. Καθώς συνωθούνται κατά κύματα ―όπως το κρύο ξεκινά από τα πόδια και προχωρεί στις κνήμες, τους μηρούς, το υπογάστριο του Σωκράτη― η παγωνιά τους σου σφίγγει την καρδιά, τη θανατώνει.
— Όχι, χίλιες φορές όχι, δεν έρχεσαι για να διασκεδάσεις το κοινό, μα για να το μαγέψεις.
Το κοινό, φυσικά, θα ένιωθε περίεργα ―κάτι ανάμεσα στην έκπληξη και τον πανικό― αν κατόρθωνε να διακρίνει απόψε ένα πτώμα να περπατάει πάνω στο σκοινί!
…"Η παγωνιά τους σου σφίγγει την καρδιά, τη θανατώνει"… Μα πάλι, πρέπει ―μυστήριο θαυμαστό― να αναδίδεται απ' το κορμί σου την ίδια εκείνη στιγμή ένας ανάλαφρος ατμός, που δε θα θολώνει τις γραμμές σου, μόνο θα μας υπενθυμίζει πως μια εστία εντός σου τροφοδοτεί αδιάκοπα τον παγερό θάνατο που ανεβαίνει απ' τα πόδια σου.
(μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης)

❧

Νομίζω ότι ο Giacinto Scelsi υπήρξε ένας κατά Ζενέ σκοινοβάτης και οι νότες ήταν τα σκοινιά του.

Giacinto Scelsi: Natura Renovatur για σύνολο 11 εγχόρδων

(την Ορχήστρα Δωματίου του Μονάχου διευθύνει ο Christoph Poppen)

Σαράντα κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν…

Στιγμές δόξας και εθνικού μεγαλείου!

Αντίοχος Ευαγγελάτος: Παραλλαγές και φούγκα πάνω σ' ένα ελληνικό δημοτικό τραγούδι

Think different is no longer a choice

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Keith Teare στο TechCrunch για το μέλλον της post-PC era.

Το δωδεκάφθογγο του γύφτου

Τελικά έχει τόσο μεγάλη διαφορά ότι ο ένας ήθελε να ράψει πάνω στον ρομαντισμό την καραγκούνα, ενώ ο άλλος προσπαθούσε να γαζώσει τον τσάμικο με τον εξπρεσιονισμό;

"Δυστυχώς, η μέρα έφθασε"

Ο Steve Jobs παραιτήθηκε.

UPDATE:
Jobs’ greatest creation isn’t any Apple product. It is Apple itself.
UPDATE 2:
Asymco: Polymath

Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε

Σοκ και δέος!
(ή μήπως όχι;)

Συμπληρωματικά:
The Tablet Effect
Ποιος έλεγε ότι η post-PC era δεν υπάρχει;
Άλλο ένα:
Hp's decade-long departure

Ο Horace Dediu στο Asymco αποκαλύπτει μέσα από τις εξαιρετικές του αναλύσεις την ποιητική διάσταση των πραγμάτων.

Για να γελάσουμε λίγο

Μέχρι να λύσει ο σουηδός τα συνειδησιακά του (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), εμείς ας γελάσουμε με τον μεγάλο Jascha Heifetz.



Σχόλιο: Σε κάθε τάξη θα υπάρχει ένας σπασίκλας που θα γελάει πιο δυνατά από τους άλλους, γιατί έτσι νομίζει πως θα τον συμπαθήσει περισσότερο ο δάσκαλος. Τι παπάρας!

Ζητήματα Ερμηνείας 4: Ποια εκτέλεση σας αρέσει και γιατί;

UPDATE
(Για τους καινούριους αναγνώστες, προτείνω την χρονικά σωστή ανάγνωση. Ξεκινήστε από το χώρισμα και μετά συνεχίστε από την αρχή).

Ξαναφέρνω αυτήν την ανάρτηση στο προσκήνιο, γιατί θέλω να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα και να προσθέσω κάποια άλλα.

Κατ' αρχήν να πω πως δε μου αρέσει πια η εκτέλεση του Kennedy. Είχα κουφαθεί τόσο από τους δικούς μου προβληματισμούς, που δεν άκουγα τα υπόλοιπα προβλήματα της εκτέλεσης. Ναι όντως η εκτέλεση του Manze είναι καλύτερη για όλους τους λόγους που αναφέρατε.

Τώρα πάμε στο πρόβλημα cresc/dim. Το πρώτο μέτρο δεν είναι τόσο πρόβλημα· αν γίνει cresc, dim. ή τίποτα από τα δύο δεν πειράζει τόσο. Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει στα μέτρα 4-6, την αλυσίδα δηλαδή, μαζί με την άρση της, την ανιούσα κλίμακα στα δεύτερο μισό του τρίτου μέτρου. Αντί κάποιας απάντησης, προτείνω μία άλλα εκτέλεση που ανακάλυψα στο ενδιάμεσο. Δυστυχώς δεν γνωρίζω τον εκτελεστή.



Αυτή η εκτέλεση ενδεχομένως να μην είναι καλλιτεχνικά η καλύτερη, όμως βρίσκει τις καλύτερες λύσεις στα προβλήματα που υπάρχουν. Ακούστε την άρση του τέταρτου μέτρου. Προκειμένου να κάνει cresc. προς το τρίτο τέταρτο του τέταρτου μέτρου, κάνει ένα μικρό dim. στο τέλος της ανιούσας κλίμακας του τρίτου μέτρου. Έξυπνο. Ο προβληματισμός μου ξεκίνησε ακριβώς από αυτό. Έβλεπα τρεις λύσεις σε αυτό το πρόβλημα:

1. cresc. προς το τέταρτο μέτρο, dim. προς το δεύτερο μισό του του τέταρτου μέτρου κοκ.
2. dim. προς το τέταρτο μέτρο, cresc. προς το δεύτερο μισό του του τέταρτου μέτρου κοκ.
3. τη λύση που ακούτε στην παραπάνω εκτέλεση.

Από τις τρεις προέκρινα την πρώτη. Υπάρχει και μια τέταρτη, το dim. να γίνει δομικά, ανά κρίκο της αλυσίδας. Κάτι τέτοιο πρότεινε ο rowlf σε μια ιδιωτική μας συζήτηση. Δεκτό και αυτό. Βρίσκω πιο κομψή την πρώτη λύση. Περί ορέξεως…

─── ❧ ───

Για σήμερα το μενού περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές εκτελέσεις του πρώτου μέρους, Allegro, του 2ου κονσέρτου για βιολί σε Μι μείζονα BWV 1042 του Ιωάννη Σεβαστιανού. Και οι τρεις ανήκουν στην παράδοση της ιστορικής ερμηνείας. Η σειρά παράθεσης είναι τυχαία. Εδώ μπορείτε να βρείτε μια παρτιτούρα· οι ενδείξεις δυναμικής είναι σωστές, οι συνδέσεις προσωδίας είναι λάθος. Πριν από την Κυριακή δε θα προλάβω να γράψω τη γνώμη μου. Κάθε άποψη είναι θεμιτή. Ακόμη και αν αλλάξετε γνώμη μπορείτε να ξαναφήσετε σχόλιο. Καλή ακρόαση.





