Plume, ο Perahia είναι ίσως ο αγαπημένος μου εν ζωή πιανίστας - και ο καλύτερος που έχω ακούσει ζωντανά, με συγκίνησες! Και άλλαξα την ανάρτηση, για να τον περιλάβω.
Η εκτέλεση του Schiff δε μου αρέσει. Και δεν μου αρέσουν τα ηχοχρώματα που επιλέγει. Παραείναι λεπτεπίλεπτα γι' αυτήν τη μουσική.
Την ηχογράφηση του Περάχια δεν την ήξερα. Είναι εξαιρετική. Από όσες ηχογραφήσεις έχω ακούσει είναι η πρώτη η οποία ξεφεύγει από την επιρροή της ερμηνείας του Γκουλντ - η οποία είχε καθορίσει την προσέγγιση του έργου τα τα τελευταία πενήντα χρόνια (η εκδοχή του Λίφσιτς εντάσσεται σε αυτήν την παράδοση) - και προτείνει κάτι καινούριο. Μου αρέσουν πολύ οι λύσεις που επιλέγει σε διάφορες παραλλαγές ως προς τα χρώματα, την άρθρωση και τα ποικίλματα. Αυτό όμως που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το τέμπο της Άριας. Τον τελευταίο καιρό μελετούσα, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, το έργο και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα θα είχε ενδιαφέρον η άρια να παίζεται πιο γρήγορα από ότι είχε καθιερωθεί από τους παλιούς μεγάλους ερμηνευτές. Αυτό βέβαια έχει πολλές συνέπειες ως προς το πώς θα ερμηνευθούν κάποιες παραλλαγές κτλ. Αυτό που θα ήθελα ακόμη πολύ να ακούσω είναι η ηχογράφηση της Λαντόφσκα στο τσέμπαλο.
Οι παραλλαγές που μου έκαναν πάντα εντύπωση ήταν από τον αρ. 15 και μετά. Παρατηρώ πως από εκεί και πέρα όταν ακούω το έργο καθηλώνομαι. Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό και δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό ή υπάρχει κάποια θεωρία/ ανάλυση που να ισχυρίζεται πως το δεύτερο μισό των παραλλαγών είναι καλύτερο από πρώτο. Η δική μου αίσθηση είναι πως από 'κεί και πέρα η φαντασία του Μπαχ απογειώνεται. Επίσης νομίζω πως ενώ μέχρι τότε οι παραλλαγές είναι λίγο ανεξάρτητες μεταξύ τους η σύλληψη των τελευταίων είναι ενιαία και οδηγεί με αναπόφευκτο τρόπο στο quodlibet και την επανεμφάνιση της άριας. Πραγματικά δεν ξέρω, μάλλον για κάτι εντελώς προσωπικό, αλλά θα ήμουν πολύ περίεργος να μάθω αν κάποιος συμμερίζεται τις εντυπώσεις και τις αντιδράσεις μου.
Αν ενδιαφέρεστε ρίξτε μια ματιά και σε αυτά τα άρθρα:
Ας βάλω κι εγώ τα πράγματα στη σειρά τους. Καλύτερη εκτέλεση είναι αυτή του Perahia. Είναι η μόνη εκτέλεση που, ακούγοντάς την, δεν σκεφτόμαστε "τι σπουδαίος πιανίστας" ή "τι καταπληκτικός συνθέτης" - μας αναγκάζει να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στην ακρόασή του και μόνο στο τέλος αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τι μας άρεσε και γιατί. Μετά βάζω την εκτέλεση του Schiff, είναι η λιγότερο επιτηδευμένη. Ακολουθεί ο Lifschitz που μοιάζει με Gould στρογγυλεμένο, η πρώτη και μετά η δεύτερη ηχογράφηση Gould. Περισσότερο επιτηδευμένο και ψεύτικο το παίξιμο του Arrau. Η Turek παίζει αριστοκρατικά, αλλά αφαιρεί από το κομμάτι τη συνέχειά του.
6 σχόλια:
Εγώ ψηφίζω Perahia!
Plume, ο Perahia είναι ίσως ο αγαπημένος μου εν ζωή πιανίστας - και ο καλύτερος που έχω ακούσει ζωντανά, με συγκίνησες! Και άλλαξα την ανάρτηση, για να τον περιλάβω.
Άντε μπράβο, βρε plume, κι από μένα Perahia δαγκωτό!
