28/6/11

Inspiration is for amateurs

O Andrew Zuckerman σκέφτηκε πριν από κανα δυο χρόνια να ψάξει ανθρώπους που είναι μορφές, που έχουν περάσει κάποια ηλικία και να τους ρωτήσει τι είναι σοφία. Από όλο αυτό βγήκε ένα βιβλίο, μια έκθεση και ένα φιλμ. Δείτε το τρέηλερ, με μερικούς από τους πιο cool τύπους που κυκλοφορούν. Κάποιους δεν τους ήξερα, τους έψαξα μετά. Favorite ο Chuck Close στο 2'32".

Οι Μαcάδες του blog μπορούν να χαίρονται. Ο Zuckerman χρησιμοποίησε Apple για να κάνει το editing του φιλμ. Εμείς οι υπόλοιποι απλώς δε μασάμε.


24/6/11

It's gonna rain & I am sitting in a room (Music to my ears 11 & Μινιμαλισμός 9)

[Το κείμενο που ακολουθεί είναι κατά κάποιον τρόπο συνέχεια αυτού]

Με τον Alvin Lucier ασχολήθηκα ξανά. Το έργο του I am sitting in a room (1969) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς της πειραματικής μουσικής του 20ού αιώνα. Σήμερα το κατατάσσουμε (μαζί με αρκετά άλλα έργα του Lucier) στη λεγόμενη Process Music, δηλ. μουσική που φτιάχνεται μέσα από κάποια διαδικασία η οποία μάλιστα γίνεται άμεσα αντιληπτή στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Η πρώτη φάση του μινιμαλισμού λόγω της αυστηρότητας των έργων που έδωσε θεωρείται ότι ανήκει στην Process Music, είναι μια υποπερίπτωσή της.

Το πρόβλημα είναι ότι ο όρος Process Music επινοήθηκε εκ των υστέρων από μουσικολόγους, παρομοίως ο όρος μινιμαλισμός εμφανίστηκε πρώτα στα εικαστικά και χρησιμοποιήθηκε εκ των υστέρων για να περιγράψει τη μουσική που κάποιοι συνθέτες έφτιαξαν περίπου την ίδια περίοδο με τους πρώτους μινιμαλιστές εικαστικούς. Την εποχή που συμβαίνουν όλα αυτά, αυτοί οι όροι καθώς και τα πάθη και οι αντιπαλότητες που ακολούθησαν ανάμεσα στα αντίστοιχα στρατόπεδα, δεν υπήρχαν. Οι συνθέτες εκείνοι θεωρούσαν ότι ανήκουν σε έναν κοινό χώρο, αυτόν της πειραματικής μουσικής και ήταν ενήμεροι για τους προβληματισμούς και τις κατευθύνσεις των συναδέλφων τους. Ο Lucier ποτέ δεν έκρυψε ότι η πιο σημαντική επιρροή για το έργο αυτό είναι το It's gonna rain (1965) του Steve Reich, που σήμερα θεωρείται ένα από τα πρώτα μινιμαλιστικά μουσικά έργα.

13/6/11

Παραλλαγές για μια πόρτα κι έναν στεναγμό

Ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολείται η θεωρία της ηλεκτροακουστικής μουσικής έχει να κάνει με τη σχέση της αισθητικής πληροφορίας και της προέλευσης του ήχου, και τους διαφορετικούς τρόπους που αυτές οι έννοιες μπορεί να προσεγγιστούν από έναν ακροατή.

Για παράδειγμα, ο ήχος μιας σταγόνας νερού που στάζει, είναι συνδεδεμένος με πολύ συγκεκριμένες εικόνες και έννοιες. Όχι μόνον αυτό αλλά ακόμα περισσότερο το γεγονός πως όταν ακούμε αυτόν τον ήχο τον αναγνωρίζουμε, αναγνωρίζουμε την προέλευσή του, ξέρουμε τι ακούμε, δε χρειάζεται να μας πει κάποιος τι ήταν, υπάρχει με άλλα λόγια σημασιακή πληροφορία η οποία μάλιστα κυριαρχεί. Aπό τη στιγμή λοιπόν που σε έναν ήχο γίνεται αντιληπτή κάποια σημασιακή πληροφορία (πχ καταλάβουμε ότι ακούμε το φύσημα του αέρα) το συνηθέστερο δεν καθόμαστε να προσέξουμε τις υπόλοιπες ιδιότητες αυτού του ήχου, το μυαλό μας τον έχει αναγνωρίσει, τον έχει τακτοποιήσει και δεν ασχολείται περισσότερο μαζί του.

