The stormy, intimate life of a string quartet

Τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά κουαρτέτα εγχόρδων. Το κουαρτέτο θεωρείται το δυσκολότερο είδος μουσικής δωματίου και από τα πιο απαιτητικά είδη σύνθεσης. Ηχοχρωματική ομοιογένεια, δυναμική ισορροπία, σαφήνεια στην άρθρωσή των φωνών, είναι ενδεικτικά μερικές από τις μουσικές δυσκολίες και προσκλήσεις που καλείται κάθε σύνολο να ξεπεράσει. Αν προσθέσετε και την προσωπικότητα κάθε μουσικού και τις πολλές και διαφορετικές γνώμες, συνήθως παραπάνω από τέσσερις, τότε είναι κατανοητό γιατί πολλά κουαρτέτα διαλύονται ή τα μέλη τους συναντιούνται μόνο στις πρόβες και τις συναυλίες.

Δύο φορές θυμάμαι να άκουσα κουαρτέτο και να ευχαριστήθηκα τόσο όσο στην εκτέλεση που πρότεινα στην προηγούμενη ανάρτηση. Η δεύτερη, αλλά πρώτη χρονικά, ήταν όταν άκουσα την ηχογράφηση από το κουαρτέτο Borodin των κουαρτέτων του Shostakovitch (υπάρχει και αυτό, αλλά δεν εγγυώμαι). Αυτά που θαύμαζα κυρίως ήταν η ενότητα της έκφρασης και η ομοιογένεια - ισορροπία του ήχου. Δυστυχώς, ζωντανά δε θυμάμαι να έχω ακούσει κάποιο κουαρτέτο και να έχω ευχαριστηθεί. Αφήνοντάς σας, ένας σύντομος ορισμός και ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη ζωή ενός κουαρτέτου:

string quartet: a good violinist, a bad violinist, an ex-violinist, and someone who hates violinists, all getting together to complain about composers.

και το άρθρο.