Μουσική Διασκέδασης

Η παρέα αποτελούνταν από ανθρώπους της ηλικίας μου. Μόνη εξαίρεση ήταν εκείνη. Μπορεί να ήταν ηλικιωμένη πια, αλλά με την πρώτη ματιά καταλάβαινες πως ήταν ακόμα γεμάτη ενέργεια και πάθος. Η παρουσία της τους είχε μαγνητίσει όλους. Όμως και η ίδια πρέπει να απολάμβανε την προσοχή και το ενδιαφέρον των νεώτερών της. Κάποια στιγμή ο Γιώργος γύρισε και μου ψυθίρισε: "τη θαυμάζω και τη φοβάμαι λίγο· νομίζω ότι μπορεί με ένα μόνο βλέμμα να με διαβάσει σαν ανοιχτό βιβλίο".

Το ξεδίπλωμα της μνήμης της την οδήγησε να διηγηθεί ιστορίες για τον Τσιτσάνη και τη Μπέλλου που τους ήξερε προσωπικά. Κι από εκεί άρχισε να τραγουδάει. Με καημό και εσωτερική ένταση. Η παρέα την ακολούθησε, έπιασαν να σιγοτραγουδούν μαζί της. Μετά τα ρεμπέτικα, θυμήθηκε ηπειρώτικα τραγούδια, ο τόπος καταγωγής της, έπειτα διάφορα τραγούδια του Θεοδωράκη και δε θυμάμαι τι άλλο. Καθόμουν σιωπηλός σε μια γωνιά και παρατηρούσα πόσο πιο όμορφοι γίνονται οι άνθρωποι τέτοιες στιγμές.

Κάποια στιγμή πρόσεξε ότι δεν συμμετείχα και στράφηκε σε μένα. "Είστε κλασικός μουσικός;", ρώτησε. Έγνεψα καταφατικά. "Τι παίζετε;", "Πιάνο", "Και παίζετε μόνο από παρτιτούρα; Πως να πω: εμπειρικά παίζετε; με το αφτί;". Κάθε άλλη απάντηση θα απαιτούσε εξήγηση το μήκος της οποίας θα ξενέρωνε την παρέα κι έτσι απάντησα ένα ξερό "Όχι, μόνο από παρτιτούρα". Όμως εκείνη επέμενε, "Και όταν ακούτε μουσική, τι ακούτε;", "Ακούω κυρίως σύγχρονη μουσική". "Τι εννοείτε;", ρώτησε. Εξήγησα όσο πιο σύντομα μπορούσα ―οι άλλοι είχαν ήδη αρχίσει να κοιτούν περίεργα. "Ναι, αλλά όταν θέλετε να διασκεδάσετε τι μουσική ακούτε;". Την κοίταξα χωρίς να πω τίποτα. Σαν να με είχε διαβάσει απάντησε μόνη της, "Αυτή η μουσική που λέτε είναι η διασκέδασή σας". Έγνεψα ναι. Κοιταχτήκαμε στα μάτια για μερικές στιγμές ακόμα και ύστερα γύρισε στην παρέα. Ήμουν χαμένη περίπτωση, μπορεί το κέφι τους να με έκανε να χαμογελώ με συμπάθεια, αλλά τα τραγούδια τους δεν ήταν ικανά να με διασκεδάσουν.

Ο Μωρίς Ραβέλ έχει πει ότι αυτό που τον ένοιαζε καθώς έγραφε το κοντσέρτο για πιάνο, ήταν να γράψει μουσική που θα διασκεδάσει. Μπορεί η μουσική του να μην οδηγεί τα πλήθη να βαράνε παλαμάκια, να ανέβουν στα τραπέζια και τις πίστες, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν εννοώ έτσι την διασκέδαση. Όσο και αν δεν το καταλαβαίνουν πολλοί εγώ διασκεδάζω με αυτό:

Maurice Ravel: Piano Concerto, II. Adagio assai