Το ενδιαφέρον σημαντικού κομματιού της σύγχρονης μουσικής για τους ήχους που προέρχονται από την καθημερινότητά μας ήταν ένα σημείο που δυσκόλευε πάντα το κοινό που πηγαίνοντας σε μια συναυλία προσδοκά να ακούσει “μουσική” όχι “θορύβους, πόρτες, παράθυρα και λοιπά κλαπατσίμπαλα”. Μπορεί ο John Cage καθισμένος δίπλα από το παράθυρό του να έβρισκε πιο ενδιαφέροντες τους ήχους της κίνησης στο δρόμο από μια Συμφωνία του Beethoven ή ο Γιάννης Ξενάκης να εξηγούσε πόσο του άρεσε να παρατηρεί τον ήχο του πλήθους στο γήπεδο αλλά η παρατήρηση της αισθητικής ποιότητας αυτών των ηχητικών γεγονότων δεν είναι κάτι που βρίσκεται στη φύση μας. Πολύ απλά το μυαλό μας από μόνο του δεν ακούει έτσι, δεν εστιάζει εκεί. Πρέπει κανείς να εκπαιδευτεί και να καταβάλει συνειδητή προσπάθεια για να προσέχει αυτά τα πράγματα. Σε αυτό το σημείο εντοπίζονται ταυτόχρονα κάποια από τα δυνατά σημεία αλλά και οι αδυναμίες της avant garde. Από τη μια κατάφερε να υπερβεί κάποια όρια, από την άλλη πάντα θα υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου που είτε δε θα μπορεί είτε δε θα θέλει να ξεπεράσει αυτά τα όρια.

8/6/11

How to opera germanly!

  1. The director is the most important personality involved in the production. His vision must supersede the requirements of the composer and librettist, the needs of singers, and especially the desire of the audience, those overfed fools who want to be entertained and moved.
  2. The second most important personality is the set designer.
  3. Comedy is verboten except when unintentional. Wit is for TV-watching idiots.

7/6/11

testing… testing…

Η 8η Ιουνίου 2011 είναι η World IPv6 Day. Για να δούμε, θα "κρασάρει" το σύμπαν, έφτασαν τα ύστερα κόσμου και άλλα γλαφυρά;

TMI

Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθώ τα events της Apple με τις παρουσιάσεις νέων προϊόντων. Δε θυμάμαι άλλη φορά να έχουν βγάλει τόσα πολλά μαζί. Η έναρξη του WWDC αποδείχθηκε ένας δίωρος καταιγισμός ανακοινώσεων. Από κάποια στιγμή και μετά δεν είχα ούτε το κουράγιο να αντιδράσω. Θα μας πάρει κάποιο καιρό μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνουν όλα όσα παρουσιάστηκαν για το μέλλον της πλατφόρμας.

Από την άλλη με στενοχώρησε η εικόνα του Steve Jobs. Καταβεβλημένος περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει, ακόμα και η φωνή του αλλαγμένη ―καταλάβαινες ότι δυσκολευόταν και στην άρθρωση.

Video stream της παρουσίασης μπορείτε να βρείτε εδώ.

3/6/11

Ρυθμίσεις, ρυθμίσεις, ρυθμίσεις

(…κατά το developers, developers, developers)

Τόσο καιρό η εμφάνιση του blog είχε παραμείνει η ίδια, προχθές κάναμε μια ανανέωση. Όχι, τίποτα δραματικό. Άνοιξα λοιπόν το blog στους web browsers που έχω εγκατεστημένους (Safari 5 και Firefox 4). Έβαλα και τον Σουηδό να τσεκάρει τι γίνεται και με τον Chrome που χρησιμοποιεί. Όλα καλά, αλλά τα τεστ είχαν γίνει στο Mac OS, ήθελα να δω τι γίνεται και στα Windows.

Πήρα βαθιά ανάσα, έκλεισα τη μύτη και άνοιξα το Parallels για να ανεβάσω τα Windows. Ήδη από το Login screen είχα αρχίσει να σιχτιρίζω τον Bill Gates και όλο του το σόι. Με περισσή αηδία άνοιξα τον Internet Explorer και έβαλα να φορτώσει το blog. Μόλις εμφανίστηκε το κείμενο στην οθόνη μια κραυγή αποτροπιασμού μου ξέφυγε. Το ότι ο μηχανισμός που κάνει rendering τις γραμματοσειρές στα Windows είναι για τα μπάζα το ήξερα, αλλά αυτό που έβλεπα έκανε τα μάτια μου να πονούν. Ήταν πολύ χειρότερα από αυτό που θυμόμουν.

2/6/11

Μαγεία και συγκίνηση



Samuel Barber: Adagio for strings

To Adagio για έγχορδα του Samuel Barber είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που μια εξαιρετικά απλή ιδέα είναι αρκετή από μόνη της. Ομολογώ ότι δε μπορώ να εξηγήσω τι είναι αυτό που φτιάχνει το τόσο δυνατό αποτέλεσμα αυτής της μουσικής. Κοιτώντας το κομμάτι τυπωμένο στο χαρτί μοιάζει σχεδόν αστείο, σα να είναι θέμα αρμονίας. Μπορεί κανείς να αναλύσει τη μηχανική του πράγματος ή να αρχίσει να φλυαρεί περιγράφοντας τη μουσική και τα σχετικά με τη ζωή και το έργο του συνθέτη, αλλά όλα αυτά κατά τη γνώμη μου λίγα προσφέρουν ως εξήγηση για το αποτέλεσμα αυτού του κομματιού.

