Μάλιστα, άκουσα ολόκληρο το 1ο μέρος και θα έλεγα πως η συμφωνική μουσική ήταν πολύ τυχερή που ένα επίδοξο μέλος της το κέρδισε η όπερα. Φαντάσου να είχαμε και συμφωνίες του Βέρντι και του Πουτσίνι.
Τί είναι αυτή η παρλαπίπα; Οσο για συμφωνίες Βέρντι,αν υπήρχαν θα τις προτιμούσα....Μαθαίνω Boccanegra και έχω πλέον τεράστιο σεβασμό για τον συνθέτη...
Τι έγινε με τα σχόλια; Μου είχαν έρθει στο email, αλλά στο blog για ώρα δεν τα εμφάνιζε.
Μην ανησυχείς, Σουηδέ, ακολουθεί συνέχεια από την καρποφόρα περίοδο, να δω τι θα πεις εκεί.
JustAnotherGoneOff, το άκουσες όλο; Χαρά στο κουράγιο σου! Από τις πρώτες συγχορδίες είχα πέσει κάτω από τα γέλια, μετά απλά παράτησα κάθε προσπάθεια να τον παρακολουθήσω… Δεν είναι τόσο θέμα στιλ (δραματική οπερατική γραφή vs αυστηρή συμφωνική) όσο τεχνικό θέμα. Εδώ ακούμε καθαρά το μόνιμο πρόβλημα της γραφής του που είναι ότι λέει, λέει, λέει, αλλά από περιεχόμενο και ουσία τίποτα. Αθεράπευτος παρλαπίπας! Στην καθαρή μουσική αυτό δε μπορεί να κρυφτεί, δεν υπάρχει κάτι άλλο να μας αποσπάσει την προσοχή, να μας ξεγελάσει, στην όπερα το κρύβει κανείς κάτω από το κείμενο και τη θεατρική δράση. Ο Ριχάρδος το καταλάβαινε πολύ καλά αυτό το έλλειμμά του και για αυτό το γύρισε.
Λοιπόν για τον Πουτσίνι δεν ξέρω, αλλά ο Βέρντι ήταν μεγάλος τεχνίτης, δεν έκανε τις απατεωνιές του Βάγκνερ.
re si megale?Xapia pernis otan grafis tetia posts?Apateonas o Wagner?Diladi apateones ine ke o Strauss ke o Schönberg ke oli i alli pou epireastikan apo auton?Pianis ena neaniko tou ergo ke ton krinis?Diladi o neanikos mozart kaliteros ine?Halaroste ligo ke prosehete ti grafete ligo.Sevasmos ligo.
Σουηδέ Σεφ, τον συμπαθώ πολύ τον Franz Berwald και τιμώ το διπλό σιντάκι που έβγαλε η Brilliant με την ορχήστρα της δανικής ραδιοφωνίας υπό του Thomas Dausgaard, απρόφερτος όσο ο συμπαθέστατος ηθοποιός Stellan Skarsgård. Ο Berwald ήταν ένα χαμίνι, ένα αποπαίδι της μεγάλης τέχνης· που αγχωνόταν να αναγνωριστεί το ανύπαρκτο μεγαλείο του σαν την απαταλή σκιά μιας τρελής πεταλούδας. Πόσο ανθρώπινο. Ένας ξάδελφός του, μαέστρος ολκής, του είπε να ξεχάσει να γράφει μουσική και χάσαμε την ευκαιρία να μπει ο Berwald στο πάνθεο των συνθετών που γράψανε εννιά συμφωνίες.
Κατά τα άλλα, αν έχετε το σούπερ ντούπερ (δυστυχώς εξαντλημένο) διπλό σιντάκι, στο διπλό πολυτελές βινύλιο ακόμα καλύτερα, του Κάραγιαν με τις εισαγωγές του Βέρντι, θα διαπιστώνατε ότι ο Βέρντι έγραφε τις εισαγωγές του σαν μέρη συμφωνιών που ποτέ δεν έγραψε, κυρίως πρώτα μέρη. Οι μισές εισαγωγές ακούγονται σαν ένας πολύ θυμωμένος Μότσαρτ, πχ η εισαγωγή Ομπέρτο. Το ίδιο συμβαίνει και με την εισαγωγή της Δύναμης του Πεπρωμένου αλλά είναι τόσο υπέροχη η μουσική της που προφανώς ο Βέρντι βαριόταν να γράφει τα υπόλοιπα τρία συμφωνικά μέρη.
