29/6/09

Κουσούρια

Λέω να σας ψυχαναγκάσω κομμάτι με ληγμένα πειράματα κάποιων ψυχικά ανάπηρων.(Ε μα θέλει και συζήτηση; αφού κάνει μπαμ: αυτό δεν είναι μουσική, κατάλογος διαταραχών προσωπικότητας είναι)

Ο δε άλλος ο ατάλαντος ήθελε να γίνει ο Duchamp της μουσικής. Την τύφλα του δεν ήξερε, ήθελε να κάνει και μουσική. Κρίμα το παλικάρι.(Μη μου μπερδευτείτε: και τα δυο κομμάτια passive-agressive προσωπικότητες μαρτυρούνε)
Τι βόδια που πρέπει να είναι οι μουσικοί που δεν τους πήραν πρέφα τι κάλπικοι παράδες που ήταν!

I rest my case.

------------------

UPDATE: Μετά από παλλαϊκό αίτημα εξαναγκάζομαι να προσθέσω και μια ακόμα αρρωστημένη μουσική (τι να κάνω κι εγώ, είναι που το κοινό θαμπώθηκε έτσι εύκολα)

26/6/09

Όπερα στη Νέα Υόρκη - πού είναι η Πολιτεία;

Οι New York Times αναρωτιούνται πώς θα σωθεί η New York City Opera. Είδατε πουθενά κραυγές "να επέμβει η Πολιτεία";

21/6/09

Διλήμματα 2



Ήταν μια υπέροχη και γεμάτη εβδομάδα (και πάλι ευχαριστούμε, Waldorf!).

Η αίσθηση που μου έμεινε μοιάζει κάπως έτσι:
Από όλες τις συμφωνίες του Μότσαρτ που έτσι κι αλλιώς λατρεύω, το φινάλε αυτής το ξεχωρίζω ακόμα παραπάνω, είναι από τα πράγματα που ακούω και με τρελαίνει, που βρίσκω αδύνατον να συλλάβω στο σύνολό τους το πόσο όμορφα είναι. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία εδώ είναι η χρήση των δυναμικών, δηλ. των εντάσεων. Προσέξτε πως τις χρησιμοποιεί ο Μότσαρτ: οι διαφορετικές εντάσεις ορίζουν διαφορετικά επίπεδα και δημιουργείται μια εντύπωση μουσικής προοπτικής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πράγματα που είναι πιο κοντά σε μας ακούγονται πιο δυνατά ενώ άλλα που βρίσκονται μακρύτερα ακούγονται πιο σιγά. Είναι κάποια σημεία που αυτή η "τρισδιάστατη" γραφή γίνεται ιδιαίτερα εμφανής πχ ακούστε περίπου από το 2'40" στην ηχογράφηση που έβαλα. Υπάρχουν δυο επίπεδα ένα σε δυνατή ένταση και ένα σε χαμηλή. Αυτό που είναι σε δυνατή δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας και μας εμποδίζει να "δούμε" αυτό που βρίσκεται από πίσω πιο μακρυά. Αυτό το δεύτερο το βλέπουμε μόνο στα "χωρίσματα", τις παύσεις, του πρώτου. Νομίζω ότι χρειάστηκε να φτάσουμε στα μέσα του 20ου αιώνα για να ξανακούσουμε κάτι τέτοιο (στο ενδιάμεσο διάστημα δε μου έρχεται κάτι άλλο έτσι στα πρόχειρα στο μυαλό που να είναι εξίσου επιτυχημένο). Και δεν είναι μόνο θέμα επιπέδων και "προοπτικής", ας μου επιτραπεί να παραλληλίσω την τεχνική του Μότσαρτ σε αυτό το μέρος με πράγματα όπως η ασυνέχεια στη μορφή του Olivier Messiaen!
Πραγματικά η λέξη εδώ είναι: μεγαλοφυές!

