Xμμ, αναρωτιέμαι σε τι context θα την άκουγε κανείς αυτή τη μουσική (εκτός από εδώ βέβαια, που την ακούμε κατά παραγγελία!). Καθώς την άκουγα έκανα βεβαίως διάφορα άλλα πράγματα και σιγά σιγά έγινε background noise, λόγω μάλλον της επαναληπτικότητάς της. Ύστερα από μερικά λεπτά όμως ξαφνικά την συνειδητοποίησα πάλι και με ενόχλησε, οπότε τη σταμάτησα. Μου αρέσει πάντως η ειρωνεία και η κυριολεξία του τίτλου του κομματιού!
Θα περιμένω μήπως φιλοτιμηθεί κάποιος ακόμα να μοιραστεί μαζί μας την αντίδρασή του για το κομμάτι του Βατζιόννε και μετά θα πω τη δική μου.
SK, ο τίτλος ίσως έχει να κάνει με το πως τελειώνει η μουσική (στο δεύτερο μισό της) … ίσως πάλι και όχι. Θα σε παρακαλέσω αν θέλεις να βάλεις να ακούσεις και λίγο από τα τελευταία λεπτά του "Ending" και αν έχεις να συμπληρώσεις κατόπιν το σχόλιό σου.
Άκουγα το κομμάτι όταν μπήκε ο πατέρας μου και ρωτάει:
"Μουσική είναι αυτό;"
Ο τόνος της φωνής του δεν ήταν ειρωνικός, απορούσε ο άνθρωπος.
Τώρα τι να πεις για το κομμάτι; Άκρη δε βγάζω. Σαν ψυχοακουστικό πείραμα μου φαίνεται. Δεν ξέρω πόση ώρα θα άντεχα να την ακούσω. Πιθανότατα μια πρώτη ακρόαση και δε θα επεδίωκα δεύτερη. Όσο για το τι θα έγραφε κανείς σε σημείωμα συναυλιών. Μάλλον θα επικεντρωνόμουν στα τεχνικά ζητήματα. Αλήθεια rowlf, σε συγκινεί αυτή η μουσική; Με τι τρόπο;
2.
Tο παραπάνω το έγραψα, χωρίς να έχω ακούσει το τέλος. Αλλά αφότου το άκουσα μία απορία μου έμεινε: 'Τι απίστευτη παπαριά είναι αυτή!'
Συνεχίζω δεν ξέρω αν από τις υπερτιθέμενες και σε διαφορετική πυκνότητα λούπες που ακούγαμε, για πόση ώρα δεν ξέρω, βγαίνει τελικά η μελωδία του τέλος, υποθέτω πως αυτό γίνεται, αλλά για αυτήν την μελωδία έγινε όλος αυτός ο χαμός;
Πέρα από τη δική μου αντίδραση και κρίση, που ειναι κατα-δική μου και δεν σε καμία περίπτωση δεν έχει καθολική ισχύ, rowlf, αλήθεια σου αρέσει; Αν ναι, είμαι ειλικρνά πολύ περιέργος να μας πεις με ποιον τρόπο, ποιες είναι οι δικές σου αντιδράσεις, συναισθημάτα κτλ
Το άκουσα και το τέλος. Εισάγει ένα νέο θέμα στο 28ο λεπτό του κομματιού (που έχει συνολική διάρκεια 34 λεπτά). Δεν βλέπω σε τι αλλάζει η ουσία του σχολίου μου. Απλώς το σημείο που ξανασυνειδοτοποίησα ότι παιζόταν η μουσική στο background, θα ερχόταν δέκα λεπτά αργότερα. Συμφωνώ και σ' αυτά που λέει ο Σουηδός Μάγειρος.
Chef, vα διευκρινίσω μόνο ότι η ψυχοακουστική (psychoacoustics) σχετίζεται μάλλον με την ακουστική αντίληψη (το αντικείμενό της είναι auditory/music perception & cognition). Εσύ μάλλον το εννοείς με την έννοια της music psychology ή ακόμα των neuroesthetics.
