Βρίσκω όλα τους τα κομμάτια καλογραμμένα και προσεγμένα (και όχι μόνο) για το είδος της μουσικής που κάνουνε. Ακούστε όμως το τελευταίο από αυτά που σας βάζω και αν έχετε απάντηση, ένσταση ή κάποιο σχόλιο παρακαλώ να ακούσω:
Γιατί το Glam Bucket να είναι απλά ένα κομμάτι εμπορικής ηλεκτρονικής μουσικής; (έστω και καλογραμμένο) Τι παραπάνω έχουν συνθέτες που (καλώς) θεωρείται ότι κάνουν λόγια μουσική όπως ο Steve Reich ή ο Paul Lansky; (θα σας βάλω κι απ' αυτούς άλλη φορά γιατί πολύ μου αρέσουνε) Αρκεί το μουσικό στιλ για να κάνουμε τέτοιου είδους διαχωρισμούς; Γιατί βρίσκω ότι το Glam Bucket εκτός που είναι ωραία μουσική, δεν είναι μουσική διασκέδασης, και ακόμη βρίσκω ότι φτιάχνει ή έστω προσεγγίζει αυτό που λέμε μουσική σκέψη/μουσικό λόγο (που υποτίθεται ότι αυτό κυρίως είναι που διαχωρίζει τη λόγια από την υπόλοιπη μουσική) και μάλιστα αναπτύσσει μια αρκετά σύνθετη γραφή. Τι είναι τελικά το Glam Bucket;
(Όλα τα κομμάτια είναι από το άλμπουμ των Underworld, Oblivion with Bells)
6 σχόλια:
Ακούω εδώ και αρκετή ώρα την ηχογράφηση. Σαφώς, από τα τρία κομμάτια που προτείνεις, το τελευταίο ειναι το πιο ενδιαφέρον. Όμως δεν θα το κατέταζα στη λόγια μουσική. Δυστυχώς δεν κατέχω τον θεωρητικό εξοπλισμό που θα μου επέτρεπε μια πιο στέρεη επιχειρηματολογία και θα παραμείνω στο επίπεδο του προσωπικού γούστου και κριτηρίων, που γνωρίζω πως είναι αίολο. Δε μου αρκεί αυτό που ακούω για να το κατατάξω στη λόγια μουσική. Έχει φιλοδοξίες περισσότερο έντεχνης μουσικής από τα άλλα δύο κομμάτια. Παραμένει, ακόμη κι έτσι όμως αφελές - ακόμη και εγώ διαφωνώ με τη χρήση του συγκεκριμένου χαρακτηρισμού. Αν κάποιος μπορεί να εκφράσει με καλύτερο τρόπο τη γνώμη του θα χαιρόμουν να τον διαβάσω.
Μα κι εγώ δεν ξέρω που να κατατάξω το κομμάτι αυτό. Ξεφεύγει πολύ από το είδος της μουσικής στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει, αλλά ίσως δεν πλησιάζει αρκετά κάπου αλλού.
Από συνθετικής πλευράς βρίσκω ότι είναι ένα ενδιαφέρον παράδειγμα μουσικού αυτόματου (με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Ξενάκης έχει περιγράψει τις φούγκες του Bach ως τα πρώτα μουσικά αυτόματα). Υπάρχει ένα υλικό που χωρίζεται σε διαφορετικά layers. Κάθε layer είναι ιδιαίτερα περιορισμένο στο τι μπορεί να κάνει ή να του συμβεί. Τα layers εξελίσσονται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο που θα μπορούσε να ελέγχει και ένας σχετικά απλός αλγόριθμος. Ακολουθείται η βασική αισθητική υφολογικής πύκνωσης/αραίωσης.
Νομίζω ότι παραπάνω δίνω μια αρκετά καλή τεχνική περιγραφή του κομματιού. Αν σου διάβαζα αυτή την περιγραφή χωρίς να έχεις ακούσει το κομμάτι και χωρίς να σου πω για τι μουσική είναι, θα σκεφτόσουν ότι η περιγραφή αυτή αφορά ένα κομμάτι εμπορικής ηλεκτρονικής μουσικής ή κάτι άλλο;
Για να συγκεκριμενοποιήσω μερικά πράγματα, αν και θα γίνω αρκετά τεχνικός. Μία από τις απογοητεύσεις καθώς το άκουγα ήταν η πολύ περιορισμένη τονική γλώσσα. Ήταν κάποια σημεία που ορισμένες αρμονικές ακολουθίες φαινόταν πολύ υποσχόμενες, αλλά δεν εξελίχθηκαν καθόλου. Το κομμάτι παρέμεινε στο πλαίσιο που κινούνται τα κομμάτια της μουσικής διασκέδασης.
