Κατά κάποιον τρόπο ο Michael Torke είναι ο αμερικανός Κουμεντάκης ή μάλλον καλύτερα ο Γιώργος Κουμεντάκης (θα ήθελε να) είναι ο Έλληνας Torke.
Ο Torke είναι συναισθητικός και έχει γράψει μια σειρά από έργα που σχετίζονται με αυτή την κατάστασή του. Από αυτά ακολουθεί το Ash του 1989. Τη Συμφωνική της Βαλτιμόρης διευθύνει ο David Zinman.
Οι αναφορές του κομματιού στον Μπετόβεν (πχ 5η Συμφωνία) νομίζω ότι είναι τόσο προφανείς που δε χρειάζεται να πει κανείς κάτι περισσότερο, εξάλλου για όλα αυτά ο Torke άκουσε την κριτική που του άξιζε. Αυτό που με ενδιαφέρει έπεται αυτής της διαπίστωσης.
Στο κομμάτι αυτό εντοπίζω ένα πρόβλημα που νομίζω ότι ταυτίζεται με έναν από τους στόχους του κομματιού. Πολύ συνειδητά ο συνθέτης σε αυτή τη μουσική μας βομβαρδίζει ανελέητα με αδιάκοπα, συνεχή, ασταμάτητα πτωτικά σχήματα. Υπάρχει ένας υπερκορεσμός πτώσεων. Πτώσεις μέχρι τελικής πτώσης. Πτώσεις κι όποιος αντέξει. Πάρε κόσμε.
Στόχος μια "αποδόμηση" της πτώσης· μέσω του υπερκορεσμού και της κατάχρησης να χάσουν τα σχήματα αυτά τη συντακτική λειτουργία και τα νοήματα που ιστορικά κουβαλούν. Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί η ιδέα αυτής της αποδόμησης να φαίνεται ενδιαφέρουσα, να μοιάζει με πρόκληση, αλλά για να πετύχει το πείραμα πρέπει πρώτα να καταφέρεις να καθίσεις το ακροατήριό σου να ακούσει μέχρι τέλους χωρίς να δυσανασχετεί αυτό τον ορυμαγδό των πτώσεων…
Ο Torke είναι συναισθητικός και έχει γράψει μια σειρά από έργα που σχετίζονται με αυτή την κατάστασή του. Από αυτά ακολουθεί το Ash του 1989. Τη Συμφωνική της Βαλτιμόρης διευθύνει ο David Zinman.
Οι αναφορές του κομματιού στον Μπετόβεν (πχ 5η Συμφωνία) νομίζω ότι είναι τόσο προφανείς που δε χρειάζεται να πει κανείς κάτι περισσότερο, εξάλλου για όλα αυτά ο Torke άκουσε την κριτική που του άξιζε. Αυτό που με ενδιαφέρει έπεται αυτής της διαπίστωσης.
Στο κομμάτι αυτό εντοπίζω ένα πρόβλημα που νομίζω ότι ταυτίζεται με έναν από τους στόχους του κομματιού. Πολύ συνειδητά ο συνθέτης σε αυτή τη μουσική μας βομβαρδίζει ανελέητα με αδιάκοπα, συνεχή, ασταμάτητα πτωτικά σχήματα. Υπάρχει ένας υπερκορεσμός πτώσεων. Πτώσεις μέχρι τελικής πτώσης. Πτώσεις κι όποιος αντέξει. Πάρε κόσμε.
Στόχος μια "αποδόμηση" της πτώσης· μέσω του υπερκορεσμού και της κατάχρησης να χάσουν τα σχήματα αυτά τη συντακτική λειτουργία και τα νοήματα που ιστορικά κουβαλούν. Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί η ιδέα αυτής της αποδόμησης να φαίνεται ενδιαφέρουσα, να μοιάζει με πρόκληση, αλλά για να πετύχει το πείραμα πρέπει πρώτα να καταφέρεις να καθίσεις το ακροατήριό σου να ακούσει μέχρι τέλους χωρίς να δυσανασχετεί αυτό τον ορυμαγδό των πτώσεων…
…και τουλάχιστον εμένα με κάνει να βαριέμαι… πολύ…
2 σχόλια:
Χθες το άκουσα. Μέχρι το 5' το άκουσα με ενδιαφέρον, χαριτωμένο το βρήκα, αλλά μετά απλώς σκυλοβαρέθηκα. Ο Τόρκε μάλλον ήθελε να καταφέρει κάτι σε "Ο Μπετόβεν συναντά τον Κόπλαντ", αλλά δεν του βγήκε με τίποτα. Κάτι τέτοιους συνθέτες ώρες ώρες προβάλλουν οι Αμερικανοί και του παίρνουν στο ψιλό οι Ευρωπαίοι.
Αμ δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί, υπάρχει μια γενικότερη τάση μαζικοποίησης της κλασικής και σύγχρονης μουσικής ως αντίδραση στην απομόνωση που είχε φτάσει στα όρια του στιγματισμού. Έχουμε τώρα διάφορα του τύπου και η κλασική μουσική μπορεί να είναι hip & cool.
Τέλος πάντων, περί ορέξεως…
Δημοσίευση σχολίου