Δυστυχώς η δυνατότητα ενσωμάτωσης του τρίτου βίντεο έχει απενεργοποιηθεί, αλλά μπορείτε να το παρακολουθήσετε απευθείας στο youtube.

Σοφές κουβέντες 4

Just because I'm allowed to speak on this show a lot, doesn't mean I still don't want to interrupt myself with additional points.

John Siracusa

Σοφές κουβέντες 3

I know that you think you know what I said. But I'm not sure whether you understood that what you heard is what I meant.

Alan Greenspan

Emily Howell is in trouble

Σε μια παλιότερη ανάρτησή του ο Statler παρέπεμπε σε ένα άρθρο του Slate για τον David Cope.

Με τη σειρά μου θα παραπέμψω σε τρία κείμενα για την Emily Howell, το λογισμικό που χρησιμοποιεί ο Cope, που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο NewMusicBox:

• Emily doesn’t care if you listen του Noah Stern Weber (ο τίτλος του κειμένου προέρχεται από το διαβόητο μανιφέστο του Milton Babbit που είχα ανεβάσει εδώ
  —πέρα από τον τίτλο σε αυτό και το επόμενο κείμενο γίνονται αναφορές στο άρθρο του Babbit).
• H απάντηση του David Cope στο προηγούμενο κείμενο.
• Και τέλος, κάποιες παρατηρήσεις του Colin Holter, Composer in the machine.

Μετά από αυτά υπενθυμίζω αυτό το post.

---

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν ότι θα είχε ενδιαφέρον μια ανάρτηση γύρω από το στιλ (τι είναι και και πως προκύπτει). Η απάντηση του Cope και τα σχόλια του Holter με καλύπτουν.

Famous Quotes from Famous People

If God had an iPod I'd be on his playlist.

—Mozart

Από το σούπερ ντούπερ γουάου μπλογκ history said w h a t ?

Palestrina: Stabat Mater

Λατρεύω αυτή τη μουσική.

Monopsony

Είπαμε, δεν είναι είναι μονοπώλιο.

(…άραγε θα βγάλουν και το αντίστοιχο επιτραπέζιο;)

We 're back

Inspiration is for amateurs

O Andrew Zuckerman σκέφτηκε πριν από κανα δυο χρόνια να ψάξει ανθρώπους που είναι μορφές, που έχουν περάσει κάποια ηλικία και να τους ρωτήσει τι είναι σοφία. Από όλο αυτό βγήκε ένα βιβλίο, μια έκθεση και ένα φιλμ. Δείτε το τρέηλερ, με μερικούς από τους πιο cool τύπους που κυκλοφορούν. Κάποιους δεν τους ήξερα, τους έψαξα μετά. Favorite ο Chuck Close στο 2'32".

Οι Μαcάδες του blog μπορούν να χαίρονται. Ο Zuckerman χρησιμοποίησε Apple για να κάνει το editing του φιλμ. Εμείς οι υπόλοιποι απλώς δε μασάμε.

It's gonna rain & I am sitting in a room (Music to my ears 11 & Μινιμαλισμός 9)

[Το κείμενο που ακολουθεί είναι κατά κάποιον τρόπο συνέχεια αυτού]

Με τον Alvin Lucier ασχολήθηκα ξανά. Το έργο του I am sitting in a room (1969) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς της πειραματικής μουσικής του 20^ού αιώνα. Σήμερα το κατατάσσουμε (μαζί με αρκετά άλλα έργα του Lucier) στη λεγόμενη Process Music, δηλ. μουσική που φτιάχνεται μέσα από κάποια διαδικασία η οποία μάλιστα γίνεται άμεσα αντιληπτή στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Η πρώτη φάση του μινιμαλισμού λόγω της αυστηρότητας των έργων που έδωσε θεωρείται ότι ανήκει στην Process Music, είναι μια υποπερίπτωσή της.

Το πρόβλημα είναι ότι ο όρος Process Music επινοήθηκε εκ των υστέρων από μουσικολόγους, παρομοίως ο όρος μινιμαλισμός εμφανίστηκε πρώτα στα εικαστικά και χρησιμοποιήθηκε εκ των υστέρων για να περιγράψει τη μουσική που κάποιοι συνθέτες έφτιαξαν περίπου την ίδια περίοδο με τους πρώτους μινιμαλιστές εικαστικούς. Την εποχή που συμβαίνουν όλα αυτά, αυτοί οι όροι καθώς και τα πάθη και οι αντιπαλότητες που ακολούθησαν ανάμεσα στα αντίστοιχα στρατόπεδα, δεν υπήρχαν. Οι συνθέτες εκείνοι θεωρούσαν ότι ανήκουν σε έναν κοινό χώρο, αυτόν της πειραματικής μουσικής και ήταν ενήμεροι για τους προβληματισμούς και τις κατευθύνσεις των συναδέλφων τους. Ο Lucier ποτέ δεν έκρυψε ότι η πιο σημαντική επιρροή για το έργο αυτό είναι το It's gonna rain (1965) του Steve Reich, που σήμερα θεωρείται ένα από τα πρώτα μινιμαλιστικά μουσικά έργα.

Reality versioning

Dear Photograph…

Το βλέμμα του Οδυσσέα

Παραλλαγές για μια πόρτα κι έναν στεναγμό

Ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολείται η θεωρία της ηλεκτροακουστικής μουσικής έχει να κάνει με τη σχέση της αισθητικής πληροφορίας και της προέλευσης του ήχου, και τους διαφορετικούς τρόπους που αυτές οι έννοιες μπορεί να προσεγγιστούν από έναν ακροατή.

Για παράδειγμα, ο ήχος μιας σταγόνας νερού που στάζει, είναι συνδεδεμένος με πολύ συγκεκριμένες εικόνες και έννοιες. Όχι μόνον αυτό αλλά ακόμα περισσότερο το γεγονός πως όταν ακούμε αυτόν τον ήχο τον αναγνωρίζουμε, αναγνωρίζουμε την προέλευσή του, ξέρουμε τι ακούμε, δε χρειάζεται να μας πει κάποιος τι ήταν, υπάρχει με άλλα λόγια σημασιακή πληροφορία η οποία μάλιστα κυριαρχεί. Aπό τη στιγμή λοιπόν που σε έναν ήχο γίνεται αντιληπτή κάποια σημασιακή πληροφορία (πχ καταλάβουμε ότι ακούμε το φύσημα του αέρα) το συνηθέστερο δεν καθόμαστε να προσέξουμε τις υπόλοιπες ιδιότητες αυτού του ήχου, το μυαλό μας τον έχει αναγνωρίσει, τον έχει τακτοποιήσει και δεν ασχολείται περισσότερο μαζί του.