Αυτο που εννοούσα είναι μήπως με όλες αυτές τις λούπες ήθελε να προσκαλέσει διάφορα ψυχοακουστικά φαινόμενα, να ακούμε δηλαδή (και)άλλα πράγματα από αυτά που υπάρχουν. Αν έκανα λάθος, σ' ευχαριστώ για την διόρθωση.
Καλά, ας πω κι εγώ. Πράγματι κι εμένα δε ενθουσιάζει αυτή η προσπάθεια του Βατζιόνε και ίσως αν ήταν κανένας άλλος συνθέτης να σκυλόβριζα κι εγώ το κομμάτι.
Σεφ, θα έπρεπε να ξέρεις ότι στις αναρτήσεις με αυτό τον τίτλο βάζω όχι υποχρεωτικά πράγματα που μου αρέσουν, αλλά μάλλον μουσική που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι προκλητική ή ακραία (ή που τέλος πάντων μπορεί να δοκιμάζει την εντύπωση που έχουμε για το τι είναι μουσική και τι δεν είναι ―σε παραπέμπω στην απορία του πατέρα σου).
Όπως μάλλον έχετε καταλάβει διαβάζοντας το βιογραφικό του ο Vaggione δεν είναι κανένας τυχαίος. Όπως επίσης πρέπει να καταλάβατε το έργο ανήκει στην πρώτη του περίοδο που έγραφε λούπες σε σύνθια (τι δόκιμα που τα γράφω ο μούργος, ε; τέλος πάντων έγραφε μουσική που στηριζόταν σε βρόγχους χρησιμοποιώντας συνθετητές ―σεφ, το 'σωσα τώρα;). Έχω ένα ακόμα έργο του το Agon που δεν έχει καμία σχέση με την τραγουδομηχανή. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν όταν το έκανε αλλά θα κάνω τις εξής παρατηρήσεις:
1) Είναι συνθέτης αποκλειστικά (ή σχεδόν αποκλειστικά) ηλεκτροακουστικής μουσικής. Όσοι έχουν σπουδάσει μόνο ηλεκτρονική μουσική είναι σα να έρχονται από άλλο παράλληλο σύμπαν. Κάνουν πράγματα που συχνά με αφήνουν να απορώ. Είμαι σίγουρος ότι ακούνε τελείως διαφορετικά από τους υπόλοιπους μας (προσέχουν και επικεντώνουν σε τελείως άλλα πράγματα). Ως προς αυτό κάποιος που έχει ασχοληθεί με neuroesthetics και το πως ο εγκέφαλός μας διαμορφώνει αισθητική ανάλογα με το περιβάλλον και τα ερεθίσματα που δέχεται ίσως να είχε να σχολιάσει διάφορα (και για εμάς και για τους καθαρά ηλεκτροακουστικούς ―γι' αυτό νόμισα ότι το πήγαινες προς τα εκεί το πράγμα, μάγειρα). Αναφέρω το ότι κι εγώ από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με ηλεκτροακουστική και computer music άρχισα να ακούω πολύ διαφορετικά τα πάντα. Όμως συνεχίζω να έχω την εμπειρία και τη ματιά ενός κλασσικά εκπαιδευμένου μουσικού οπότε είμαι μια μάλλον μπάσταρδη κατάσταση.
2) Η απόσταση που υπάρχει από την εποχή που γράφηκε το κομμάτι ίσως μας εμποδίζει να αντιληφθούμε τη σημασία κάποιων πραγμάτων. Πιθανολογώ ότι στην εποχή του καθώς οι τεχνολογίες που χρησιμοποιεί ήταν τότε τεχνολογίες αιχμής και οι τεχνικές καινούριες οι ακροατές θα το προσέγγιζαν με άλλο ενδιαφέρον μόνο και μόνο γι' αυτό το λόγο. Σήμερα πια όλα αυτά δεν κάνουν καμιά εντύπωση. Η δε vintage αισθητική του ήχου μόνο σύντομα κράταει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν η μόνη του αξία να είναι πια ιστορική ως ένα έργο που δείχνει ένα στάδιο εξέλιξης ενός ακόμα και σήμερα καινούριου χώρου στη μουσική.