Πάντως, μην αδικείτε τον Βάγκνερ, ο Τριστάνος και ο Πάρσιφαλ είναι μουσικές ολκής, ό,τι και να λέτε κοροϊδεύοντας τα πρωτόλεια του.
Ιάγε, Ο Σουηδός Σεφ και ο Waldorf είναι βαγκνεράδες, οπότε δεν πρόκειται να ακούσεις από αυτούς κακή κουβέντα για τον Βάγκνερ, από εμένα πάλι το ακριβώς αντίθετο.
Berwald έχω δυο συμφωνίες μόνο, τις άκουσα μια (μισή) φορά και μετά δεν ξανασχολήθηκα, δε μου είπαν κάτι. Ίσως του ξαναδώσω μια ευκαιρία.
Oπως τα 136(νομίζω) μέτρα Μι μπεμόλ ματζόρε του πρελούδιου Rheingold; Οπως λέει και η Anna Russell: If you know the chord of E flat major, you know the prelude...
Τώρα, σοβαρά μιλώντας, υπάρχουν ορχηστρικές στιγμές στα έργα του που είναι εκπληκτικές, όπως good friday music, και death of Siegfried-funeral March. Δεν μπορούμε να τον κατηγορούμε και για τα πάντα..
Είναι πολύ εύκολο να κοροϊδεύουμε έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες - πόσο μάλλον τον σημαντικότερο συνθέτη όπερας, απλά ανεβάζοντας ένα έργο που δεν ανήκει στο είδος που έγραφε.
Έχω διαβάσει τα σχόλια του Βάγκνερ για τον Μέντελσον και με τα περισσότερα συμφωνώ: μπορεί η σκωτική να είναι από τις αγαπημένες μου συμφωνίες (αν και τόσο απλοική), αλλά η ιταλική μου φαίνεται ως ένα μουσικό αστείο.
Προσωπικά θεωρώ τη μουσική του Βάγκνερ υπερβατική, το ίδιο νιώθω και για τον Μπρούκνερ και για τα τελευταία έργα του Μπετόβεν...
@ Dynx Εγώ πάλι θυμάμαι ένα κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση με τίτλο "Ο πατέρας του Charles Ives" όπου μπορεί μετά τον τίτλο να μην γινόταν καμιά αναφορά στον Ives ή τον μπαμπά του αλλά πάντως ήταν ένας παθιασμένος ύμνος στην υπερβατικότητα της φωνής του Καζαντζίδη.
22 σχόλια:
Κατά τ' άλλα του Σουηδού του 'φταιγαν οι συνδέσεις του Mendelssohn στην Ιταλική (δεν ήταν εμπνευσμένες). Φάε χιλιόμετρα έμπνευσης τώρα…
Τελικά πρόκειται για τον μεγαλύτερο απατεώνα στην ιστορία της μουσικής!
As poume pws h megalofyia tou den eixe karpoforhsei akomh
Σαν να έχει πάρει κάθε τέσσερα μέτρα από τα Εγκαίνια του Οίκου του Μπετόβεν και τα πολλαπλασίαζε επί τέσσερα στη σειρά.
Μάλιστα, άκουσα ολόκληρο το 1ο μέρος και θα έλεγα πως η συμφωνική μουσική ήταν πολύ τυχερή που ένα επίδοξο μέλος της το κέρδισε η όπερα. Φαντάσου να είχαμε και συμφωνίες του Βέρντι και του Πουτσίνι.
Πάω καλύτερα ν΄ακούσω Franz Berwald.
