Να σταματήσει τελείως για μια δεκαετία (τουλάχιστον) η διδασκαλία του Bach από τα ωδεία.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στα ελληνικά ωδεία στις σχολές πιάνου τα προγράμματα προβλέπουν μόνο διδασκαλία έργων του Johann Sebastian Bach από όλο το Baroque και το αν οι μαθητές θα διδαχθούν άλλους συνθέτες της περιόδου αφήνεται στη διάθεση και την ευαισθησία των δασκάλων να διδάξουν πράγματα πέραν αυτών που ορίζονται υποχρεωτικά από το πρόγραμμα (κάτι που εννοείται ότι κάνουν ελάχιστοι δάσκαλοι). Παρόμοιο κόλλημα με τον Bach υπάρχει και στα θεωρητικά. Δε λέω ότι δεν είναι από τους σημαντικότερους συνθέτες, αλλά πώς να το κάνουμε υπήρξαν κι άλλοι σημαντικοί, οι οποίοι αγνοούνται με απίστευτα σκανδαλώδη τρόπο.
Αυτό κυρίως που με εκνευρίζει είναι όταν το όνομα Bach χρησιμοποιείται ως απόδειξη της "ανωτερότητας" και "σοβαρότητας" της γερμανικής μουσικής. Νισάφι, όχι άλλη σοβαρή και υπερεκτιμημένη γερμανική παράδοση. Εδώ είναι Μεσόγειος (κατά το εδώ είναι Βαλκάνια), αν είναι να κάνουμε την αμαρτία να ακούμε κλασική μουσική να βρούμε μια κατάλληλη. Μας πάει πιο πολύ το ανάλαφρο, ξέγνοιαστο και τσαxπινογαργαλιάρικο rococo από το μονολιθικά στουμπωμένο γερμανικό Baroque. Λοιπόν, κάτω ο Bach, o Bruckner και ο Wagner, ζήτω ο Jean-Philippe Rameau και ο Gabriel Fauré.
Τι ακούμε:
- O Alexandre Tharaud ερμηνεύει Rameau. Aπό τις Nouvelles Suites de Pièces de Clavecin (ήτοι το 2ο βιβλίο των Pièces de Clavecin) την 1η, 4η και 7η κίνηση της σουίτας σε λα, Allemande (τι ειρωνία ε;), Le Trois Mains & Gavotte et six doubles.
- Ο Sir Charles Groves διευθύνει την English Sinfonia στην Pavane έργο αρ. 50 του Gabriel Fauré.
15 σχόλια:
Πω, πω, άχτι με τους Γερμανούς! Οι οποίοι διαρκώς "ξανάρχονται"! Η αλήθεια είναι ότι, γενικότερα, αν προσέξει κανείς τα προγράμματα των σπουδών, αλλά και των συναυλιών των ελληνικών συμφωνικών ορχηστρών, θα διαπιστώσουν ότι το ρεπερτόριο είναι πάρα πολύ περιορισμένο.
Αλλά μάλλον ισχύει το εξής: όταν δεν έχουμε "ρίζες" σ' αυτή τη μουσική (εννοώ, γενικότερα, τη λόγια δυτική μουσική), αλλά τη δεχόμαστε απλώς παθητικά, χωρίς ν' αναζητούμε να εξερευνήσουμε το σύνολό της, είναι μοιραίο ό,τι μας δίδαξαν να μεταδίδουμε. Και, φυσικά, τέτοια φαινόμενα είναι ανακυκλούμενα. Ο Ιωάννης Σεβαστιανός είναι καθιερωμένος, φαντάζεσαι να πάει κάποιος σε εξετάσεις και να παρουσιάσει σονατίνες Scarlatti ή σουΐτες Handel ως εξεταστέα ύλη; Αυτό που θα ακούσει είναι: "μα, εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά! Πώς να τα εξετάσουμε;".
Αυτά προς το παρόν, διότι πρέπει να πάω σε ένα μέρος για ν' ακούσω κακο-μεταφερμένη βυζαντινή μουσική ανάκατη με ευχές για τα καλά του Αβραάμ και της Σάρρας, του Ισαάκ και της Ρεβέκκας, του Ιακώβ (χωρίς προσδιορισμό ταιριού) - το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;
Statler,
φαντάζομαι εννοείς Σονάτες Scarlatti.