Το ενδιαφέρον σημαντικού κομματιού της σύγχρονης μουσικής για τους ήχους που προέρχονται από την καθημερινότητά μας ήταν ένα σημείο που δυσκόλευε πάντα το κοινό που πηγαίνοντας σε μια συναυλία προσδοκά να ακούσει “μουσική” όχι “θορύβους, πόρτες, παράθυρα και λοιπά κλαπατσίμπαλα”. Μπορεί ο John Cage καθισμένος δίπλα από το παράθυρό του να έβρισκε πιο ενδιαφέροντες τους ήχους της κίνησης στο δρόμο από μια Συμφωνία του Beethoven ή ο Γιάννης Ξενάκης να εξηγούσε πόσο του άρεσε να παρατηρεί τον ήχο του πλήθους στο γήπεδο αλλά η παρατήρηση της αισθητικής ποιότητας αυτών των ηχητικών γεγονότων δεν είναι κάτι που βρίσκεται στη φύση μας. Πολύ απλά το μυαλό μας από μόνο του δεν ακούει έτσι, δεν εστιάζει εκεί. Πρέπει κανείς να εκπαιδευτεί και να καταβάλει συνειδητή προσπάθεια για να προσέχει αυτά τα πράγματα. Σε αυτό το σημείο εντοπίζονται ταυτόχρονα κάποια από τα δυνατά σημεία αλλά και οι αδυναμίες της avant garde. Από τη μια κατάφερε να υπερβεί κάποια όρια, από την άλλη πάντα θα υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου που είτε δε θα μπορεί είτε δε θα θέλει να ξεπεράσει αυτά τα όρια.

How to opera germanly!

1. The director is the most important personality involved in the production. His vision must supersede the requirements of the composer and librettist, the needs of singers, and especially the desire of the audience, those overfed fools who want to be entertained and moved.
2. The second most important personality is the set designer.
3. Comedy is verboten except when unintentional. Wit is for TV-watching idiots.

testing… testing…

Η 8^η Ιουνίου 2011 είναι η World IPv6 Day. Για να δούμε, θα "κρασάρει" το σύμπαν, έφτασαν τα ύστερα κόσμου και άλλα γλαφυρά;

TMI

Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθώ τα events της Apple με τις παρουσιάσεις νέων προϊόντων. Δε θυμάμαι άλλη φορά να έχουν βγάλει τόσα πολλά μαζί. Η έναρξη του WWDC αποδείχθηκε ένας δίωρος καταιγισμός ανακοινώσεων. Από κάποια στιγμή και μετά δεν είχα ούτε το κουράγιο να αντιδράσω. Θα μας πάρει κάποιο καιρό μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνουν όλα όσα παρουσιάστηκαν για το μέλλον της πλατφόρμας.

Από την άλλη με στενοχώρησε η εικόνα του Steve Jobs. Καταβεβλημένος περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει, ακόμα και η φωνή του αλλαγμένη ―καταλάβαινες ότι δυσκολευόταν και στην άρθρωση.

Video stream της παρουσίασης μπορείτε να βρείτε εδώ.

Ρυθμίσεις, ρυθμίσεις, ρυθμίσεις

(…κατά το developers, developers, developers)

Τόσο καιρό η εμφάνιση του blog είχε παραμείνει η ίδια, προχθές κάναμε μια ανανέωση. Όχι, τίποτα δραματικό. Άνοιξα λοιπόν το blog στους web browsers που έχω εγκατεστημένους (Safari 5 και Firefox 4). Έβαλα και τον Σουηδό να τσεκάρει τι γίνεται και με τον Chrome που χρησιμοποιεί. Όλα καλά, αλλά τα τεστ είχαν γίνει στο Mac OS, ήθελα να δω τι γίνεται και στα Windows.

Πήρα βαθιά ανάσα, έκλεισα τη μύτη και άνοιξα το Parallels για να ανεβάσω τα Windows. Ήδη από το Login screen είχα αρχίσει να σιχτιρίζω τον Bill Gates και όλο του το σόι. Με περισσή αηδία άνοιξα τον Internet Explorer και έβαλα να φορτώσει το blog. Μόλις εμφανίστηκε το κείμενο στην οθόνη μια κραυγή αποτροπιασμού μου ξέφυγε. Το ότι ο μηχανισμός που κάνει rendering τις γραμματοσειρές στα Windows είναι για τα μπάζα το ήξερα, αλλά αυτό που έβλεπα έκανε τα μάτια μου να πονούν. Ήταν πολύ χειρότερα από αυτό που θυμόμουν.

Μαγεία και συγκίνηση

Samuel Barber: Adagio for strings

To Adagio για έγχορδα του Samuel Barber είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που μια εξαιρετικά απλή ιδέα είναι αρκετή από μόνη της. Ομολογώ ότι δε μπορώ να εξηγήσω τι είναι αυτό που φτιάχνει το τόσο δυνατό αποτέλεσμα αυτής της μουσικής. Κοιτώντας το κομμάτι τυπωμένο στο χαρτί μοιάζει σχεδόν αστείο, σα να είναι θέμα αρμονίας. Μπορεί κανείς να αναλύσει τη μηχανική του πράγματος ή να αρχίσει να φλυαρεί περιγράφοντας τη μουσική και τα σχετικά με τη ζωή και το έργο του συνθέτη, αλλά όλα αυτά κατά τη γνώμη μου λίγα προσφέρουν ως εξήγηση για το αποτέλεσμα αυτού του κομματιού.

Εκτελέσεις υπάρχουν ουκ ολίγες. Αυτή που προτιμώ είναι με τον Leonard Bernstein να διευθύνει τα έγχορδα της Φιλαρμονικής του Los Angeles. Μέχρι στιγμής ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί με τον Bernstein εδώ (ο Statler είχε κάνει κάποια posts αλλά αισθάνομαι ότι δεν τους δώσαμε την προσοχή που τους άξιζε). Ο Bernstein μου αρέσει ακόμα και όταν υπερβάλλει ή μάλλον ειδικά τότε. Έτσι κι εδώ, το tempo του είναι αρκετά αργό*, αλλά ακριβώς για αυτό λειτουργεί τόσο καλά. Στα χέρια κάποιου άλλου τόσο αργό tempo θα κατέστρεφε κάθε αίσθηση συνέχειας. Όμως ο Bernstein καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να δώσει περισσότερη ένταση στη μουσική, δεν αφήνει τους μουσικούς του να πέσουν ούτε στιγμή. Είναι τόσο αργό που όταν πχ έρχεται η κορόνα στην κορύφωση έχεις την εντύπωση ότι η συγχορδία δε θα τελειώσει ποτέ, θα μείνει για πάντα εκεί ψηλά να αιωρείται ηλεκτρισμένη. Όταν μετά η μουσική σωριάζεται άδεια από κάθε ίχνος ενέργειας, λόγω του αργού tempo η αντίθεση έχει γίνει ακόμα πιο έντονη, πιο δραματική.

Ο Σ.Π.Ρ. βρίσκει “μαγικά” κάποια πράγματα που δεν ξέρει πως δουλεύουν. Δεν ήθελα να του το χαλάσω ―και νομίζω ότι δεν το έκανα― αλλά καλώς ή κακώς σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργούν τα αντανακλαστικά μου. Αισθάνομαι συχνά ότι ο χώρος των τεχνών έχει υποκαταστήσει σε ένα βαθμό τις θρησκείες. Ενώ έχουμε απομυθοποιήσει τις θρησκευτικές μαγικές δοξασίες, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις τέχνες που παραμένουν ένας χώρος που σε μεγάλο βαθμό αυτό το μαγικό και ανεξήγητο είναι θεμιτό και ζητούμενο. Το ότι δεν καταλαβαίνουμε είναι ο λόγος που μας αρέσουν. Αυτό εννοούμε όταν λέμε πχ “αυτή η μουσική με μαγεύει”, παραδεχόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε και ίσως ότι θέλουμε να μην καταλαβαίνουμε. Καθώς είναι το αντικείμενό μου, το να μην καταλαβαίνω με ενοχλεί, το θεωρώ ελάττωμα. Πρέπει να καταλάβω.

