26/4/11

Itay Talgam: Lead like the great conductors

Σοφές κουβέντες 2

If I've learned anything from the Dalai Lama by way of Richard Gere, it's that suffering is a state of mind, quite like heterosexuality or the midwest.
Jack McFarland, Will & Grace

24/4/11

Black Angels

Νομίζω ότι το Black Angels είναι ένα από τα αριστουργήματα με τα οποία ο 20ός αιώνας απάντησε στα Κατά Ματθαίον.


Black Angels, for electric string quartet


I. Departure


II. Absence


III. Return

Post-PC 2

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη σχετικά με την τεχνολογική εποχή των υπολογιστών αφής που μόλις ξεκινά:

A new era is only a new state of mind

23/4/11

Η εβδομάδα των Παθών. Από πού είπατε πάμε για την Ανάσταση;

Μπορώ να σκεφτώ τους εξής λόγους για όλες αυτές τις ανακολουθίες:
1. Κάπου τα μπέρδεψε το Άγιο Πνεύμα
2. Κάπου μπερδεύτηκαν οι Ευαγγελιστές
3. Υπάρχουν επίτηδες εκεί για να τσεκάρουν την πίστη μας
4. Είναι απλώς μπούρδες

Διαλέγετε και παίρνετε. Καλή Ανάσταση

Η ημέρα των Παθών. Μαραθώνιος

Σήμερα [ΣΣ: χθες] πήγα και παρακολούθησα δύο συναυλίες. Το μεσημέρι τα Κατά Ιωάννην και το βράδυ τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ. Μαραθώνιος. Πολύ όμορφη εμπειρία. Και οι δύο σύναυλίες ήταν στην κατεύθυνση των ιστορικά ενημερωμένων ερμηνειών - αν και αυτό είναι μάλλον πλεονασμός πλέον, καμία ορχήστρα δεν τολμά να παίξει πλέον αυτά τα έργα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις απαιτήσεις μιας ιστορικά ορθής ερμηνείας. Το πιο ενδιαφέρον ήταν βέβαια τα τέμπι, τα οποία ήταν γρήγορα έως πολύ γρήγορα. Ειδικά το πρώτο μέρος των Κατά Ιωάννην διήρκεσε μόλις τριάντα λεπτά! Στην οργανική μουσική μπορεί κανείς να κουβεντιάζει ώρες για το σωστό τέμπο, αλλά στη φωνητική μουσική υπάρχει πάντα ένα πολύ συγκεκριμένο όριο: από ποιο σημείο μετά το τέμπο είναι τόσο γρήγορο, ώστε το κείμενο να μη γίνεται κατανοητό. Και αυτό το όριο μερικές φορές ξεπεράστηκε. Πάντως ως κατεύθυνση βρήκα ορισμένα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Κυρίως ως προς τη βαρύτητα και την κατεύθυνση που αποκτούν οι φράσεις. Πέρα από την κούραση που αισθάνθηκα, το πιο όμορφο προσωπικό συναίσθημα σήμερα ήταν η μελαγχολία που με έπιασε όταν πλησίαζαν τα Κατά Ματθαίον στο τέλος τους. Ήθελα να κρατούσε κι άλλο. [Νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν μαζί μου πως τα Κατά Ματθαίον είναι καλύτερα από τα Κατά Ιωάννην Πάθη.]

Και σας αποχαιρετώ με ένα αισιόδοξο βίντεο από το μέλλον:

17/4/11

Μικρό σεξιστικό 2 & αντιαμερικανισμός 2

Όπως αναλύσαμε ενδελεχώς σε προηγούμενη ανάρτηση η μυϊκή δύναμη είναι απαραίτητη βοηθός σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν βέβαια υπάρχει μόνον αυτή και πέραν αυτής όχι πολλά πράματα τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο εντυπωσιακές οικογένειες του ζωικού βασιλείου που φέρει την επιστημονική ονομασία Κ.Δ.Ω.Α.

