Πόσο μεγάλο είναι το άνοιγμα του Google;

Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο μας έχουν φάει τα αφτιά πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Android έναντι του iOS είναι ότι το πρώτο είναι open source. Αυτό που δε μας έλεγαν (όχι ότι δεν το καταλαβαίναμε) είναι ότι η χρήση του όρου "open source" γινόταν υπό το πρίσμα της μεταμοντέρνας ερμηνευτικής ρητορικής του Google.

UPDATE:
The quality experience of openness.

UPDATE 2:
Ο John Gruber υπενθυμίζει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

UPDATE 3:
Google vs. Android

The pentatonic scale

Αντιγράφω το σχόλιο που συνοδεύει το βίντεο στη σελίδα του World Science Festival:

We don’t know much about the human brain on music. Do people instinctively know the sound patterns of the pentatonic scale? Is there a base level of musical knowledge in all of us, just waiting to be tapped? Or is the pentatonic scale simply so common in Western music that it has become ingrained in all of our minds? Improvisational genius Bobby McFerrin uses audience participation to demonstrate the power of the pentatonic scale—or at least the audience’s familiarity with it.

Ο μεταμοντέρνος Μπετόβεν έχει σταχτιά αύρα

Κατά κάποιον τρόπο ο Michael Torke είναι ο αμερικανός Κουμεντάκης ή μάλλον καλύτερα ο Γιώργος Κουμεντάκης (θα ήθελε να) είναι ο Έλληνας Torke.

Ο Torke είναι συναισθητικός και έχει γράψει μια σειρά από έργα που σχετίζονται με αυτή την κατάστασή του. Από αυτά ακολουθεί το Ash του 1989. Τη Συμφωνική της Βαλτιμόρης διευθύνει ο David Zinman.

Οι αναφορές του κομματιού στον Μπετόβεν (πχ 5η Συμφωνία) νομίζω ότι είναι τόσο προφανείς που δε χρειάζεται να πει κανείς κάτι περισσότερο, εξάλλου για όλα αυτά ο Torke άκουσε την κριτική που του άξιζε. Αυτό που με ενδιαφέρει έπεται αυτής της διαπίστωσης.

Στο κομμάτι αυτό εντοπίζω ένα πρόβλημα που νομίζω ότι ταυτίζεται με έναν από τους στόχους του κομματιού. Πολύ συνειδητά ο συνθέτης σε αυτή τη μουσική μας βομβαρδίζει ανελέητα με αδιάκοπα, συνεχή, ασταμάτητα πτωτικά σχήματα. Υπάρχει ένας υπερκορεσμός πτώσεων. Πτώσεις μέχρι τελικής πτώσης. Πτώσεις κι όποιος αντέξει. Πάρε κόσμε.

Στόχος μια "αποδόμηση" της πτώσης· μέσω του υπερκορεσμού και της κατάχρησης να χάσουν τα σχήματα αυτά τη συντακτική λειτουργία και τα νοήματα που ιστορικά κουβαλούν. Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί η ιδέα αυτής της αποδόμησης να φαίνεται ενδιαφέρουσα, να μοιάζει με πρόκληση, αλλά για να πετύχει το πείραμα πρέπει πρώτα να καταφέρεις να καθίσεις το ακροατήριό σου να ακούσει μέχρι τέλους χωρίς να δυσανασχετεί αυτό τον ορυμαγδό των πτώσεων…

…και τουλάχιστον εμένα με κάνει να βαριέμαι… πολύ…

Φαγούρα

Κάτι ενδεικτικό του επιπέδου κάποιων Ελλήνων μουσικών είναι η στάση τους στην ορχήστρα όταν δεν παίζουν. Αμέτρητες είναι οι φορές που έχει τύχει να παρατηρήσω κάποιον βαριεστημένο τύπο να κρύβεται πίσω από το αναλόγιο, σαν αραγμένο μπάρμπα στο καφενείο του χωριού του με το ένα χέρι ανάμεσα στα σκέλια λες και είναι έτοιμος να αρχίσει να τα ξύνει.

