Σας βάζω να ακούσετε το Vessel: Do You Be της Meredith Monk. Δε σας παραθέτω πληροφορίες για τη Monk (αν θέλετε μπορείτε να την ψάξετε στο δίκτυο) ούτε σχολιάζω το κομμάτι.
Και ο λόγος που το κάνω αυτό είναι για να μιλήσετε εσείς για αυτό χωρίς απαραίτητα να έχετε κάποια πληροφόρηση (έχετε, δεν έχετε, δεν έχει σημασία). Πώς σας φαίνεται; Ποια ήταν η αντίδρασή σας σε αυτό; Τι άλλα σχόλια έχετε για την μουσική αυτή; Θα ήθελα να μην κάνουμε κριτική ο ένας στον άλλο, να πούμε μόνο τι σκεφτόμαστε και πως αντιδρούμε στη μουσική αυτή· γι' αυτό, παρακαλώ, απαντήστε με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς φόβο και πάθος.
(Υπόσχομαι να πω κι εγώ τι σκέφτομαι πιο μετά…)
Vessel- Do You Be Meredith Monk.mp3
3 σχόλια:
Αυτοσχεδιαστική "πασακάλια", με ενδιαφέροντα φωνητικά ηχοχρώματα και ευρηματικές μελωδικές περιδινήσεις.
Νομίζω ότι το κομμάτι κλείνει κάπως απότομα. Εκεί που έχω ετοιμαστεί για διαλογισμό ωρών, μένω με την τρίλεπτη μπουκιά στο στόμα.
un certain plume,
σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Οι υπόλοιποι μην σκοτώνεστε ποιος θα πρωτογράψει. Φαίνεται σας ενθουσίασε τόσο πολύ το κομμάτι που δεν καταδέχεστε ούτε ένα "τι μαλακία είναι αυτή, ρε" να γράψετε.
Ας πω κι εγώ λοιπόν: όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το κομμάτι πάτησα τα γέλια. Ήταν η τελείως ―για μένα τουλάχιστον― απροσδόκητη είσοδος και ο χαρακτήρας της φωνής. Οι συγχορδίες του πιάνου καθόλου δε με είχαν προετοιμάσει γι' αυτό που ακολουθεί. Ακόμα και τώρα ενώ το έχω ακούσει πολλές φορές την στιγμή που αρχίζει η φωνή ένα χαμόγελο θα σχηματιστεί στο πρόσωπό μου. Αυτό δε σημαίνει ότι το βρίσκω άσχημο ή κακό. Και εδώ είναι κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν έχω καταλάβει ή αποφασίσει ακόμα, ποια είναι η πρόθεσή του (πέρα από τα πολύ ενδιαφέροντα φωνητικά) ως έκφραση: να είναι αστείο; να είναι τραγικό; Ίσως να είναι αυτή η περίεργη αιωρούμενη αίσθηση που μου αφήνει κάθε φορά.
Μη γαβγίζεις βρε rowlf, εδώ είμαστε, απλώς είχα πολλά μαγειρέματα το τελευταίο διάστημα.
Λοιπόν, ένα έχω να πω:
εξαιρετικό.
(Την άποψή μου τη διαμόρφωσα πριν γράψεις την άποψή σου).
Και τώρα ας τα πάρουμε από την αρχή. Με το που άκουσα πρώτη φορά την είσοδο της φωνής ξίνισα. Αλλά αμέσως σκέφτηκα, υπομονή, κάτσε να δούμε πού θα το πάει. Με το τέλος της πρώτης ακρόασης, πέρα από τον θαυμασμό του φωνητικού οργάνου - οποίος νομίζει ισχύει, ασχέτως αν αρέσει σε κάποιον το κομμάτι ή όχι -, σκεφτόμουν "ενδιαφέρον, ας το ξανακούσουμε". Με το τέλος της τρίτης ακρόασης είχα σχηματίσει τη μονολεκτική άποψη που έγραψα παραπάνω. Ταυτόχρονα έψαχνα γι' αυτήν στο δίκτυο. Αυτό που λέει η ίδια για τη μουσική της, πως: "I work in between the cracks, where the voice starts dancing, where the body starts singing, where theater becomes cinema", το βρήκα ακριβές - από τις περιπτωσεις που ο συνθέτης ξέρει τι κάνει, όπως ανέφερες εσύ στην ανάρτηση του Ades. Συνειδητοποίησα επίσης πως ήξερα ήδη το gotham lullaby, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πού το πρωτοάκουσα.
Φλυαρώ. Η απορία μου είναι πόση ώρα θα άντεχα να ακούω κάτι τέτοιο.
Δημοσίευση σχολίου