Κάνω τις συνηθισμένες για αυτές τις αναρτήσεις ερωτήσεις:
Είναι μουσική; Ναι/Όχι, γιατί.
Είναι μινιμαλισμός; Ναι/Όχι, γιατί.
Ακούμε το Silver Streetcar for the Orchestra που ο αμερικανός Alvin Lucier έγραψε το 1988.
Είναι μουσική; Ναι/Όχι, γιατί.
Είναι μινιμαλισμός; Ναι/Όχι, γιατί.
Ακούμε το Silver Streetcar for the Orchestra που ο αμερικανός Alvin Lucier έγραψε το 1988.
6 σχόλια:
Απλώς υπενθυμίζω ότι ο μινιμαλισμός δεν περιορίζεται στη μουσική. Μπορεί να μην είναι μουσική αλλά να είναι μινιμαλισμός.
Είναι μουσική; Όχι, γιατί πονέσανε τα αυτιά μου ήδη στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα.
Είναι μινιμαλισμός; Μάλλον ναι, δεν μπόρεσα να ακούσω τη συνέχεια αλλά χρησιμοποιεί την τέχνη των επαναλαμβανόμενων μοτίβων. Αλλά κατά ένα τρόπο μινιμαλισμός είναι και η Πέμπτη Μπετόβεν και δεν ξέρω αν κάνει το ίδιο κόλπο ο συνθέτης οπότε θα μπορούσε να μην είναι μινιμαλισμός. Είπαμε, δεν μπορώ να το ακούσω όλο.
Χωρίς να σημαίνει ότι οι απαντήσεις σου είναι λάθος, επίτρεψέ μου να κάνω δυο ερωτήσεις για να θολώσω τα νερά:
Αρκεί να στηρίζεται κάτι σε επαναλαμβανόμενα patterns για να είναι μινιμαλισμός; Αν κρίνω από το σχόλιό σου για τον Μπετόβεν διατηρείς και ο ίδιος κάποιες επιφυλάξεις.
Το ότι πονέσανε τα αφτιά σου αρκεί για να μην είναι μουσική; Ξέρω, αρκεί για εσένα (it's not music to your ears). Δεκτό και απολύτως σεβαστό. Αλλά θα μπορούσες να το βάλεις σε χαμηλότερη ένταση. Και τον Μπετόβεν αν τον βάλω πολύ δυνατά θα μου πονέσουν τα αφτιά. Μπορώ να πω ότι ο Μπετόβεν δεν είναι μουσική;
Μου θύμισες πάντως ένα συνθέτη που ήξερα ο οποίος με τον πιο ακραία ψυχοπαθολογικό σαδιστικό ναρκισσισμό ονειρευόταν να κάνει μια μουσική που η έντασή της θα έφτανε στα όρια της κώφωσης. Έμοιαζε να τον καβλώνει η ιδέα ότι το τελευταίο πράγμα που θα άκουγαν στη ζωή τους αυτοί που θα είχαν την ατυχία να βρίσκονται στο ακροατήριό του θα ήταν η μουσική του.
Ναι, ναι.
γιατί, γιατί;
Μετά τον καταιγισμό των σχολίων ας πω κι εγώ τα δικά μου.
Κατ' αρχήν το έργο είναι για τρίγωνο με ενίσχυση. Ο τίτλος προέρχεται από ένα κείμενο του Buñuel με τίτλο Instrumentation. Ο εκτελεστής με το ένα χέρι χτυπά συνεχώς το τρίγωνο αλλάζοντας σταδιακά την ταχύτητα και την ένταση, με το άλλο ακουμπά το σώμα του οργάνου και αλλάζει σταδιακά τη θέση που το πιάνει και την πίεση που ασκεί ώστε να διαμορφώνει το πως δονείται το τρίγωνο. Παρακολουθούμε τη διαφοροποίηση του φάσματος που προκαλεί η αργή μεταβολή στον τρόπο ενεργοποίησης/γέννησης του ήχου.
Μπορώ να σκεφτώ επιχειρήματα για κάθε συνδυασμό ζεύγους ναι/όχι. Αν έπρεπε πάντως να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση πολύ διστακτικά θα έλεγα ναι - όχι. Ναι, είναι μουσική, όχι δεν είναι μινιμαλισμός. Ειδικά για το δεύτερο επιφυλάσσομαι καθώς έχω διαβάσει μόνο περιγραφές του έργου, δεν έχω δει την "παρτιτούρα". Και για μένα το αν είναι ή αν δεν είναι κρίνεται σε μια μικρή λεπτομέρεια (περισσότερα στην αμέσως επόμενη ανάρτηση).
Τα περισσότερα έργα του Lucier είναι τέτοια που μοιάζει δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν είναι μουσική ή αν είναι κάποιο ηχητικό πείραμα. Μάλλον σε κάποιο βαθμό είναι και τα δυο. Ο Lucier κινείται με μεγάλη συνέπεια σε αυτό το πολύ συγκεκριμένο πεδίο της πειραματικής μουσικής, συχνά μοιάζει πως ο στόχος του είναι να μας δείχνει συνεχώς τα όρια.
Θα το θέσω έτσι: δέχομαι ότι το Silver Streetcar for the orchestra είναι ένα πείραμα. Όμως δεν είναι πείραμα φυσικής ή ψυχολογίας αλλά αισθητικής, είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να παρατηρηθεί κυρίως η διαφοροποίηση της αισθητικής ποιότητας του ήχου κι αυτό για κάποιους μπορεί να το κάνει μουσική, για κάποιους όχι.
Για κάποιους ο Lucier μάλλον είναι ένας τσαρλατάνος που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Στο τέλος, πειράματα ή μουσική ή ό,τι άλλο, ονομάστε τα όπως βολεύεστε, βρίσκω αυτά που κάνει ο Lucier εξαιρετικά ενδιαφέροντα και αυτό το πρόβλημα κατηγοριοποίησης του έργου του δε νομίζω ότι είναι ικανό να με εμποδίσει να παρακολουθήσω με ευχαρίστηση κάποια performance έργων του ή κάποιο από τα installations του.
Στο YouTube υπάρχουν κανα-δυο εκτελέσεις του Silver Streetcar, αν θέλετε ρίχνετε μια ματιά. Επίσης δείτε ένα βιογραφικό του Lucier εδώ και αυτό το πρόγραμμα που περιέχει και το κείμενο του Buñuel από όπου προέρχεται ο τίτλος.
Δημοσίευση σχολίου