22/12/12
20/12/12
9/12/12
Μισό κιλό είναι αφέντη, να τ' αφήσω;
Τι είν' πάλι τούτο; Θα μου πείς πάνω από 500 κονσέρτα έγραψε ο άτιμος, όλο και κάποιο περίεργο όργανο θα βρισκόταν ανάμεσά τους. Το όργανο λέγεται violoncello da spalla. Την λέξη 'σπάλα' την ήξερα μόνο από τον χασάπη της γειτονιάς μας. Κοίτα να δεις τι μαθαίνει ο άνθρωπος.
Παίζει ο πολύς Sigiswald Kuijken, αλλά, μεταξύ μας, η εκτέλεση είναι πολύ βαρετή. Λίγο φταίει αυτός, λίγο το όργανο, λίγο κι ο συνθέτης.
30/11/12
iTunes 11
Να σου και το iTunes 11 σήμερα. Σε γενικές γραμμές το redesign καλοδεχούμενο. Το lifting στο εικονίδιο έκανε όλη τη διαφορά. Το προηγούμενο δε μου άρεζε το άλλαζα με το CandyBar. Ένα παράπονο το έχω με το νέο interface που δε μας αφήνει να δούμε τη βιβλιοθήκη ανά συνθέτη (αλλά τι να κάνουμε της "κλασικής" μας έχουν στο κλάσιμο), pas grave πάντως.
Το άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στο καινούριο interface όταν ανοίγεις ένα άλμπουμ και σου βγάζει τα tracks έχουν βάλει έναν αλγόριθμο που πάει και κοιτάει τα χρώματα του εξωφύλλου και φτιάχνει από αυτά μια παλέτα τριών χρωμάτων που χρησιμοποιεί για το background και τους τίτλους, διάρκειες κτλ. Έξυπνο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι λειτουργεί πάντα καλά.
Επιλέγω screenshots που πήρα από τη βιβλιοθήκη μου (κλικ/ταπ στις εικόνες για μεγέθυνση).
Τα παρακάτω (όπως και πάρα πολλά άλλα) νομίζω ότι είναι μια χαρά.
Ακόμα και αυτό βρίσκω ότι λειτουργεί καλά:
Όμως φαίνεται να το μπερδεύουν μερικές φορές τα παλιά εξώφυλλα της Deutsche Grammophon με το μεγάλο κίτρινο πλαίσιο και βραχυκυκλώνει. Πχ εξώφυλλο με το πασίγνωστο Three Flags του Jasper Johns:
Ακόμα χειρότερος κίτρινος όλεθρος:
Κατόπιν έχουμε και λέμε (κατηγορία από meeehhh μέχρι barf):
κτλ κτλ
Για να είμαστε δίκαιοι ορισμένα εξώφυλλα είναι μπλιαχ από μόνα τους (πχ αυτό της Esther Lamneck) οπότε τι να σου κάνει και το iTunes, άλλα άλλες φορές το εξώφυλλο είναι μια χαρά και τα χρώματα δυο τρομάρες. Επίσης τι είναι πάλι αυτό που κάποια βγαίνουν ξεθωριασμένα;
(Άντε μάγειρα ρίχ' το: "με τι κάθεσαι και ασχολείσαι πάλι;")
Το άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στο καινούριο interface όταν ανοίγεις ένα άλμπουμ και σου βγάζει τα tracks έχουν βάλει έναν αλγόριθμο που πάει και κοιτάει τα χρώματα του εξωφύλλου και φτιάχνει από αυτά μια παλέτα τριών χρωμάτων που χρησιμοποιεί για το background και τους τίτλους, διάρκειες κτλ. Έξυπνο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι λειτουργεί πάντα καλά.
Επιλέγω screenshots που πήρα από τη βιβλιοθήκη μου (κλικ/ταπ στις εικόνες για μεγέθυνση).
Τα παρακάτω (όπως και πάρα πολλά άλλα) νομίζω ότι είναι μια χαρά.
Ακόμα και αυτό βρίσκω ότι λειτουργεί καλά:
Όμως φαίνεται να το μπερδεύουν μερικές φορές τα παλιά εξώφυλλα της Deutsche Grammophon με το μεγάλο κίτρινο πλαίσιο και βραχυκυκλώνει. Πχ εξώφυλλο με το πασίγνωστο Three Flags του Jasper Johns:
Ακόμα χειρότερος κίτρινος όλεθρος:
Κατόπιν έχουμε και λέμε (κατηγορία από meeehhh μέχρι barf):
κτλ κτλ
Για να είμαστε δίκαιοι ορισμένα εξώφυλλα είναι μπλιαχ από μόνα τους (πχ αυτό της Esther Lamneck) οπότε τι να σου κάνει και το iTunes, άλλα άλλες φορές το εξώφυλλο είναι μια χαρά και τα χρώματα δυο τρομάρες. Επίσης τι είναι πάλι αυτό που κάποια βγαίνουν ξεθωριασμένα;
(Άντε μάγειρα ρίχ' το: "με τι κάθεσαι και ασχολείσαι πάλι;")
27/11/12
The state of things
Τι γίνεται με τη Microsoft;
Microsoft has failed
(via)
Όλο αυτό με τη Microsoft μου θυμίζει κάτι άλλο…
Microsoft has failed
(via)
Όλο αυτό με τη Microsoft μου θυμίζει κάτι άλλο…
16/11/12
15/11/12
21/10/12
Σοφές Κουβέντες 7
There are no bad ideas, Lemon, only great ideas that go horribly wrong.Jack Donaghy, 30 Rock
17/10/12
Sarabande
Ο Händel έχει γράψει μερικές από τις ωραιότερες Sarabandes που ξέρω. Το στιλ της γραφής του στο συγκεκριμένο χορό είναι κατά κανόνα εντυπωσιακά λιτό, αυστηρό, γυμνό. Τις περισσότερες φορές υπάρχουν ελάχιστα παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται και η δύναμη αυτών των κομματιών, δημιουργούν μια δραματική αντίθεση με τα κομμάτια που τις περιβάλλουν στη ροή μιας σουίτας. Βρίσκω ενδιαφέρουσα τη σύγκριση των Sarabandes του Händel και αυτών του Bach όπου συχνά ο χορευτικός παλμός της Sarabande μπορεί να χάνεται τελείως μέσα στις επιτηδευμένες, δαιδαλώδεις περικοκλάδες με τις οποίες ο Ιωάννης Σεβαστιανός συνηθίζει να καλύπτει το μουσικό σκελετό. Νομίζω ότι μελετώντας τους χορούς του Händel κερδίζει κανείς και στην κατανόηση των χορών του Bach.