3) Περίμενα κάποιος να παρατηρήσει το ότι υπάρχουν τρία επίπεδα δυσφορίας στη μουσική (και γι' αυτό σε έβαλα SK να ακούσεις και το τέλος). Αυτά σχετίζονται με την πολυπλοκότητα του υλικού που επαναλαμβάνεται, το εύρος της διαφοροποίησης στις επαναλήψεις και την αισθητική οικειότητα που έχουμε με το υλικό. Έτσι το αίσθημα δυσφορίας που σας έκανε να σταματήσετε να ακούτε τη μουσική παρά του ότι δεν εξαφανίζεται υποχωρεί. Πιο μονολιθικό είναι το πρώτο μέρος όπου υπάρχει μόνο ένα πολύπλοκος βρόγχος με ―ας τις πούμε έτσι― διαφορές φάσης. Γρήγορες και δύσκολες να συσχετιστούν αλλαγές στο φθογγικό υλικό με ουσιαστικά μια μόνο επουσιώδη μορφολογική αλλαγή. Στο δεύτερο μέρος παρά το ότι υπάρχουν πιο οξείες διαφωνίες στο αρμονικό υλικό, υπάρχει μεγαλύτερο εύρος διαφοροποιήσεων και (δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω την αίσθηση) μεγαλύτερο "ambitus" (δεν είναι όλα τόσο συμπιεσμένα). Αυτό που αρχικά με εξέπληξε και με προβλημάτισε ιδιαίτερα είναι το μελωδικό σχήμα του τέλους με την τελείως pop αισθητική του. Δε νομίζω ότι σχετίζεται με κάποιον τρόπο με το προηγούμενο φθογγικό υλικό, όπως σκέφτηκε ο Σουηδός. Νομίζω ότι επιλέχθηκε μόνο με κριτήριο την αντίθεση και τη δυσφορία. Εισάγεται μια μελωδία μιας τελείως απροσδόκητης σε σχέση με το τι ακούγαμε αισθητικής. Μια μελωδία που παρά την αισθητική της οικειότητα και το ακόμα μεγαλύτερο εύρος διαφοροποίησης (βάζει κάτι διπλασιασμούς, συγχορδίες και κάποιες και καλά αντιστικτικές φωνές) λόγω της αυτιστικής συμπεριφοράς/λειτουργίας της μουσικής δημιουργεί και αυτή δυσφορία. Κάθε υλικό, ακόμα και το "τραγούδι", καταστρέφεται στο τέλος. Δεν ξέρω αν το εννοούσε ειρωνικά αυτό όπως παρατήρησε ο SK ή αν είχε μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το έργο του.
4) Παρά την επαναληπτικότητά του έχω δυσκολία να χαρακτηρίσω μινιμαλιστικό το αποτέλεσμα. Δεν είμαι σίγουρος γιατί. Ίσως να κάνω λάθος σε αυτή μου την αίσθηση καθώς όλα τα στοιχεία παραπέμπουν σε hardcore μινιμαλισμό.
5) Πείτε με άρρωστο αλλά παρά το ότι δε μου αρέσει έχω καθίσει και το έχω ακούσει ολόκληρο 4-5 φορές (και κάμποσες άλλες αποσπάσματα). Προσπαθώ να καταλάβω. Η δυσφορία μου δεν φεύγει, αλλά γίνεται πιο ήπια. Μήπως πρόκειται για πλύση εγκεφάλου; Μήπως απλά έχω λαλήσει; (μην απαντάτε στο τελευταίο είναι ρητορική ερώτηση).
Aυτό που είπες για την ηλικία του κομματιού, δηλαδή ότι τότε ήταν πιο πρωτοποριακός ο ήχος του, ενώ τώρα ακούγεται πλέον αλλιώς, είναι σημαντικό και δεν το είχα σκεφτεί. Σίγουρα αλλιώς θα αντιδρούσαμε αν το ακούγαμε το 1978 (τριάντα χρόνια ήδη - απίστευτο!).
