Darknesse Visible

Ο Thomas Adès είναι ο πιο προβεβλημένος Βρετανός συνθέτης της γενιάς του. Παρόλα αυτά από όση μουσική του έχω ακούσει μόνο το κομμάτι που σας βάζω να ακούσετε μου αρέσει. Φαίνεται ότι κάπου χάνω το νόημα και το πνεύμα της μουσικής του. Ενώ γενικά η σύγχρονη μουσική είναι αυτή που κυρίως με συγκινεί και με ενδιαφέρει, ο συγκεκριμένος συνθέτης στην καλύτερη με αφήνει αδιάφορο. Συνήθως τον βρίσκω φλύαρο και χωρίς ουσία.

Ο συνθέτης σημειώνει στην παρτιτούρα:

This piece is an explosion of John Dowland's lute song "In Darknesse Let Mee Dwell" (1610). No notes have been added; indeed, some have been removed. Patterns latent in the original have been isolated and regrouped, with the aim of illuminating the song from within, as if during the course of a performance.

In darknesse let mee dwell,

the ground shall sorrow be,

The roofe Dispaire to barre

all cheerfull light from mee,

The wals of marble blacke

that moistned still shall weepe,

My musicke, hellish, jarring sounds

to banish friendly sleepe.

Thus wedded to my woes,

and bedded to my Tombe,

O let me living die,

till death doe come.

Dowland ends the song with a restatement of the opening line.

Και πράγματι είναι από τις λίγες φορές που το σημείωμα ενός συνθέτη ανταποκρίνεται τόσο καλά σε αυτό που συμβαίνει. Πρόκειται επίσης για μια περίπτωση όπου μια εξαιρετικά απλή ιδέα αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιτυχημένη ως προς το αποτέλεσμα. Αυτή η καθαρότητα και η αμεσότητα που υπάρχει στο κομμάτι ετούτο είναι αυτό που λείπει από την υπόλοιπη μουσική του Adès και πιθανόν αυτό να είναι που με απωθεί σε όσα άλλα έργα του έχω ακούσει.

(Για την ιστορία του πράγματος, η ιδέα να πειραχτεί ένα έργο παλαιότερης μουσικής και να παρουσιαστεί ως σύγχρονη μουσική ούτε καινούρια ούτε πρωτότυπη είναι. Γνωρίζω αρκετά έργα που κάνουν παρόμοια πράγματα και μάλιστα με πιο έξυπνο τρόπο. Όμως το Darknesse Visible πετυχαίνει λόγω της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας που φτιάχνει).

Πιάνο παίζει ο Andreas Haefliger:

Darknesse Visible.mp3

Σημείωση: Αξίζει να αναφέρω μια πρωτοτυπία της παρτιτούρας. Η παρτιτούρα είναι έγχρωμη. Ο συνθέτης χρησιμοποιεί διαφορετικό χρώμα για κάθε φωνή ώστε να είναι ακόμη πιο εμφανής η πορεία της (αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει κάποια πρακτική σημασία γιατί λόγω της "έκρηξης" μια φωνή μπορεί σε ορισμένα σημεία να ανεβοκατεβαίνει οκτάβες από νότα σε νότα).