Στην εικόνα παρακάτω (κλικ για μεγέθυνση) διαβάζετε την πρώτη ενότητα της Sarabande από την 2η Σουίτα σε ΣΟΛ, HWV 450. Οι δυο πρώτες σουίτες, HWV 443 σε ΝΤΟ και 450 σε ΣΟΛ, είναι τα πιο πρώιμα σωζόμενα έργα για τσέμπαλο του Händel γραμμένα το πιθανότερο κατά την παιδική του ηλικία στο Halle. Πέρασα τις νότες στο Sibelius διατηρώντας με κάθε δυνατή λεπτομέρεια τον τρόπο εμφάνισης του μουσικού κείμενου της κριτικής έκδοσης Bärenreiter. Οι νότες με μικρότερα τυπογραφικά στοιχεία έχουν συμπληρωθεί από τον επιμελητή της έκδοσης. Για αυτές θα ήθελα να συζητήσουμε.
Κοιτώντας στο χαρτί (ή στην οθόνη) τίποτα περίεργο ή αμφιλεγόμενο δε φαίνεται να υπάρχει. Εξάλλου πρόκεται για πρωτόλειο. Τέτοιες παραλήψεις ή προχειρότητες δεν είναι απίθανες για έναν άπειρο συνθέτη. Ο επιμελητής έχει συμπληρώσει την αυτονόητη συνέχεια των γραμμών. Θα μπορούσε να έχει μπει και σαν άσκηση αρμονίας: "Συμπληρώστε τους φθόγγους που λείπουν". Μάλλον όλοι τα ίδια θα έγραφαν.
Τότε γιατί ―ίσως με την εξαίρεση του προτελευταίου μέτρου― η μουσική μου ακούγεται καλύτερα όταν παραλείψω αυτούς τους φθόγγους; Ειδικά το μπάσο στο τελευταίο μέτρο.
Στην εικόνα παρακάτω (κλικ για μεγέθυνση) διαβάζετε την πρώτη ενότητα της Sarabande από την 2η Σουίτα σε ΣΟΛ, HWV 450. Οι δυο πρώτες σουίτες, HWV 443 σε ΝΤΟ και 450 σε ΣΟΛ, είναι τα πιο πρώιμα σωζόμενα έργα για τσέμπαλο του Händel γραμμένα το πιθανότερο κατά την παιδική του ηλικία στο Halle. Πέρασα τις νότες στο Sibelius διατηρώντας με κάθε δυνατή λεπτομέρεια τον τρόπο εμφάνισης του μουσικού κείμενου της κριτικής έκδοσης Bärenreiter. Οι νότες με μικρότερα τυπογραφικά στοιχεία έχουν συμπληρωθεί από τον επιμελητή της έκδοσης. Για αυτές θα ήθελα να συζητήσουμε.
Κοιτώντας στο χαρτί (ή στην οθόνη) τίποτα περίεργο ή αμφιλεγόμενο δε φαίνεται να υπάρχει. Εξάλλου πρόκεται για πρωτόλειο. Τέτοιες παραλήψεις ή προχειρότητες δεν είναι απίθανες για έναν άπειρο συνθέτη. Ο επιμελητής έχει συμπληρώσει την αυτονόητη συνέχεια των γραμμών. Θα μπορούσε να έχει μπει και σαν άσκηση αρμονίας: "Συμπληρώστε τους φθόγγους που λείπουν". Μάλλον όλοι τα ίδια θα έγραφαν.
Τότε γιατί ―ίσως με την εξαίρεση του προτελευταίου μέτρου― η μουσική μου ακούγεται καλύτερα όταν παραλείψω αυτούς τους φθόγγους; Ειδικά το μπάσο στο τελευταίο μέτρο.
6/10/12
Γραφειοκρατική Συμφωνία
Ο καλλιτέχνης χτίζει πάνω στα χνάρια της γραφειοκρατκής σονατίνας του Satie.
Κι επειδή έγινε τση μοδός στο μπλογκ να ρωτάμε ποια εκτέλεση σας αρέσει, πάρτε δυο να διαλιέχτε.
Κι επειδή έγινε τση μοδός στο μπλογκ να ρωτάμε ποια εκτέλεση σας αρέσει, πάρτε δυο να διαλιέχτε.
4/10/12
Αυτοκρατορικό βαλς
Ποιο σας αρέσει περισσότερο;
Σημείωση: βρίσκω και τα δύο πράγματι εξαιρετικά και μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Σε κάθε περίπτωση απολαύστε.
Σημείωση: βρίσκω και τα δύο πράγματι εξαιρετικά και μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Σε κάθε περίπτωση απολαύστε.
25/9/12
19/9/12
On the Freedom to Offend an Imaginary God
Νέο άρθρο του Sam Harris:
On the Freedom to Offend an Imaginary God
On the Freedom to Offend an Imaginary God
Most secular liberals think that all religions are the same, and they consider any suggestion to the contrary a sign of bigotry. Somehow, this article of faith survives daily disconfirmation.
7/9/12
30/8/12
22/8/12
for away
Toru Takemitsu: for away
Αυτές οι ξεθωριασμένες μα ακόμα γεμάτες επιθυμία αρμονίες που εξαϋλώνονται τόσο γρήγορα όσο αναδύθηκαν μου φέρνουν πάντα στο νου τις καβαφικές μνήμες ή τις Απροσδοκίες της Δημουλά.
17/8/12
11/8/12
Dear Esther
Προηγήθηκαν τα Braid, Limbo, Machinarium κ.α. τώρα το Dear Esther. Αρχίζουν να βγαίνουν όλο και πιο συχνά παιχνίδια από ανεξάρτητα στούντιο που αγνοούν επιδεικτικά τις συνήθεις συνταγές. Αρχίζουμε να μιλάμε πια για video games as art.
Δείτε το full screen:
Δείτε το full screen:
28/7/12
17/7/12
Success & Failure: a thin line
Το αυτό δις (εν είδει before & after):
Anton Arensky: Suite no. 2 op. 23, "Silhouettes": II. La coquette
Στην εκδοχή με τα δυο πιάνα η κοκέτα μας κάνει ματάκια, νάζια, ένα σωρό χαριτωμενιές και έχει ένα ελαφρώς αφ' υψηλού αυτάρεσκο επιτηδευμένο υφάκι. Θεά!
Στην εκδοχή για ορχήστρα στραβοξύπνησε με hangover, σούρνεται, έχει πονοκέφαλο (αναθεματισμένο σόλο βιολί), ένα κουβά φλέμα και βήχα από τα τσιγάρα, σχετικό αποπροσανατολισμό (που βρίσκομαι; που ξύπνησα; πως τον είπαμε τώρα αυτόν;). Χώρια που χλιμιντρίζει σαν αλόγα (τρίλιες του κλαρινέτου).