Μια από τις εξέχουσες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της ΚΔΩΑ είναι ο αμερικανός πιανίστας Tzimon Barto. Μπορείτε να τον θαυμάσετε στη φωτογραφία που ακολουθεί:


Αν δείτε στο site του, ο Barto όχι μόνον είναι πιανιστάρα από τις λίγες, τον ακούω να παίζει και μου σηκώνονται οι τρίχες κάγκελο (διαμαρτύρονται, θέλουν να πάνε στο διπλανό δωμάτιο να μην τον ακούνε ―το δε βίντεο που παίζει Σοπέν με τα κεράκια αναμένα ήταν τόοοσο ρομαντικόόό, αααχχχ… κόντεψα να βάλω τα κλάματα και να αρχίσω να τσιρίζω: "Σάάάάκηηη" …ουπς, αυτό είναι από αλλού) αλλά εκτός από μουσική μεγαλοφυΐα είναι και το δώρο του Θεού στη λογοτεχνία και τη φιλολογία, (Όμηρο, Οβίδιο και Τσου Γιουάν δώστου να διαβάζει απ' το πρωτότυπο και πάρ' του την ψυχή, έχει και συγγραφικό ταλέντο) …χώρια που δίνει τα ολόδικά του βραβεία σύγχρονης μουσικής, αυτό που το πας; … και καλλιτέχνης και μαικήνας, εμ shampoo, εμ conditioner. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ανάρτηση κατάσχεται από το Σουηδό μάγειρα

Ωραία και στυλιζαρισμένα μας τα έγραψε παραπάνω ο μούργος, για να γράψω και γω τώρα που τον έχω ακούσει ζωντανά. Θα ξεκινήσω με το μόνο θετικό που έχω, για να μη νομίζετε πως είμαι προκατειλλημένος. Ο τύπος έχει μια πολύ ευρεία παλέττα δυναμικών διαβαθμίσεων. Μπορεί να πετύχει εκπληκτικά ppp. Αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι φτηνά και ανούσια.

Τον άκουσα να παίζει τον πρώτο κονσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι. Τη συγκεκριμένη συναυλία την παρακολούθησα με μία φίλη μου, πρώην μουσικό της ορχήστρας που τον συνόδευε. Από τις πρώτες νότες ήδη κοιταχθήκαμε με αποτροπιασμό. Όσο περνούσε η ώρα τα σχόλιά μας γινόταν όλο και χειρότερα: "Από πού κι ως πού αφήσαν αυτόν τον τύπο να παίξει εδώ πέρα;!"

Ο Σίμωνας επιβεβαίωσε με το παίξιμο και την παρουσία του δύο προκαταλήψεις/στερεότυπα:
1. Πως οι μποντυμπιλντεράδες δε χαμπαριάζουν και πολλά από τέχνη
2. Πως οι Αμερικανοί σε γενικές γραμμές δεν καταλαβαίνουν και πολλά από ευρωπαική κουλτούρα.

Επιστρέφω, το παίξιμό του είχε πάρα πολλές δυναμικές διαβαθμίσεις, αλλά όλες ήταν εντελώς κενές περιεχομένου. Ήταν όλες εντελώς φορμαλιστικές. Καμία σχέση με το πάθος ή την τραγική ευαισθησία που απαιτούσε η μουσική. Λέει p η παρτιτούρα, παίζουμε σιγά, λέει f βαράμε τα μούσκουλα στα πλήκτρα  ―κι απ' αυτά του περισσεύουν. Η μουσική του προσέγγιση συνήθως τελείωνε στο "αχ, έχει ωραία μελωδία, θα το παίξω". Μέχρι εκεί. Μπορεί κανείς να το καταλάβει αυτό αν ακούσει το Πρελούντιο του Σοπέν και κυρίως αν δει το ντεκόρ. Όποιος νομίζει πως χρειάζεται κεράκια για να παίξει/ακούσει/απολαύσει το πρελούντιο του Σοπέν είναι απλώς γελοίος. Και ερχόμαστε έτσι στο τελευταίο ερώτημα: "Πώς κάνει αυτός ο άνθρωπος καριέρα στον χώρο της κλασικής μουσικής;" Η απορία θα μου μείνει αναπάντητη και το γεγονός πως το κοινό τον χειροκρότησε ιδιαίτερα θερμά σε εκείνη τη συναυλία με κάνει να αμφιβάλλω και για μένα. Μήπως δεν καταλαβαίνω;

