Μ' έπνιξε το κύμα

Όταν περίπου πριν δυο μήνες έγραφα αυτό πραγματικά δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρισκόταν κάποιος με διαμετρικά αντίθετη γνώμη. Μένω άφωνος μπροστά σε αυτή την "κριτική", το μυαλό αυτού που την έγραψε είναι μέγα μυστήριο που πρέπει να μελετηθεί.

Limbo

Το Limbo είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε αρχικά για το Xbox, κατόπιν για Playstation και Windows και πρόσφατα για Mac. Τα σκοτεινά και αχνά, ασπρόμαυρα γραφικά του που παραπέμπουν στον γερμανικό εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που συνήθως δεν περιμένει κανείς από ένα βιντεοπαιχνίδι. Οι καινοτομίες του παιχνιδιού δε σταματούν στα γραφικά του. Δεν υπάρχουν οδηγίες για το πως παίζει κανείς, καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν εμφανίζεται ποτέ κείμενο. Έτσι η υπόθεση του παιχνιδιού, ποιος είναι ο σκοπός του ήρωα και το τι ακριβώς συμβαίνει μένουν ανοιχτά στη φαντασία και την κρίση του καθενός.

Όμως η καινοτομία που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η ακουσματική μουσική του παιχνιδιού. Διάφορα ατμοσφαιρικά εφέ είναι συνηθισμένα σε πολλά παιχνίδια, αλλά στο Limbo το ηχητικό περιβάλλον οργανώνεται σε τέτοιο επίπεδο που μετατρέπεται σε soundtrack του παιχνιδιού. Κι εδώ ξανασυναντούμε το μόνιμο πρόβλημα: πάντα υπάρχουν αυτοί που δε μπορούν να καταλάβουν ότι και αυτό είναι μουσική (θυμάμαι ένα τύπο να διαφημίζει με μεγάλη επιτυχία τη βλακεία του: "άμα δε μπορώ να το σφυρίξω, δεν είναι μουσική"). Έτσι για αυτούς η καινοτομία του Limbo είναι ότι δεν έχει μουσική.

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που κάνει σωστή την συγκεκριμένη ηχητική επιλογή. Με αυτό τον τρόπο και η ίδια η μουσική αιωρείται αβέβαιη για την ίδια της την ύπαρξη και ταυτότητα· βρίσκεται στο Limbo.

Martin Stig Andersen: Limbo (original soundtrack), Rotating Room

Περιττή περιγραφή

Όλο το σχέδιο είναι πραγματικά απλό. Στην αρχή υπάρχει μόνο ένα αργόσυρτο, νεφελώδες, αξεδιάλυτο ορχηστρικό πλέγμα ως υπόβαθρο. Αιωρείται χαμηλά με έναν τρόπο που βοηθά να προβληθεί καλύτερα η φωνή, να εστιάσουμε στη φωνή, και ταυτόχρονα ορίζει τη διάθεση. Ίσως είναι η σκιά της φωνής. Την κατάλληλη στιγμή προστίθενται πολύ διακριτικά σε αυτό το ντούο φωνής και ορχήστρας η γραμμή ενός μπάσου και ένα στρώμα από ντραμς να μετρούν και να υπενθυμίζουν το ανελέητο πέρασμα του χρόνου που η ορχήστρα φαίνεται ότι είχε ξεχάσει. Κάπου στη μέση εμφανίζεται δειλά η γραμμή ενός παρηγορητικού σαξόφωνου. Στο τέλος απομένει η μελαγχολία της ορχήστρας, η φωνή αποσύρεται αφήνοντας το σαξόφωνο να μετουσιώνει το παράπονό της.

Joni Mitchell: Both sides now

Κάλαντα

Πρέπει να ήμουν πολύ στραβό παιδί (κάτι που μάλλον χειροτέρεψε με το πέρασμα του χρόνου). Δε μου άρεσε σχεδόν τίποτε από αυτά που συνήθιζαν να κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ένα από αυτά ήταν τα κάλαντα. Ποτέ δε μου άρεσαν τα κάλαντα. Δεν ήθελα να βγαίνω να τα λέω. Τα έλεγα μόνο όταν με βάζανε με το ζόρι σε γιαγιάδες και κάτι ξεχασμένες θείες στις οποίες με σέρνανε τέτοιες μέρες.

Δυο προβλήματα είχα με τα κάλαντα. Πρώτον, έβρισκα ότι ήταν απίστευτα άσχημα τραγούδια. Ήταν πολύ κακή και βαρετή μουσική, κάποιος αφάνταστα ατάλαντος, αν όχι εντελώς ηλίθιος, πρέπει να τα είχε σκαρφιστεί, άλλη εξήγηση δεν υπήρχε. Η μόνη άλλη μουσική που συναγωνιζόταν αυτά τα χάλια ήταν ο εθνικός ύμνος. Δεν ήθελα να τα ακούω κι ακόμα περισσότερο δεν ήθελα να τα τραγουδήσω. Δεύτερον, αισθανόμουν ότι το να βγαίνω στη γειτονιά να λέω κάτι τόσο κακό για να μου δώσουν χρήματα ήταν τρελή απάτη. Ήταν σα να πουλάς στον άλλο κάτι σκάρτο. Αν ήταν ωραία μουσική και τραγουδιόταν όμορφα κι όχι με φάλτσα γκαρίσματα τότε ίσως να το συζητούσα, ίσως να άξιζε οι άλλοι να σου δώσουν κάτι για τον κόπο σου, αν τους είχε αρέσει. Αλλά έτσι κι αλλιώς όπως γινόταν όλο το πράγμα είχε ένα στοιχείο εκβιασμού ("τα είπα, κατέβαινε τώρα") που με ενοχλούσε και δεν ήθελα να έχω σχέση.

Σήμερα η γνώμη μου για τα κάλαντα εξακολουθεί να είναι η ίδια που είχα όταν ήμουν παιδί.

(Τσουρνεμένο από τον New Yorker)

Carlos Kleiber: Ich bin der Welt abhanden gekommen

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για τον Carlos Kleiber. Ακόμη και αν τα γερμανικά είναι δύσκολα, αρκεί να το δει κανείς για να θαυμάσει την μοναδική του ικανότητα να μεταδίδει τη μουσική. Πολλά βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα που, εγώ τουλάχιστον, τα είδα για πρώτη φορά.

ΥΓ Rowlf, κλείσε την ένταση και δες το βίντεο. Παίζει πολύ Βάγκνερ

Dvorak: Symphony No. 7 - Haitink/ SKD

Άντε, γιατί πολύ έμεινε η άλλη παπαριά στο πρώτο τραπέζι.

Oh the quality!

Τι έντεχνο και μαλακίες μου λες τώρα;





(ο συνθέτης, υποθέτω, συνάδελφος της Μανωλίδου)