Αφού αρχίσουμε με κάποια "κλασσικά":
(Sex and the City)
(Friends)
(Hawaii Five-0)
(και σε metal εκδοχή για τους οπαδούς του είδους)
... ας προχωρήσουμε σε κάποια, που χαρακτηρίζονται από ορισμένους μικρά αριστουργήματα:
(Law & Order)
(Six Feet Under)
(Desperate Housewives)
... και το προσωπικό μου αγαπημένο:
(Mad Men)
Φυσικά, υπάρχουν πολλά άλλα πολύ αξιόλογα, αυτά σταχυολόγησα από μνήμης. Πιστεύετε ότι τα opening credits μιας τηλεοπτικής σειράς, εκτός από ευχάριστα, μπορούν να έχουν και σημαντική καλλιτεχνική αξία;
15 σχόλια:
Καλά που το σκέφτηκες, έπρεπε κάποια στιγμή να κάνουμε και μια τέτοια ανάρτηση. Να κάνουμε μετά και μια με κινηματογραφικές ταινίες.
Από αυτά που μας έβαλες ψηφίζω Six Feet Under (με διαφορά το καλύτερο imo), Hawaii Five-0 και Desperate Housewives.
Να προσθέσω κι εγώ μερικά που μου αρέσουν ακόμα (όπως μου ήρθαν έτσι πρόχειρα στο νου):
True Blood (ναι δηλώνω fan του Alan Ball — το δε μότο της σειράς "God hates fangs" άπαιχτο! προσέξτε το soundtrack και πέρα από τους τίτλους, από τα καλύτερα)
φυσικά Simpsons
Δεν ξέρω αν όλα αυτά μπορεί να έχουν αυτόνομη καλλιτεχνική αξία (δεν φτιάχνονται εξάλλου με αυτό το σκοπό) πάντως αν είναι κάποιο να το πλησιάζει αυτό (και ντροπή σου που δεν το έβαλες) είναι ― εννοείται βεβαίως ― αυτό
Προσθέτω ακόμα το εκπληκτικό black adder (κάθε σαιζόν και διαφορετική παραλλαγή υποτίθεται ανάλογη της περιόδου):
1
2
3
4
(στη 2η σαιζόν εξαιρετικά ήταν και τα τραγουδάκια στους τίτλους τέλους)
Εξαιρετικές παραλλαγές κάνανε επίσης και στο Weeds (αν θυμάμαι καλά 2ο & 3ο κύκλο)
πχ
original (season 1)
και season 2:
by Elvis Costello
by Death cab for cutie
by Engelbert Humperdinck
by McGarrigle Sisters
by Charles Barnett
by Aiden Hawken
κτλ κτλ
To καλύτερο δεν το έβαλες όμως! :))
http://www.youtube.com/watch?v=vxvw0v3R74k
Σωστός ο cobden!
Αναμνήσεις...
Matlock
McGyver
Του κουτιού τα παραμύθια
Γιατί να μην έχει αυτόνομη καλλιτεχνική αξία (όποια και αν είναι αυτή) η μουσική εισαγωγή ενός τηλεοπτικού προγράμματος ή μιας ταινίας; Και γιατί να μην τίθεται το ίδιο ερώτημα για τις εισαγωγές "σοβαρής" μουσικής (π.χ. ενός θεατρικού έργου ή μιας όπερας);
Εγώ ψηφίζω αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=dmJRBWpOyvI
Άσχετο, αλλά άκουσα σήμερα δύο εξαιρετικά έργα των Κόκορα και Χατζηλεοντιάδη στο Μέγαρο Μουσικής. (Τα υπόλοιπα τρία έργα ήταν για κλάματα).
Μήπως δειλά δειλά διαμορφώνεται μια "Σχολή Θεσσαλονίκης" στη σύνθεση, ή δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα; Μου γεννήθηκε το ερώτημα από το γεγονός ότι και οι δυο συνθέτες είναι υψηλού επιπέδου (κρίνοντας από τα έργα που άκουσα), διδάσκουν στη Θεσσαλονίκη (αν δεν κάνω λάθος) και επίσης διακρίνονται από ανάλογη αισθητική (έμφαση στο ηχόχρωμα, διευρυμένες τεχνικές).
Δεν ξέρω τι νόημα έχει αυτό το ερώτημα (αν π.χ. υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα θεσσαλονικέων συνθετών που γράφουν έτσι), αλλά εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο των δυο έργων που άκουσα απόψε.
