Ήταν να πιάσω τα τραγούδια (3) και να συνεχίσω κατόπιν στο μινιμαλισμό αλλά υπάρχει και η μουσική επικαιρότητα (λέμε τώρα).
Υποτονικά και αδιάφορα τελείωσε χθες το 3ο Εργαστήρι Σύγχρονης Μουσικής στο ΜΜΘ. Από τα 14 έργα/συνθέτες που συμμετείχαν κατά τη γνώμη μου επέπλευσαν μόνο 2. Αυτό που βραβεύτηκε, το Montage II, για ενόργανο σύνολο του Ιωάννη Παπαδόπουλου και το ένα από τα δυο που έλαβαν έπαινο, το Wifi Telemusik του Δημήτρη Μαρωνίδη για ενόργανο σύνολο, interactive tape, live electronics και wireless messaging, που ανήκει ως είδος στα διαδραστικά ηχητικά περιβάλλοντα και που μάλλον ούτε το κοινό ούτε η επιτροπή κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται. Τα υπόλοιπα έργα θα μπορούσαν απλά να μην έχουν γραφτεί. Ακούσαμε πολλά και (α)διάφορα: από έργα με διευρυμένες τεχνικές και μουσικό θέατρο (τι ζημιά που έκανε ο Γιάννης Χρήστου τελικά…) μέχρι στρουμφάκια και πιο παστέλ εκδοχές της Ιστορίας του στρατιώτη του Στραβίνσκι εώς και αμανέδες σε φρυγικό τρόπο. Σε κάποια έργα ήταν έντονο το (αριστερά ευαίσθητο κι αρμόζον) πολιτικό στοιχείο, το στοιχείο διαμαρτυρίας/κοινωνικής αφύπνισης (ή τουλάχιστον έτσι 'θέλαν να πιστεύουν οι συνθέτες, αναρωτιέμαι πως μπορεί μια μουσική να γίνει το μέσο για κοινωνική αφύπνιση όπως μοιάζει να πιστεύει τουλάχιστον ένας από τους συνθέτες με το σημείωμά του ― νότες έγραψες, ρε φίλε, τι αφύπνιση περιμένεις να μου 'ρθει ακούγοντάς τες, ούτε ξύπνιο δεν κατάφερες να με κρατήσεις).
Πιο υποτονική κι από τη μουσική ήταν η παρουσία του κοινού. Οι ίδιες γνωστές φάτσες που συναντάει κανείς σε κάθε συναυλία σύγχρονης μουσικής.
Υποτονικοί μου φάνηκαν φέτος και οι μουσικοί του Ensemble DissonArt, αλλά αυτό ίσως να ήταν η ιδέα μου ή να οφείλεται και στην δικαιολογημένη κούρασή τους ― 14 έργα είχαν να ετοιμάσουν. Και αυτό είναι ίσως το μόνο συμπέρασμα που θέλω να βγάλω (για να μην πικραθούμε περισσότερο όλοι μας) από τα φετινά Workshop: (γίνεται που γίνεται αυτή η ελληνική, μεσοβέζικη και αμφίβολη πατέντα) δεν χρειάζεται να είναι 14 έργα, κουράζονται άδικα οι μουσικοί· ας είναι λιγότεροι οι συνθέτες και ας γίνεται η επιλογή τους με πιο αυστηρά κριτήρια.
Παρακάτω η Mari Kimura παίζει το Variants για σόλο βιολί και live electronics του Jean-Claude Risset.
5 σχόλια:
nomizo ise adikos.To olo pragma itane ena workshop me skopo nei sinthetes na akousoune ta erga tous.Pos allios bori na exelihti kapios sinthetis horis na akousi ta erga tou?Apo eki ke pera o kathenas ehi tis epiroes tou ke tin diki tou kateuthinsi.
