GOULD
DOHNANYI
BARENBOIM
SCHNABEL
KEMPFF
ARRAU
POLLINI
RICHTER
GILELS
Ωραία, τώρα που τα ακούσατε όλα γράψτε, ποιο σας αρέσει και γιατί; Αλλά και ποιο δε σας αρέσει και γιατί; Περιμένω σχόλια για κάθε μία ξεχωριστά.
(Η σειρά δεν είναι τυχαία, αλλά δεν έχει να κάνει με την προσωπική μου προτίμηση, την οποία θα γράψω αφού πρώτα αναρτήσετε τις δικές σας. Ενδιάμεσα θα παρεμβαίνω.)
7 σχόλια:
x=0
Το βρήκα;
O GOULD den mou arese giaTI kouniete poli ke zalizome.
O DOHNANYI poli hlomos mou fenete..ligo kitrinopos.
O BARENBOIM miazi les ke vriskete mesa se feretro.
O SCHNABEL ektos pou miazi tsatismenos,akouo ke mikrotonous.
O KEMPFF den fenete katholou.
O ARRAU viazete.
O POLLINI, RICHTER ke o GILELS pezoune to idio komati.
Telos panton.Merika pragmata den tha allaxoune.
Toulahiston ta nea proionta pou tha ihografisoune gia hiliosti fora tis sonates tou Loudovikou,tha ine pio emfanisima.Me melagholiko vlema,plousia stithi,atriha,horis falakra ke horis gialia.
Telos panton o korkolis pezi kalitera apo olous.
Elpizo se 100 hronia tha hiliasoune ke i ektelesis "logion" sintheton.
O Ligeti idi arhise na mas ta prizi me tis poles ektelesis.
O antoniou oso zi tha mas ta prizi giati ta dieuthini.
Den nomizo oti tha endiaferthi kanenas na ta akousi.
Isos o Lazaridis poulisi.
Ine pianistas,melagholikos san ton chopin,horis falakra,autoshediazi san ton Liszt ke pano apo ola i mousiki tou akougete apo oles ti ilikies ke den apetite polis hronos gia na meletithoun ta komatia tou.
Stockhausen Boulez theloune diavasma ara aporiptonte.
Isos se 20 hronia tha anakalifti o Grisey,o haas,o romitelli,o samaras.
Giati diladi na pezete mono beethoven?Iparhoune ke alli pou grafoune se ellasones klimakes surprise!
klimaka surprise ine i klimaka pou akougete ellasona alla krivi mia dodekafthogi sira ke automatos to ergo apo romantiko ginete sighrono.
Sto telos o sinthetis den niothi tipsis ke bori na kani ke analisi tou ergou tou.Ke o arvo part ta kani auta.
Telos panton to mellon pisteuo ine i Manolidou.I nea taxi ton pragmanon den tin afini na pahti sto darmstadt alla elpizoume o karatzaferis otan vgi prothipourgos tha allaxi ta pragmata.
Pao na akouso mia fouga se ektelesi clayderman....ke autos ine melagholikos!
Ψηφίζω Pollini. Μου ακούγεται ως ο πιο διαυγής και συγκρατημένος.
Για χειρότερο επιλέγω τον Gould. Αφού ο άνθρωπος ήθελε σώνει και καλά να είναι εκκεντρικός τουλάχιστον ας έπαιζε σε κλαβιέ ζωγραφισμένο σε τραπέζι.
Το παίξιμο των υπολοίπων εκκρίνει πολύ συναισθηματισμό για τα γούστα μου.
Ο Gould ως συνήθως είναι στο δικό του παράλληλο σύμπαν. Αφήνω τα χίλια-δυο άλλα κουλά που κάνει, το βασικό συμπέρασμα από την εκτέλεσή του είναι πως Vivace = Adagio. Πως έκανε καριέρα με κάτι τέτοια αυτός ο άνθρωπος; Από όλη την εκτέλεση διασώζονται μόνο 4 (ολογράφως: τέσσερις) νότες. Και είναι ο μόνος που τις παίζει σωστά. Το ποιες είναι αυτές μετά.