ΥΓ: Με τα χρόνια και την εμπειρία κλίνω στο να θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης δε χρειάζεται να τυπώνει στο πρόγραμμα το βιογραφικό του. Όποιος και να είναι, ό,τι και να έχει κάνει θα το αποδείξει ή δε θα το αποδείξει επάνω στη σκηνή. Συνήθως αυτοί που γράφουν τα εκτενέστερα βιογραφικά είναι και οι πιο γελοίοι. Παρεπιπτόντως, ο Μπάρενμποϊμ τυπώνει ίσως το εκτενέστερο βιογραφικό που έχω διαβάσει ποτέ. Περι αυτού όμως περισσότερα σε μελλοντική ανάρτηση.

15/4/11

It gets better

Αν δε το γνωρίζετε, νομίζω ότι αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο It Gets Better Project.

Ένα από τα πιο πρόσφατα κλιπάκια εκεί είναι το παρακάτω στο οποίο μιλούν υπάλληλοι της Apple


UPDATE:
…και κάποιες ομοφοβικές ευαίσθητες ψυχούλες πάτησαν το "Flag as inappropriate" στο YouTube και το βίντεο έχει ―ελπίζω προσωρινά― αφαιρεθεί επειδή έδειχνε "harmful activities"!!!

Βέβαια, θα χρειαστεί να τρέξουν πολύ όλοι αυτοί γιατί κόπιες του έχουν ήδη ανεβεί σε αρκετά άλλα sites.

Οπότε ακολουθεί το vimeo

13/4/11

Μουσική; Ποια μουσική; [τραγούδια 5ο μέρος]

Εδώ και δεκαετίες έχει επικρατήσει μια μουσική μονοκαλλιέργεια. Οι περισσότεροι δεν έχουν έρθει σε επαφή κι έτσι δε μπορούν διαχειριστούν άλλες μουσικές μορφές πέρα από το τραγούδι. Αν τους βάλεις μια μουσική που κρατάει σημαντικά περισσότερο από 3-4 λεπτά (όσο δηλ. είναι η τυπική διάρκεια ενός τραγουδιού) αρχίζουν να δυσφορούν. Ειδικά αν αυτή η μουσική δεν έχει κάποιο κείμενο που να παρακολουθούν και να τους οδηγεί σα μπούσουλας. Ακόμα, η εικόνα, ένα στοιχείο τελείως ξένο με τον ήχο, χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για να βοηθήσει (το ρήμα εντός κι εκτός εισαγωγικών) την ακρόαση.

Πιο χαρακτηριστική είναι η όλο και πιο συχνή αντικατάσταση στην καθομιλουμένη των λέξεων "μουσικό κομμάτι" ή "κομμάτι" ή και της ίδιας της λέξης "μουσική" με τη λέξη "τραγούδι". Δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που θυμάμαι ανθρώπους να χρησιμοποιούν τη λέξη τραγούδι για μουσική που δεν τραγουδιόταν και δεν χρησιμοποιούσε τον λόγο ή την ανθρώπινη φωνή. Το τραγούδι είναι το default, οποιαδήποτε άλλη μουσική μορφή δεν είναι παρά κάποιος εξωτικός και υπό εξαφάνιση συγγενής του τραγουδιού.