To ρεπερτόριο των ελληνικών ορχηστρών είναι περιορισμένο κυρίως για τεχνικούς λόγους, αν με εννοείς.
Ανεκδοτολογικό περιστατικό. Μας μιλούσε ο δάσκαλος μου στην τάξη για τον Μότσαρτ. Έλεγε λοιπόν πως ο Μότσαρτ είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που εμφανίστηκε ποτέ στη γη, όταν τον διακόπτει ένας συμφοιτητής μου και τον ρωτάει:
-Κι ο Μπαχ;
-Δε μιλάω για τον Θεό. Ο Μπαχ όρισε τι είναι μουσική. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια συνθέτουν οι υπόλοιποι.
Λίγα λόγια λοιπόν για την αγία γερμανική μουσική, συμπληρώνω εγώ.
Θα πρότεινα επίσης να συμπεριληφθεί στη διδασκαλία και ο Κουπερέν ο Μεγάλος, ο οποίος είναι εξαιρετικός.
Ναι, και ο Couperin είναι εξαιρετικός, αλλά αυτός που μου αρέσει περισσότερο από τους συνθέτες της περιόδου είναι ο κάπως προγενέστερος, υπέροχος λιμπερτίνος, Jean-Baptiste Lully (κάποια στιγμή θα κάνω ένα post γι' αυτόν).
Μαύρε καφέ σκύλε, ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι. Η ηλικία αρχίζει να δείχνει τα σημάδια της. Και δεν ξέρω εάν το ζήτημα έχει να κάνει με τη γερμανική (εν ευρεία εννοία) προέλευση ή όχι: λ.χ. δείτε ότι σχεδόν πουθενά στην Ελλάδα δεν διδάσκονται οι σονάτες του Schubert - ή ότι δεν μπορεί κάποιος στη Μέση Β' να μην κάνει Μαζούρκες του Chopin (χωρίς αυτό το σχόλιο, ή το προηγούμενο, να υποδηλούν οποιαδήποτε διαφωνία με την αρχική ανάρτηση, αλλά και τα σχόλια που ακολούθησαν).
Καταρχήν, ευχαριστώ (τον σεφ) για το λινκ. Κατά δεύτερον, συγχαρητήρια για το ιστολόγιο. Κατά τρίτον, εδώ τελειώνουν οι ευγένειες και αρχίζει το κράξιμο για το απαράδεκτο τούτο ποστ.
@Rowlf:
[Από που να αρχίσω και πού να τελειώσω.]
Πρώτα πρώτα, ας ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο. Αυτό που στην Ευρώπη (από δω και πέρα, με «Ευρώπη» θα εννοώ Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Κάτω Χώρες και Γερμανικά κράτη) άρχισε με την επανάσταση της μονωδίας και την μουσική των παθών και τελείωσε γύρω στο 1750 και που εμείς μάθαμε να βάζουμε σε ένα καζάνι με τον τίτλο «Μπαρόκ» ήταν όχι μία αλλά πολλές τάσεις. Υπήρχε το αγγλικό στιλ, το γαλλικό στιλ, το ιταλικό στιλ. Τελεία. Στη Γερμανία, οι συνθέτες δεν θεωρούσαν ότι είχαν ένα συγκεκριμένο στιλ, αλλά ότι ήταν δέκτες όλων αυτών και τα συνδύαζαν. Καραμπινάτο παράδειγμα οι γαλλικές και οι αγγλικές σουίτες του Μπαχ ή το ιταλικό του κοντσέρτο. Στο γερμανικό «μπαρόκ» θα δούμε στοιχεία όλων αυτών των υφών. Στη μουσική του Μπαχ όμως, όχι μόνο συγκεντρώνονται όλα αυτά τα στοιχεία της διάστασης «χώρος» αλλά και στοιχεία της διάστασης «δόγμα» (καθολικισμός, προτεσταντισμός) και της διάστασης «χρόνος»: τυπική μονωδία της εποχής αλλά και αντιστικτικές τεχνικές· και της διάστασης «δομή»: δομές εξαιρετικά απλές και εξαιρετικά (μάλλον μοναδικά) σύνθετες· και της διάστασης «πρωτοτυπία/συντηρητισμός»: πεισματάρικα συντηρητικός και ταυτόχρονα υπερβατικά πρωτότυπος. Ο Μπαχ είναι το έξοχο παράδειγμα της ενσωμάτωσης πολλών διαφορετικών (από το πρίσμα της εποχής του) χαρακτηριστικών. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ίσως ο πρώτος (και μάλλον ο τελευταίος) συνθέτης που έγραψε μία μουσική εγκυκλοπαίδεια: ο πρώτος τόμος του Καλοσυγκερασμένου είναι μία λίστα όλων των ειδών της εποχής του: φούγκες απλές, φούγκες ριτσερκάρε, τοκάτες, τρίο σονάτες, άριες, χορικά πρελούδια κ.α. δοσμένα με έναν απλό ταξινομημένο τρόπο. Κατά δεύτερον, πολλά έργα του έχουν πέρα από τις συνθετικές αρετές και οργανοπαικτικώς παιδαγωγικό χαρακτήρα. Είναι συνθέσεις και ασκήσεις ταυτόχρονα. Η εγκυκλοπαίδεια που ανέφερα παραπάνω, έχει ακριβώς και αυτόν τον παιδαγωγικό χαρακτήρα. Και όχι μόνο αυτό. Η διαφάνεια ακόμα και του πιο σύνθετου έργου του σε συνδυασμό με τα υπέρ απλά του μέσα και με μια σημειολογία που αγγίζει ακραίες περιοχές του ανθρωπίνου πνεύματος, και με μια ταπεινότητα που εκφράζεται από την πλήρη έλλειψη χαρακτηριστικότητας σε κάθε του παραγωγή (έχει κανείς σας σφυρίξει κάποια μελωδία του Μπαχ; Δεν υπάρχει ούτε μία χαρακτηριστική. Είναι αδύνατον να τον χρησιμοποιήσεις για σήμα (πρβλ. το Te Deum του Σαρπαντιέ ή το Αλληλούια του Χαίντελ)) είναι αυτή που τον ξεχωρίζει από την γαλλική, την αγγλική, την ιταλική αλλά και την υπόλοιπη σύγχρονή του γερμανική μουσική. Ταυτόχρονα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αυτά που κάνουν την μουσική του πολύ πρακτική για το μάθημα. Η παιδαγωγική του αξία, η συγκεντρωτικότητα των άλλων υφών, η διαφάνεια αλλά και η πρωτοτυπία. Προσφέρει ό,τι και οι άλλοι σε ένα, αλλά και κάτι παραπάνω. Παραβλέπω το γεγονός της τεράστιας παραγωγής του. Παραβλέπω το γεγονός ότι είναι τοιουτοτρόπως γραμμένος που μπορεί να παιχτεί σε οποιοδήποτε πληκτροφόρο, συνεπώς ακόμη και στο πιάνο (άλλο πιάνο, άλλο κλαβεσέν, ρώτα και αυτούς που σπουδάζουν τσέμπαλο, να σου πουν αν παίζουν ή δεν παίζουν Ραμώ, Σκαρλάτι και Κουπερέν). Και τέλος τέλος, ανήκει στα βασικά, και τα βασικά πρέπει να τα γνωρίζεις. Αν σπουδάζεις μαθηματικά, κανείς δεν θα σε κόψει στο προδίπλωμα αν δεν γνωρίζεις τον αριθμό του Γράχαμ, όμως θα πρέπει να ξέρεις τι είναι ο π ή ο e. Ε, κάτι τέτοιο είναι και ο Μπαχ στην κλασική παιδεία.
Αν σε εκνευρίζει το γεγονός ότι κάποιοι χρησιμοποιούν τον Μπαχ για να αποδείξουν και γω δεν ξέρω ποια ανωτερότητα, αυτό είναι κόμπλεξ δικό σου, δεν σου φταίει ο Μπαχ. Διάφοροι μεγάλοι (τον Νίτσε να πάρουμε; Τον Χριστό να πάρουμε; τους αρχαίους μας φιλοσόφους να πάρουμε;) από κάποιους αχρείους χρησιμοποιήθηκαν (και θα χρησιμοποιούνται) για σημαία.
Και στην τελική δεν καταλαβαίνω πού έγκειται το ζόρι; Θες να παίξεις Ραμώ; Παρτιτούρες υπάρχουν, διάβασε παίξε. Θες ν' ακούσεις τον Ταρτίνι; Δίσκοι υπάρχουν, πάρε άκουσε.