Anton Arensky: Suite no. 2 op. 23, "Silhouettes": II. La coquette
Στην εκδοχή για ορχήστρα στραβοξύπνησε με hangover, σούρνεται, έχει πονοκέφαλο (αναθεματισμένο σόλο βιολί), ένα κουβά φλέμα και βήχα από τα τσιγάρα, σχετικό αποπροσανατολισμό (που βρίσκομαι; που ξύπνησα; πως τον είπαμε τώρα αυτόν;). Χώρια που χλιμιντρίζει σαν αλόγα (τρίλιες του κλαρινέτου).
8/7/12
5/7/12
Engraving news
Έκτακτο παράρτημα!
Και πάνω που έκανα την αλλαγή από Finale σε Sibelius καθότι (ειδικά σε Mac) το Finale φαίνεται παρατημένο με κώδικα γερασμένο που δεν έχει ανανεωθεί από τότε πρωτοφτιάχτηκε (όπως φαίνεται για πρώτη φορά φέτος μετά από δεκαπέντε ή τόσα χρόνια η Makemusic δε θα βγάλει το καθιερωμένο, πατροπαράδοτο ετήσιο upgrade —πέρσι το άργησαν μήνες, φέτος δεν έχει καθόλου, από μια πλευρά αυτό είναι καλό για την τσέπη μας, εκατόν τόσα ευρά κάθε χρόνο για ανούσιες βελτιώσεις πήγαινε πολύ), βγαίνει και ανακοίνωση από την Avid ότι κάνει περικοπές, απολύει κόσμο, πουλάει πράμα δεξιά κι αριστερά και κλείνει τα κεντρικά του Sibelius στο Λονδίνο.
Σκούρο το μέλλον…
Και πάνω που έκανα την αλλαγή από Finale σε Sibelius καθότι (ειδικά σε Mac) το Finale φαίνεται παρατημένο με κώδικα γερασμένο που δεν έχει ανανεωθεί από τότε πρωτοφτιάχτηκε (όπως φαίνεται για πρώτη φορά φέτος μετά από δεκαπέντε ή τόσα χρόνια η Makemusic δε θα βγάλει το καθιερωμένο, πατροπαράδοτο ετήσιο upgrade —πέρσι το άργησαν μήνες, φέτος δεν έχει καθόλου, από μια πλευρά αυτό είναι καλό για την τσέπη μας, εκατόν τόσα ευρά κάθε χρόνο για ανούσιες βελτιώσεις πήγαινε πολύ), βγαίνει και ανακοίνωση από την Avid ότι κάνει περικοπές, απολύει κόσμο, πουλάει πράμα δεξιά κι αριστερά και κλείνει τα κεντρικά του Sibelius στο Λονδίνο.
Σκούρο το μέλλον…
Μη αναστρέψιμο
Είναι κάτι που το ξέρουμε εδώ και αρκετό καιρό. Η Microsoft έχει αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα. Έχει χάσει την ικανότητα να φτιάχνει προϊόντα που ενθουσιάζουν. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Κάθε μέρα που περνάει κάνει τον Φρανκεστάιν του λογισμικού με το όνομα Windows 8 να μοιάζει όλο και πιο έντονα με απελπισμένη αντίδραση.
Το iPhone που έκλεισε τα 5 χρόνια του αυτές τις μέρες δεν άλλαξε απλώς τη βιομηχανία της κινητής τηλεφωνίας. Κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά τις εταιρείες που κάποτε ήταν τα μεγαθήρια του χώρου ―η RIM με τα πάλαι ποτέ φοβερά και τρομερά Blackberries τη βγάζει, δε τη βγάζει τη χρονιά, κι ακολουθεί στην κατρακύλα από κοντά η Nokia. Όμως το iPhone δεν είναι μια επαναστατική συσκευή κινητής τηλεφωνίας. Το iPhone είναι ένας υπολογιστής τσέπης. Το τηλέφωνο είναι απλά μια από τις χιλιάδες εφαρμογές (apps) που έχει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που μπορούσες να έχεις συνέχεια επάνω σου. Αυτό οδήγησε σε αλλαγή συμπεριφορών. Το πως και πότε περιμένουμε ότι θα χρησιμοποιούμε έναν υπολογιστή, αυτή ήταν η επανάσταση του iPhone. Και ήταν αδύνατο να μην φέρει ανακατατάξεις. Λίγο αργότερα προστέθηκε το iPad και αρχίσαμε να μιλάμε για post-PC συσκευές. Υπολογιστές που μπορούν να πάνε εκεί που ένα PC δε μπορεί.
Ο Horace Dediu για άλλη μια φορά εξηγεί το δράμα πίσω από τους αριθμούς.
Το iPhone που έκλεισε τα 5 χρόνια του αυτές τις μέρες δεν άλλαξε απλώς τη βιομηχανία της κινητής τηλεφωνίας. Κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά τις εταιρείες που κάποτε ήταν τα μεγαθήρια του χώρου ―η RIM με τα πάλαι ποτέ φοβερά και τρομερά Blackberries τη βγάζει, δε τη βγάζει τη χρονιά, κι ακολουθεί στην κατρακύλα από κοντά η Nokia. Όμως το iPhone δεν είναι μια επαναστατική συσκευή κινητής τηλεφωνίας. Το iPhone είναι ένας υπολογιστής τσέπης. Το τηλέφωνο είναι απλά μια από τις χιλιάδες εφαρμογές (apps) που έχει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που μπορούσες να έχεις συνέχεια επάνω σου. Αυτό οδήγησε σε αλλαγή συμπεριφορών. Το πως και πότε περιμένουμε ότι θα χρησιμοποιούμε έναν υπολογιστή, αυτή ήταν η επανάσταση του iPhone. Και ήταν αδύνατο να μην φέρει ανακατατάξεις. Λίγο αργότερα προστέθηκε το iPad και αρχίσαμε να μιλάμε για post-PC συσκευές. Υπολογιστές που μπορούν να πάνε εκεί που ένα PC δε μπορεί.
Ο Horace Dediu για άλλη μια φορά εξηγεί το δράμα πίσω από τους αριθμούς.
2/7/12
Επιστημονικά
Επιστημονικά, είτε το πιστεύετε είτε όχι, η μουσική οδηγεί τα πάντα, επειδή η μουσική ισούται με το σύμπαν και το σύμπαν ισούται με τη μουσική.
Βαγγέλης Παπαθανασίου
Και τα πάντα οδηγεί και τα κοάλα (επιστημονικά σας το λέω αυτό). Τύφλα να 'χει ο Ντίπακ Τσόπρα.
7/6/12
Λογοκρισία;
(Κάπως παλιό αλλά το βρήκα σήμερα.)
Ο πολύς Richard Taruskin για τη λογοκρισία (δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ αλλά οι απόψεις του έχουν όπως πάντα ενδιαφέρον).
À propos κάθε μουσικός που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να διαβάσει κάποια στιγμή το Text & Act.