10 σχόλια:
Xμμ, αναρωτιέμαι σε τι context θα την άκουγε κανείς αυτή τη μουσική (εκτός από εδώ βέβαια, που την ακούμε κατά παραγγελία!). Καθώς την άκουγα έκανα βεβαίως διάφορα άλλα πράγματα και σιγά σιγά έγινε background noise, λόγω μάλλον της επαναληπτικότητάς της. Ύστερα από μερικά λεπτά όμως ξαφνικά την συνειδητοποίησα πάλι και με ενόχλησε, οπότε τη σταμάτησα.
Μου αρέσει πάντως η ειρωνεία και η κυριολεξία του τίτλου του κομματιού!
Ωραία!
Θα περιμένω μήπως φιλοτιμηθεί κάποιος ακόμα να μοιραστεί μαζί μας την αντίδρασή του για το κομμάτι του Βατζιόννε και μετά θα πω τη δική μου.
SK,
ο τίτλος ίσως έχει να κάνει με το πως τελειώνει η μουσική (στο δεύτερο μισό της) … ίσως πάλι και όχι. Θα σε παρακαλέσω αν θέλεις να βάλεις να ακούσεις και λίγο από τα τελευταία λεπτά του "Ending" και αν έχεις να συμπληρώσεις κατόπιν το σχόλιό σου.
1.
Άκουγα το κομμάτι όταν μπήκε ο πατέρας μου και ρωτάει:
"Μουσική είναι αυτό;"
Ο τόνος της φωνής του δεν ήταν ειρωνικός, απορούσε ο άνθρωπος.
Τώρα τι να πεις για το κομμάτι; Άκρη δε βγάζω. Σαν ψυχοακουστικό πείραμα μου φαίνεται. Δεν ξέρω πόση ώρα θα άντεχα να την ακούσω. Πιθανότατα μια πρώτη ακρόαση και δε θα επεδίωκα δεύτερη. Όσο για το τι θα έγραφε κανείς σε σημείωμα συναυλιών. Μάλλον θα επικεντρωνόμουν στα τεχνικά ζητήματα. Αλήθεια rowlf, σε συγκινεί αυτή η μουσική; Με τι τρόπο;
2.
Tο παραπάνω το έγραψα, χωρίς να έχω ακούσει το τέλος. Αλλά αφότου το άκουσα μία απορία μου έμεινε: 'Τι απίστευτη παπαριά είναι αυτή!'
Συνεχίζω δεν ξέρω αν από τις υπερτιθέμενες και σε διαφορετική πυκνότητα λούπες που ακούγαμε, για πόση ώρα δεν ξέρω, βγαίνει τελικά η μελωδία του τέλος, υποθέτω πως αυτό γίνεται, αλλά για αυτήν την μελωδία έγινε όλος αυτός ο χαμός;
Πέρα από τη δική μου αντίδραση και κρίση, που ειναι κατα-δική μου και δεν σε καμία περίπτωση δεν έχει καθολική ισχύ, rowlf, αλήθεια σου αρέσει; Αν ναι, είμαι ειλικρνά πολύ περιέργος να μας πεις με ποιον τρόπο, ποιες είναι οι δικές σου αντιδράσεις, συναισθημάτα κτλ
Το άκουσα και το τέλος. Εισάγει ένα νέο θέμα στο 28ο λεπτό του κομματιού (που έχει συνολική διάρκεια 34 λεπτά). Δεν βλέπω σε τι αλλάζει η ουσία του σχολίου μου. Απλώς το σημείο που ξανασυνειδοτοποίησα ότι παιζόταν η μουσική στο background, θα ερχόταν δέκα λεπτά αργότερα. Συμφωνώ και σ' αυτά που λέει ο Σουηδός Μάγειρος.
Σας μπέρδεψα μου φαίνεται. Θα περιμένω κι άλλο πριν ανοίξω τα χαρτιά μου.
Chef,
vα διευκρινίσω μόνο ότι η ψυχοακουστική (psychoacoustics) σχετίζεται μάλλον με την ακουστική αντίληψη (το αντικείμενό της είναι auditory/music perception & cognition). Εσύ μάλλον το εννοείς με την έννοια της music psychology ή ακόμα των neuroesthetics.