Ο Daniel J. Levitin στην εισαγωγή του βιβλίου του This is your brain on music—The science of a human obsession (το οποίο σας προτείνω να διαβάσετε) περιγράφει τον παράλληλο βίο των τεχνών και των επιστημών και μιλάει για το φόβο μήπως η ενασχόληση, η μελέτη ενός αντικειμένου καταστρέψει τη μαγεία που το τυλίγει.

A feeling my students often confide to me is that they love life and its mysteries, and they’re afraid that too much education will steal away many of life’s simple pleasures. Robert Sapolsky’s students have probably confided much the same to him, and I myself felt the same anxiety in 1979, when I moved to Boston to attend the Berklee College of Music. What if I took a scholarly approach to studying music and, in analyzing it, stripped it of its mysteries? What if I became so knowledgeable about music that I no longer took pleasure from it?

I still take as much pleasure from music as I did from that cheap hi-fi through those headphones. The more I learned about music and about science the more fascinating they became, and the more I was able to appreciate people who are really good at them. Like science, music over the years has proved to be an adventure, never experienced exactly the same way twice. It has been a source of continual surprise and satisfaction for me.

---

* Βλέπω τις διάρκειες διαφορετικών εκτελέσεων του κομματιού στο iTunes. Μέσος όρος 8 λεπτά (αρχίζουν από 7’ έως 9’ οι πιο αργές). Εδώ ο Bernstein το κάνει λίγο περισσότερο από 10’.

D9

Καθώς μου αρέσει να παρακολουθώ το χώρο της τεχνολογίας αυτή η περίοδος του χρόνου πάντα έχει ενδιαφέρον. Πρώτα είναι το D conference που διοργανώνει το Wall Street Journal και μετά το WWDC της Apple. Των δυο έχει προηγηθεί λίγο νωρίτερα το Ι/Ο conference του Google.

Αν λοιπόν έχετε όρεξη επισκέπτεστε τις σελίδες του D⁹ όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε τις συνεντεύξεις των προσκεκλημένων (νέα βίντεο ανεβαίνουν κάθε τόσο).

The EU "Project"

Ο Pat Condell έχει πάρει φωτιά τελευταία:

Στέφανος Μάνος - Πάσχος Μανδραβέλης

Να υπενθυμίσω, πως εμείς εδώ στο blog, είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή κρατικής επιχορήγησης στον χώρο της Τέχνης.

Abbado in rehearsal

Στο συγκεκριμένο ιστολόγιο θεωρούμε τον Claudio Abbado τον σημαντικότερο εν ζωή μαέστρο. Είχα την τύχη να τον ακούσω τρεις φορές ζωντανά μέχρι τώρα και κάθε μία από αυτές μου άφησε μια μοναδική ανάμνηση. Ψάχνοντας στο youtube βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον βίντεο. Σημαντικοί μουσικοί και μέλη της ορχήστρας του φεστιβάλ της Λουκέρνης μιλούν για τη συνεργασία μαζί του. Κάνει πρόβα τη Θάλασσα του Ντεμπυσύ. Κυκλοφορεί ηχογράφηση από τη συγκεκριμένη συναυλία, την οποία θεωρώ και την καλύτερη που βρίσκει κανείς στην αγορά. Πριν από μια βδομάδα ανάρτησα ένα βίντεο σχετικά με τον τρόπο που έχουν οι μεγάλοι μαέστροι να εμπνέουν τις ορχήστρες. Έδω φαίνεται και μία ακόμη, πολλή σημαντική διάσταση που έλειπε σε εκείνο το βίντεο.

Δώδεκα παστίλιες

Ψάχνοντας, βρήκα αυτό το ντοκυμαντέρ για τον Στραβίνσκυ. Από τις πληροφορίες στο κανάλι στο youtube, πρόκειται για μία παραγωγή του 2001, σε σκηνοθεσία Janos Darva· περισσότερες πληροφορίες αυτή τη στιγμή δε διαθέτω. Καλή διασκέδαση:

Stravinsky conducts Stravinsky

Έπεσα κατά τύχη χθες στο συγκεκριμένο βίντεο. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για την ιδιαίτερη τεχνική διεύθυνσης του Στραβίνσκυ. Περισσότερη εντύπωση όμως μου έκανε η στάση του σώματός του. Θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερη εμπειρία να τον ακούει κανείς να διευθύνει τα έργα του.




Update:

Επειδή φαίνεται πως σε όλους άρεσε πολύ, στο παρακάτω βίντεο ολόκληρο το Πουλί της Φωτιάς, από έναν πολύ νεότερο Στραβίνσκυ, με μία ιαπωνική ορχήστρα. Αργότερα το βράδυ θα σας πω ακριβώς ποια ορχήστρα και από πού είναι η ηχογράφηση:

Justice for Osama

Και η απαραίτητη δόση Pat Condell, έτσι για να ανατριχιάζουν οι διάφορες ευαίσθητες ψυχούλες.

Hitchslap

WTF?

Μα τι πίνουν εκεί στο CNN;

(CNN) -- Al Qaeda Inc. might suffer some initial setbacks from Osama bin Laden's death, but so did Apple Inc. when shares dropped over rumors of Steve Jobs' illness. But it did not take long to realize that Jobs has established a highly functional corporation, and the shares bounced back. 

Γιατί δεν αντέχω τη μουσική για κιθάρα

Δεν αντέχω με τίποτα την κλασική μουσική για κιθάρα. Τη βαριέμαι αφόρητα και εξηγούμαι αμέσως. Στην κιθάρα δεν μπορώ να ακούσω μελωδία. Ακούω νότες συνήθως ατάκτως εριμμένες στον χώρο και τον χρόνο, αλλά αδυνατώ να βρω κάποιο συνδετικό κρίκο μεταξύ τους. Εντάξει, αν ένα κομμάτι είναι εξόχως μελωδικό τότε κάτι γίνεται, αλλά όταν αρχίζει η πολυφωνία, τότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι μελωδία, τι συνοδεία, κοινώς δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ένα ακόμη πρόβλημα είναι πως στα έργα κλασικής μουσικής για κιθάρα υπάρχουν κατά την εκτέλεση σοβαρά προβλήματα με το τέμπο. Λόγω τεχνικών περιορισμών του οργάνου κάποια πράγματα δεν μπορούν να παιχτούν στην ώρα τους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποια κάθετη σχέση ανάμεσα στο τέμπο και τον χρόνο εκτέλεσης. Επίσης με ενοχλεί ιδιαίτερα ο συριγμός που προκαλεί η μετακίνηση του αριστερού χεριού στην ταστιέρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να ανέχομαι κάτι τέτοιο και να κάνω πως δεν υπάρχει.

