Μανιχαϊσμός

Ο ταρίφας είχε όρεξη για κουβέντα:

Τι κάνεις;
Είμαι μουσικός.
Τι παίζεις;
Πιάνο.
Α, να σου βάλω να ακούσεις ένα τραγούδι να μου πεις αν έχει πιάνο κι αν μπορείς να το παίξεις;
Άντε βάλε.

Έβαλε κάτι, νομίζω Led Zeppelin, μπορεί να κάνω και λάθος.

Δεν έχει πιάνο.
Περίμενε, παρακάτω είναι… να εδώ.
Α ναι, ε, σιγά το πράμα μια επαναλαμβανόμενη συγχορδία είναι.
Και δε μου λες, είναι σε άσπρα ή σε μαύρα πλήκτρα;
Δεν ξέρω, μπορεί να είναι σε άσπρα και σε μαύρα.
Μαζί; Νόμιζα ότι δε γίνεται να παίζεις την ίδια στιγμή και σε άσπρα και σε μαύρα.

Το περιστατικό μου θύμισε τις σπουδές για πιάνο του György Ligeti. Συγκεκριμένα την 1η (Désordre) και τη 15η (White on white), μια από τις τελευταίες του. Στην Désordre (μια ανάλυση του κομματιού δείτε εδώ), το αριστερό χέρι παίζει πάντα στα μαύρα πλήκτρα και το δεξί πάντα στα άσπρα. H White on white, ένας τροπικός κανόνας (θα μπορούσαμε επίσης να τον εξηγήσουμε ως ένα σχετικά απλό αλγόριθμο, βλ. ανάλυση της Désordre), χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά άσπρα πλήκτρα. Μόνο προς το τέλος "χαλάει" (εντός κι εκτός εισαγωγικών) το εκθαμβωτικό λευκό και εμφανίζονται κάποια λίγα μαύρα σαν καρκινώματα που οδηγούν ταχύτατα στην κατάρρευση του συστήματος. Η τελική συγχορδία εκτός που είναι η καταστροφή όλης της προηγηθείσας διαδικασίας μοιάζει με αναποδογύρισμα της Désordre: το αριστερό χέρι πατάει άσπρα πλήκτρα και το δεξί μαύρα, λες και ο συνθέτης επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα, αλλά τα πάντα είναι πια ανάποδα.