@ rowlf
Αυτο που εννοούσα είναι μήπως με όλες αυτές τις λούπες ήθελε να προσκαλέσει διάφορα ψυχοακουστικά φαινόμενα, να ακούμε δηλαδή (και)άλλα πράγματα από αυτά που υπάρχουν. Αν έκανα λάθος, σ' ευχαριστώ για την διόρθωση.
α, εντάξει, εγώ δεν κατάλαβα τότε. Όχι δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση από τον συνθέτη.
Καλά, ας πω κι εγώ.
Πράγματι κι εμένα δε ενθουσιάζει αυτή η προσπάθεια του Βατζιόνε και ίσως αν ήταν κανένας άλλος συνθέτης να σκυλόβριζα κι εγώ το κομμάτι.
Σεφ, θα έπρεπε να ξέρεις ότι στις αναρτήσεις με αυτό τον τίτλο βάζω όχι υποχρεωτικά πράγματα που μου αρέσουν, αλλά μάλλον μουσική που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι προκλητική ή ακραία (ή που τέλος πάντων μπορεί να δοκιμάζει την εντύπωση που έχουμε για το τι είναι μουσική και τι δεν είναι ―σε παραπέμπω στην απορία του πατέρα σου).
Όπως μάλλον έχετε καταλάβει διαβάζοντας το βιογραφικό του ο Vaggione δεν είναι κανένας τυχαίος. Όπως επίσης πρέπει να καταλάβατε το έργο ανήκει στην πρώτη του περίοδο που έγραφε λούπες σε σύνθια (τι δόκιμα που τα γράφω ο μούργος, ε; τέλος πάντων έγραφε μουσική που στηριζόταν σε βρόγχους χρησιμοποιώντας συνθετητές ―σεφ, το 'σωσα τώρα;). Έχω ένα ακόμα έργο του το Agon που δεν έχει καμία σχέση με την τραγουδομηχανή. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν όταν το έκανε αλλά θα κάνω τις εξής παρατηρήσεις:
1) Είναι συνθέτης αποκλειστικά (ή σχεδόν αποκλειστικά) ηλεκτροακουστικής μουσικής. Όσοι έχουν σπουδάσει μόνο ηλεκτρονική μουσική είναι σα να έρχονται από άλλο παράλληλο σύμπαν. Κάνουν πράγματα που συχνά με αφήνουν να απορώ. Είμαι σίγουρος ότι ακούνε τελείως διαφορετικά από τους υπόλοιπους μας (προσέχουν και επικεντώνουν σε τελείως άλλα πράγματα). Ως προς αυτό κάποιος που έχει ασχοληθεί με neuroesthetics και το πως ο εγκέφαλός μας διαμορφώνει αισθητική ανάλογα με το περιβάλλον και τα ερεθίσματα που δέχεται ίσως να είχε να σχολιάσει διάφορα (και για εμάς και για τους καθαρά ηλεκτροακουστικούς ―γι' αυτό νόμισα ότι το πήγαινες προς τα εκεί το πράγμα, μάγειρα). Αναφέρω το ότι κι εγώ από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με ηλεκτροακουστική και computer music άρχισα να ακούω πολύ διαφορετικά τα πάντα. Όμως συνεχίζω να έχω την εμπειρία και τη ματιά ενός κλασσικά εκπαιδευμένου μουσικού οπότε είμαι μια μάλλον μπάσταρδη κατάσταση.
2) Η απόσταση που υπάρχει από την εποχή που γράφηκε το κομμάτι ίσως μας εμποδίζει να αντιληφθούμε τη σημασία κάποιων πραγμάτων. Πιθανολογώ ότι στην εποχή του καθώς οι τεχνολογίες που χρησιμοποιεί ήταν τότε τεχνολογίες αιχμής και οι τεχνικές καινούριες οι ακροατές θα το προσέγγιζαν με άλλο ενδιαφέρον μόνο και μόνο γι' αυτό το λόγο. Σήμερα πια όλα αυτά δεν κάνουν καμιά εντύπωση. Η δε vintage αισθητική του ήχου μόνο σύντομα κράταει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν η μόνη του αξία να είναι πια ιστορική ως ένα έργο που δείχνει ένα στάδιο εξέλιξης ενός ακόμα και σήμερα καινούριου χώρου στη μουσική.
