Ακούω το υπέροχο κοντσέρτο για δυο πιάνα του Πουλένκ. Σκέφτομαι πως θα περιέγραφα το 2ο μέρος ως το sissification του Μότσαρτ. Και μετά σκέφτομαι ότι αυτό που κάνει στον Μότσαρτ ο Πουλένκ είναι παρόμοιο με αυτό που κάνει ο Χατζηδάκης στο ρεμπέτικο. Πράγμα που με γυρνά πίσω στον Πουλένκ και το κοντσέρτο για (ένα) πιάνο καθώς θυμάμαι μια φίλη που έλεγε ότι το θέμα με το οποίο ξεκινά το 1ο μέρος θα μπορούσε να παίζεται από μπουζούκια σε κάποιο σκυλάδικο. Γκλαν-γκλαν-γκλαν.
1 σχόλιο:
Και βέβαια τόσο αυτό που κάνει ο Πουλένκ όσο κι αυτό που κάνει ο Χατζηδάκης δεν είναι τραβηγμένο ή απίθανο. Η απόσταση ήταν μικρή, σχεδόν αυτονόητη, και στις δυο περιπτώσεις.
Δημοσίευση σχολίου