Εκτελέσεις υπάρχουν ουκ ολίγες. Αυτή που προτιμώ είναι με τον Leonard Bernstein να διευθύνει τα έγχορδα της Φιλαρμονικής του Los Angeles. Μέχρι στιγμής ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί με τον Bernstein εδώ (ο Statler είχε κάνει κάποια posts αλλά αισθάνομαι ότι δεν τους δώσαμε την προσοχή που τους άξιζε). Ο Bernstein μου αρέσει ακόμα και όταν υπερβάλλει ή μάλλον ειδικά τότε. Έτσι κι εδώ, το tempo του είναι αρκετά αργό*, αλλά ακριβώς για αυτό λειτουργεί τόσο καλά. Στα χέρια κάποιου άλλου τόσο αργό tempo θα κατέστρεφε κάθε αίσθηση συνέχειας. Όμως ο Bernstein καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να δώσει περισσότερη ένταση στη μουσική, δεν αφήνει τους μουσικούς του να πέσουν ούτε στιγμή. Είναι τόσο αργό που όταν πχ έρχεται η κορόνα στην κορύφωση έχεις την εντύπωση ότι η συγχορδία δε θα τελειώσει ποτέ, θα μείνει για πάντα εκεί ψηλά να αιωρείται ηλεκτρισμένη. Όταν μετά η μουσική σωριάζεται άδεια από κάθε ίχνος ενέργειας, λόγω του αργού tempo η αντίθεση έχει γίνει ακόμα πιο έντονη, πιο δραματική.

Ο Σ.Π.Ρ. βρίσκει “μαγικά” κάποια πράγματα που δεν ξέρει πως δουλεύουν. Δεν ήθελα να του το χαλάσω ―και νομίζω ότι δεν το έκανα― αλλά καλώς ή κακώς σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργούν τα αντανακλαστικά μου. Αισθάνομαι συχνά ότι ο χώρος των τεχνών έχει υποκαταστήσει σε ένα βαθμό τις θρησκείες. Ενώ έχουμε απομυθοποιήσει τις θρησκευτικές μαγικές δοξασίες, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις τέχνες που παραμένουν ένας χώρος που σε μεγάλο βαθμό αυτό το μαγικό και ανεξήγητο είναι θεμιτό και ζητούμενο. Το ότι δεν καταλαβαίνουμε είναι ο λόγος που μας αρέσουν. Αυτό εννοούμε όταν λέμε πχ “αυτή η μουσική με μαγεύει”, παραδεχόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε και ίσως ότι θέλουμε να μην καταλαβαίνουμε. Καθώς είναι το αντικείμενό μου, το να μην καταλαβαίνω με ενοχλεί, το θεωρώ ελάττωμα. Πρέπει να καταλάβω.

Ο Daniel J. Levitin στην εισαγωγή του βιβλίου του This is your brain on music—The science of a human obsession (το οποίο σας προτείνω να διαβάσετε) περιγράφει τον παράλληλο βίο των τεχνών και των επιστημών και μιλάει για το φόβο μήπως η ενασχόληση, η μελέτη ενός αντικειμένου καταστρέψει τη μαγεία που το τυλίγει.
A feeling my students often confide to me is that they love life and its mysteries, and they’re afraid that too much education will steal away many of life’s simple pleasures. Robert Sapolsky’s students have probably confided much the same to him, and I myself felt the same anxiety in 1979, when I moved to Boston to attend the Berklee College of Music. What if I took a scholarly approach to studying music and, in analyzing it, stripped it of its mysteries? What if I became so knowledgeable about music that I no longer took pleasure from it?

I still take as much pleasure from music as I did from that cheap hi-fi through those headphones. The more I learned about music and about science the more fascinating they became, and the more I was able to appreciate people who are really good at them. Like science, music over the years has proved to be an adventure, never experienced exactly the same way twice. It has been a source of continual surprise and satisfaction for me.

* Βλέπω τις διάρκειες διαφορετικών εκτελέσεων του κομματιού στο iTunes. Μέσος όρος 8 λεπτά (αρχίζουν από 7’ έως 9’ οι πιο αργές). Εδώ ο Bernstein το κάνει λίγο περισσότερο από 10’.

1/6/11

D9

Καθώς μου αρέσει να παρακολουθώ το χώρο της τεχνολογίας αυτή η περίοδος του χρόνου πάντα έχει ενδιαφέρον. Πρώτα είναι το D conference που διοργανώνει το Wall Street Journal και μετά το WWDC της Apple. Των δυο έχει προηγηθεί λίγο νωρίτερα το Ι/Ο conference του Google.

Αν λοιπόν έχετε όρεξη επισκέπτεστε τις σελίδες του D9 όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε τις συνεντεύξεις των προσκεκλημένων (νέα βίντεο ανεβαίνουν κάθε τόσο).