PERAHIA RULEZ!!!
Έχω κάτι κοντσέρτα Bach μαζί του είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ! Πιανίστας που καταλαβαίνει τι παίζει, όχι σαν τη γιαγιά…
(κι αφήστε τον μάγειρα να βράζει στο ζουμί του)
Η εκτέλεση του Schiff δε μου αρέσει. Και δεν μου αρέσουν τα ηχοχρώματα που επιλέγει. Παραείναι λεπτεπίλεπτα γι' αυτήν τη μουσική.
Την ηχογράφηση του Περάχια δεν την ήξερα. Είναι εξαιρετική. Από όσες ηχογραφήσεις έχω ακούσει είναι η πρώτη η οποία ξεφεύγει από την επιρροή της ερμηνείας του Γκουλντ - η οποία είχε καθορίσει την προσέγγιση του έργου τα τα τελευταία πενήντα χρόνια (η εκδοχή του Λίφσιτς εντάσσεται σε αυτήν την παράδοση) - και προτείνει κάτι καινούριο. Μου αρέσουν πολύ οι λύσεις που επιλέγει σε διάφορες παραλλαγές ως προς τα χρώματα, την άρθρωση και τα ποικίλματα. Αυτό όμως που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το τέμπο της Άριας. Τον τελευταίο καιρό μελετούσα, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, το έργο και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα θα είχε ενδιαφέρον η άρια να παίζεται πιο γρήγορα από ότι είχε καθιερωθεί από τους παλιούς μεγάλους ερμηνευτές. Αυτό βέβαια έχει πολλές συνέπειες ως προς το πώς θα ερμηνευθούν κάποιες παραλλαγές κτλ. Αυτό που θα ήθελα ακόμη πολύ να ακούσω είναι η ηχογράφηση της Λαντόφσκα στο τσέμπαλο.
Οι παραλλαγές που μου έκαναν πάντα εντύπωση ήταν από τον αρ. 15 και μετά. Παρατηρώ πως από εκεί και πέρα όταν ακούω το έργο καθηλώνομαι. Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό και δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό ή υπάρχει κάποια θεωρία/ ανάλυση που να ισχυρίζεται πως το δεύτερο μισό των παραλλαγών είναι καλύτερο από πρώτο. Η δική μου αίσθηση είναι πως από 'κεί και πέρα η φαντασία του Μπαχ απογειώνεται. Επίσης νομίζω πως ενώ μέχρι τότε οι παραλλαγές είναι λίγο ανεξάρτητες μεταξύ τους η σύλληψη των τελευταίων είναι ενιαία και οδηγεί με αναπόφευκτο τρόπο στο quodlibet και την επανεμφάνιση της άριας. Πραγματικά δεν ξέρω, μάλλον για κάτι εντελώς προσωπικό, αλλά θα ήμουν πολύ περίεργος να μάθω αν κάποιος συμμερίζεται τις εντυπώσεις και τις αντιδράσεις μου.
Αν ενδιαφέρεστε ρίξτε μια ματιά και σε αυτά τα άρθρα:
1.
http://ionarts.blogspot.com/2006/04/goldberg-variations.html
2.
http://ionarts.blogspot.com/2008/05/more-goldberg-variations.html
3.
http://ionarts.blogspot.com/2006/04/g-by-any-other-name.html
Ας βάλω κι εγώ τα πράγματα στη σειρά τους. Καλύτερη εκτέλεση είναι αυτή του Perahia. Είναι η μόνη εκτέλεση που, ακούγοντάς την, δεν σκεφτόμαστε "τι σπουδαίος πιανίστας" ή "τι καταπληκτικός συνθέτης" - μας αναγκάζει να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στην ακρόασή του και μόνο στο τέλος αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τι μας άρεσε και γιατί. Μετά βάζω την εκτέλεση του Schiff, είναι η λιγότερο επιτηδευμένη. Ακολουθεί ο Lifschitz που μοιάζει με Gould στρογγυλεμένο, η πρώτη και μετά η δεύτερη ηχογράφηση Gould. Περισσότερο επιτηδευμένο και ψεύτικο το παίξιμο του Arrau. Η Turek παίζει αριστοκρατικά, αλλά αφαιρεί από το κομμάτι τη συνέχειά του.
Waldorf, τα έγραψες περίφημα! Λήξη της συζήτησης!
Δημοσίευση σχολίου