Κοιτάξτε
αυτή την καταπληκτική ιστοσελίδα του Carnegie Hall, με τίτλο "Listening Adventures" - ιδίως, προσέξτε το παιχνίδι που βασίζεται στο The Young Person's Guide to the Orchestra του Benjamin Britten. Ομολογώ ότι "έχασα" αρκετήν ώρα με αυτό το συναρπαστικό παιχνίδι!
1 σχόλιο:
Πάντως για να λέμε και κάποια πράγματα με το όνομά τους (και να ξαναπιάσουμε ένα από τα γνωστά μοτίβα μας) αυτό που έκανε ο Μπρίττεν στον καημένο τον Πέρσελ θα μπορούσε να ονομαστεί και βιασμός. Πέρα από τους εκπαιδευτικούς λόγους (απείρως πιο επιτυχημένα ως προς αυτό βρίσκω τον Πέτρο και το λύκο και το καρναβάλι του Σαιν-Σανς) η ενορχήστρωση είναι τελείως πανηγυρτζίδικη και out of touch. Δεν του πέτυχε καθόλου του Βενιαμίν.
Αλλά και πάλι την καλύτερη δουλειά την έκανε ο Ραβέλ στο παιδί και τα μάγια. Έγραψε μια όπερα για παιδιά χωρίς να σκέφτεται ότι γράφει για ειδικό ακροατήριο. Την ίδια μουσική που θα έγραφε για μεγάλους, έγραψε και για τα παιδιά. Και βέβαια μετά του την πέσαν διάφορα ηθικά στοιχεία τύπου λυρικής διότι διέφθειρε τους νέους που είχε βάλει μέσα ανήθικες και πρόστυχες μουσικές (τζαζ).
Παρομοίως εξαιρετικά έργα για παιδιά (και μάλιστα για να εξοικειωθούν τα μικρά στη σύγχρονη μουσική) είναι οι όπερες του Oliver Knussen Where the wild things are και Higgilty Piggilty Pop που στηρίζονται σε βιβλία του Maurice Sendak. Σε παραγωγές που είχα δει τα "δύσκολα" σύγχρονα μουσικά ιδιώματα "γλύκαιναν" από το θεατρικό ανέβασμα που είχε υιοθετήσει ένα μάπετ σόου/σέσαμι στρητ στιλ (με κούκλες τύπου μπιγκ μπέρντ κτλ). Ακόμα ένας λόγος να μας αρέσουν οι όπερες αυτές.
Δημοσίευση σχολίου