27/9/08
Quartetto en stilo classico
Λίγες φορές απολαμβάνω εκτελέσεις όσο αυτήν που προτείνω σήμερα. Οι αρετές πολλές. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι η σαφήνεια στην άρθρωση του μουσικού λόγου. Ωραίο τέμπο, η κάθε φράση καλά ζυγισμένη, ισορροπία στις γραμμές και στις δυναμικές διαβαθμίσεις. Θα μπορούσα να γράφω πολλά για τον χειρισμό του δοξαριού, αλλά ο chef οφείλει να κρατάει και μερικα μυστικά κλειδωμένα στις κουζίνα του για να μαγεύει την εκλεκτή πελατεία του. Ακούτε το πρώτο μέρος από Κουαρτέτο op.18, αρ.6 του L. van Beethoven από το Alban Berg Quartett.
Ετικετες
Alban Berg Quartett,
L. van Beethoven,
O chef προτείνει,
Quartet
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Εξαιρετικοί! Ευχαριστούμε chef.
Ακριβώς όπως τα λες. Να προσθέσω και το πόσο σοφά κάνουν τις ηχοχρωματικές διαβαθμίσεις και τις αναπνοές τους (και αυτά βέβαια είναι αναπόσπαστο κομμάτι των φράσεων και των δοξαριών). Αναδεικνύουν κάθε λεπτομέρεια της σκέψης του Beethoven.
Σε τέτοιου επιπέδου εκτελέσεις, η ακρόαση καταλήγει να είναι τόσο αισθητική όσο και διανοητική απόλαυση. Προσωπικά δε με συγκινεί μόνο η ομορφιά της μουσικής, αλλά το γεγονός πως μπορώ και ακούω και τις πολιτιστικές προϋποθέσεις του κομματιού, το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε το κομμάτι. Αυτά τα στοιχεία βέβαια, φανερώνονται όταν έχουμε κορυφαίους εκτελεστές, στις υπόλοιπες περιπτώσεις συνήθως τα υποψιαζόμαστε.
Με το σχόλιό σου μου θύμισες τη ρήση του Hindemith ότι η αξία της μουσικής περασμένων εποχών βρίσκεται στο ότι ξυπνά ιστορικές μνήμες. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει δίκιο ο Hindemith με αυτή την φράση ―μπορεί να ολόκληρη συζήτηση γι' αυτό― αλλά αν έχει έστω και μερικώς δίκιο αυτό εξηγεί το γιατί στους Έλληνες δεν αρέσει η κλασική μουσική, δεν τους ξυπνά κάποια μνήμη. Η παρατήρηση δηλαδή που είχες κάνει στην πρώτη σου ανάρτηση.
Πάντως εγώ όταν ακούω τόσο καλές εκτελέσεις δε μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Εκείνη τη στιγμή αφοσιώνομαι πλήρως και παρασύρομαι από τη μουσική. Τα υπόλοιπα έρχονται ως afterthoughts της συγκίνησης.
Δεν ξέρω κατά πόσο έχει δίκιο ο Hindemith με αυτή την φράση [...] αλλά αν έχει έστω και μερικώς δίκιο [...]
Δεν έχει. Πρόκειται για μία προσπάθεια εκλογίκευσης του γεγονότος ότι δίνουμε αξία στης παλιά μουσική με γνώμονα κάτι απόλυτο (αφύπνιση ιστορικών μνημών). Χαρακτηριστικό για τον Χίντεμιτ, που προσπαθούσε πάλι με απόλυτα κριτήρια να ερμηνεύσει αρμονικές δομές κ.α. (φύση: υπέρτονοι, μείζονα συγχορδία). Κατάλοιπα της σκέψης που τελείωσε στην αυγή του 20ού αιώνα, οπότε η σχετικότητα επικράτησε σε όλους τους τομείς του ανθρωπίνου πνεύματος.
@ P=NP
Δεν έχει σημασία αν ο Χίντεμιτ είχε δίκιο. Μπορεί να είχε δίκιο για αυτόν, ενδεχομένως και για μερικούς άλλους. Αν ήταν μέρος της συγκίνησης της δικής του τότε με γεια του με χαρά του. Αν ταίριαζε με τον χαρακτήρα του, ακόμη καλύτερα. Αν ήταν μέρος εκλογίκευσης, δε μου φαίνεται κατακριτέο. Και όσο για τον Χίντεμιτ, μάλλον έχει πάρει στην ιστορία της μουσικής τη θέση που του έπρεπε. Αυτά τα ολίγα. Πρέπει να επιστρέψω στο μαγείρεμα.
Δημοσίευση σχολίου