Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αν γερνάω, αν γίνομαι πιο συντηρητικός ή τι αλλά συνεχώς μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής παραγωγής με αφήνει αδιάφορο ή ακόμα χειρότερα με απωθεί. Με ελάχιστες εξαιρέσεις μεμονωμένων έργων βρίσκω τους φασματικούς και τους διάφορους επιγόνους τους ανιαρούς. Τα ίδια και χειρότερα με διάφορα άλλα "νέα μεγάλα" ονόματα της κεντροευρωπαϊκής μουσικής (Beat Furrer και σία κατά τη γνώμη μου είναι για πέταμα). Τι μένει λοιπόν;
Όχι πολλά. Ένας από τους λίγους συνθέτες που ξεχωρίζω είναι ο Pascal Dusapin. Βρίσκω ότι η γραφή του έχει την σαφήνεια, καθαρότητα και αμεσότητα που λείπει από τους άλλους. Μαθητής των Donatoni και Ξενάκη, συχνά με βαρύ δραματικό ύφος. Όπως σχολίασε κάποιος στο Amazon (ίσως αδικώντας και τους τρεις): Xenakis + Mahler = Dusapin.
Pascal Dusapin: Solo pour orchestre no. 7, "Uncut"
Μέρος ενός μεγάλου ορχηστρικού κύκλου με συνολική διάρκεια περί τα 90 λεπτά, τα 7 σόλι για ορχήστρα είναι 7 εκδοχές. Το υλικό σαν τον μυθικό Φοίνικα ξαναγεννιέται σε κάθε κομμάτι για να πάρει διαφορετική κατεύθυνση ώστε να έρθει στο προσκήνιο μια διαφορετική ιδιότητά του. Ένα από τα πράγματα που χαίρομαι και θαυμάζω στον Dusapin είναι η χρήση της ορχήστρας. Ο τίτλος σόλο μπορεί να μοιάζει παράξενος για ένα έργο για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, αλλά αναφέρεται, όπως λέει ο συνθέτης, στο ότι η ορχήστρα λειτουργεί ως ένα ενιαίο, μεγάλο και σύνθετο όργανο. Εξηγώντας λίγο παραπάνω τη φράση του συνθέτη θα προσέθετα ότι ο τίτλος "σόλο" αναφέρεται στο ότι σε όλα τα κομμάτια παρακολουθούμε το ξετύλιγμα μιας κύριας γραμμής. Αυτή η γραμμή βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο και όλα τα υπόλοιπα εμφανίζονται ως σχόλια και διανθισμοί της, την ακολουθούν πιστά, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει αυτή η γραμμή και το οποίο σολιψιστικά φτιάχνει η ίδια. (Εντελώς κυνικά θα περιέγραφα αυτόν κύκλο ως εφτά μονοφωνικά κομμάτια για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα).
Τη Φιλαρμονική της Λιέγης διευθύνει ο Pascal Rophé.
Όχι πολλά. Ένας από τους λίγους συνθέτες που ξεχωρίζω είναι ο Pascal Dusapin. Βρίσκω ότι η γραφή του έχει την σαφήνεια, καθαρότητα και αμεσότητα που λείπει από τους άλλους. Μαθητής των Donatoni και Ξενάκη, συχνά με βαρύ δραματικό ύφος. Όπως σχολίασε κάποιος στο Amazon (ίσως αδικώντας και τους τρεις): Xenakis + Mahler = Dusapin.
Pascal Dusapin: Solo pour orchestre no. 7, "Uncut"
Μέρος ενός μεγάλου ορχηστρικού κύκλου με συνολική διάρκεια περί τα 90 λεπτά, τα 7 σόλι για ορχήστρα είναι 7 εκδοχές. Το υλικό σαν τον μυθικό Φοίνικα ξαναγεννιέται σε κάθε κομμάτι για να πάρει διαφορετική κατεύθυνση ώστε να έρθει στο προσκήνιο μια διαφορετική ιδιότητά του. Ένα από τα πράγματα που χαίρομαι και θαυμάζω στον Dusapin είναι η χρήση της ορχήστρας. Ο τίτλος σόλο μπορεί να μοιάζει παράξενος για ένα έργο για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, αλλά αναφέρεται, όπως λέει ο συνθέτης, στο ότι η ορχήστρα λειτουργεί ως ένα ενιαίο, μεγάλο και σύνθετο όργανο. Εξηγώντας λίγο παραπάνω τη φράση του συνθέτη θα προσέθετα ότι ο τίτλος "σόλο" αναφέρεται στο ότι σε όλα τα κομμάτια παρακολουθούμε το ξετύλιγμα μιας κύριας γραμμής. Αυτή η γραμμή βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο και όλα τα υπόλοιπα εμφανίζονται ως σχόλια και διανθισμοί της, την ακολουθούν πιστά, είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει αυτή η γραμμή και το οποίο σολιψιστικά φτιάχνει η ίδια. (Εντελώς κυνικά θα περιέγραφα αυτόν κύκλο ως εφτά μονοφωνικά κομμάτια για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα).
Τη Φιλαρμονική της Λιέγης διευθύνει ο Pascal Rophé.
3 σχόλια:
Κάπως καλύτερο θα ήταν το Ξενάκης + Sibelius = Dusapin, αλλά έτσι το έγραψαν.
Επίσης ας προλάβω όποιον βγει να μου πει ότι κάθε άλλο παρά μονοφωνικά είναι τα κομμάτια. Αναφέρομαι στην εντύπωση ή την ψευδαίσθηση που δημιουργούν.
εχει παραγινει το κακο με τους φασματικους τα τελευταια χρονια.Εχουν ξεφυτρωσει μικροι Grisey σε καθε γωνια της γης.Συνθετες με νεορομαντικη διαθεση,κρυβονται πισω απο μια spectral θεωρια.
Παρολο αυτα για μενα ο Grisey εχει και καλα εργα και το κατι το παραπανω απο μια θεωρια.Αλλα πανω απ'ολα...Fausto Romitelli...Κριμα που εφυγαν και οι δυο νωρις.
Εξαρτάται πάντως τι εννοούμε με το νεορομαντισμός από τον νεοσυντηρητισμό των Rochberg και Penderecki ως το new age/pop όσο-όσο ξεπούλημα της σχολής της Ατλάντα υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Δηλ. κάτι Golijov και Theofanidis σε κάνουν να θες να ακούσεις Αντωνίου. Απίστευτοι απατεώνες!
Δημοσίευση σχολίου