Ο πολύς Richard Taruskin για τη λογοκρισία (δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ αλλά οι απόψεις του έχουν όπως πάντα ενδιαφέρον).
À propos κάθε μουσικός που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να διαβάσει κάποια στιγμή το Text & Act.
23/5/12
Hint
Ερώτηση: Πως καταλαβαίνουμε ότι ο συνθέτης ενός κομματιού για πιάνο δεν είναι πιανίστας;
Απάντηση: Γράφει πράγματα σαν το παρακάτω.
Απάντηση: Γράφει πράγματα σαν το παρακάτω.
13/5/12
Xenakis + Mahler =
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αν γερνάω, αν γίνομαι πιο συντηρητικός ή τι αλλά συνεχώς μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής παραγωγής με αφήνει αδιάφορο ή ακόμα χειρότερα με απωθεί. Με ελάχιστες εξαιρέσεις μεμονωμένων έργων βρίσκω τους φασματικούς και τους διάφορους επιγόνους τους ανιαρούς. Τα ίδια και χειρότερα με διάφορα άλλα "νέα μεγάλα" ονόματα της κεντροευρωπαϊκής μουσικής (Beat Furrer και σία κατά τη γνώμη μου είναι για πέταμα). Τι μένει λοιπόν;
Όχι πολλά. Ένας από τους λίγους συνθέτες που ξεχωρίζω είναι ο Pascal Dusapin. Βρίσκω ότι η γραφή του έχει την σαφήνεια, καθαρότητα και αμεσότητα που λείπει από τους άλλους. Μαθητής των Donatoni και Ξενάκη, συχνά με βαρύ δραματικό ύφος. Όπως σχολίασε κάποιος στο Amazon (ίσως αδικώντας και τους τρεις): Xenakis + Mahler = Dusapin.
Pascal Dusapin: Solo pour orchestre no. 7, "Uncut"
Μέρος ενός μεγάλου ορχηστρικού κύκλου με συνολική διάρκεια περί τα 90 λεπτά, τα 7 σόλι για ορχήστρα είναι 7 εκδοχές. Το υλικό σαν τον μυθικό Φοίνικα ξαναγεννιέται σε κάθε κομμάτι για να πάρει διαφορετική κατεύθυνση ώστε να έρθει στο προσκήνιο μια διαφορετική ιδιότητά του. Ένα από τα πράγματα που χαίρομαι και θαυμάζω στον Dusapin είναι η χρήση της ορχήστρας. Ο τίτλος σόλο μπορεί να μοιάζει παράξενος για ένα έργο για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, αλλά αναφέρεται, όπως λέει ο συνθέτης, στο ότι η ορχήστρα λειτουργεί ως ένα ενιαίο, μεγάλο και σύνθετο όργανο. Εξηγώντας λίγο παραπάνω τη φράση του συνθέτη θα προσέθετα ότι ο τίτλος "σόλο" αναφέρεται στο ότι σε όλα τα κομμάτια παρακολουθούμε το ξετύλιγμα μιας κύριας γραμμής. Αυτή η γραμμή βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο και όλα τα υπόλοιπα εμφανίζονται ως σχόλια και διανθισμοί της, την ακολουθούν πιστά, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει αυτή η γραμμή και το οποίο σολιψιστικά φτιάχνει η ίδια. (Εντελώς κυνικά θα περιέγραφα αυτόν κύκλο ως εφτά μονοφωνικά κομμάτια για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα).
Τη Φιλαρμονική της Λιέγης διευθύνει ο Pascal Rophé.
Όχι πολλά. Ένας από τους λίγους συνθέτες που ξεχωρίζω είναι ο Pascal Dusapin. Βρίσκω ότι η γραφή του έχει την σαφήνεια, καθαρότητα και αμεσότητα που λείπει από τους άλλους. Μαθητής των Donatoni και Ξενάκη, συχνά με βαρύ δραματικό ύφος. Όπως σχολίασε κάποιος στο Amazon (ίσως αδικώντας και τους τρεις): Xenakis + Mahler = Dusapin.
Pascal Dusapin: Solo pour orchestre no. 7, "Uncut"
Μέρος ενός μεγάλου ορχηστρικού κύκλου με συνολική διάρκεια περί τα 90 λεπτά, τα 7 σόλι για ορχήστρα είναι 7 εκδοχές. Το υλικό σαν τον μυθικό Φοίνικα ξαναγεννιέται σε κάθε κομμάτι για να πάρει διαφορετική κατεύθυνση ώστε να έρθει στο προσκήνιο μια διαφορετική ιδιότητά του. Ένα από τα πράγματα που χαίρομαι και θαυμάζω στον Dusapin είναι η χρήση της ορχήστρας. Ο τίτλος σόλο μπορεί να μοιάζει παράξενος για ένα έργο για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, αλλά αναφέρεται, όπως λέει ο συνθέτης, στο ότι η ορχήστρα λειτουργεί ως ένα ενιαίο, μεγάλο και σύνθετο όργανο. Εξηγώντας λίγο παραπάνω τη φράση του συνθέτη θα προσέθετα ότι ο τίτλος "σόλο" αναφέρεται στο ότι σε όλα τα κομμάτια παρακολουθούμε το ξετύλιγμα μιας κύριας γραμμής. Αυτή η γραμμή βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο και όλα τα υπόλοιπα εμφανίζονται ως σχόλια και διανθισμοί της, την ακολουθούν πιστά, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει αυτή η γραμμή και το οποίο σολιψιστικά φτιάχνει η ίδια. (Εντελώς κυνικά θα περιέγραφα αυτόν κύκλο ως εφτά μονοφωνικά κομμάτια για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα).
Τη Φιλαρμονική της Λιέγης διευθύνει ο Pascal Rophé.
29/4/12
Αντίσφιξη και φούντα
Ή όπως είχε απαντήσει ένας δάσκαλος όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί μαθαίνουμε αντίστιξη:
―Για να δούμε πόσα αντέχει ο άνθρωπος.
―Για να δούμε πόσα αντέχει ο άνθρωπος.
27/4/12
Brahms vs Wagner
Κοιτούσα ξανά σήμερα το 1ο κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς από την παρτιτούρα της ορχήστρας. Δεν θυμάμαι πότε το είχα δει τελευταία φορά. Μου έκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση η χρήση της ορχήστρας. Κοιτούσα την παρτιτούρα και αναρωτιόμουν: ήξερε καθόλου ενορχήστρωση; Τα μισά είναι λάθος γραμμένα και τα υπόλοιπα απλά κάνουν χωρίς λόγο δύσκολη τη ζωή των μουσικών (ειδικά με τους διπλασιασμούς δεν το είχε καθόλου).