Πέρα από αυτό κάτι που μου κάνει εντύπωση και βρίσκω ότι είναι ενδεικτικό της μουσικής καλλιέργειας είναι ο τρόπος που οι περισσότεροι μιλούν για τη μουσική (τα τραγούδια) που τους αρέσει/σουν. Ενώ συνήθως τα πράγματα που μας αρέσουν είμαστε σε θέση να τα υπερασπιστούμε, να εξηγήσουμε γιατί μας αρέσουν, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που μας συγκινούν, όταν φτάνει η ώρα της μουσικής το λεξιλόγιο φτωχαίνει απότομα και επικρατεί γενική μουγγαμάρα. Η συζήτηση και τα “επιχειρήματα” περιορίζονται σε επιφωνήματα και φράσεις που απλώς δείχνουν το βαθμό, την ένταση της συγκίνησης για μια μουσική. “Μ’ αρέσει - δε μ’ αρέσει, τα σπάει, είναι τέλειο, είναι χαζομάρα” κτλ

Αν υπάρχει η ανάγκη να εξηγηθεί καλύτερα η συγκίνηση αυτή, καθώς λείπουν τα κατάλληλα εργαλεία που θα επιτρέψουν να γίνει λόγος για τον ήχο καθαυτό, η συζήτηση στρέφεται αναγκαστικά στους στίχους. Έτσι συχνά παρατηρώ ανθρώπους να προσπαθούν να εξηγήσουν τι τους αρέσει σε ένα τραγούδι προσπαθώντας απλώς να εξηγήσουν τους στίχους. Όμως ένα τραγούδι δεν είναι ποίηση, είναι κατά κύριο λόγο μουσική. Και είμαι σίγουρος ότι σε αυτό που τους συγκινεί η μουσική παίζει τουλάχιστον εξίσου σημαντικό ρόλο, διαφορετικά απλώς θα απαγγέλλανε τους στίχους.

Για την ώρα πάντως η “εξήγηση” των περισσότερων μπροστά στη μουσική συγκίνηση παραμένει στο βρεφικό: “Άκου, άκου, πω πω τι τραγουδάρα, τι μελωδία, τι λέει ο άνθρωπος!”

Δε θυμάμαι τώρα τον τίτλο ή ακριβώς ποια ήταν η υπόθεση της ταινίας ―όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν μια χαζοκωμωδία του '80 με τη Bette Midler. Υπήρχε μια χαρακτηριστική σκηνή. Κάποιος που υποδυότανε τον στερεοτυπικό τεξανό καράβλαχο και βρισκόταν σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας όπου από τα ηχεία ακουγόταν κάποια new age παπαριά ρωτούσε: "Αυτό που ακούμε είναι κλασική μουσική, έτσι;" Στο κενό και σνομπ βλέμμα της τύπισας στην οποία είχε απευθύνει την ερώτηση συμπλήρωνε μόνος του με αυτοπεποίθηση: "Το κατάλαβα· δεν έχει στίχους".

11/4/11

Kirsten Flagstadt - A singing Lesson

Καμιά φορά έχει πλάκα να ακούς τους παλιούς μεγάλους ερμηνευτές να μιλούν για την τέχνη τους.

10/4/11

Μικρό σεξιστικό

Ας στραβομουτσουνιάσουν όσο θέλουν μερικοί και μερικές, κάποια πράγματα χρειάζονται και μπράτσα.

Πρώτα πάρτε την παρτιτούρα όσοι διαβάζετε μουσική:


Μετά ακούστε το "σουξέ" του συγκεκριμένου κύκλου από την Kateryna Titova (αυτό μόνο παίζει).


