Στο άρθρο αυτό του Slate παρουσιάζεται ένα πρόγραμμα υπολογιστή ("Emily Howell"), το οποίο συνθέτει - υποτίθεται ότι του εισάγονται ως δεδομένα παλαιότερες συνθέσεις (όπως τα χορικά του Μπαχ) και αναγνωρίζει σχήματα, τα οποία εν συνεχεία μιμείται και ανασυνθέτει. Ο συνθέτης-προγραμματιστής του (David Cope) ισχυρίζεται ότι δεν είναι ο υπολογιστής που μιμείται τον άνθρωπο, αλλά μάλλον ότι η ανθρώπινη διαδικασία στη σύνθεση μοιάζει με αυτό που κάνει το πρόγραμμα. Ισχυρίζεται, επίσης, ότι όλες οι "μελωδίες" είναι το ίδιο, απλώς τα "δυτικά" αυτιά μας αξιολογούν κάθε τι διαφορετικά. Ουσιαστικά θεωρεί ότι δεν υπάρχει πρωτοτυπία στη σύνθεση, αλλά προσαρμογή στα προγενέστερα ακούσματά μας.
Δεν ξέρω τι έργα έχει παραγάγει αυτό το πρόγραμμα (κάποια δείγματα, των 30 δευτερολέπτων, ακούγονται στο άρθρο) ούτε πως είναι ο μακροδομικός σχεδιασμός μεγαλύτερων κομματιών, ούτε ποιες άλλες ηχητικές παραμέτρους, εκτός από τις 5 που αναφέρει το άρθρο, αξιοποιεί το πρόγραμμα. Και, βέβαια, η τελική αισθητική κρίση του "ανθρώπου" συνθέτη δεν φαντάζομαι ότι μπορεί να αντικατασταθεί από υπολογιστή.
Δεν ξέρω τι έργα έχει παραγάγει αυτό το πρόγραμμα (κάποια δείγματα, των 30 δευτερολέπτων, ακούγονται στο άρθρο) ούτε πως είναι ο μακροδομικός σχεδιασμός μεγαλύτερων κομματιών, ούτε ποιες άλλες ηχητικές παραμέτρους, εκτός από τις 5 που αναφέρει το άρθρο, αξιοποιεί το πρόγραμμα. Και, βέβαια, η τελική αισθητική κρίση του "ανθρώπου" συνθέτη δεν φαντάζομαι ότι μπορεί να αντικατασταθεί από υπολογιστή.
1 σχόλιο:
Ο David Cope είναι από τα σημαντικότερα ονόματα στον τομέα του. Κρίμα που το μόνο ενδιαφέρον που βρήκε να ασχοληθεί το Slate είναι οι ασκήσεις του πάνω σε συνθετικά στιλ παλιάς μουσικής. (Με εκνεύρισε η εκλαϊκευμένη και αφελής εντύπωση περί δημιουργικότητας του Slate)
Να υπενθυμίσω αυτές τις σχετικές αναρτήσεις:
Leonard B. Meyer
a priori
Δημοσίευση σχολίου