Το ότι από τον Μπραμς λείπει η ενορχηστρωτική φαντασία είναι γνωστό σε όλους. Για δε τα προβλήματα της ορχήστρας του επίσης διδασκόμαστε στην ενορχήστρωση, αλλά αυτό που κοιτούσα σήμερα ήταν πολύ πιο άσχημο από αυτό που θυμόμουν.
Μπορεί ο Βάγκνερ να το είχε παραχέσει με το να προσθέτει όργανα, να καταστρέφει την ορχηστρική ισορροπία και κατά στιγμές να χάνει τελείως την αίσθηση της ενορχηστρωτικής οικονομίας και της ηχοχρωματικής διαφάνειας αλλά αυτά είναι πταίσματα μπροστά στον Μπραμς.
Το ότι από τον Μπραμς λείπει η ενορχηστρωτική φαντασία είναι γνωστό σε όλους. Για δε τα προβλήματα της ορχήστρας του επίσης διδασκόμαστε στην ενορχήστρωση, αλλά αυτό που κοιτούσα σήμερα ήταν πολύ πιο άσχημο από αυτό που θυμόμουν.
Μπορεί ο Βάγκνερ να το είχε παραχέσει με το να προσθέτει όργανα, να καταστρέφει την ορχηστρική ισορροπία και κατά στιγμές να χάνει τελείως την αίσθηση της ενορχηστρωτικής οικονομίας και της ηχοχρωματικής διαφάνειας αλλά αυτά είναι πταίσματα μπροστά στον Μπραμς.
22/4/12
Fauré
Τον τελευταίο καιρό μελετώ τα Νυχτερινά του Φωρέ και ψάχνω τις διάφορες ηχογραφήσεις που κυκλοφορούν. Δεν βρίσκω κάτι που να με ικανοποιεί. Μέτρια πράγματα στην καλύτερη. Αισθάνομαι πως λείπει το ερμηνευτικό βάθος που αυτή η μουσική αξίζει να έχει.
Άκουσα σήμερα το πρωί από το site της Φιλαρμονικής του Βερολίνου την πρόσφατη συναυλία τους που έκλεισε με το Ρέκβιεμ του Φωρέ. Ίσως η καλύτερη εκτέλεση του έργου που έχω ακούσει. Για πρώτη φόρα έμοιαζε πράγματι με ρέκβιεμ. Ο Ραττλ το αντιμετώπισε ως κείμενο που άξιζε ερμηνευτικής προσοχής.
Και αυτό συμπλήρωσε την εικόνα που άρχισα να σχηματίζω κοιτώντας πιο προσεκτικά τα έργα για πιάνο: με τον Φωρέ σπανίζουν ή λείπουν τελείως οι μεγάλες ερμηνείες. Μάλλον δεν τον παίρνουν πολύ στα σοβαρά. Ίσως θεωρούν ότι είναι απλός συνθέτης, έχει μια μελωδία και μια συνοδεία και τελείωνει εκεί το πράγμα. Υποψιάζομαι επίσης ότι το ενδιαφέρον των εκτελεστών μειώνεται ακόμα περισσότερο από την έλλειψη δεξιοτεχνικών επιδείξεων στα κείμενά του ενώ καθόλου δε βοηθά το ότι η μουσική του άρχισε να γίνεται υπέροχα στριφνή και εσωστρεφής προς το τέλος. Όμως αυτά τα έργα της τελευταίας περιόδου είναι που μου κινούν όλο και περισσότερο την προσοχή.
Άκουσα σήμερα το πρωί από το site της Φιλαρμονικής του Βερολίνου την πρόσφατη συναυλία τους που έκλεισε με το Ρέκβιεμ του Φωρέ. Ίσως η καλύτερη εκτέλεση του έργου που έχω ακούσει. Για πρώτη φόρα έμοιαζε πράγματι με ρέκβιεμ. Ο Ραττλ το αντιμετώπισε ως κείμενο που άξιζε ερμηνευτικής προσοχής.
Και αυτό συμπλήρωσε την εικόνα που άρχισα να σχηματίζω κοιτώντας πιο προσεκτικά τα έργα για πιάνο: με τον Φωρέ σπανίζουν ή λείπουν τελείως οι μεγάλες ερμηνείες. Μάλλον δεν τον παίρνουν πολύ στα σοβαρά. Ίσως θεωρούν ότι είναι απλός συνθέτης, έχει μια μελωδία και μια συνοδεία και τελείωνει εκεί το πράγμα. Υποψιάζομαι επίσης ότι το ενδιαφέρον των εκτελεστών μειώνεται ακόμα περισσότερο από την έλλειψη δεξιοτεχνικών επιδείξεων στα κείμενά του ενώ καθόλου δε βοηθά το ότι η μουσική του άρχισε να γίνεται υπέροχα στριφνή και εσωστρεφής προς το τέλος. Όμως αυτά τα έργα της τελευταίας περιόδου είναι που μου κινούν όλο και περισσότερο την προσοχή.
20/4/12
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας
Η λέξη partitura προέρχεται από το ιταλικό partire (=χωρίζω). Τέλη του 16ου με αρχές του 17ου αιώνα εμφανίστηκαν οι πρώτες εκδόσες χορωδιακών έργων με οργανική συνοδεία (συμπίπτει με τις αρχές του basso continuo). Οι νότες για τους οργανοπαίκτες, σε αντίθεση με τις νότες των τραγουδιστών, ήταν χωρισμένες σε μέτρα για να διευκολύνουν την κάθετη ανάγνωση - εξού και η ονομασία partitura.
13/4/12
Gai, mais sans hâte
Ακούω το υπέροχο κοντσέρτο για δυο πιάνα του Πουλένκ. Σκέφτομαι πως θα περιέγραφα το 2ο μέρος ως το sissification του Μότσαρτ. Και μετά σκέφτομαι ότι αυτό που κάνει στον Μότσαρτ ο Πουλένκ είναι παρόμοιο με αυτό που κάνει ο Χατζηδάκης στο ρεμπέτικο. Πράγμα που με γυρνά πίσω στον Πουλένκ και το κοντσέρτο για (ένα) πιάνο καθώς θυμάμαι μια φίλη που έλεγε ότι το θέμα με το οποίο ξεκινά το 1ο μέρος θα μπορούσε να παίζεται από μπουζούκια σε κάποιο σκυλάδικο. Γκλαν-γκλαν-γκλαν.
22/3/12
Ο ακτιβιστικός σκοπός αγιάζει τα δραματικά μέσα
Ως γνωστόν: Apple sells. Πόσο μάλλον ένα σκάνδαλο για την Apple. Και αν αυτό δε μπορεί να βρεθεί, τότε μπορεί να κατασκευαστεί. Ε μα δε γίνεται, η πιο κακούργα καπιταλιστική (φτου μακριά από μας) εταιρεία στον κόσμο σίγουρα θα έχει λερωμένη τη φωλιά της. Αυτό εξάλλου είναι μια από τις αξιωματικές ονειρώξεις της αριστεράς.