Όλα τα παραπάνω με ένα τρόπο που δεν ξέρω πως ακριβώς να εξηγήσω έχουν συσχετιστεί στο μυαλό μου με μια συζήτηση από τις πολλές που κάναμε αυτή την εβδομάδα που μας πέρασε με τον Waldorf και τον μάγειρα όπου συγκρίναμε και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε καλύτερα τον τρόπο που ο καθένας από την πλευρά του προσεγγίζει το ίδιο αντικείμενο, τη μουσική. Αλλά περισσότερα προσεχώς…

7/6/09

Masterclass 2 (Sentimentalism)

Η ανάρτηση αυτή δεν είναι παρά ένα σχόλιο-ανάμνηση. Θυμήθηκα το περιστατικό περιδιαβαίνοντας το πολύ ωραίο blog του Really Nothing· αντί να αφήσω εκεί σχόλιο, προτίμησα να το κάνω εδώ που μπορώ να βάλω φωτογραφίες και μουσική.

Πριν κάποια (γκουχ γκουχ αρκετά γκουχ) χρόνια σε θερινά masterclasses πιάνου στο Ωδείο Τσαϊκόφσκι στη Μόσχα. Μόλις είχαμε φτάσει, τακτοποιηθεί και ήταν να έχουμε την πρώτη συνάντηση με ένα από τους καθηγητές για να μας κάνει μια ξενάγηση στους χώρους του Ωδείου. Δέος και σύγκρυο με είχε πιάσει και δεν πρέπει να ήμουν ο μόνος που αισθανόταν έτσι. Ήρθε, μας χαιρέτισε, έβγαλε ένα μικρό λόγο ("η πατρίδα μου δεν έχει να προσφέρει πολλές ανέσεις αλλά έχει προσφέρει πολλά στη μουσική" ξεκίνησε κάπως απολογητικά ― το ξενοδοχείο που μας είχαν βάλει δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, κάτι αμερικανοί είχαν ψιλοφρικάρει, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πάει για διακοπές εκεί και δεν νομίζω κατόπιν να το μετάνιωσε κανένας) και ξεκίνησε να μας δείχνει. Την ώρα που βγαίναμε κάποιοι στάθηκαν να βγάλουν φωτογραφία το άγαλμα του Τσαϊκόφσκι που βρίσκεται ακριβώς έξω από το Ωδείο. Ο καθηγητής κάτι μουρμούρισε. Γυρίσαμε να τον κοιτάξουμε. "Δε μου αρέσει αυτό το άγαλμα", μας εξομολογήθηκε τελικά. Οι περισσότεροι απόρησαν, τι είχε το άγαλμα και δεν του άρεσε; "Η πόζα είναι πολύ «συναισθηματική»", συμπλήρωσε. Δε χρειάστηκαν περισσότερες εξηγήσεις, όλοι είχαμε καταλάβει τι εννοούσε: "ε, ήταν που ήταν ο μακαρίτης, μην το κάνουμε και βούκινο".



(Τις φωτογραφίες τις αλίευσα από το δίκτυο)

Από τα έργα για σόλο πιάνο το πιο γνωστό του νομίζω ότι είναι "Οι Εποχές", δώδεκα σύντομα κομμάτια (θα έπρεπε ίσως να λέγεται "οι μήνες"). Συχνά θα βρείτε να σχολιάζεται πόσο χαρακτηριστικά ρωσικά είναι αυτά τα κομμάτια με τη συνήθως μελαγχολική τους διάθεση. Είναι πράγματι μελαγχολικά και χαρακτηριστικά της ρωσικής μουσικής, αλλά στα αφτιά μου είναι επίσης προφανή και άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που γέννησε αυτή τη μουσική έκφραση. Παίζει ο Ilya Rachkovsky (αρκετά καλή και προσεγμένη η εκτέλεσή του νεαρού, αν και θα τον ήθελα πιο τολμηρό κατά σημεία).

4/6/09

Αναφορά στον W.

Αγαπητέ W,
συνειδητοποιώ πως με το πέρασα του χρόνου μετατρέπομαι σε ειλικρινή θαυμαστή του έργου του Richard Wagner. Με φρίκη, αλλά και με κρυφή ικανοποίηση, συνειδητοποίησα χθες πως έχω τρεις διαφορετικές εκτελέσεις του Δαχτυλιδιού. Μάλιστα τις δύο τελευταίες τις αγόρασα με διαφορά λιγότερη του ενός μηνός.

Ταπεινά,
Chef