Ξέρω πως αμέσως μπορεί να μου προσάψει κανείς πως με βάση αυτό το κριτήριο ολόκληρη η μινιμαλιστική μουσική θα έπρεπε να μη θεωρείται λόγια μουσική - υπάρχουν και κάποιοι που το πιστεύουν αυτό. Ανέφερες ήδη τον Ράιχ. Όμως στους μινιμαλιστές είναι άλλη η εκκίνηση και άλλες οι επιδιώξεις. Επ' αυτού ελπίζω να κάνεις ένα ποστ στο μέλλον.
Η διαδικασία που περιγράφεις είναι αρκετά συνηθισμένη ώστε να θεωρείται έως και αρκετά μπανάλ στη λόγια μουσική, ενώ χρησιμοποιείται από τη μουσική διασκέδασης σε αρκετά κομμάτια που φιλοδοξούν να είναι πιο έντεχνα. Όχι, μόνο από την περιγραφή δε θα μπορούσα απαραίτητα να κρίνω περί τίνος πρόκειται, αλλά όπως έγραψα παραπάνω, για κομμάτι λόγιας μουσικής δε θα με εντυπωσίαζε. Θα περίμενα να δω πώς γίνεται.
Γενικά ένα πρόβλημα που έχω με τη μουσική διασκέδασης είναι πως αντιγράφει συνθετικές διαδικασίες που στη λόγια μουσική έχουν εμφανιστεί και ενδεχομένως εγκαταλειφθεί χρόνια έως αιώνες πριν.
Θα σου αντέτεινα ότι για "εύκολη" μουσική έχει πολύ τολμηρή αρμονία. Πέραν του ότι δεν είμαι σίγουρος αν το Glam Bucket μπορούμε να το πούμε μινιμαλισμό, δυσκολεύομαι να βρω μουσική μινιμαλιστών όπως ο Reich ή ο Glass που να είναι τόσο τολμηρή αρμονικά. Θα πρέπει να πάμε σε συνθέτες όπως ο Louis Andriessen για να βρούμε τέτοιες συνηχήσεις. Αυτοί πάντως που θεωρούν το μινιμαλισμό εύκολη μουσική είναι ανιστόρητοι και ανόητοι. Το έχουμε ξαναπεί: το κριτήριο δεν μπορεί ποτέ να είναι το αν μια μουσική γράφτηκε με ανώτερα μαθηματικά και θεωρίες ενώ η άλλη με απλή πρόσθεση. Η μουσική δεν είναι μαθηματικά, είναι τέχνη. Ο μινιμαλισμός είναι γνήσιο τέκνο της μουσικής πρωτοπορίας. Για το μινιμαλισμό στη μουσική θα υπάρξει ολόκληρη σειρά αναρτήσεων στο μέλλον. Και θα τα πούμε αναλυτικά εκεί. Για την ώρα έχω άλλα στου νου μου.
Μένεις δυστυχώς στην αρμονία ενώ αυτή η μουσική είναι περιορισμένη αρμονικά ακριβώς για να διώξει την προσοχή μας από την αρμονία. Αυτό είναι αποκλειστικό κουσούρι των κλασικών μουσικών. Έχουν μάθει να ακούνε και να σκέφτονται την αρμονία και αυτήν ψάχνουνε να βρούνε και από αυτήν κρίνουνε μια μουσική. Λυπάμαι, η αρμονία μας τελείωσε, υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα στη μουσική.
Το να πάει η αρμονία αλλού, όπως θα περίμενες, θα ήταν και τεχνικό και αισθητικό λάθος, τελείως έξω από την αυτοαναφορική λογική του κομματιού. Επιπλέον ο τρόπος που οργανώνεται κάθε layer μόνο του και η σχέση που τα συνδέει όλα μαζί όπως είπα παραπάνω δεν ξέρω κατά πόσο είναι μινιμαλισμός. Υπάρχει αρκετή λεπτομέρεια εκεί που μοιάζεις να μην την ακούς (καταραμένη αρμονία). Η συγκεκριμένη τεχνική παραπέμπει πολύ σε συνθέτες που χρησιμοποιούν αλγοριθμικές διαδικασίες οργάνωσης όπως ο Paul Lansky (γι' αυτό και η αναφορά μου σε αυτόν).
Αν νομίζεις ότι είναι εύκολο να φτιαχτεί αυτό το κομμάτι, τι κάθεσαι;
Δηλ. αν και στο κομμάτι του Jodlowski που λες ότι σου άρεσε, προσπαθείς να παρακολουθήσεις την αρμονία, το ακούς λάθος. Δεν έχει δουλευτεί με αρμονικές ακολουθίες και λογική και βγάζει αφτί αυτό (πως λέμε βγάζει μάτι). Άλλα πράγματα ενδιέφεραν τον συνθέτη όταν το έγραφε.
Δημοσίευση σχολίου