Εδώ και αρκετό καιρό διαβάζουμε κι ακούμε σε πολλά μέσα ενημέρωσης για τις συνθήκες κάτεργου που επικρατούν στη Foxconn, το κινεζικό εργοστάσιο όπου συναρμολογούνται πολλά από τα προϊόντα της Apple, ανάμεσά τους το iPhone και το iPad. Είναι τόσο τρομερά αυτά που γράφονται και τα αναφέρουν τόσα πολλά μέσα που δε μπορεί, είναι αληθινά.
Όμως εδώ και περίπου μια εβδομάδα ένα άλλο σκάνδαλο ξετυλίγεται. Όπως φαίνεται πηγή αυτών των γλαφυρά ανατριχιαστικών ιστοριών που αναπαρήγαγαν κατόπιν σχεδόν άπαντες είναι ο αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής Mike Daisy. Ο Daisy είχε επισκεφτεί την Κίνα, πήγε στη Foxconn, πήρε συνεντεύξεις από εργάτες την ώρα που έμπαιναν ή έβγαιναν από το εργοστάσιο (φυσικά ποτέ δεν μπήκε μέσα, δεν του επετράπη) και από αυτό το υλικό έγραψε ένα θεατρικό μονόλογο με τίτλο "The Agony and the Ecstasy of Steve Jobs". Ο ίδιος στα προγράμματα των παραστάσεων χαρακτηρίζει το κείμενο αυτό πολιτικό θέατρο που το περιεχόμενό του δεν είναι μυθοπλασία αλλά καταγραφή και παρουσίαση γεγονότων. Το έργο ανέβηκε σε διάφορα θέατρα στις ΗΠΑ, υλικό από το έργο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από δημοσιογράφους σε ρεπορτάζ ως ντοκουμέντο, ο ίδιος ο Daisy σε συνεντεύξεις του επέμενε πως ήταν ο ίδιος μάρτυρας όσων αναφέρονται στο μονόλογο.
Έτσι ο Daisy κατάφερε αυτό που ήθελε, δημιούργησε σκάνδαλο, αίσθηση για το θέμα και ντόρο γύρω από το όνομά του. Μέχρι που κάποιος άρχισε να ψάχνει να επιβεβαιώσει αυτά που ισχυρίζεται στο έργο του o Daisy. Αυτό που αποκαλύφθηκε εντέλει είναι ότι οι ισχυρισμοί του Daisy είναι επινοήσεις της φαντασίας του. Αφού αυτά που συνάντησε στην Κίνα δεν ήταν ικανά να προκαλέσουν την αίσθηση και τη φασαρία που χρειαζόταν για να αποδείξει αυτό που είχε στόχο να αποδείξει (το ξανθοπουλικό με την άτιμη κοινωνία όπου οι πλούσιοι ξεζουμίζουν τους φτωχούς και οι μεν γίνονται πλουσιότεροι οι δε φτωχότεροι στην updated παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του), τα επινόησε και τα παρουσίασε ως πραγματικά.
Και βέβαια οι συνθήκες εργασίας, οι μισθοί, τα ωράρια κτλ στη Foxconn και γενικότερα στην Κίνα απέχουν δραματικά σε σχέση με το δυτικό κόσμο, κανείς δεν το αρνείται αυτό. Κανείς δεν είπε ότι η Foxconn είναι εργασιακός παράδεισος. Αυτό που επίσης δε μπορούμε να αγνοήσουμε είναι ότι όσο απάνθρωπες κι αν φαίνονται σε μας οι συνθήκες αυτές για πάρα πολλούς ανθρώπους είναι πραγματική διέξοδος, ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από την απόλυτη ανέχεια και φτώχια. Πολλοί καταφεύγουν εκεί γιατί οι εναλλακτικές λύσεις (να μείνουν στο χωριό τους, να βρουν αλλού δουλειά) είναι πολύ χειρότερες. Οι μισθοί και οι συνθήκες είναι σημαντικά καλύτερες από άλλα εργοστάσια. Πρόκειται για μια έστω μικρή βελτίωση της ζωής τους.
Τελικά αν από όλη την υπόθεση αφαιρέσουμε τα εντυπωσιοθηρικά ψεύδη του Daisy, αυτά που ξέρουμε από τα ρεπορτάζ για την κατάσταση στη Foxconn είναι πάνω-κάτω τα ίδια με αυτά που παραδέχεται από μόνη της η Apple. Και σε αυτό το σημείο φυσικά υπάρχουν αυτοί που κάνουν λούπα στην τρίτη πρόταση αυτής της ανάρτησης: δεν μπορεί, αφού δεν τα ξέρουμε, τα κουκουλώνουν. Αυτή τη νοοτροπία εκμεταλλεύτηκε ο Daisy. Αυτής της νοοτροπίας είναι ο ίδιος θύμα. Με αυτούς όμως η συζήτηση έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει.
Ο John Gruber από το blog του, Daring Fireball, παρακολούθησε το ιστορικό της αποκαθήλωσης (παραπέμπω στις αναρτήσεις του, εκεί οι τίτλοι των αναρτήσεων είναι links στις πηγές):
Εδώ και αρκετό καιρό διαβάζουμε κι ακούμε σε πολλά μέσα ενημέρωσης για τις συνθήκες κάτεργου που επικρατούν στη Foxconn, το κινεζικό εργοστάσιο όπου συναρμολογούνται πολλά από τα προϊόντα της Apple, ανάμεσά τους το iPhone και το iPad. Είναι τόσο τρομερά αυτά που γράφονται και τα αναφέρουν τόσα πολλά μέσα που δε μπορεί, είναι αληθινά.
Όμως εδώ και περίπου μια εβδομάδα ένα άλλο σκάνδαλο ξετυλίγεται. Όπως φαίνεται πηγή αυτών των γλαφυρά ανατριχιαστικών ιστοριών που αναπαρήγαγαν κατόπιν σχεδόν άπαντες είναι ο αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής Mike Daisy. Ο Daisy είχε επισκεφτεί την Κίνα, πήγε στη Foxconn, πήρε συνεντεύξεις από εργάτες την ώρα που έμπαιναν ή έβγαιναν από το εργοστάσιο (φυσικά ποτέ δεν μπήκε μέσα, δεν του επετράπη) και από αυτό το υλικό έγραψε ένα θεατρικό μονόλογο με τίτλο "The Agony and the Ecstasy of Steve Jobs". Ο ίδιος στα προγράμματα των παραστάσεων χαρακτηρίζει το κείμενο αυτό πολιτικό θέατρο που το περιεχόμενό του δεν είναι μυθοπλασία αλλά καταγραφή και παρουσίαση γεγονότων. Το έργο ανέβηκε σε διάφορα θέατρα στις ΗΠΑ, υλικό από το έργο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από δημοσιογράφους σε ρεπορτάζ ως ντοκουμέντο, ο ίδιος ο Daisy σε συνεντεύξεις του επέμενε πως ήταν ο ίδιος μάρτυρας όσων αναφέρονται στο μονόλογο.