Κλείνω εδώ. Τα άλλα με τις «ρίζες», τις «Σάρες» και τα «περιορισμένα ρεπερτόρια» (αλήθεια, οι ελληνικές ορχήστρες παίζουν συχνά Μπαχ;) θα τα σχολιάσω άλλη φορά.
@ p=np
Ευχαριστώ για το μάθημα! Τώρα, ή δεν έχεις καμία απολύτως ιδέα για το τι συμβαίνει στα ελληνικά ωδεία στα οποία αναφέρομαι ή δεν κατάλαβες το πνεύμα και το τι προσπαθεί να πει η ανάρτηση. Ξαναπροσπάθησε…
ΥΓ: οι γαλλικές σουίτες του Bach ως αποτέλεσμα είναι τόσο γαλλικό μπαρόκ όσο εγώ είμαι αστροναύτης.
@ p=np
Φοβάμαι ότι η κριτική σου προς την αρχική ανάρτηση είναι άστοχη, επειδή βασικά παρορά το κείμενο της ανάρτησης, τη λογική της και την τελική της κατάληξη. Γράφεις ωρυόμενος, ωσάν η ανάρτηση να είναι κριτική στον Ιωάννη Σεβαστιανό, ενώ στην πραγματικότητα είναι κριτική στη μονομέρεια της διδασκαλίας που διακρίνει τα ελληνικά Ωδεία. Η ανάρτηση, μάλιστα, υιοθετεί σκόπιμα υπερβολικό τόνο, επειδή ακριβώς θέλει να καυτηριάσει με ακραίο τρόπο το φαινόμενο της παράλειψης της ελληνικής ωδειακής εκπαίδευσης να γνωρίσει στους μαθητές και άλλους συνθέτες της προ-κλασσικής περιόδου.
Πλέκεις το εγκώμιο του Ιωάννη Σεβαστιανού και αιτιολογείς τη διδασκαλία του στα ωδεία - καμμία αντίρρηση δεν εκφράζεται επ' αυτών, στην πραγματικότητα (αν παραβλέψεις την εσκεμμένη διάθεση υπερβολής που επιδεικνύει ο rowlf). Η παιδαγωγική αξία του Ιωάννη Σεβαστιανού, όμως, δεν δικαιολογεί την αποπομπή από τα ωδεία των συνθετών που αναφέρει ο rowlf. Πόσους μαθητές γνωρίζεις, οι οποίοι να διδάχθηκαν Ηandel, Rameau, Couperin, ακόμη και Domenico Scarlatti σε ελληνικά ωδεία; Εάν γνωρίζεις κάποιους, αυτοί κατά πάσαν πιθανότητα θα αποτελούν μειοψηφία ή θα έχουν οι ίδιοι την ευρύτητα γνώσεων και παραστάσεων, ώστε να επιβάλουν στους δασκάλους τους και τη γνωριμία μ' αυτό το ρεπερτόριο στο πλαίσιο των σπουδών τους.
Όσον αφορά τις γνωστές μελωδίες του Μπαχ, ήδη κατ' ευθείαν μου έρχονται τρεις στο νου: η Tocatta σε ρε ελάσσονα (μουσικό θέμα της γνωστής σειράς "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος ...", ο "Αέρας" (αέρα-πατέρα!) - η άρια σε ΣΟΛ μείζονα από την τρίτη ορχηστρική σουΐτα και το αγαπημένο ringtone, η Badinerie από τη δεύτερη ορχηστρική σουΐτα.
Καταρχήν ευχαριστώ για το ενδιαφέρον να διαβάσετε το σχόλιό μου και να το σχολιάσετε.
Ας πάρω τα πράγματα από το τέλος (των απαντήσεων).
Λοιπόν, για την Μπαντινερί, πάω πάσο ως προς το σήμα, αν όμως μπορείς να σφυρίξεις αυτή τη μελωδία, θα πάω να βρω τον rowlf στον διαστημικό σταθμό.