Ο Dohnanyi έχει αυτό το παλιομοδίτικο, ξεχειλωμένο από τα rubati στιλ (και καλά για να δείξουμε έκφραση και πάθος ―στην πραγματικότητα για να καλύψουμε το ότι δεν πολυκαταλαβαίνουμε το κείμενο).
Ο Barenboim ξεκινά ωραία αλλά από το adagio και μετά το χάνει, αναχωρεί κι αυτός για τα πέρατα της never-neverland όπου πιστεύει ότι κατοικεί το μυθικό πνεύμα της σονάτας.
Αυτό να πω την αλήθεια δεν το περίμενα αλλά ο Schnabel κάνει πιο σωστά από όλους τους άλλους το 1ο θέμα. Μετά βέβαια το νερώνει κι αυτός.
Ο Kempff είναι στο άλλο άκρο. Παρότι στο adagio προτιμώ πιο συγκρατημένες ερμηνείες (συμφωνόντας εν μέρει με τον un certain plume), τον βρίσκω πολύ αυστηρό. Αν το άφηνε λίίίγο πιο ελεύθερο θα ήταν πολύ καλύτερα. Το 1ο θέμα δεν το ΄χει. Κάνει με το χειρότερο τρόπο τις τέσσερις νότες που πετυχαίνει ο Gould.
Ο Arrau έτσι κι έτσι. (στην πορεία με κάνει και βαριέμαι ― άσχετο αλλά επειδή στο κλιπάκι έχει και το 2ο μέρος: δηλαδή αυτό που κάνει δίνει εντύπωση υπερθετικού βαθμού - Prestissimo?)
Pollini: ένα μεγάλο ΟΧΙ (μεταξύ μας Μεταξάς στον Ιταλό). Και εδώ είναι η διαφωνία μου με τον plume είπαμε συγκρατημένα, ναι, αλλά αυτό δεν είναι διαύγεια και συγκράτηση, εμένα μου μοιάζει για κρύα παγωνιά και ξυλαγγουρίαση. Χώρια που έτσι που παίζει κάτι στιγμές είναι σαν να μην του έμαθαν το legato.
Στον Richter έχω αδυναμία, αλλά εδώ δεν είναι στα καλύτερά του. Άνισο παίξιμο, κατά στιγμές εξαιρετικός και κατά στιγμές τελείως άκυρος.
Και στον Gilels έχω ακόμα πιο μεγάλη αδυναμία (τι να κάνουμε; η παλιά ρωσική σχολή ήταν άλλα κόλπα, η ποιότητα του ήχου τους δεν πιάνεται), αλλά εδώ κι αυτός είναι άστα να πάνε, αψυχολόγητο παίξιμο ένα βήμα πριν τον Gould.
(και όλοι τους —ναι ακόμα κι ο Gould— παίζουν απείρως καλύτερα από την κατρακύλα της Uchida που ακούσαμε στο Βερολίνο).