Χρειάστηκε να ακούσω το παρακάτω κομμάτι με την παρτιτούρα στο χέρι. Παίζει ο Andres Segovia το πρώτο μέρος από την Σονατίνα σε Λα μείζονα Federico Morendo Torroba.




Όλα τα προβλήματα που σας περιέγραψα παραπάνω είναι εμφανέστατα σε αυτό το βίντεο. Κάποια στιγμή χάθηκα. Ε, γαμώ το κέρατό μου, δε με ενδιαφέρει να φαντάζομαι τι μπορεί να εννοεί ο συνθέτης και τι τελικά ακούγεται. Μπορώ να παρακολουθήσω μουσική από πιο σύνθετη παρτιτούρα, δε με ενδιαφέρει να κάνω εκπτώσεις και να βρίσκω δικαιολογίες για πράγματα που δεν είναι φυσικώς εφικτά σε αυτό το όργανο. Ναι, ο Segovia έχει εξαιρετική τεχνική και ποιότητα ήχου, αυτά ακούγονται, αλλά ακόμα και σε αυτόν τον πατριάρχη της κιθαριστικής τέχνης οι εγγενείς αδυναμίες αυτού του οργάνου δεν κρύβονται με τίποτα.

Αντίθετα απολαμβάνω την κιθάρα στον κλασικό της ρόλο ως συνοδευτικού οργάνου· μια χαρά είναι τότε. Επίσης έχω ακούσει αρκετά έργα συγχρονης μουσικής για κιθάρα που τα βρήκα πολύ πιο ενδιαφέροντα από αυτά που θεωρούνται κλασικό ρεπερτόριο της κιθάρας.

Και για να τελειώσω, έχετε δει τις φωτογραφίες των κιθαριστών κλασικής μουσικής; Είναι χειρότερες και από αυτές των τραγουδιστών. Αν οι τραγουδιστές βγάζουν τις πιο ναρκισσιστικές φωτογραφίες οι κιθαρίστες βγάζουν τις πιο βαρεμένες. Μελαγχόλικο και βαρύ ψαγμένο ύφος είναι ο κανονάς, συνήθως με φόντο τον ορίζοντα, με την κιθάρα ακουμπισμένη όλο νόημα κάπου εκεί δίπλα. Ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω σοβαρή μουσική κουβέντα με κάποιον κιθαρίστα. Γενικώς οι κιθαρίστες τη βρίσκουν μόνοι τους. Όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί έχουν κάποιο κοινό πεδίο να συζητήσουνε. Όσο και να 'ναι, οι μεγάλοι συνθέτες έχουν γράψει για αρκετά διαφορετικά όργανα. Ποιος όμως από αυτούς τους συνθέτες έγραψε έργα για κιθάρα; Ή αλλιώς, ποιος από τους συνθέτες για κιθάρα απασχόλησε με τα έργα του τους εκτελεστές άλλων οργάνων;

(Καν)ένα Όνειρο Θερινής Νύχτας

Στις ιστορίες της μουσικής θα διαβάσετε ότι ο Alfred Schnittke είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του πολυστιλιτισμού, μιας μουσικής τάσης/κινήματος που είναι προϊόν του μεταμοντερνισμού.

Σημαντικό μέρος της μουσικής του μου δίνει την εντύπωση ότι είναι μια προσπάθεια αναμέτρησης με αξεπέραστες δυσκολίες, μια επίμονη όσο και μάταιη προσπάθεια να αρθρωθούν κάποια πράγματα που έχουν απαγορευτεί αγνοώντας όλες τις αντιξοότητες. Ίσως να πρόκειται για την προσωπική ιστορία του συνθέτη που όπως και πάρα πολλοί άλλοι ένιωσε στο πετσί του ξανά και ξανά τη βαρβαρότητα και τη βλακεία της Σοβιετικής λογοκρισίας.

Το (K)ein Sommernachtstraum είναι από τα έργα του Schnittke που ξεχωρίζω. Ο Schnittke λέει για το έργο απλώς ότι πρόκειται για ένα Rondo για συμφωνική ορχήστρα. Η περιγραφή αυτή είναι αρκετά σεμνή. Το έργο έχει την τυπική δομή ενός Rondo (A-B-A-C-A-D-A…), όμως το υλικό όλων των ενοτήτων παράγεται από το θεματικό υλικό της ενότητας Α. Έτσι είναι ταυτοχρόνως Rondo και παραλλαγές ή, αν θέλετε, ένα μονοθεματικό Rondo όπου τα B, C, D, E είναι παραλλαγές/παράγωγα του A.

Είναι σχετικά εύκολο να καταλάβει κανείς την αναφορά του τίτλου στην κωμωδία του Shakespeare. Το Όνειρο Θερινής Νύχτας είναι μια ανάλαφρη κωμωδία μεταμορφώσεων. Στο (K)ein Sommernachtstraum, όπως είπαμε, έχουμε διαρκείς παραλλαγές. Οι παραλλαγές αυτές μοιάζουν περισσότερο με μεταμορφώσεις. Εκτός από την μοτιβική μεταμόρφωση του θέματος, πιο χαρακτηριστικά από όλα μεταμορφώνεται το οργανικό σύνολο που παρουσιάζει το έργο (μαζί με αυτό μοιάζει να μεταμορφώνεται ο χώρος που παρουσιάζεται το έργο) όπως επίσης μεταμορφώνεται και η αισθητική (ο χρόνος).

Έτσι ξεκινώντας έχουμε την εντύπωση ότι ακούμε ένα κλασικό έργο μουσικής δωματίου, θα μπορούσε να είναι μια ανάλαφρη σονάτα για βιολί και πιάνο του Mozart ή του Haydn. Και μετά ο χρόνος αλλάζει, μπαίνει ένα φλάουτο με ένα τσέμπαλο και έτσι είμαστε ξαφνικά στο μπαρόκ. Και μετά πάλι τα πράγματα μπερδεύονται ανάμεσα σε αυτά τα δυο ώσπου κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά. Και εκεί πάνω μπαίνει η ορχήστρα και ξάφνου για άλλη μια φορά ο χρόνος (αισθητική) και ο χώρος (σύνολο) έχουν μεταμορφωθεί.

Και παρακολουθούμε αυτή τη διαρκή περιπέτεια του υλικού καθώς μεταμορφώνεται από σύνολο μουσικής δωματίου, σε ορχήστρα της κλασικής περιόδου, σε σόλο όργανο, σε ορχήστρα εγχόρδων, σε ορχήστρα δωματίου, σε marching band, σε μεγάλη συμφωνική ορχήστρα κτλ και επίσης καθώς μεταφέρεται από την κλασική εποχή, στο μπαρόκ, σε γκροτέσκα μουσική τσίρκου, σε εμβατήριο, σε σύγχρονη μουσική, σε χίλια-δυο.

