8/6/11

How to opera germanly!

  1. The director is the most important personality involved in the production. His vision must supersede the requirements of the composer and librettist, the needs of singers, and especially the desire of the audience, those overfed fools who want to be entertained and moved.
  2. The second most important personality is the set designer.
  3. Comedy is verboten except when unintentional. Wit is for TV-watching idiots.
  4. Great acting is hyperintensity with much rolling about on the ground, groping of walls, and sitting on a bare floor.
  5. The audience's attention must be directed to anything except the person who is singing. A solo aria, outmoded even in the last century, must be accompanied by extraneous characters expressing their angst in trivial ways near, on, or about the person singing the aria.
  6. Storytelling is always anathema to the modern director just as realistic, "photographic" painting is to the abstract painter. Don't tell the story. COMMENT on it! Even better, UNDERMINE it!
  7. When singing high notes, the singer must be crumpled over, lying down, or facing the back of the stage.
  8. The music must stop once in a while for intense, obscure miming.
  9. Sexual scenes must be charmless and aggressive. Rolling on the floor a must here.
  10. Unmotivated homosexual behavior must be introduced into the staging of the opera at least a few times no matter that it has no relevance to the opera.
  11. Happy endings are intellectually bankrupt. Play the opposite. Insert a sudden murder or rape somewhere if at all possible no matter that it has no place in the opera.
  12. Avoid entertaining the audience at all costs. If they boo, your vision has succeeded artistically.
  13. Rehearse the performance until it's dead. Very important.
  14. Any suggestion of the beauty and mystery of nature must be avoided at all costs! The set must be trivial, contemporary and decrepit. Don't forget the fluorescent lights! (Klieg lights also acceptable.)
  15. The audience must not know when to applaud or when the scene/act ends.
  16. Historical atrocities such as the Holocaust or the AIDS epidemic must be incorporated and exploited as much as possible. Also, the lifestyle of the audience must be mocked.
  17. Colors are merely decorative. Black, white and gray only! If you must have color, let it be garish eye-watering primaries in huge blocks, Toytown style. And with vast coarse flowery prints for the costumes and something bolder for the women. (Under the trench coats, of course. See article 18.)
  18. The chorus must be bald, sexless, faceless and in trench coats. The ideal is a line-up of devitalized Uncle Festers. For a court audience or other aristos (axiomatically boorish sneering decadents, especially if the music implies otherwise) tail-coats are permissible, as are crowns, provided they are jagged card circlets.
  19. If the audience is bored it's proof positive that this is art.
  20. Props are items of junk piled in a corner of the set. They must be overused pointlessly, then dropped on the floor, loudly. Best done when the music is soft so as to call attention to it. Be careful to keep dangerous objects at the lip of the stage so the blindfolded dancers can kick them into the pit.
  21. All asides must be sung next to the person who is not supposed to hear them.
  22. The leading performers faces must be painted as a white mask to ensure no individuality or variety of expressions as opera singers can't act anyway. This is already a fundamental Brechtian technique to conceal
    1. the limited range endemic to actors being ideologically sound, and
    2. the stereotypical nature of agitprop material.
    3. Less obvious if delivered by a stereotype where it can then be called stylization, and hailed as genius.
  23. Preparation is important for the director. Try to read the libretto in advance to make sure it doesn't interfere with your staging ideas. Not much harm in listening to the CD once, though that's not really your job.
  24. Make the conductor feel useful though he's really nothing but a literal-minded hack.
  25. The stage director must avoid any idea that is not his own. (This instruction is largely pointless as that idea is surely implied in this list already.)
  26. A costume must serve at least two of the following criteria:
    1. make the singer look unattractive,
    2. obscure his vision,
    3. make hearing the orchestra difficult,
    4. impede movement, or
    5. contradict the period in which the opera is set
    6. (that last hardly worth mentioning).
  27. Every once in a while, try to compensate for generating trash at the taxpayer's expense by producing an "opera for children." Nothing difficult here. Just have The Magic Flute performed around midafternoon by mediocre singers in an inappropriate setting, in a translocated staging, and by altering the story which you've determined is anything but suitable for children.
  28. Hire your singers in the largest size possible, making every love scene look like a parody. Act surprised when no-one likes it, and afterwards declare in front of the press that contemporary audiences just don't connect with opera anymore, and that, further, more modernizing productions are needed.