No. 4: Presto

Πάρτε και το εξώφυλλο του CD (τα straight αγόρια νομίζω ότι θα το εκτιμήσουν):


Και μετά από την στουντιοψόφια "εξευγενισμένη", πολύ comme il faut και παρ' ολίγον morçeau de salon εκτέλεση, πάρτε και μια βαρβάτη και βάρβαρα ζωντανή ηχογράφηση ολόκληρου του κύκλου με τον Lazar Berman (γιατί έτσι σας αρέσει):

Six Moments Musicaux, op. 16


No. 1: Andantino


No. 2: Allegro


No. 3: Andante cantabile


No. 4: Presto


No. 5: Adagio sostenuto


No. 6: Maestoso

(και λυπάμαι αλλά όσοι δεν έχουν παίξει σε πιάνο κοντσέρτου δε θα υποψιαστούν ποτέ πόση δύναμη θέλει για να παίξεις με αυτόν τον ήχο το φινάλε)

7/4/11

Three Big Pigs

Γιατί λατρεύουμε την Apple, λατρεύουμε τα Angry Birds και το βρίσκουμε πολύ αστείο:

6/4/11

Απίστευτο κι όμως αληθινό

Από το klassik.de:

Paris, 01.04.2011. Vertraut man dem Ergebniss einer internationalen Studie, sind Bratscher die mit Abstand intelligentesten Musiker. Diese Annahme legt eine Untersuchung nahe, die über einen Zeitraum von drei Jahren vom Pariser Institut für Musikpsychologie in 20 verschiedenen Ländern mit 50 Orchestern durchgeführt wurde. Neben dem sprachlichen, rechnerischen und räumlichen Denken befand sich dabei auch die musikalische Intelligenz auf dem Prüfstand. Es stellte sich heraus, dass unter den Bratschern nahezu sämtliche Fähigkeiten am stärksten ausgeprägt sind. In einem Interview sagte der Leiter der Studie, Henri Mavignier, besonders habe ihm bei den Bratschern die Fähigkeit imponiert, Melodien, Rhythmen und Klangfarben zu unterscheiden.
Unterdessen erwägt der Internationale Verband der Triangelspieler (IVT) gegen das Ergebnis, demzufolge die Triangelspieler in Sachen Intelligenz am schlechtesten abschneiden, Klage zu erheben. An der Studie beteiligt hatten sich unter anderem renommierte Klangkörper wie das Chicago Symphony Orchestra, das Orchestre de Paris, das London Symphony Orchestra sowie die Wiener und Berliner Philharmoniker.

και η μετάφραση:


Παρίσι, 01/04/2011. Αν πιστέψουμε ότι τα αποτελέσματα μιας διεθνούς μελέτης, οι σολίστ βιόλας είναι με διαφορά οι πιο έξυπνοι μουσικοί. Αυτό δείχνει μια μελέτη που διεξήχθη σε μια περίοδο τριών ετών από το Ινστιτούτο Μουσικής Ψυχολογίας του Παρισιού σε 20 χώρες με 50 διαφορετικές ορχήστρες. Εκτός από τη γλωσσική, μαθηματική και χωρική σκέψη, σε δοκιμασία ήταν και η μουσική ευφυΐα. Αποδείχθηκε ότι μεταξύ των violists σχεδόν όλες οι δυνατότητες ήταν πιο ανεπτυγμένες. Σε μια συνέντευξη, δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης, Henri Mavignier, πως τον έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα η ικανότητα των σολίστ βιόλας να διακρίνουν μελωδίες, ρυθμούς και ηχοχρώματα.
Εν τω μεταξύ, η Διεθνής Ομοσπονδία Παικτών Τριγώνου, λαμβάνοντας υπόψη το αποτέλεσμα, σύμφωνα με το οποίο τα μέλη της έρχονται τελευταία στην κατάταξη, αποφάσισε να υποβάλλει μηνύσεις. Στη μελέτη συμμετείχαν διάσημες ορχήστρες όπως η Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο, η Ορχήστρα του Παρισιού, η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και οι Φιλαρμονικές της Βιέννης και του Βερολίνου.

