Αντί να γράψω δυο κιλά σχόλιο, προτίμησα να ανεβάσω ξεχωριστή ανάρτηση.
1. Ο μούργος είχε δίκιο πως από κάποιο βίτσιο συνεχίζω να συνεργάζομαι με τραγουδιστές (μη γελιέστε, έχει καλά λεφτά η υπόθεση). Κάποια μέρα λοιπόν έκανα πρόβα με μία τραγουδίστρια, πολύ όμορφη κοπέλα, και πολεμούσα να της εξηγήσω μερικά πράγματα. Είχε αρχίσει να κουράζεται, δυσκολευόταν, ήταν εμφανές, οπότε μαζεύει όση δύναμη της είχε απομείνει και μου λέει:
"Ε, ξέρεις, είμαι τραγουδίστρια".
2. Η προηγούμενη ανάρτηση κλείνει με τη φράση "... προσπαθεί με αυτοθυσία να την ακολουθήσει, ακόμη και στις χαραμάδες". Η φράση δεν είναι τυχαία, προέρχεται από αληθινό γεγονός. Πριν από χρόνια γινόταν ακροάσεις στην Λυρική στις οποίες παρουδιάστηκε μια νεαρή, φιλόδοξη σοπράνο. Ανέλαβε να την συνοδεύσει στο πιάνο ο θρυλικός Βύρωνας Κολάσης (η βιογραφία είναι για τα μπάζα, αλλά παίρνετε μια ιδέα). Η νεαρή σοπράνο και η intonation δεν είχαν ιδιαίτερα καλές σχέσεις, οπότε ο θρυλικός Βύρωνας κάποια στιγμή διακόπτει και της λέει:
"Αγαπητή μου δεσποινίς, σας κυνηγάω στα άσπρα πλήκτρα, δε σας βρίσκω, σας κυνηγάω στα μαύρα πλήκτρα, το ίδιο. Μα πού τραγουδάτε επιτέλους, στις χαραμάδες;!"
3 σχόλια:
Για τα λεφτά τα κάνεις όλα!
(Είναι πολλά τα λεφτά…)
Φτου σου, καπιτάλα.
Καταπληκτικό το σχόλιο του Κολάση! Σίγουρα οι παρόντες θα το διηγούνται για χρόνια.
Ρε λιγούρη, μάγειρα. Τι σχέση έχει που η τραγουδίστρια ήταν ωραία κοπέλα, ξελιγωμένε; Πού κολλάει αυτό το σχόλιο στην ιστορία σου; Εκτός κι αν της δίδαξες και τίποτε άλλο και μετά τραγούδησε σε ντο ματζόρε που αρχίζει από λα. Ου να μου χαθείς, σεξιστή πατσατζή, πουλημένε συνοδέ τραγουδιστριών.
Δημοσίευση σχολίου