Το πρόβλημα με αυτό που ονομάζουμε workshop σύγχρονης μουσικής είναι ότι είναι μια μπάσταρδη κατάσταση. Κάτι μεταξύ workshop και διαγωνισμού, όμως τελικά ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Πιστεύεις ότι κερδίσανε σαν εμπειρία κάτι σημαντικό οι συνθέτες; Τώρα δηλαδή θα εξελιχθούν;
Η κατεύθυνση/στιλ γραφής και το επίπεδο είναι άλλο πράγμα.
Επειδή όμως μιλάμε για εργαστήρι ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ μουσικής, περιμένω να ακούσω έργα με καινούριες προσεγγίσεις, όχι αναμασήματα, αλλιώς ας κάνουνε σεμινάριο κι ας πάει ο καθένας να δοκιμάζει το μακρύ του και το κοντό του.
Οι περισσότεροι πάντως δεν βρίσκονταν ακόμα σε αρκετά ώριμο επίπεδο για να δοκιμαστούν σε κάτι τέτοιο.
Και σε κάθε περίπτωση μέρος του να παρουσιάζεις τη δουλειά σου και να εκτίθεσαι (με κάθε σημασία αυτό) είναι να ακούς και να μπορείς να διαχειρίζεσαι κατόπιν την κριτική ακόμα και αυτή που θεωρείς κακόβουλη.
o titlos ine:3o ergastiri singhronis mousikis i allios workshop.
Apo eki ke pera to kino an theli bori na dialexi an tha erthi.
Pisteuo oti i sinthetes apokomisane embiries.
Giati den tous rotas o idios.
ke auti pou grafoune sintiritika,tora isos kanoune ena vima parapera ke tha dokimasoune kenourgia pragmata.
Ke auti pou grafoune thorivous,bori na anakalipsane merika pragmata oti den litourgoune ke sto telos na exelihtoune.
Ego pisteuo oti den tha eprepe na iarhone vravia ke isos den tha eprepe na iparhi sinaulia apo tin stigmi pou ine workshop.
pia erga theoris anamasimata?
pia erga theoris hamilou epipedou?
filika
figurehead
Που ξέρεις ότι δεν τους έχω ρωτήσει;
Συμφωνώ στην μη ύπαρξη βραβείων, ας γίνουνε καθαρά workshops.
Αν πάντως είναι να μη γίνονται συναυλίες, τότε τι δουλειά έχει να αναλαμβάνουν τα Μέγαρα (Θεσσαλονίκη & Αθήνα) τη διοργάνωσή τους;
Ένα workshop πάντα έχει κάποια διάρκεια και διαδικασία ζύμωσης των εμπλεκομένων και παρουσιάζει τα αποτελέσματά αυτής της εξελικτικής διαδικασίας στο τέλος. Θα ήταν workshop, αν πχ οι συνθέτες στέλνανε έργα, τα ακούγανε στις πρόβες, συζητούσαν με το μαέστρο, τους μουσικούς και καθηγητές και γυρνούσαν να κάνουν διορθώσεις, στέλναν κατόπιν ξανά τη 2η γραφή και βλέπαμε όλοι τι καταλάβανε και τι πήρανε (γι' αυτό λέω ότι αυτό που γίνεται είναι ολίγον από workshop διότι δεν συμβαίνουν και πολλά πριν τις συναυλίες που να αφορούν τους συνθέτες ― πέραν του ότι καθίσανε να γράψουνε ― ούτε υπάρχει κάποιο ουσιαστικό interaction ή κάποιο ουσιαστικό feedback κατά τις πρόβες, λίγα, ψόφια πράγματα), αλλιώς δεν είναι workshop είναι σεμινάριο.
Η γνώμη μου για τα έργα είναι αυτή που γράφω στην κύρια ανάρτηση. Αν παρακολούθησες τότε μπορείς να καταλάβεις ποια και τι εννοώ.
piges stis parousiasis ton sintheton?Merika pragmata pou exigisan,voithisan stin kaliteri katanoisi ton ergon.ego pantos vrika kalodoulemena ta 6 apo ta 14
Δημοσίευση σχολίου