*Μεταπολεμικά ξεκίνησε η τάση που στον γερμανικό χώρο ονομάζεται Regie-Theater, όρος που στα ελληνικά μεταφράζεται ως θέατρο του σκηνοθέτη. Στα πλαίσια μιας ανανέωσης της όπερας, οι σκηνοθέτες άρχισαν να παίρνουν πολλές ελευθερίες όσον αφορά την υπόθεση και το λιμπρέττο της όπερας, να κάνουν πολλές αλλαγές και γενικώς να αγνοούν τις σκηνοθετικές οδηγίες της παρτιτούρας. Η ενίσχυση της θέσης του σκηνοθέτη στην ιεραρχία μιας παραγωγής όπερας οδήγησε κατά καιρούς και σε αρκετά ευτράπελα, τα οποία διακωμωδήθηκαν αναλόγως. Συντάκτης του συγκεκριμένου θεωρείται ένας αμερικανός τραγουδιστής όπερας, ο οποίος ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος από φόβο να καταλήξει άνεργος στο μέλλον. Από τις καλύτερες στιγμές του αγγλοσαξωνικού χιούμορ.

10 σχόλια:

the schwedisch chef είπε...

Λατρεύω όταν οι αγγλοσάξονες αποφασίζουν να διακωμωδήσουν την larger than life ευρωπαϊκή ηπειρωτική σοβαρότητα όσον αφορά στις τέχνες.

the schwedisch chef είπε...

Συγνώμη για την εμφάνιση του κειμένου, με copy-paste εγινε.

the schwedisch chef είπε...

Και εδώ το σχολιασμένο κείμενο, για πιο απαιτητικούς αναγνώστες

the schwedisch chef είπε...

http://www.bachlund.org/How_To_Opera_Germanly.htm

Rowlf είπε...

Να το πάρουμε από την ανάποδη.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του τυπικού ρεπερτορίου της όπερας δεν είναι παρά η πιο εντυπωσιακή συλλογή σαβούρας και κακογουστιάς που κυκλοφορεί στην κλασική μουσική (τουλάχιστον έτσι ξέρουμε ότι έχουμε την περισσότερη σαβούρα μαζεμένη σε ένα μέρος). Έργα που αν παρουσιαστούν ακριβώς όπως είναι, γίνεται εμφανές ότι πρόκειται για πράγματα που θα ντρεπόσουν να πεις ότι κάθεσαι και ασχολείσαι μαζί τους, τόσο από θεατρικής πλευράς όσο και από μουσικής πλευράς.

Καλώς ή κακώς η μουσική δε μπορεί να αλλάξει. Βλέπω αυτές τις σκηνοθετικές προσεγγίσεις ως απελπισμένες προσπάθειες να κρυφτεί το γεγονός του πόσο κακό, πόσο γελοίο είναι στην πραγματικότητα το έργο.

Σε αντίθεση λοιπόν με τη λύση των σκηνοθετών να αποσπάσουν την προσοχή μας από το πόσο σκατά είναι αυτό που παρουσιάζεται, εγώ προτείνω μια πιο δραστική λύση, την πυρά.

Κι αφήστε τους τραγουδιστές να κλαίγονται.

Rowlf είπε...

Προτείνω να ξεκινήσουμε το κάψιμο από τον Bellini.

Rowlf είπε...

Ο τύπος που σχολιάζει το θέτει ως εξής:

The truth of all stage directing for opera is the same -- for the best directors and the worst. Theaters produce new productions of the same operatic repertoire, rooted firmly on the works of a very few men, without whom opera would be an almost insignificant entertainment. These names are Mozart, Verdi, Puccini, Wagner and Strauss, Handel and Britten. Strike their names from a ten-year span of seasons, and perhaps the singular works -- Carmen, I Pagliacci, Cavalleria rusticana and precious few more -- and the opera audiences would drift away.

Rowlf είπε...

Έχουμε ένα είδος όπου παρουσιάζονται δίωρες μαλακίες τις οποίες πρέπει να υποστούμε για μια δυο καλούτσικες άριες.

Rowlf είπε...

Μάγειρα, σου διόρθωσα την εμφάνιση του κειμένου διότι…

Rowlf είπε...

Κάτι ακόμα για να μην ξεχνιόμαστε. Δεν υπάρχει πιο συντηρητικό και δυσκοίλιο κοινό από αυτό της όπερας. Ειδικά από μουσικής πλευράς, φορμόλη κι άγιος ο Θεός.