3) Περίμενα κάποιος να παρατηρήσει το ότι υπάρχουν τρία επίπεδα δυσφορίας στη μουσική (και γι' αυτό σε έβαλα SK να ακούσεις και το τέλος). Αυτά σχετίζονται με την πολυπλοκότητα του υλικού που επαναλαμβάνεται, το εύρος της διαφοροποίησης στις επαναλήψεις και την αισθητική οικειότητα που έχουμε με το υλικό. Έτσι το αίσθημα δυσφορίας που σας έκανε να σταματήσετε να ακούτε τη μουσική παρά του ότι δεν εξαφανίζεται υποχωρεί. Πιο μονολιθικό είναι το πρώτο μέρος όπου υπάρχει μόνο ένα πολύπλοκος βρόγχος με ―ας τις πούμε έτσι― διαφορές φάσης. Γρήγορες και δύσκολες να συσχετιστούν αλλαγές στο φθογγικό υλικό με ουσιαστικά μια μόνο επουσιώδη μορφολογική αλλαγή. Στο δεύτερο μέρος παρά το ότι υπάρχουν πιο οξείες διαφωνίες στο αρμονικό υλικό, υπάρχει μεγαλύτερο εύρος διαφοροποιήσεων και (δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω την αίσθηση) μεγαλύτερο "ambitus" (δεν είναι όλα τόσο συμπιεσμένα). Αυτό που αρχικά με εξέπληξε και με προβλημάτισε ιδιαίτερα είναι το μελωδικό σχήμα του τέλους με την τελείως pop αισθητική του. Δε νομίζω ότι σχετίζεται με κάποιον τρόπο με το προηγούμενο φθογγικό υλικό, όπως σκέφτηκε ο Σουηδός. Νομίζω ότι επιλέχθηκε μόνο με κριτήριο την αντίθεση και τη δυσφορία. Εισάγεται μια μελωδία μιας τελείως απροσδόκητης σε σχέση με το τι ακούγαμε αισθητικής. Μια μελωδία που παρά την αισθητική της οικειότητα και το ακόμα μεγαλύτερο εύρος διαφοροποίησης (βάζει κάτι διπλασιασμούς, συγχορδίες και κάποιες και καλά αντιστικτικές φωνές) λόγω της αυτιστικής συμπεριφοράς/λειτουργίας της μουσικής δημιουργεί και αυτή δυσφορία. Κάθε υλικό, ακόμα και το "τραγούδι", καταστρέφεται στο τέλος. Δεν ξέρω αν το εννοούσε ειρωνικά αυτό όπως παρατήρησε ο SK ή αν είχε μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το έργο του.
4) Παρά την επαναληπτικότητά του έχω δυσκολία να χαρακτηρίσω μινιμαλιστικό το αποτέλεσμα. Δεν είμαι σίγουρος γιατί. Ίσως να κάνω λάθος σε αυτή μου την αίσθηση καθώς όλα τα στοιχεία παραπέμπουν σε hardcore μινιμαλισμό.
5) Πείτε με άρρωστο αλλά παρά το ότι δε μου αρέσει έχω καθίσει και το έχω ακούσει ολόκληρο 4-5 φορές (και κάμποσες άλλες αποσπάσματα). Προσπαθώ να καταλάβω. Η δυσφορία μου δεν φεύγει, αλλά γίνεται πιο ήπια. Μήπως πρόκειται για πλύση εγκεφάλου; Μήπως απλά έχω λαλήσει; (μην απαντάτε στο τελευταίο είναι ρητορική ερώτηση).
Aυτό που είπες για την ηλικία του κομματιού, δηλαδή ότι τότε ήταν πιο πρωτοποριακός ο ήχος του, ενώ τώρα ακούγεται πλέον αλλιώς, είναι σημαντικό και δεν το είχα σκεφτεί. Σίγουρα αλλιώς θα αντιδρούσαμε αν το ακούγαμε το 1978 (τριάντα χρόνια ήδη - απίστευτο!).
Δημοσίευση σχολίου