Δεν υπάρχει άρια από την 3η σουίτα σε ΣΟΛ μείζονα, η άρια της 3ης είναι σε ρε, όπως άλλωστε όλη η σουίτα. Ένας βιολιστής την είχε κάποτε μεταγράψει σε ντο μείζονα (για βιολί και πιάνο), την λεγόμενη «άρια στην σολ χορδή». Ίσως αυτό να σε μπέρδεψε αν δεν εννοείς κάτι άλλο. Όμως μάλλον το τελευταίο συμβαίνει, διότι μέχρι να τραγουδήσεις την δεύτερη νότα της μελωδίας της άριας (από την 3η σουίτα) θα σου έχει τελειώσει όλη η αναπνοή στην πρώτη νότα (που είναι ένα ολόκληρο ολόκληρο και ακόμα παραπάνω (σε αργό τέμπο)). Ως σήμα αυτό δεν χρησιμοποιείται.
Έχουν περάσει αιώνες από τότε που έβλεπα την υπέροχη σειρά «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος» και δεν θυμάμαι την μελωδία. Ήταν η Τοκάτα από την γνωστή (δρακουλιάρικη) τοκάτα και φούγκα σε ρε ελάσσονα; Αν ναι, τότε αν είσαι μουσικός μάλλον θα όφειλες να γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το συγκεκριμένο έργο είναι του JSB, και --επιπλέον-- υπάρχουν πολύ σημαντικά επιχειρήματα πως δεν είναι δικό του. (Την άλλη φορά, να έρθεις πιο διαβασμένος <-Please, smile)
Συνεχίζω. Φρονώ ότι ο σπουδαστής που θέλει να είναι οκ, δεν πρέπει να τα περιμένει όλα από τον δάσκαλό του σαν να είναι κάποιο baby. Δεν μας μάθανε το ένα, δεν μας μάθανε το άλλο... Όχι μόνο για τα ωδεία, και για τα σχολεία το ακούω αυτό και για τα πανεπιστήμια και για όλα, οι Έλληνες γκρινιάζουμε συνεχώς ότι η εκπαίδευσή τους είναι ελλιπής. Κάθε εκπαίδευση ελλιπής είναι. Από κει και περα έχουμε να κάνουμε με την υπευθυνότητα, τον ζήλο και την πρωτοβουλία του μαθητή. Τα καλά σχολεία δεν είναι καλά μόνον γιατί έχουν καλό προσωπικό, αλλά και γιατί έχουν και καλούς μαθητές. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και μεταξωτούς κώλους.
Επειδή ίσως δεν με ξέρεις, σου λέω ότι έχω σπουδάσει σε ελληνικά ωδεία. Ε, όταν άκουσα Σκαρλάτι και μου άρεσε, πήγα, πήρα το βιβλίο και είπα τον δάσκαλό μου «θέλω να μου δείξετε αυτό κι αυτό». Όταν ήθελα να παίξω Σαίνμπεργκ, του πήγα το βιβλίο και είπα «θέλω να δουλέψουμε αυτό». Δύσκολο; Καθόλου. Αν δεν συνεργαζόταν, ή δε θα τον είχα επιλέξει ή θα άλλαζα δάσκαλο, δεν βλέπω πού είναι το πρόβλημα.
Ο μαθητής που έχει ζήλο, δεν τα περιμένει όλα από τον δάσκαλό του. Ερευνά, τρέχει στις βιβλιοθήκες, μελετά, ακούει, συζητά με άλλους μαθητές, μαθαίνει. Θυμάμαι πως στην Γερμανία είχα ακούσει κάποτε για μια συζήτηση στη σχολή για το επίπεδο διαφόρων πανεπιστημίων· ήταν εντυπωσιακό (για μένα τον Έλληνα) ότι δεν αναφέρονταν στο προσωπικό, αλλά στους φοιτητές. Έλεγαν οι φοιτητές εκεί είναι έτσι, οι φοιτητές εκεί είναι αλλιώς.
Αυτά. Τέλος, όταν ωρύομαι, δεν γράφω σχόλια σε μπλογκς. Τα σχόλια (σχεδόν όλα όσα έχω γράψει ως τώρα) τα γράφω χαμογελαστός. Χαίρετε.
