Το πόσο το είχαν πάρει "πατριωτικά" (εντός κι εκτός εισαγωγικών) το θέμα φαίνεται για παράδειγμα από διάφορες εξαιρετικά ατυχείς δηλώσεις του Arnold Schoenberg όπως το ότι το δωδεκάφθογγο "θα εξασφαλίσει την ανωτερότητα της γερμανικής μουσικής για τα επόμενα 100 χρόνια". Εκτός από διάφορα τέτοια χαριτωμένα με τα οποία το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πια είναι να χαμογελάμε είχαμε και πιο εντυπωσιακές παρενέργειες.
Ξεκινούμε λοιπόν με το πρωτότυπο:
Georg Friedrich Handel: Concerto grosso in B-dur, op. 6 Nr. 7
την Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου στους Αγρούς διευθύνει η Iona Brown (εντάξει δεν είναι και η τέλεια εκτέλεση αλλά αυτή μου βρίσκεται πρόχειρη)
Πως σας φάνηκε ο Handel;
Του Schoenberg πάντως το κοντσέρτο αυτό φαίνεται ότι δεν του άρεσε καθόλου, δεν το έβρισκε αντάξιο της μεγάλης γερμανικής παράδοσης. Έτσι θεώρησε χρέος του να προχωρήσει σε μια πράξη μουσικού/συνθετικού ρεβιζιονισμού και να διορθώσει τον Handel που κάνει αυτή που είχε παρουσιάσει ο Σουηδός (όπου αποφάσισε "να δώσει στον Brahms τη φωνή που του άξιζε") να μοιάζει με πταισματάκι.
Το αποτέλεσμα αυτής της ανιδιοτελούς και αλτρουιστικής, ανθρωπιστικής θα λέγαμε, καλλιτεχνικής επέμβασης ήταν το Κοντσέρτο για Κουαρτέτο Εγχόρδων και Ορχήστρα. Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Schoenberg:
I was mainly intent on removing the defects of the Handelian style. Just as Mozart did with Handel’s Messiah, I have had to get rid of whole handfuls of rosalias and sequences, replacing them with real substance. I also did my best to deal with the other main defect of the Handelian style, which is that the theme is always best when it first appears and grows steadily more insignificant and trivial in the course of the piece.
Δεν ξέρω πως να αντιδράσω διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, να οργιστώ ή να καγχάσω, διότι η διόρθωση των "Χαιντελικών κουσουριών" με "πραγματική ουσία" κατέληξε στο ακόλουθο έκτρωμα:
Τώρα μάλιστα, είναι τέλειο! Πραγματική Ουσία! Το έσωσες το εργάκι, μεγάλε, και μαζί με αυτό την τιμή της γερμανικής μουσικής.
Τελικά εκτός των άλλων είναι και μεγάλος πρόδρομος του μεταμοντερνισμού ο Αρνόλδος…
Εκεί που το έργο ήταν ένα αξιοπερίεργο που παρουσιαζόταν αραιά και που μόνο και μόνο για λόγους ικανοποίησης της περιέργειας ενός πολύ εξειδικευμένου κοινού, τελευταία έκπληκτος συναντώ με όλο και αυξανόμενη συχνότητα νέες ηχογραφήσεις. Εγώ πάντως σας έβαλα την ηχογράφηση του έργου με το Fred Sherry Quartet και το Twentieth Century Classics Ensemble υπό τη διεύθυνση του Robert Craft (άλλη τρελή περιπτωσάρα κι αυτός), διότι αυτήν ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι.
(Ηθικόν Δίδαγμα: Βλέπεις, μάγειρα, τι κάνει ο πολύς Wagner?)
1 σχόλιο:
poli sintetes ahoune kani ke pi kata kerous anoisies.
O Boulez ehi pi oti opios sinthetis den eniose tin anagki na katalavi ton siraismo..ine ahristos.
O Liszt ehi exomologithi oti allaze ta fota sto tempo apo tis sonates tou Beethoven otan itane nearos.
O fivos ke o Hatzigiannis ehoune antigrapsi tin mousiki apo pola sigkrotimata.
Hirotero pragma omos den iparhi apo enan sitheti o opios ekmetaleuomenos ena kino to opio den ehi ke tin megaliteri agapi gia tin monterna mousiki,grafi ena idos mousikis gia na tin proothisi .
Paradigma-
Avro part,lera Aurbach,Manolidou, ke meriki star ellines sinthetes pou kanoune koumanto.
Kati tetia atoma,prepi se neari ilikia,na ta pirovoloune gia to kalo tis tehnis.
Euharisto poli.Klino me aurbach , gia na gelasi to hilaki mas.
http://www.youtube.com/watch?v=kBx4LbKOV6c
Δημοσίευση σχολίου