22/10/11

Τα πάντα και τίποτα

Προσπαθώ να ακούσω αυτό. Μάταια· εκνευρίζομαι συνεχώς και θέλω να το κλείσω. Τι είναι όλη αυτή η αδιαπέραστη μάζα ήχου; Γιατί είναι έτσι; Γιατί τελειώνει εκεί που τελειώνει; (θα μπορούσε να συνεχίζει έτσι για άλλα δυο λεπτά ή για άλλο ένα τέταρτο ή για άλλες τρεις ώρες ή…)

Όλα ακούγονται αυθαίρετα.

Μοιάζει με μια ηχητική οντότητα που μένει ανεπηρέαστη. Μπορεί στην πορεία να εμφανίζονται διάφορα γεγονότα, αλλά ό,τι και να εμφανιστεί αλώνεται, κατασπαράσσεται από την ακινησία της ―είναι ακίνητη καθώς καταλαμβάνει τα πάντα. Όλα είναι πιθανά, περιέχει κάθε πιθανή εκδοχή, κάθε πιθανό παράλληλο σύμπαν.

Αν ο John Cage αναζητούσε το κενό, ο Wagner πετυχαίνει το ακριβώς ανάποδό του. Και στις δυο περιπτώσεις όλα είναι πιθανά, όλα αποδεκτά, όμως όπως το αντιλαμβάνομαι αυτή είναι η διαφορά: για τον Cage κάθε γεγονός που ταράσσει την ανυπαρξία του κενού, κάθε διαφοροποίηση, είναι ένα απρόσμενο μικρό θαύμα, μια γιορτή· μέσα στο αρμονικό σύμπαν του Wagner κάθε γεγονός που επιχειρεί να ανατρέψει τη στιγμή είναι αναμενόμενο, έτσι που τελικά τίποτα δε μπορεί να ανατραπεί. Aφού όλα είναι πιθανά, τίποτα δεν εκπλήσσει.

3 σχόλια:

Waldorf είπε...

Δεν μπορώ να αποφασίσω τι συμβαίνει με σένα και τον Βάγκνερ. Είναι που δεν τον καταλαβαίνεις καθόλου ή που τον καταλαβαίνεις πολύ καλά;

the schwedisch chef είπε...

Αυτή είναι όμως η τεράστια μαγκιά του. Γι' αυτό και πήγε τη μουσική τόσο μακριά. Χωρίς αυτόν, ο Κέητζ δε θα ήταν δυνατός.

Rowlf είπε...

"Γι' αυτό και πήγε τη μουσική τόσο μακριά."
Στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα.
"Χωρίς αυτόν, ο Κέητζ δε θα ήταν δυνατός"
Καλό. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;