Μόνο που στην πορεία αυτών των μεταμορφώσεων η αρχική επίπλαστη αθωότητα πάει περίπατο και αποκαλύπτεται κάτι σκοτεινό. Εκείνη η εικόνα ήταν μόνο μια προσεκτικά κατασκευασμένη πρόσοψη πίσω από την οποία κρυβόταν μια κόλαση. Έτσι ώστε όταν στο τέλος η αρχική εικόνα επανέρχεται και η μουσική μοιάζει και πάλι ανάλαφρη και "ταπεινή" σαν ένα κομμάτι για σόλο φλάουτο, να ξέρουμε, να μην ξεγελαστούμε και πιστέψουμε σε όνειρα, (σοσιαλιστικούς) παραδείσους και λοιπές ουτοπίες.

(K)ein Sommernachtstraum

Η Μουσική για ένα φανταστικό έργο είναι από τα λιγότερο γνωστά έργα του Schnittke. Είναι ένα πικρό, σατιρικό σχόλιο του συνθέτη για το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, κάτι ανάλογο με τον Μικρό Παράδεισο του Shostakovich. Από αυτή τη μικρή σουίτα ακολουθεί το Εμβατήριο.

Music for an imaginary play: III. March

Είναι, νομίζω, προφανές ότι ο Schnittke εδώ φτιάχνει μια καρικατούρα. Μου δίνει την εντύπωση πως ακούω το "Είμαστε δυο, είμαστε τρεις" με όλα τα στοιχεία του στιλ μεγεθυμένα τόσο ώστε πια να μη μπορεί κανείς να αγνοήσει πόσο γελοία είναι. Είναι κάτι που ακούγεται χοντροκομμένο και γκροτέσκο, αλλά μη γελιέστε, αυτό έχει επιτευχθεί μετά από πολύ μελέτη και προσοχή. Ακόμα και τα "κοκοράκια" της τρομπέτας ή τα κλάστερς στο πιάνο είναι εκεί που πρέπει. Πρόκειται για το ξεβράκωμα του Θεοδωράκειου κιτς, για το απόλυτο τσίρκουλο, ένα μουσικό "ρε άντε και γαμηθείτε".

Itay Talgam: Lead like the great conductors

Σοφές κουβέντες 2

If I've learned anything from the Dalai Lama by way of Richard Gere, it's that suffering is a state of mind, quite like heterosexuality or the midwest.

Jack McFarland, Will & Grace

Black Angels

Νομίζω ότι το Black Angels είναι ένα από τα αριστουργήματα με τα οποία ο 20^ός αιώνας απάντησε στα Κατά Ματθαίον.

Black Angels, for electric string quartet


I. Departure


II. Absence


III. Return

Post-PC 2

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη σχετικά με την τεχνολογική εποχή των υπολογιστών αφής που μόλις ξεκινά:

A new era is only a new state of mind

Η εβδομάδα των Παθών. Από πού είπατε πάμε για την Ανάσταση;

Μπορώ να σκεφτώ τους εξής λόγους για όλες αυτές τις ανακολουθίες:
1. Κάπου τα μπέρδεψε το Άγιο Πνεύμα
2. Κάπου μπερδεύτηκαν οι Ευαγγελιστές
3. Υπάρχουν επίτηδες εκεί για να τσεκάρουν την πίστη μας
4. Είναι απλώς μπούρδες

Διαλέγετε και παίρνετε. Καλή Ανάσταση

Η ημέρα των Παθών. Μαραθώνιος

Σήμερα [ΣΣ: χθες] πήγα και παρακολούθησα δύο συναυλίες. Το μεσημέρι τα Κατά Ιωάννην και το βράδυ τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ. Μαραθώνιος. Πολύ όμορφη εμπειρία. Και οι δύο σύναυλίες ήταν στην κατεύθυνση των ιστορικά ενημερωμένων ερμηνειών - αν και αυτό είναι μάλλον πλεονασμός πλέον, καμία ορχήστρα δεν τολμά να παίξει πλέον αυτά τα έργα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις απαιτήσεις μιας ιστορικά ορθής ερμηνείας. Το πιο ενδιαφέρον ήταν βέβαια τα τέμπι, τα οποία ήταν γρήγορα έως πολύ γρήγορα. Ειδικά το πρώτο μέρος των Κατά Ιωάννην διήρκεσε μόλις τριάντα λεπτά! Στην οργανική μουσική μπορεί κανείς να κουβεντιάζει ώρες για το σωστό τέμπο, αλλά στη φωνητική μουσική υπάρχει πάντα ένα πολύ συγκεκριμένο όριο: από ποιο σημείο μετά το τέμπο είναι τόσο γρήγορο, ώστε το κείμενο να μη γίνεται κατανοητό. Και αυτό το όριο μερικές φορές ξεπεράστηκε. Πάντως ως κατεύθυνση βρήκα ορισμένα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Κυρίως ως προς τη βαρύτητα και την κατεύθυνση που αποκτούν οι φράσεις. Πέρα από την κούραση που αισθάνθηκα, το πιο όμορφο προσωπικό συναίσθημα σήμερα ήταν η μελαγχολία που με έπιασε όταν πλησίαζαν τα Κατά Ματθαίον στο τέλος τους. Ήθελα να κρατούσε κι άλλο. [Νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν μαζί μου πως τα Κατά Ματθαίον είναι καλύτερα από τα Κατά Ιωάννην Πάθη.]

Και σας αποχαιρετώ με ένα αισιόδοξο βίντεο από το μέλλον:

Η εβδομάδα των Παθών. Ηell's Angel.

Η εβδομάδα των Παθών. Exodus Reloaded

Modern Times:

Η εβδομάδα των Παθών. Η ανακολουθία του Αντιχρίστου.

Ο αρχιερέας του Αθεϊσμού στο πρωινό του κύρηγμα:

It's the trill, stupid

Grandes Etudes de Paganini, Etude No.3 Gis Moll 'Campanella'.mp3

Μικρό σεξιστικό 2 & αντιαμερικανισμός 2

Όπως αναλύσαμε ενδελεχώς σε προηγούμενη ανάρτηση η μυϊκή δύναμη είναι απαραίτητη βοηθός σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν βέβαια υπάρχει μόνον αυτή και πέραν αυτής όχι πολλά πράματα τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο εντυπωσιακές οικογένειες του ζωικού βασιλείου που φέρει την επιστημονική ονομασία Κ.Δ.Ω.Α.