(Ζητώ συγγνώμη από τον Statler για το άσχετο σχόλιο. Μάλλον έπρεπε να το βάλω στην παλαιότερη ανάρτηση που γινόταν αναφορά στους ίδιους συνθέτες).
Tι να πρωτοδιαλέξει κανείς. Έχω εκατοντάδες mp3 με opening credits - αδυνατώ να ξεχωρίσω μόνον δέκα.
Οπότε, έτσι συμβολικά, ως λάτρης του sci-fi και των Star Trek, τα credits του Deep Space Nine, του Dennis McCarthy.
plume,
κανονικά έπρεπε να σου μη σου απαντήσω και να κρατήσω μούτρα για το soundtrack που έβαλες :-P
(γαμώτο, ήθελα να κατεβώ για αυτή τη συναυλία, αλλά δεν προλάβαινα, θέλω report, please!)
Νομίζω ότι σε αυτό θα συμφωνήσουμε: ο Χατζηλεοντιάδης και ο Κόκορας είναι από τους πιο ταλαντούχους και ενδιαφέροντες συνθέτες που έχουμε αυτή τη στιγμή. (SK, όσο ξέρω, τα έργα από τη συναυλία στο ΜΜΣΤ με το ΙΑΜΑ θα ηχογραφηθούν και θα βγει τελικά CD, θα σας ενημερώσω). Δεν ξέρω αν πρόκειται για "σχολή" αλλά όντως υπάρχει ένας αριθμός συνθετών στο βορά που κινούνται πλέον συνειδητά και συστηματικά στην κατεύθυνση αυτή.
Ήταν τραγική η συναυλία, αν εξαιρέσω τα δυο έργα που ανέφερα. Το έργο του Αθανάσουλα ήταν ένα χαοτικό συμπίλημα από σκόρπιες ιδέες ατάκτως εριμμένες. Προς το τέλος ο κρουστός πήγε να παίξει κάτι ενδιαφέροντες ρυθμούς, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έσωσε το έργο.
Το κομμάτι του Καλογερά ήταν ένα τραγελαφικό παραμύθι, στο οποίο συμμετείχαν μαθητές-μουσικοί (παίζαν πού και πού την ίδια ηλίθια συγχορδία) καθώς και μαθητές-ηθοποιοί υπό την εποπτεία του Σπύρου Σακκά. Τι να πω γι' αυτό το έργο. Υποτίθεται ότι ήταν αστείο και ανάλαφρο, ωστόσο εγώ το βρήκα τελείως κιτς, με μια μουσική επιπέδου "Αρχονταρίκι".
Αλλά τη μεγαλύτερη κατραπακιά την έφαγα με το έργο του Αλεξιάδη, το οποίο ήταν αποσπάσματα από μια όπερα (ο θεός να την κάνει) με θέμα τρεις ποταμούς της Αθήνας (για να καταλάβουμε καλύτερα το θέμα, είχαν κρεμάσει στους τρεις τραγουδιστές και πανό με τα ονόματα των ποταμών). Τι να πω και γι' αυτό το έργο. Υποτίθεται ότι θα ήταν και αυτό ένα "δροσερό" κωμειδύλλιο, αλλά και αυτό τελικά μου μετέδωσε μια αίσθηση πνιγηρής φτήνιας (ενδεικτικός στίχος: "το φως είναι θαμπό, παρολαυτά εγώ θα μπω": με αυτή τη ρίμα οφείλαμε να ξεκαρδιστούμε -το δυστύχημα ήταν ότι οι περισσότεροι θεατές ξεκαρδίζονταν).
Ευτυχώς που ακούστηκαν και τα έργα των Κόκορα και Χατζηλεοντιάδη και δεν έκλαψα εντελώς τα λεφτά μου.
:-D
Τα λες αυτά για να μην αισθάνομαι άσχημα που δεν ήρθα, ε;
Μα, έχασες που δεν ήρθες. Τέτοιο κιτς είναι συλλεκτικό, το συγκρίνω μόνο με τηλεοπτική αναμετάδοση από το καρναβάλι Μοσχάτου.
Ο Κόκορας δεν είναι αυτός με τις φαβορίρες;
Sorry guys αλλα μήπως ξεχνάμε την απόλυτη μουσική credits???
D-Y-N-A-S-T-Y !!!!
Χτυπούσε για χρόνια στο κινητό μου, θα την επαναφέρω τώρα που το θυμήθηκα (υγ. το κινητο μου χτυπάει Κωνσταντίνο Β εδώ κ 2-3 χρόνια)
Parsifal,
φυσικά και έχεις δίκιο, αλλά σε πρόλαβε ο cobden.
Δημοσίευση σχολίου