Βγάζοντας στην άκρη την Hammerklavier που είναι από μόνη της άλλη κατηγορία νομίζω ότι η σονάτα αυτή είναι η πιο… Schumann που έγραψε ο Beethoven. Ένα κείμενο που δεν είναι καθόλου προφανές το τι, αν και πόσο πρέπει να ξεχωρίσει Πχ το 1ο θέμα πως πρέπει να παιχτεί; Η οδηγία του Beethoven από πάνω sempre legato αντί να τα ξεκαθαρίζει τα κάνει χειρότερα. Ποια ακριβώς είναι η κύρια γραμμή; Σκέτα τα τέταρτα (σε αυτό καταλήγω εγώ ― έτσι νομίζω εξηγείται και το ότι χρειάστηκε να γράψει τη διευκρίνηση sempre legato, δηλ. sempre legato τα τέταρτα, να δοθεί η συνέχεια αυτής της γραμμής), οπότε όλο το άλλο είναι μια συνοδεία με παλμό δέκατων έκτων. Για αυτό μου αρέσει ο Schnabel είναι αυτός που είναι πιο κοντά σε αυτή την οπτική. Οι υπόλοιποι παίζουν σαν η κύρια γραμμή να είναι τα δέκατα έκτα - όγδοα παρεστηγμένα. Οι τέσσερις νότες που με ενοχλεί πως τις παίζουν όλοι (με εξαίρεση τον Gould που μάλλον κατά λάθος τις κάνει καλύτερα) είναι στο μέτρο 15 (τελευταίο μέτρο του adagio πριν ξαναρχίσει το 1ο θέμα. Μιλάω για το φα-σολ-λα-σι στο αριστερό χέρι. Μα κανείς καταλαβαίνει ότι δεν του ήρθε έτσι ξεκάρφωτο αυτό; (όλοι το κάνουν να ακούγεται σαν κάτι που του κατέβηκε από το πουθενά και έτσι το έγραψε σε εκείνο το σημείο). Μόνο σε μένα είναι προφανές ότι είναι το ίδιο σχήμα με τα δέκατα έκτα στο αριστερό χέρι με το οποίο ξεκινά το adagio (ρε-μι-φα-σολ-λα); Το εμφανίζει στην αρχή του 15 και αμέσως μετά η κλίμακα στο δεξί αρχίζει να ανεβαίνει κάνοντας ritartando έτσι ώστε να καταλήξει από απλή κλίμακα να γίνει το ίδιο σχήμα με τα δέκατα έκτα και το οποίο ενώνεται με το πρώτο θέμα.
Verdict: ψηφίζω Schnabel παρά τα κουλά που κάνει στο adagio! (ούτε εγώ το πιστεύω αυτό)
Σκέφτομαι το εξής ο Pollini και ο Dohnanyi μοιάζουν. Δεν πολυκαταλαβαίνουν και προσπαθούν να το διορθώσουν αυτό στηριζόμενοι στον ερμηνευτικό ακρογωνιαίο λίθο της εποχής τους. Για τον Dohnanyi αυτό σημαίνει "έκφραση και πάθος" για το Pollini καθαρότητα και απλότητα.
Θα με πετάξεις στα τάρταρα των άμουσων επειδή μου άρεσε ο Gould? ναι κουνιέται πολύ, ναι κάνει κουλά, ωραίος μπορεί να μην είναι, εμένα μ'αρέσει (παραφράζοντας τον Λαζόπουλο).
Ο Kempff είναι εντυπωσιακά correct, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι δίνει εξετάσεις για δίπλωμα. Άψογος αλλά πολύ αυστηρός όπως παρατήρησες.
Για τον Ρίχτερ θα συμφωνήσω με την κριτική σου.
Μου άρεσε κι ο Gilels, τον βρήκα γλυκό, τώρα αν θα συμφωνούσε ο Μπετόβεν είναι άλλη ιστορία.
Στους άλλους δεν θα επεκταθώ γιατί δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω, άλλωστε τα άκουσα μάλλον πεταχτά ενώ εργαζόμουν, κι έμεινα περισσότερο με την γενική εντύπωση παρά με κριτική ανάλυση.
Αγαπητή αόρατη μελάνη,
αυτό που πρέπει να κάνω είναι να υπενθυμίζω πιο συχνά στον εαυτό μου την πολύ σοφή φράση του Κοντογεωργίου:
"Η μουσική εξημερώνει τα ήθη και εξαγριώνει τους μουσικούς".
Ένα μόνο για τον Gilels να πω: ο Αιμίλιος υπήρξε ο πιανίστας με τον πιο γλυκό ήχο. Ακόμα κι όταν τον βρίσκω off ερμηνευτικά, δε μπορώ να μη θαυμάζω τον ήχο του.
Ρε μάγειρα,
που είσαι; Μας τάζεις ενδιάμεσες παρεμβολές και τα ρέστα και μετά εξαφανίζεσαι.
Δημοσίευση σχολίου