Τί είναι αυτή η παρλαπίπα;
Οσο για συμφωνίες Βέρντι,αν υπήρχαν θα τις προτιμούσα....Μαθαίνω Boccanegra και έχω πλέον τεράστιο σεβασμό για τον συνθέτη...
Τι έγινε με τα σχόλια; Μου είχαν έρθει στο email, αλλά στο blog για ώρα δεν τα εμφάνιζε.
Μην ανησυχείς, Σουηδέ,
ακολουθεί συνέχεια από την καρποφόρα περίοδο, να δω τι θα πεις εκεί.
JustAnotherGoneOff,
το άκουσες όλο; Χαρά στο κουράγιο σου! Από τις πρώτες συγχορδίες είχα πέσει κάτω από τα γέλια, μετά απλά παράτησα κάθε προσπάθεια να τον παρακολουθήσω…
Δεν είναι τόσο θέμα στιλ (δραματική οπερατική γραφή vs αυστηρή συμφωνική) όσο τεχνικό θέμα.
Εδώ ακούμε καθαρά το μόνιμο πρόβλημα της γραφής του που είναι ότι λέει, λέει, λέει, αλλά από περιεχόμενο και ουσία τίποτα. Αθεράπευτος παρλαπίπας! Στην καθαρή μουσική αυτό δε μπορεί να κρυφτεί, δεν υπάρχει κάτι άλλο να μας αποσπάσει την προσοχή, να μας ξεγελάσει, στην όπερα το κρύβει κανείς κάτω από το κείμενο και τη θεατρική δράση. Ο Ριχάρδος το καταλάβαινε πολύ καλά αυτό το έλλειμμά του και για αυτό το γύρισε.
Λοιπόν για τον Πουτσίνι δεν ξέρω, αλλά ο Βέρντι ήταν μεγάλος τεχνίτης, δεν έκανε τις απατεωνιές του Βάγκνερ.
Berwald???!!!! Really???!!!
Alex,
ακριβώς όπως τα λες!
re si megale?Xapia pernis otan grafis tetia posts?Apateonas o Wagner?Diladi apateones ine ke o Strauss ke o Schönberg ke oli i alli pou epireastikan apo auton?Pianis ena neaniko tou ergo ke ton krinis?Diladi o neanikos mozart kaliteros ine?Halaroste ligo ke prosehete ti grafete ligo.Sevasmos ligo.
ντροπή σας να λέτε τρόμπα τον Wagner θα σας κάψει ο Θεός.
το κομματάκι το έχουμε σε διεύθυνση της Μανωλίδου? εκεί νομίζω θα δείξει χαχαχαχαχα
@ mahler
αχαχαχα ντροπή μας δες λες τίποτα
Σουηδέ Σεφ, τον συμπαθώ πολύ τον Franz Berwald και τιμώ το διπλό σιντάκι που έβγαλε η Brilliant με την ορχήστρα της δανικής ραδιοφωνίας υπό του Thomas Dausgaard, απρόφερτος όσο ο συμπαθέστατος ηθοποιός Stellan Skarsgård. Ο Berwald ήταν ένα χαμίνι, ένα αποπαίδι της μεγάλης τέχνης· που αγχωνόταν να αναγνωριστεί το ανύπαρκτο μεγαλείο του σαν την απαταλή σκιά μιας τρελής πεταλούδας. Πόσο ανθρώπινο. Ένας ξάδελφός του, μαέστρος ολκής, του είπε να ξεχάσει να γράφει μουσική και χάσαμε την ευκαιρία να μπει ο Berwald στο πάνθεο των συνθετών που γράψανε εννιά συμφωνίες.
