Μικρό σεξιστικό 2 & αντιαμερικανισμός 2

Όπως αναλύσαμε ενδελεχώς σε προηγούμενη ανάρτηση η μυϊκή δύναμη είναι απαραίτητη βοηθός σε κάποιες περιπτώσεις. Όταν βέβαια υπάρχει μόνον αυτή και πέραν αυτής όχι πολλά πράματα τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο εντυπωσιακές οικογένειες του ζωικού βασιλείου που φέρει την επιστημονική ονομασία Κ.Δ.Ω.Α.

Μια από τις εξέχουσες καλλιτεχνικές προσωπικότητες της ΚΔΩΑ είναι ο αμερικανός πιανίστας Tzimon Barto. Μπορείτε να τον θαυμάσετε στη φωτογραφία που ακολουθεί:

Αν δείτε στο site του, ο Barto όχι μόνον είναι πιανιστάρα από τις λίγες, τον ακούω να παίζει και μου σηκώνονται οι τρίχες κάγκελο (διαμαρτύρονται, θέλουν να πάνε στο διπλανό δωμάτιο να μην τον ακούνε ―το δε βίντεο που παίζει Σοπέν με τα κεράκια αναμένα ήταν τόοοσο ρομαντικόόό, αααχχχ… κόντεψα να βάλω τα κλάματα και να αρχίσω να τσιρίζω: "Σάάάάκηηη" …ουπς, αυτό είναι από αλλού) αλλά εκτός από μουσική μεγαλοφυΐα είναι και το δώρο του Θεού στη λογοτεχνία και τη φιλολογία, (Όμηρο, Οβίδιο και Τσου Γιουάν δώστου να διαβάζει απ' το πρωτότυπο και πάρ' του την ψυχή, έχει και συγγραφικό ταλέντο) …χώρια που δίνει τα ολόδικά του βραβεία σύγχρονης μουσικής, αυτό που το πας; … και καλλιτέχνης και μαικήνας, εμ shampoo, εμ conditioner. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ανάρτηση κατάσχεται από το Σουηδό μάγειρα

Ωραία και στυλιζαρισμένα μας τα έγραψε παραπάνω ο μούργος, για να γράψω και γω τώρα που τον έχω ακούσει ζωντανά. Θα ξεκινήσω με το μόνο θετικό που έχω, για να μη νομίζετε πως είμαι προκατειλλημένος. Ο τύπος έχει μια πολύ ευρεία παλέττα δυναμικών διαβαθμίσεων. Μπορεί να πετύχει εκπληκτικά ppp. Αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι φτηνά και ανούσια.

Τον άκουσα να παίζει τον πρώτο κονσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι. Τη συγκεκριμένη συναυλία την παρακολούθησα με μία φίλη μου, πρώην μουσικό της ορχήστρας που τον συνόδευε. Από τις πρώτες νότες ήδη κοιταχθήκαμε με αποτροπιασμό. Όσο περνούσε η ώρα τα σχόλιά μας γινόταν όλο και χειρότερα: "Από πού κι ως πού αφήσαν αυτόν τον τύπο να παίξει εδώ πέρα;!"

Ο Σίμωνας επιβεβαίωσε με το παίξιμο και την παρουσία του δύο προκαταλήψεις/στερεότυπα:

1. Πως οι μποντυμπιλντεράδες δε χαμπαριάζουν και πολλά από τέχνη

2. Πως οι Αμερικανοί σε γενικές γραμμές δεν καταλαβαίνουν και πολλά από ευρωπαική κουλτούρα.

Επιστρέφω, το παίξιμό του είχε πάρα πολλές δυναμικές διαβαθμίσεις, αλλά όλες ήταν εντελώς κενές περιεχομένου. Ήταν όλες εντελώς φορμαλιστικές. Καμία σχέση με το πάθος ή την τραγική ευαισθησία που απαιτούσε η μουσική. Λέει p η παρτιτούρα, παίζουμε σιγά, λέει f βαράμε τα μούσκουλα στα πλήκτρα  ―κι απ' αυτά του περισσεύουν. Η μουσική του προσέγγιση συνήθως τελείωνε στο "αχ, έχει ωραία μελωδία, θα το παίξω". Μέχρι εκεί. Μπορεί κανείς να το καταλάβει αυτό αν ακούσει το Πρελούντιο του Σοπέν και κυρίως αν δει το ντεκόρ. Όποιος νομίζει πως χρειάζεται κεράκια για να παίξει/ακούσει/απολαύσει το πρελούντιο του Σοπέν είναι απλώς γελοίος. Και ερχόμαστε έτσι στο τελευταίο ερώτημα: "Πώς κάνει αυτός ο άνθρωπος καριέρα στον χώρο της κλασικής μουσικής;" Η απορία θα μου μείνει αναπάντητη και το γεγονός πως το κοινό τον χειροκρότησε ιδιαίτερα θερμά σε εκείνη τη συναυλία με κάνει να αμφιβάλλω και για μένα. Μήπως δεν καταλαβαίνω;

ΥΓ: Με τα χρόνια και την εμπειρία κλίνω στο να θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης δε χρειάζεται να τυπώνει στο πρόγραμμα το βιογραφικό του. Όποιος και να είναι, ό,τι και να έχει κάνει θα το αποδείξει ή δε θα το αποδείξει επάνω στη σκηνή. Συνήθως αυτοί που γράφουν τα εκτενέστερα βιογραφικά είναι και οι πιο γελοίοι. Παρεπιπτόντως, ο Μπάρενμποϊμ τυπώνει ίσως το εκτενέστερο βιογραφικό που έχω διαβάσει ποτέ. Περι αυτού όμως περισσότερα σε μελλοντική ανάρτηση.