31/3/10

Spectral

Αυτό που θαύμαζα και απολάμβανα σε αυτόν περισσότερο και από τις απίστευτες γνώσεις του στη σύγχρονη μουσική ήταν το χαρακτηριστικά αγγλικό φλεγματικό χιούμορ του. Μετά από μια συναυλία με έργα νέων Γάλλων συνθετών τον ρώτησα πως του φάνηκαν τα έργα.

―Α, ακούσαμε αυτό το κομμάτι που οι Γάλλοι ενθουσιάζονται να γράφουν τα τελευταία 25 χρόνια.

2 σχόλια:

un certain plume είπε...

Καλό! Υπάρχει βέβαια κι ο Dusapin που είναι εκτός.. φάσματος.

Rowlf είπε...

Ωραίος είναι κι ο Dusapin. Βγήκαν πρόσφατα δυο καινούρια CD ένα με το Arditti και αυτό με τα "7 ορχρηστρικά σόλο". Τα αγόρασα, πα μαλ ντου του.

Υπάρχουν διάφοροι μη φασματικοί γάλλοι, μου αρέσει αρκετά κι ο Pecou, βρίσκω ότι κάνει απλή αλλά καλογραμμένη μουσική.

Οι Άγγλοι πάντως έχουν μια έφεση στο θάψιμο των Γαλλογερμανών.