Σημειολογία Λολίτας



Στο μυαλό των περισσότερων το τραγούδι του Cole Porter My heart belongs to daddy έχει το σχήμα που του έδωσε η Marilyn Monroe στο Let's make love. Έτσι, όταν άκουσα την εκδοχή του τραγουδιού όπως φτιάχτηκε για να το τραγουδήσει η Dee Dee Bridgewater, ενθουσιάστηκα. Όχι επειδή ενορχηστρώθηκε για "κλασική" ορχήστρα, με ενθουσίασε η σημειολογία της μουσικής έκφρασης αυτής της εκδοχής.


Η κυρίαρχη διαφορά από την εκτέλεση της Monroe βρίσκεται στο ρυθμό και το tempo. Το tempo είναι πιο αργό, νωχελικό, πιο κουρασμένο, o ρυθμός έχει αντιστοίχως λειανθεί, μαζί με κάθε έντονη αντίθεση και τονισμό· εδώ το παιχνίδι παίζεται στις λεπτομέρειες. Παράλληλα με το ρυθμό η ενορχήστρωση συμβάλλει σε αυτό το ιδιαίτερα nuanced (θα μου συγχωρήσετε την αγγλικούρα), γεμάτο λεπτοκαμωμένες καμπύλες και νάζι στιλ. Μια σειρά λοιπόν από παρόμοια στοιχεία (η ερμηνεία της Bridgewater φυσικά συμβάλλει πάρα πολύ σε αυτό) φτιάχνουν μια πιο "εσωτερική" εκδοχή αυτού του τραγουδιού. Είναι ταυτόχρονα πιο αθώο και πιο σκοτεινό.

Στους στίχους τα λεκτικά υπονοούμενα διαδέχονται το ένα το άλλο. Σε αντίθεση με την κραυγαλέα εκτέλεση της Monroe όπου η μουσική είναι εξωστρεφής, φάτσα-φόρα προκλητική, ετούτη είναι γεμάτη μουσικά υπονοούμενα και προσμονή.

Προσέξτε πχ πως ξεκινάει: πάνω από την χνουδωτή νότα ενός κλαρινέτου, ένα ντροπαλό, όλο ανυπομονησία pizzicato χτυπάει το δάχτυλο στο τραπέζι καθώς μετράει την ώρα που δε λέει να περάσει με τίποτα. Αυτός ο γεμάτος υπονοούμενα και προσμονή παλμός θα εμφανιστεί ξανά παρακάτω, μεταμορφωμένος βέβαια, πχ ως μια γρήγορα επαναλαμβανόμενη νότα στη μαρίμπα ή ένα τρέμολο-φτερούγισμα στα έγχορδα.

Αυτό που ακολουθεί αμέσως μετά είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό. Ξεκινάει ένα σχήμα συνοδείας. Το στιλ αυτού του σχήματος παραπέμπει σε αφελές παιδικό τραγούδι. Δίνονται διάφορα στοιχεία που δείχνουν προς αυτό πχ η χρήση του μεταλλόφωνου παραπέμπει σε μουσικό κουτί ή κάποιο άλλο παιδικό παιχνίδι. Γενικότερα το ίδιο το σχήμα της συνοδείας παραπέμπει σε κάτι σχετικό. Όμως υπάρχει μια σκιά πάνω από αυτό το αθώο παιδικό τραγούδι. Την εντύπωση αυτή δημιουργεί η μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην ψηλότερη γραμμή του σχήματος (φλάουτο-μεταλλόφωνο) και τις υπόλοιπες γραμμές. Οι υπόλοιπες γραμμές κινούνται σε μεσαία προς χαμηλή περιοχή. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες γραμμές που να συνδέουν, δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτό που προβάλλεται και σε αυτό που είναι.