Δίνει την εντύπωση κάποιου που ενδιαφέρεται μόνο για το σημείο όπου γρατζουνάει με το δοξάρι του και μετά δε δίνει δεκάρα τι συμβαίνει, χέστηκε κιόλας. Δεν αντιλαμβάνεται πραγματικά τον εαυτό του ως μέλος ενός συνόλου που παράγει κάτι το οποίο έχει συνέχεια και συνέπεια. Δεν καταλαβαίνει πραγματικά τι κάνει και τι είναι.

Post-Aventures

Gerard Pape: Battle

Post-PC

Όλος ο κόσμος γελούσε πέρσι όταν παρουσιάστηκε το iPad. Ένα χρόνο μετά όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν την Apple, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Κανείς δεν βρίσκει αστείο το iPad τώρα.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Από τον σωρό αυτών που φιλοδοξούν να ανταγωνιστούν το iPad έχω ξεχωρίσει μόνο την προσπάθεια της HP με το WebOS. Έχουν μερικές καλές ιδέες, αλλά μάλλον είναι αδύνατο να προλάβουν μια Apple που καλπάζει.

Στο μεταξύ έχει κυκλοφορήσει το Xoom από τη Motorola. Βλέποντας περί τίνος πρόκειται και το πως αντιμετωπίστηκε από τον τύπο παρατηρώ πάλι την με δυο μέτρα και σταθμά αντιμετώπιση από τη μια της Apple και από την άλλη των ανταγωνιστών της εξαιτίας μιας απεγνωσμένης προσπάθειας να βρεθεί επιτέλους μια ανταγωνιστική συσκευή άξια λόγου, να έχουν λίγο δράμα να πουλήσουν τα μέσα.

Βέβαια σε αυτή την προσπάθειά τους μερικοί το μόνο που καταφέρνουν είναι να γελοιοποιούνται και να χάνουν όποιο ίχνος αξιοπιστίας μπορεί να τους είχε απομείνει. Δεν μπορεί παρά να διασκεδάζει κανείς με διάφορους ανεκδιήγητους που στην προσπάθειά τους να θάψουν την Apple γράφουν διθυράμβους για το Xoom

Eight reasons the Motorola Xoom beats the iPad
Motorola Xoom versus the iPad 2 --- the Xoom is a clear winner

ενώ προηγουμένως έχουν γράψει για την ίδια συσκευή

Can't get your Motorola Xoom to work with your PC? Here's how to fix it.

Αφού το iPad είναι χειρότερο από το Xoom πρέπει μάλλον να υποθέσει κανείς ότι έχει πολύ περισσότερα προβλήματα, ότι το βγάζεις από το κουτί, το συνδέεις στον υπολογιστή και εκρήγνυται ή κάτι, χώρια που πρέπει να εγκαταστήσεις καμιά δεκαριά drivers (drivers? so '90s), να κάνεις αντίστοιχα restart και να το ρυθμίζεις με τις ώρες, εκτός κι αν όλη η χαρά του να έχεις μια tablet συσκευή βρίσκεται στο να περνάς ευχάριστα την ώρα σου κάνοντας έξαλλο, ατελείωτο troubleshooting, οπότε εκεί, ναι, το Xoom σκίζει…

Συσκευές όπως το iPad  έχουν αρχίσει να χαρακτηρίζονται ως post-PC devices. Παρουσιάζοντας το iPad 2 ο Steve Jobs εξήγησε πως η Apple αντιλαμβάνεται αυτή την κατηγορία συσκευών. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά κατά τον Jobs της post-PC τεχνολογικής εποχής  που μόλις ξεκινά είναι η απλότητα και αμεσότητα στο inteface και τη διάδραση (σε αντίθεση με την πολυπλοκότητα των desktop υπολογιστών / λειτουργικών συστημάτων). Με εξαίρεση την HP/Palm και φυσικά την Apple, οι υπόλοιποι έχω την εντύπωση πως κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Διαβάστε αυτό το κείμενο του John Gruber που περιγράφει τι ακριβώς σημαίνει το post στο post-PC.

---

UPDATE:
Κάτι σχετικό με την πρώτη παράγραφο της ανάρτησης: Flummoxed, again

Δείτε επίσης το editorial του Joshua Topolsky στο Engadget.