Σήμερα [ΣΣ: χθες] πήγα και παρακολούθησα δύο συναυλίες. Το μεσημέρι τα Κατά Ιωάννην και το βράδυ τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ. Μαραθώνιος. Πολύ όμορφη εμπειρία. Και οι δύο σύναυλίες ήταν στην κατεύθυνση των ιστορικά ενημερωμένων ερμηνειών - αν και αυτό είναι μάλλον πλεονασμός πλέον, καμία ορχήστρα δεν τολμά να παίξει πλέον αυτά τα έργα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις απαιτήσεις μιας ιστορικά ορθής ερμηνείας. Το πιο ενδιαφέρον ήταν βέβαια τα τέμπι, τα οποία ήταν γρήγορα έως πολύ γρήγορα. Ειδικά το πρώτο μέρος των Κατά Ιωάννην διήρκεσε μόλις τριάντα λεπτά! Στην οργανική μουσική μπορεί κανείς να κουβεντιάζει ώρες για το σωστό τέμπο, αλλά στη φωνητική μουσική υπάρχει πάντα ένα πολύ συγκεκριμένο όριο: από ποιο σημείο μετά το τέμπο είναι τόσο γρήγορο, ώστε το κείμενο να μη γίνεται κατανοητό. Και αυτό το όριο μερικές φορές ξεπεράστηκε. Πάντως ως κατεύθυνση βρήκα ορισμένα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Κυρίως ως προς τη βαρύτητα και την κατεύθυνση που αποκτούν οι φράσεις. Πέρα από την κούραση που αισθάνθηκα, το πιο όμορφο προσωπικό συναίσθημα σήμερα ήταν η μελαγχολία που με έπιασε όταν πλησίαζαν τα Κατά Ματθαίον στο τέλος τους. Ήθελα να κρατούσε κι άλλο. [Νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν μαζί μου πως τα Κατά Ματθαίον είναι καλύτερα από τα Κατά Ιωάννην Πάθη.]
Και σας αποχαιρετώ με ένα αισιόδοξο βίντεο από το μέλλον:
2 σχόλια:
Νομίζω ότι δε θα άντεχα και τα δυο σε μια μέρα, ας ήταν και στο fast forward.
Νομίζω δε θα άντεχες ούτε το ένα σε fast forward
Δημοσίευση σχολίου