Έτσι ο Daisy κατάφερε αυτό που ήθελε, δημιούργησε σκάνδαλο, αίσθηση για το θέμα και ντόρο γύρω από το όνομά του. Μέχρι που κάποιος άρχισε να ψάχνει να επιβεβαιώσει αυτά που ισχυρίζεται στο έργο του o Daisy. Αυτό που αποκαλύφθηκε εντέλει είναι ότι οι ισχυρισμοί του Daisy είναι επινοήσεις της φαντασίας του. Αφού αυτά που συνάντησε στην Κίνα δεν ήταν ικανά να προκαλέσουν την αίσθηση και τη φασαρία που χρειαζόταν για να αποδείξει αυτό που είχε στόχο να αποδείξει (το ξανθοπουλικό με την άτιμη κοινωνία όπου οι πλούσιοι ξεζουμίζουν τους φτωχούς και οι μεν γίνονται πλουσιότεροι οι δε φτωχότεροι στην updated παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του), τα επινόησε και τα παρουσίασε ως πραγματικά.
Και βέβαια οι συνθήκες εργασίας, οι μισθοί, τα ωράρια κτλ στη Foxconn και γενικότερα στην Κίνα απέχουν δραματικά σε σχέση με το δυτικό κόσμο, κανείς δεν το αρνείται αυτό. Κανείς δεν είπε ότι η Foxconn είναι εργασιακός παράδεισος. Αυτό που επίσης δε μπορούμε να αγνοήσουμε είναι ότι όσο απάνθρωπες κι αν φαίνονται σε μας οι συνθήκες αυτές για πάρα πολλούς ανθρώπους είναι πραγματική διέξοδος, ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από την απόλυτη ανέχεια και φτώχια. Πολλοί καταφεύγουν εκεί γιατί οι εναλλακτικές λύσεις (να μείνουν στο χωριό τους, να βρουν αλλού δουλειά) είναι πολύ χειρότερες. Οι μισθοί και οι συνθήκες είναι σημαντικά καλύτερες από άλλα εργοστάσια. Πρόκειται για μια έστω μικρή βελτίωση της ζωής τους.
Τελικά αν από όλη την υπόθεση αφαιρέσουμε τα εντυπωσιοθηρικά ψεύδη του Daisy, αυτά που ξέρουμε από τα ρεπορτάζ για την κατάσταση στη Foxconn είναι πάνω-κάτω τα ίδια με αυτά που παραδέχεται από μόνη της η Apple. Και σε αυτό το σημείο φυσικά υπάρχουν αυτοί που κάνουν λούπα στην τρίτη πρόταση αυτής της ανάρτησης: δεν μπορεί, αφού δεν τα ξέρουμε, τα κουκουλώνουν. Αυτή τη νοοτροπία εκμεταλλεύτηκε ο Daisy. Αυτής της νοοτροπίας είναι ο ίδιος θύμα. Με αυτούς όμως η συζήτηση έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει.
Ο John Gruber από το blog του, Daring Fireball, παρακολούθησε το ιστορικό της αποκαθήλωσης (παραπέμπω στις αναρτήσεις του, εκεί οι τίτλοι των αναρτήσεων είναι links στις πηγές):
- This American Life Retracts ‘Mr. Daisey and the Apple Factory’
- Rob Schmitz’s Takedown of Mike Daisey’s Fabrications
- ‘Do You Really Think Apple Didn’t Know?’
- ‘This American Life’ Isn’t the Only Outfit With Retractions Due
- ‘Dramatic License’
- Mike Daisey’s ‘Truth’
- This American Life: Retraction
- Apple, China, and the Truth
- The Media and Mike Daisey
- Putting the I in Story
- ‘This Is a Work of Non-Fiction’
- Separating the Baby From the Bath Water
19/3/12
Σοφές κουβέντες 5
Sometimes when you turn your back you create an opportunity for your front.
Jack McFarland, Will & Grace
9/3/12
7/3/12
Οι φήμες ως γεγονότα
Ώστε έτσι λοιπόν;
(αλλά τι να περιμένει κανείς από όσους έχουν το C|net και το Gizmodo ως πηγές τους;)
(αλλά τι να περιμένει κανείς από όσους έχουν το C|net και το Gizmodo ως πηγές τους;)
29/2/12
Eroica
Μου έστειλε με email το link ο μάγειρας συνοδεύοντάς το με την επιφυλακτική φράση "Θα αντέξεις;". Έβαλα κι εγώ κάπως απρόθυμα να δω τι είναι, με είχε προδιαθέσει αρνητικά. Συνήθως όταν μου γράφει κάτι τέτοια ο Σουηδός είναι γιατί έχει στείλει κάτι ανεπίτρεπτα, ασυγχώρητα, εγκληματικά γερμαναράδικο, από αυτά που ενθουσιάζουν τους ψυχρούς, ξανθούς, ψηλούς κι άχαρους βόρειους και βαρυστομαχιάζουν τους κοντούς, μαυριδερούς, βαλκάνιους ταλιμπάν, πχ Βάγκνερ.
Λοιπόν δεν ξέρω ποια ήταν η πρόθεση αυτού που το έφτιαξε και καθόλου δε με νοιάζει, εγώ το ακούω σα μια υπέροχη σπουδή συγκεκριμένης μινιμαλιστικής μουσικής.
Λοιπόν δεν ξέρω ποια ήταν η πρόθεση αυτού που το έφτιαξε και καθόλου δε με νοιάζει, εγώ το ακούω σα μια υπέροχη σπουδή συγκεκριμένης μινιμαλιστικής μουσικής.
28/2/12
25/2/12
Η τεχνολογία στην υπηρεσία της θείτσας
Αισθανεσαι ματιασμενος/η;Βασικά αισθάνομαι άφωνος.
Με αυτο εδω το προγραμμα μπορεις να βγαλεις απο πανω σου τις αρνητικες ενεργειες που προκαλει το κακο ματι και να αισθανθεις καλυτερα.
 |
| Στην κατηγορία Health & Fitness φυσικά! |
23/2/12
21/2/12
20/2/12
Κλασική Μουσική
Διαλέγω από τη λίστα:
- Mario Frangoulis
- Antonis Kalogiannis
- Stelios Kazantzidis
- Stamatis Spanoudakis
- Evanthia Reboutsika
- Stefanos Korkolis
- Maria Farantouri
- Petros Gaitanos
- Thanos Mikroutsikos
- Μανώλης Μητσιάς
- Notis Mavroudis
- Eleni Karaindrou
Νομίζω ότι αυτοί που πιστεύουν ότι οι παραπάνω είναι "κλασική μουσική" είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι για την ελληνική κρίση φταίει ο νεοφιλελευθερισμός και οι λοιποί μπαμπούλες της εγχώριας μυθολογίας. Οι μηχανισμοί σκέψης που οδηγούν σε αυτά τα συμπεράσματα είναι παρόμοιοι.
 |
| (via: This. Is. Greece) |
16/2/12
15/2/12
Μπάτσε, γουρούνι, βιογράφε 2
Ο John Gruber επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και κοιτά ξανά το βιβλίο του Isaacson. Προσθέτω την κριτική του σε αυτή του Siracusa.