@ p=np
Επειδή μάλλον δεν σε ξέρω, λοιπόν, να σου γράψω τα εξής:
Πάντοτε χαίρομαι, όταν μου διορθώνουν τα λάθη. Ειδικά όταν είναι χοντρά και οφθαλμοφανή - οπότε, οφείλω να σ' ευχαριστήσω για τις μουσικολογικές υποδείξεις. Και έχεις κάθε δικαίωμα να με κοροϊδέψεις γι' αυτές, όπως κάνω κι εγώ με τον αγαπητό φίλο Waldorf (που, μόλις ολοκληρώσει τη διατριβή του, σε λίγον καιρό, θ' αρχίσει να συμβάλλει στο ιστολόγιο αυτό) για οποιαδήποτε χαζομάρα βλέπουμε γύρω μας - και είναι πολλές!
Όμως όλα τα υπόλοιπα που γράφεις, έστω και χαμογελαστός, είναι ψιλο-άσχετα. Μπράβο σου που, ενώ σπούδασες σε ελληνικό ωδείο (κι εγώ πέρασα κάποια χρόνια σε ελληνικό ωδείο), είχες από μόνος σου την ευρυμάθεια να ζητήσεις να διδαχθείς Scarlatti και Schoenberg. Μηδέν στο δάσκαλό σου, όμως, που δεν είχε ο ίδιος την πρωτοβουλία να σε φέρει σ' επαφή με τους σημαντικούς αυτούς συνθέτες (θάθελα να ξέρω πόσοι μαθητές σ' ελληνικά ωδεία ξέρουν τι είναι αυτή η περίφημη Δεύτερη Σχολή της Βιέννης). Και, φυσικά, το παράδειγμά σου είναι ατελές, γιατί δεν μας λες αν ήσουν, σε σχέση με τους υπολοίπους μαθητές του ίδιου δασκάλου, ο συνηθισμένος μαθητής ή αν ήσουν από τους καλύτερους ή τους χειρότερους. Αν ήσουν από τους χειρότερους ή από τους μέτριους, τότε μάλλον το επίπεδο της τάξης θα ήταν ανεβασμένο, τουλάχιστον σε σχέση μ' αυτά που θυμάμαι εγώ από τα σπουδαστικά μου χρόνια στην Ελλάδα. Αν ήσουν από τους καλύτερους, τότε με ποια δικαιολογία στέρησε ο δάσκαλός σου τη διδασκαλία των συνθετών αυτών (που στο εξωτερικό είναι must) από τους άλλους μαθητές του;
Δεν μπορεί κανείς ν' αμφισβητήσει ότι ο ρόλος του μαθητή είναι πολύ σημαντικός σε κάθε εκπαιδευτική διαδικασία. Αλλά ο Rowlf, στην ανάρτησή του, επέκρινε την κατάρτιση και τη δομή του προγράμματος σπουδών. Αυτό, τουλάχιστον στις χώρες που έχω γνωρίσει, δεν το καταρτίζουν οι μαθητές. Ή, μήπως, κατά τη λογική σου, ας τους κάνουμε πέντε πράγματα και όποιος ξέρει κάτι παραπάνω ας φροντίσει μόνος του να το μάθει; Κι αν, όπως γινόταν στην Ελλάδα της εποχής μου, και ιδίως στην επαρχία, κάποιος μαθητής δεν έχει χρήματα για να αγοράζει δίσκους και παρτιτούρες, δεν γίνονται συναυλίες της προκοπής παρά μόνο με το ίδιο ρεπερτόριο (πόσες φορές θα ακούσουμε ξανά τον Egmont, τον πολυ-ταλαιπωρημένο;) και όταν (δεν μιλώ για Καρπενήσι ή Ορεστιάδα, αλλά και για μεγάλες επαρχιακές πόλεις, Λάρισα, Βόλο, Λαμία) δεν υπάρχει κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός που να παίζει τέτοια μουσική και, βέβαια, δεν υπήρχε τότε το internet, τι περιμένεις από τους μαθητές, ειδικά μάλιστα όταν τους δίνουν πτυχία και διπλώματα στα 16 και τα 17; (Αλήθεια, πόσων χρονών ήσουν, όταν ζήτησες να παίξεις Scarlatti και πού άκουσες Scarlatti για πρώτη φορά;)
Επειδή, κατά τη γνώμη σου, ο μαθητής έχει σημαντικό ρόλο, σημαίνει ότι η στενομυαλιά του δασκάλου ή του υπουργείου που κάνει το πρόγραμμα δικαιολογείται;
ΥΓ. Κακώς έβαλα μηδέν στο δάσκαλό σου, ήταν υπερβολικό σχήμα λόγου, άλλωστε δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Αλλά οι δικοί μου δάσκαλοι ούτε ν' ακούσουν για οτιδήποτε δεν έγραφε ένα χαρτί που τους είχαν δώσει από το υπουργείο, που περιείχε την ύλη. ΚΙ ευτυχώς που ήμουν κοντά σε μεγάλη πόλη και ήμουν ήδη σε μεγάλη ηλικία, για να μπορώ ν' ακούω και κανένα ξένο σύνολο της προκοπής (με τα τότε δεδομένα), έτσι έμαθα ότι υπάρχει και baroque εκτός του Ιωάννη Σεβαστιανού. Τώρα πια είμαι σε πρωτεύουσα με μεγάλη μουσική κίνηση, αλλά δεν είμαι πια μαθητής - ούτε μουσικός.