Μια από τις εξέχουσες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της ΚΔΩΑ είναι ο αμερικανός πιανίστας Tzimon Barto. Μπορείτε να τον θαυμάσετε στη φωτογραφία που ακολουθεί:

Αν δείτε στο site του, ο Barto όχι μόνον είναι πιανιστάρα από τις λίγες, τον ακούω να παίζει και μου σηκώνονται οι τρίχες κάγκελο (διαμαρτύρονται, θέλουν να πάνε στο διπλανό δωμάτιο να μην τον ακούνε ―το δε βίντεο που παίζει Σοπέν με τα κεράκια αναμένα ήταν τόοοσο ρομαντικόόό, αααχχχ… κόντεψα να βάλω τα κλάματα και να αρχίσω να τσιρίζω: "Σάάάάκηηη" …ουπς, αυτό είναι από αλλού) αλλά εκτός από μουσική μεγαλοφυΐα είναι και το δώρο του Θεού στη λογοτεχνία και τη φιλολογία, (Όμηρο, Οβίδιο και Τσου Γιουάν δώστου να διαβάζει απ' το πρωτότυπο και πάρ' του την ψυχή, έχει και συγγραφικό ταλέντο) …χώρια που δίνει τα ολόδικά του βραβεία σύγχρονης μουσικής, αυτό που το πας; … και καλλιτέχνης και μαικήνας, εμ shampoo, εμ conditioner. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ανάρτηση κατάσχεται από το Σουηδό μάγειρα

Ωραία και στυλιζαρισμένα μας τα έγραψε παραπάνω ο μούργος, για να γράψω και γω τώρα που τον έχω ακούσει ζωντανά. Θα ξεκινήσω με το μόνο θετικό που έχω, για να μη νομίζετε πως είμαι προκατειλλημένος. Ο τύπος έχει μια πολύ ευρεία παλέττα δυναμικών διαβαθμίσεων. Μπορεί να πετύχει εκπληκτικά ppp. Αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι φτηνά και ανούσια.

Τον άκουσα να παίζει τον πρώτο κονσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι. Τη συγκεκριμένη συναυλία την παρακολούθησα με μία φίλη μου, πρώην μουσικό της ορχήστρας που τον συνόδευε. Από τις πρώτες νότες ήδη κοιταχθήκαμε με αποτροπιασμό. Όσο περνούσε η ώρα τα σχόλιά μας γινόταν όλο και χειρότερα: "Από πού κι ως πού αφήσαν αυτόν τον τύπο να παίξει εδώ πέρα;!"

Ο Σίμωνας επιβεβαίωσε με το παίξιμο και την παρουσία του δύο προκαταλήψεις/στερεότυπα:

1. Πως οι μποντυμπιλντεράδες δε χαμπαριάζουν και πολλά από τέχνη

2. Πως οι Αμερικανοί σε γενικές γραμμές δεν καταλαβαίνουν και πολλά από ευρωπαική κουλτούρα.

Επιστρέφω, το παίξιμό του είχε πάρα πολλές δυναμικές διαβαθμίσεις, αλλά όλες ήταν εντελώς κενές περιεχομένου. Ήταν όλες εντελώς φορμαλιστικές. Καμία σχέση με το πάθος ή την τραγική ευαισθησία που απαιτούσε η μουσική. Λέει p η παρτιτούρα, παίζουμε σιγά, λέει f βαράμε τα μούσκουλα στα πλήκτρα  ―κι απ' αυτά του περισσεύουν. Η μουσική του προσέγγιση συνήθως τελείωνε στο "αχ, έχει ωραία μελωδία, θα το παίξω". Μέχρι εκεί. Μπορεί κανείς να το καταλάβει αυτό αν ακούσει το Πρελούντιο του Σοπέν και κυρίως αν δει το ντεκόρ. Όποιος νομίζει πως χρειάζεται κεράκια για να παίξει/ακούσει/απολαύσει το πρελούντιο του Σοπέν είναι απλώς γελοίος. Και ερχόμαστε έτσι στο τελευταίο ερώτημα: "Πώς κάνει αυτός ο άνθρωπος καριέρα στον χώρο της κλασικής μουσικής;" Η απορία θα μου μείνει αναπάντητη και το γεγονός πως το κοινό τον χειροκρότησε ιδιαίτερα θερμά σε εκείνη τη συναυλία με κάνει να αμφιβάλλω και για μένα. Μήπως δεν καταλαβαίνω;

ΥΓ: Με τα χρόνια και την εμπειρία κλίνω στο να θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης δε χρειάζεται να τυπώνει στο πρόγραμμα το βιογραφικό του. Όποιος και να είναι, ό,τι και να έχει κάνει θα το αποδείξει ή δε θα το αποδείξει επάνω στη σκηνή. Συνήθως αυτοί που γράφουν τα εκτενέστερα βιογραφικά είναι και οι πιο γελοίοι. Παρεπιπτόντως, ο Μπάρενμποϊμ τυπώνει ίσως το εκτενέστερο βιογραφικό που έχω διαβάσει ποτέ. Περι αυτού όμως περισσότερα σε μελλοντική ανάρτηση.

It gets better

Αν δε το γνωρίζετε, νομίζω ότι αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο It Gets Better Project.

Ένα από τα πιο πρόσφατα κλιπάκια εκεί είναι το παρακάτω στο οποίο μιλούν υπάλληλοι της Apple

UPDATE:
…και κάποιες ομοφοβικές ευαίσθητες ψυχούλες πάτησαν το "Flag as inappropriate" στο YouTube και το βίντεο έχει ―ελπίζω προσωρινά― αφαιρεθεί επειδή έδειχνε "harmful activities"!!!

Βέβαια, θα χρειαστεί να τρέξουν πολύ όλοι αυτοί γιατί κόπιες του έχουν ήδη ανεβεί σε αρκετά άλλα sites.

Οπότε ακολουθεί το vimeo

Μουσική; Ποια μουσική; [τραγούδια 5ο μέρος]

Εδώ και δεκαετίες έχει επικρατήσει μια μουσική μονοκαλλιέργεια. Οι περισσότεροι δεν έχουν έρθει σε επαφή κι έτσι δε μπορούν διαχειριστούν άλλες μουσικές μορφές πέρα από το τραγούδι. Αν τους βάλεις μια μουσική που κρατάει σημαντικά περισσότερο από 3-4 λεπτά (όσο δηλ. είναι η τυπική διάρκεια ενός τραγουδιού) αρχίζουν να δυσφορούν. Ειδικά αν αυτή η μουσική δεν έχει κάποιο κείμενο που να παρακολουθούν και να τους οδηγεί σα μπούσουλας. Ακόμα, η εικόνα, ένα στοιχείο τελείως ξένο με τον ήχο, χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για να βοηθήσει (το ρήμα εντός κι εκτός εισαγωγικών) την ακρόαση.

Πιο χαρακτηριστική είναι η όλο και πιο συχνή αντικατάσταση στην καθομιλουμένη των λέξεων "μουσικό κομμάτι" ή "κομμάτι" ή και της ίδιας της λέξης "μουσική" με τη λέξη "τραγούδι". Δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που θυμάμαι ανθρώπους να χρησιμοποιούν τη λέξη τραγούδι για μουσική που δεν τραγουδιόταν και δεν χρησιμοποιούσε τον λόγο ή την ανθρώπινη φωνή. Το τραγούδι είναι το default, οποιαδήποτε άλλη μουσική μορφή δεν είναι παρά κάποιος εξωτικός και υπό εξαφάνιση συγγενής του τραγουδιού.