Κατά τα άλλα, αν έχετε το σούπερ ντούπερ (δυστυχώς εξαντλημένο) διπλό σιντάκι, στο διπλό πολυτελές βινύλιο ακόμα καλύτερα, του Κάραγιαν με τις εισαγωγές του Βέρντι, θα διαπιστώνατε ότι ο Βέρντι έγραφε τις εισαγωγές του σαν μέρη συμφωνιών που ποτέ δεν έγραψε, κυρίως πρώτα μέρη. Οι μισές εισαγωγές ακούγονται σαν ένας πολύ θυμωμένος Μότσαρτ, πχ η εισαγωγή Ομπέρτο. Το ίδιο συμβαίνει και με την εισαγωγή της Δύναμης του Πεπρωμένου αλλά είναι τόσο υπέροχη η μουσική της που προφανώς ο Βέρντι βαριόταν να γράφει τα υπόλοιπα τρία συμφωνικά μέρη.
Πάντως, μην αδικείτε τον Βάγκνερ, ο Τριστάνος και ο Πάρσιφαλ είναι μουσικές ολκής, ό,τι και να λέτε κοροϊδεύοντας τα πρωτόλεια του.
Αλληλεγγύη στον Βάγκνερ!
Ιάγε,
Ο Σουηδός Σεφ και ο Waldorf είναι βαγκνεράδες, οπότε δεν πρόκειται να ακούσεις από αυτούς κακή κουβέντα για τον Βάγκνερ, από εμένα πάλι το ακριβώς αντίθετο.
Berwald έχω δυο συμφωνίες μόνο, τις άκουσα μια (μισή) φορά και μετά δεν ξανασχολήθηκα, δε μου είπαν κάτι. Ίσως του ξαναδώσω μια ευκαιρία.
Σίγουρα θα δώσεις καλύτερες ευκαιρίες στον Berwald παρά τις επτά συμφωνίες του Μίκη, τις εξής τρεις. Τώρα ξέρεις.
Συγνώμη για το μπέρδεμα σουηδού σεφ και Rowfl, δεν θα επαναληφθεί.
Τελευταίος και ασθμαίνοντας να παραδεχτώ πως έτσι εξηγούνται πολλές αδύναμες στιγμές στις όπερές του.
Oπως τα 136(νομίζω) μέτρα Μι μπεμόλ ματζόρε του πρελούδιου Rheingold;
Οπως λέει και η Anna Russell: If you know the chord of E flat major, you know the prelude...
Τώρα, σοβαρά μιλώντας, υπάρχουν ορχηστρικές στιγμές στα έργα του που είναι εκπληκτικές, όπως good friday music, και death of Siegfried-funeral March. Δεν μπορούμε να τον κατηγορούμε και για τα πάντα..
Και εξίσου πολλές όπου απλά δεν ξέρει τι του γίνεται…
κάποιος να σας σταματήσει που βανδαλίζετε τον Wagner μου.
Μα ακόμα δεν ξεκίνησα. Τι να σας πω, βάλτε τον Κούγια να μου κάνει μήνυση.
Είναι πολύ εύκολο να κοροϊδεύουμε έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες - πόσο μάλλον τον σημαντικότερο συνθέτη όπερας, απλά ανεβάζοντας ένα έργο που δεν ανήκει στο είδος που έγραφε.
Έχω διαβάσει τα σχόλια του Βάγκνερ για τον Μέντελσον και με τα περισσότερα συμφωνώ: μπορεί η σκωτική να είναι από τις αγαπημένες μου συμφωνίες (αν και τόσο απλοική), αλλά η ιταλική μου φαίνεται ως ένα μουσικό αστείο.
Προσωπικά θεωρώ τη μουσική του Βάγκνερ υπερβατική, το ίδιο νιώθω και για τον Μπρούκνερ και για τα τελευταία έργα του Μπετόβεν...
@ Dynx
Εγώ πάλι θυμάμαι ένα κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση με τίτλο "Ο πατέρας του Charles Ives" όπου μπορεί μετά τον τίτλο να μην γινόταν καμιά αναφορά στον Ives ή τον μπαμπά του αλλά πάντως ήταν ένας παθιασμένος ύμνος στην υπερβατικότητα της φωνής του Καζαντζίδη.
Απάραδεκτος ψευδής διαχωρισμός: συνθέτης όπερας - συνθέτης συμφωνικής μουσικής - συνθέτης μπαγκατέλων.
Δημοσίευση σχολίου