Και κάτι ακόμη: τα μεταξωτά εσώρουχα θέλουν επιδέξιους ξέρετε τι (έτσι, για να κάνω κι εγώ το διορθωτή! Καμάρωσέ με, Waldorf!)
@statler
Ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις, αλλά ήδη 3 σχόλια στο ίδιο ποστ είναι για μένα ρεκόρ. Δεν θα ανοίξω συζήτηση, η τεχνολογία του σχολιασμού στα μπλογκς είναι άλλη από αυτήν των φόρουμ και των newsgroups και δεν διευκολύνει συζητήσεις. Ένα σχόλιο αρκεί (έχω να σχολιάσω και άλλα απαράδεκτα ποστς στο μπλογκ ετούτο :)).
Έχεις τις απόψεις σου, έχω τις απόψεις μου. Πιστεύεις στον πατερούλη του υπουργείου ή του ωδείου, πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία του μαθητή. Να διαμορφώνει την ύλη του και τους ίδιους τους δασκάλους του. Όπου και αν βρίσκεται (και στα Τρίκαλα, και στο Παρίσι).
Τα υπόλοιπα, όσο η γνώση και το ρεπερτόριο θα αυξάνονται και θα γιγαντώνουν είναι για μένα μη ρεαλιστικά. Πάντα κάτι θα βρεις να πεις ότι δεν σε δίδαξε ο πατερούλης. Και όσο αυξάνεται το ρεπερτόριο, αυτά θα περισσεύουν. Δεν ζούμε, βλέπεις στην αρχαιότητα, που η γνώση ήταν τόσο λίγη που ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος να τα γνωρίζει όλα όσα είχαν ως τότε κατακτηθεί.
Κλείνω τα σχόλιά μου στο ποστ ετούτο με μια ανάμνηση: τη δεκαετία του 90 το ΚΩΘ είχε μια εξαιρετική βιβλιοθήκη. Πόσοι σπουδαστές είχαν περάσει εκεί ώρες, να ανακαλύπτουν έργα, να μαθαίνουν, να ροφούν την γνώση που τους προσφερόταν εκεί τζάμπα (και βερεσέ); ελάχιστοι. Ενώ οι δάσκαλοι τους οποίους κατηγορείς δεν είχαν ούτε καν τα στοιχειώδη στην βιβλιοθήκη τους (όταν ήταν μαθητές), αν το ωδείο τους τότε είχε βιβλιοθήκη. Αυτούς λοιπόν (που δεν ενδιαφέρονταν, και δεν κόπιασαν) τους προσφέρεις ωραίο άλλοθι για να καλύπτουν την σπουδαστική τους ανευθυνότητα. «Το υπουργείο και οι δάσκαλοι φταίνε». Οι άλλοι φταίνε! Καλλιεργήστε λοιπόν έτσι την ανευθυνότητα. Θα γίνετε σίγουρα συμπαθείς στις μάζες των μετρίων.
ΥΓ: Και Σκαρλάτι άκουσα πρώτη φορά στις Σέρρες, κύριε. Η τηλεόραση, τα προγράμματα της ΕΡΑ και οι συναυλίες στην πόλη τις οποίες αβασάνιστα υποβαθμίζεις και οι οποίες ήταν πολύ της προκοπής ήταν μια τεράστια δεξαμενή ερεθισμάτων (για όσους ενδιαφέρονταν. Για τους άλλους, άλ[λ]α).
Δημοσίευση σχολίου