Πέρα από αυτό κάτι που μου κάνει εντύπωση και βρίσκω ότι είναι ενδεικτικό της μουσικής καλλιέργειας είναι ο τρόπος που οι περισσότεροι μιλούν για τη μουσική (τα τραγούδια) που τους αρέσει/σουν. Ενώ συνήθως τα πράγματα που μας αρέσουν είμαστε σε θέση να τα υπερασπιστούμε, να εξηγήσουμε γιατί μας αρέσουν, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που μας συγκινούν, όταν φτάνει η ώρα της μουσικής το λεξιλόγιο φτωχαίνει απότομα και επικρατεί γενική μουγγαμάρα. Η συζήτηση και τα “επιχειρήματα” περιορίζονται σε επιφωνήματα και φράσεις που απλώς δείχνουν το βαθμό, την ένταση της συγκίνησης για μια μουσική. “Μ’ αρέσει - δε μ’ αρέσει, τα σπάει, είναι τέλειο, είναι χαζομάρα” κτλ

Αν υπάρχει η ανάγκη να εξηγηθεί καλύτερα η συγκίνηση αυτή, καθώς λείπουν τα κατάλληλα εργαλεία που θα επιτρέψουν να γίνει λόγος για τον ήχο καθαυτό, η συζήτηση στρέφεται αναγκαστικά στους στίχους. Έτσι συχνά παρατηρώ ανθρώπους να προσπαθούν να εξηγήσουν τι τους αρέσει σε ένα τραγούδι προσπαθώντας απλώς να εξηγήσουν τους στίχους. Όμως ένα τραγούδι δεν είναι ποίηση, είναι κατά κύριο λόγο μουσική. Και είμαι σίγουρος ότι σε αυτό που τους συγκινεί η μουσική παίζει τουλάχιστον εξίσου σημαντικό ρόλο, διαφορετικά απλώς θα απαγγέλλανε τους στίχους.

Για την ώρα πάντως η “εξήγηση” των περισσότερων μπροστά στη μουσική συγκίνηση παραμένει στο βρεφικό: “Άκου, άκου, πω πω τι τραγουδάρα, τι μελωδία, τι λέει ο άνθρωπος!”

Δε θυμάμαι τώρα τον τίτλο ή ακριβώς ποια ήταν η υπόθεση της ταινίας ―όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν μια χαζοκωμωδία του '80 με τη Bette Midler. Υπήρχε μια χαρακτηριστική σκηνή. Κάποιος που υποδυότανε τον στερεοτυπικό τεξανό καράβλαχο και βρισκόταν σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας όπου από τα ηχεία ακουγόταν κάποια new age παπαριά ρωτούσε: "Αυτό που ακούμε είναι κλασική μουσική, έτσι;" Στο κενό και σνομπ βλέμμα της τύπισας στην οποία είχε απευθύνει την ερώτηση συμπλήρωνε μόνος του με αυτοπεποίθηση: "Το κατάλαβα· δεν έχει στίχους".

Kirsten Flagstadt - A singing Lesson

Καμιά φορά έχει πλάκα να ακούς τους παλιούς μεγάλους ερμηνευτές να μιλούν για την τέχνη τους.

Μικρό σεξιστικό

Ας στραβομουτσουνιάσουν όσο θέλουν μερικοί και μερικές, κάποια πράγματα χρειάζονται και μπράτσα.

Πρώτα πάρτε την παρτιτούρα όσοι διαβάζετε μουσική:

Sergei Rachmaninov: Six Moments Musicaux, op. 16

Μετά ακούστε το "σουξέ" του συγκεκριμένου κύκλου από την Kateryna Titova (αυτό μόνο παίζει).

No. 4: Presto

Πάρτε και το εξώφυλλο του CD (τα straight αγόρια νομίζω ότι θα το εκτιμήσουν):

Και μετά από την στουντιοψόφια "εξευγενισμένη", πολύ comme il faut και παρ' ολίγον morçeau de salon εκτέλεση, πάρτε και μια βαρβάτη και βάρβαρα ζωντανή ηχογράφηση ολόκληρου του κύκλου με τον Lazar Berman (γιατί έτσι σας αρέσει):

Six Moments Musicaux, op. 16


No. 1: Andantino


No. 2: Allegro


No. 3: Andante cantabile


No. 4: Presto


No. 5: Adagio sostenuto


No. 6: Maestoso

(και λυπάμαι αλλά όσοι δεν έχουν παίξει σε πιάνο κοντσέρτου δε θα υποψιαστούν ποτέ πόση δύναμη θέλει για να παίξεις με αυτόν τον ήχο το φινάλε)

Three Big Pigs

Γιατί λατρεύουμε την Apple, λατρεύουμε τα Angry Birds και το βρίσκουμε πολύ αστείο:

Απίστευτο κι όμως αληθινό

Από το klassik.de:

Paris, 01.04.2011. Vertraut man dem Ergebniss einer internationalen Studie, sind Bratscher die mit Abstand intelligentesten Musiker. Diese Annahme legt eine Untersuchung nahe, die über einen Zeitraum von drei Jahren vom Pariser Institut für Musikpsychologie in 20 verschiedenen Ländern mit 50 Orchestern durchgeführt wurde. Neben dem sprachlichen, rechnerischen und räumlichen Denken befand sich dabei auch die musikalische Intelligenz auf dem Prüfstand. Es stellte sich heraus, dass unter den Bratschern nahezu sämtliche Fähigkeiten am stärksten ausgeprägt sind. In einem Interview sagte der Leiter der Studie, Henri Mavignier, besonders habe ihm bei den Bratschern die Fähigkeit imponiert, Melodien, Rhythmen und Klangfarben zu unterscheiden.
Unterdessen erwägt der Internationale Verband der Triangelspieler (IVT) gegen das Ergebnis, demzufolge die Triangelspieler in Sachen Intelligenz am schlechtesten abschneiden, Klage zu erheben. An der Studie beteiligt hatten sich unter anderem renommierte Klangkörper wie das Chicago Symphony Orchestra, das Orchestre de Paris, das London Symphony Orchestra sowie die Wiener und Berliner Philharmoniker.

και η μετάφραση:


Παρίσι, 01/04/2011. Αν πιστέψουμε ότι τα αποτελέσματα μιας διεθνούς μελέτης, οι σολίστ βιόλας είναι με διαφορά οι πιο έξυπνοι μουσικοί. Αυτό δείχνει μια μελέτη που διεξήχθη σε μια περίοδο τριών ετών από το Ινστιτούτο Μουσικής Ψυχολογίας του Παρισιού σε 20 χώρες με 50 διαφορετικές ορχήστρες. Εκτός από τη γλωσσική, μαθηματική και χωρική σκέψη, σε δοκιμασία ήταν και η μουσική ευφυΐα. Αποδείχθηκε ότι μεταξύ των violists σχεδόν όλες οι δυνατότητες ήταν πιο ανεπτυγμένες. Σε μια συνέντευξη, δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης, Henri Mavignier, πως τον έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα η ικανότητα των σολίστ βιόλας να διακρίνουν μελωδίες, ρυθμούς και ηχοχρώματα.
Εν τω μεταξύ, η Διεθνής Ομοσπονδία Παικτών Τριγώνου, λαμβάνοντας υπόψη το αποτέλεσμα, σύμφωνα με το οποίο τα μέλη της έρχονται τελευταία στην κατάταξη, αποφάσισε να υποβάλλει μηνύσεις. Στη μελέτη συμμετείχαν διάσημες ορχήστρες όπως η Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο, η Ορχήστρα του Παρισιού, η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και οι Φιλαρμονικές της Βιέννης και του Βερολίνου.