Παρατηρήστε πως τονίζεται συνεχώς η απόσταση αυτή μεταξύ της μελωδικής γραμμής και του μπάσου που την ακολουθεί ως σκιά κάθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Νομίζω ότι είναι ένα από τα κλειδιά αυτής της εκδοχής. Για παράδειγμα η σχέση, η απόσταση ανάμεσα στη φωνή και το μπάσο στο ρεφρέν. Υπάρχει ψηλή περιοχή, υπάρχει χαμηλή περιοχή, αλλά η μεσαία περιοχή σχεδόν δεν υπάρχει, ή αν υπάρχει ακούγεται περισσότερο ως ενίσχυση του μπάσου παρά ως κάτι ανεξάρτητο.

Συνολικά οι χειρισμοί του ενορχηστρωτή φτιάχνουν μια περίεργη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική εικόνα. Μοιάζει σα να πρόκειται για το “τι απέγινε η λολίτα;” Χρόνια μετά την πρώτη δυναμική εκδοχή την ξανασυναντούμε· αυτή συνεχίζει να τραγουδά την ίδια μελωδία· ο χρόνος από τη μια την έχει προδώσει, έχει γεράσει, από την άλλη της έχει δώσει εμπειρία και πονηριά που δεν είχε πρώτα. Ο ρυθμός, η ζωντάνια και η ένταση έχουν υποχωρήσει, αλλά αυτή είτε επειδή δεν το έχει καταλάβει είτε επειδή δε θέλει να το δεχτεί, εξακολουθεί να κάνει αυτό που ξέρει…

Εν τέλει οι διαφορές στις δυο εκτελέσεις προκύπτουν εξαιτίας των διαφορετικών προτερημάτων κάθε ερμηνεύτριας τα οποία κάθε εκδοχή προσπαθεί να εξυπηρετήσει. Στην περίπτωση της Monroe έπρεπε να πουληθεί περισσότερο η εικόνα ―με άλλα λόγια εκείνη η εκδοχή ήταν κατά κύριο λόγο ένα οπτικοακουστικό αντικείμενο και η μουσική ήταν μόνο ένα μέρος του. Στην περίπτωση της μεγαλύτερης σε ηλικία Bridgewater η φωνή της οποίας δε θα έπειθε ως μπεμπέκα έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος για να λειτουργήσει η χροιά της φωνής με τη μουσική και το κείμενο ―πρόκειται επομένως για πιο καθαρά, πιο εστιασμένα μουσικό αντικείμενο (καθώς αυτό ήταν και το τελικό προϊόν).

4/4/11

Αντιαμερικανισμός


Μου πάσαρε το καινούριο του MacBook για να κάνω κάποιες ρυθμίσεις που δεν ήξερε, ήταν ο πρώτος του Macintosh και ήταν ενθουσιασμένος.

Πρόσεξα την σημαία του Καναδά στη θέση του Menu Bar όπου εμφανίζεται το ενεργό πληκτρολόγιο. Το βρήκα ασυνήθιστο και για αυτό ρώτησα:
"Έχεις καμιά σχέση με Καναδά;"
"Όχι".
"Για ποιο λόγο έχεις ενεργοποιήσει το καναδικό πληκτρολόγιο;"
"Γιατί δεν αντέχω να βλέπω εκεί πάνω την αμερικανική σημαία".

Η απάντηση με κούφανε.
"Καλά, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το μηχάνημα το φτιάχνει μια από τις πιο «κακές» καπιταλιστικές αμερικανικές εταιρείες".

Η έκφραση του προσώπου του με το στόμα να χάσκει ελαφρώς μου έδωσε να καταλάβω πως μόλις εκείνη τη στιγμή το συνειδητοποιούσε.

3/4/11

The iPad is surely not a device for content creation

Αυτοσχεδιάζοντας στην έκδοση του GarageBand για το iPad (συν κάποιο βασικό post production στο Logic).

2/4/11

Εχθροπάθεια

Αυτό που δε βλέπω και για αυτό δεν πείθομαι:
Will moderate Muslims defend Pastor Jones’s right to burn the Koran?