Όπως καταλήγει ο Gruber:
It’s not just that Isaacson was wrong about something; it’s that he was wrong about the most important thing in Jobs’s career. There’s a decades-long story arc about the software system started at NeXT that Isaacson completely misses.Η πρώτη φορά που είδα και έμαθα να χρησιμοποιώ υπολογιστές ως δημιουργικά εργαλεία για μουσική ήταν σε συστήματα της NeXT. Από εκεί μεταπήδησα αργότερα σε Mac. Αισθάνομαι τα λειτουργικά και τα μηχανήματα που βγάζει σήμερα η Apple ως τη "φυσική" συνέχεια εκείνων των συστημάτων. Όσοι έχουν δει το NeXTSTEP και μετά το Mac OS X μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Και είναι ακριβώς το πως χειρίζεται το κομμάτι της NeXT ο Isaacson που πραγματικά με εξόργισε στο βιβλίο του.
Όπως καταλήγει ο Gruber:
Isaacson’s book may well be the defining resource for Jobs’s personal life — his childhood, his youth, his eccentricities, cruelty, temper, and emotional outbursts. But as regards Jobs’s work, Isaacson leaves the reader profoundly and tragically misinformed.
13/2/12
11/2/12
31/1/12
Μ' έπνιξε το κύμα
Όταν περίπου πριν δυο μήνες έγραφα αυτό πραγματικά δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρισκόταν κάποιος με διαμετρικά αντίθετη γνώμη. Μένω άφωνος μπροστά σε αυτή την "κριτική", το μυαλό αυτού που την έγραψε είναι μέγα μυστήριο που πρέπει να μελετηθεί.
17/1/12
Limbo
Το Limbo είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε αρχικά για το Xbox, κατόπιν για Playstation και Windows και πρόσφατα για Mac. Τα σκοτεινά και αχνά, ασπρόμαυρα γραφικά του που παραπέμπουν στον γερμανικό εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που συνήθως δεν περιμένει κανείς από ένα βιντεοπαιχνίδι. Οι καινοτομίες του παιχνιδιού δε σταματούν στα γραφικά του. Δεν υπάρχουν οδηγίες για το πως παίζει κανείς, καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν εμφανίζεται ποτέ κείμενο. Έτσι η υπόθεση του παιχνιδιού, ποιος είναι ο σκοπός του ήρωα και το τι ακριβώς συμβαίνει μένουν ανοιχτά στη φαντασία και την κρίση του καθενός.
Όμως η καινοτομία που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η ακουσματική μουσική του παιχνιδιού. Διάφορα ατμοσφαιρικά εφέ είναι συνηθισμένα σε πολλά παιχνίδια, αλλά στο Limbo το ηχητικό περιβάλλον οργανώνεται σε τέτοιο επίπεδο που μετατρέπεται σε soundtrack του παιχνιδιού. Κι εδώ ξανασυναντούμε το μόνιμο πρόβλημα: πάντα υπάρχουν αυτοί που δε μπορούν να καταλάβουν ότι και αυτό είναι μουσική (θυμάμαι ένα τύπο να διαφημίζει με μεγάλη επιτυχία τη βλακεία του: "άμα δε μπορώ να το σφυρίξω, δεν είναι μουσική"). Έτσι για αυτούς η καινοτομία του Limbo είναι ότι δεν έχει μουσική.
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που κάνει σωστή την συγκεκριμένη ηχητική επιλογή. Με αυτό τον τρόπο και η ίδια η μουσική αιωρείται αβέβαιη για την ίδια της την ύπαρξη και ταυτότητα· βρίσκεται στο Limbo.
Martin Stig Andersen: Limbo (original soundtrack), Rotating Room
Όμως η καινοτομία που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η ακουσματική μουσική του παιχνιδιού. Διάφορα ατμοσφαιρικά εφέ είναι συνηθισμένα σε πολλά παιχνίδια, αλλά στο Limbo το ηχητικό περιβάλλον οργανώνεται σε τέτοιο επίπεδο που μετατρέπεται σε soundtrack του παιχνιδιού. Κι εδώ ξανασυναντούμε το μόνιμο πρόβλημα: πάντα υπάρχουν αυτοί που δε μπορούν να καταλάβουν ότι και αυτό είναι μουσική (θυμάμαι ένα τύπο να διαφημίζει με μεγάλη επιτυχία τη βλακεία του: "άμα δε μπορώ να το σφυρίξω, δεν είναι μουσική"). Έτσι για αυτούς η καινοτομία του Limbo είναι ότι δεν έχει μουσική.
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που κάνει σωστή την συγκεκριμένη ηχητική επιλογή. Με αυτό τον τρόπο και η ίδια η μουσική αιωρείται αβέβαιη για την ίδια της την ύπαρξη και ταυτότητα· βρίσκεται στο Limbo.
Martin Stig Andersen: Limbo (original soundtrack), Rotating Room
6/1/12
Περιττή περιγραφή
Όλο το σχέδιο είναι πραγματικά απλό. Στην αρχή υπάρχει μόνο ένα αργόσυρτο, νεφελώδες, αξεδιάλυτο ορχηστρικό πλέγμα ως υπόβαθρο. Αιωρείται χαμηλά με έναν τρόπο που βοηθά να προβληθεί καλύτερα η φωνή, να εστιάσουμε στη φωνή, και ταυτόχρονα ορίζει τη διάθεση. Ίσως είναι η σκιά της φωνής. Την κατάλληλη στιγμή προστίθενται πολύ διακριτικά σε αυτό το ντούο φωνής και ορχήστρας η γραμμή ενός μπάσου και ένα στρώμα από ντραμς να μετρούν και να υπενθυμίζουν το ανελέητο πέρασμα του χρόνου που η ορχήστρα φαίνεται ότι είχε ξεχάσει. Κάπου στη μέση εμφανίζεται δειλά η γραμμή ενός παρηγορητικού σαξόφωνου. Στο τέλος απομένει η μελαγχολία της ορχήστρας, η φωνή αποσύρεται αφήνοντας το σαξόφωνο να μετουσιώνει το παράπονό της.
Joni Mitchell: Both sides now
Joni Mitchell: Both sides now
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)