Δε μπορώ να αποφασίσω ποιος είναι χειρότερος. Πάνω που λέω ο πίθηκας, πετάγεται το ραμολιμέντο και κάνει κάτι απίθανα ριτενούτι και κάτι τρίλιες που ούτε σε Σοπέν.
Το ζαβό νομίζει ότι η φράση θα πετύχει αν κουνιέται μπρος-πίσω σαν αυτιστικό, ο μπούλης νομίζει ότι οι φράσεις γίνονται με το πόσο φουσκώνεις σα διάνος.
Παίζουν μαζί; Όχι. Είναι στιγμές που ακούγεται σαν δικάναλη ηχογράφηση που δε συγχρονίστηκε καλά.
Δυναμικές; Ό,τι του καβλώσει του καθενός
Τέμπο; Κατά βούληση. Όταν του καπνίσει του ενός κάνει ό,τι θέλει και ο άλλος ακολουθεί μερικά δευτερόλετα αργότερα.
Λάθος νότες; Πάρα πολλές
Κάνανε πρόβα; Ποτέ
Συμπέρασμα; Εδώ μούργε σε αφήνω να αφηνιάσεις. Γράψε ό,τι θέλεις
ΥΓ Τα παραπάνω είναι τα ποσοτικά/ μετρήσιμα χαρακτηριστικά της ερμηνείας τους. Αυτά που ο καθένας μπορεί να τα καταλάβει. Τα ποιοτικά δεν τα έπιασα καθόλου. Γι' αυτό και η απορία: τι στο διάολο καταλάβαν αυτοί που τους χειροκροτούσαν με τόσο πάθος;
Εϊπα να τα γράψω για να μη μας θεωρήσουν κακοήθεις, πως σχολιάζουμε χωρίς στοιχεία. Και ξέρεις και ξέρω μούργε πως υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν λάτρεις της μουσικής, αλλά αυτά τα βασικά δεν τα ακούνε. Ακούνε κάποια ιδέα που έχουν στο μυαλό τους, στα συναισθήματά τους ή που τους έχουν πει. Οπότε καλό είναι να τα γράφουμε.
Αλλιώς: αυτό που είχε πει ο Beecham και το θυμόμαστε ως μια από τις καφρίλες του μακαρίτη (που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό):
"το παν σε μια ορχήστρα είναι να αρχίζουν και να τελειώνουν όλοι μαζί, το κοινό ποτέ δεν προσέχει τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο".
Κι αυτό με φέρνει στο άλλο: πως τον αφήνουν και διευθύνει αυτόν, ρε συ; Τον εαυτό του δε μπορεί να ελέγξει; Τι δημόσιες σχέσεις κάνει ο τύπος για να το κρατάνε;
9 σχόλια:
Και καλά ο γελοίος ο πίθηκας δεν καταλαβαίνει, δεν του κόβει, ο άλλος δε ντρέπεται λιγάκι;
Επίσης πόσο ανυποψίαστο θύμα ή υποκριτής πρέπει να 'σαι για χειροκροτάς αυτή την κατάντια και να μη τους στολίζεις με μια περιποιημένη ροχάλα;
Όχι, δεν ντρέπεται. Το δεύτερο σχόλιο σκόπευα να το γράψω κι εγώ. Κράξε κι άλλο.
Δε μπορώ να αποφασίσω ποιος είναι χειρότερος.
Πάνω που λέω ο πίθηκας, πετάγεται το ραμολιμέντο και κάνει κάτι απίθανα ριτενούτι και κάτι τρίλιες που ούτε σε Σοπέν.
Το δε ύφος και οι φάτσες αμφοτέρων, χέσε μέσα…
Το ζαβό νομίζει ότι η φράση θα πετύχει αν κουνιέται μπρος-πίσω σαν αυτιστικό, ο μπούλης νομίζει ότι οι φράσεις γίνονται με το πόσο φουσκώνεις σα διάνος.
Σωστά όλα αυτά, αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή:
Παίζουν μαζί; Όχι. Είναι στιγμές που ακούγεται σαν δικάναλη ηχογράφηση που δε συγχρονίστηκε καλά.
Δυναμικές; Ό,τι του καβλώσει του καθενός
Τέμπο; Κατά βούληση. Όταν του καπνίσει του ενός κάνει ό,τι θέλει και ο άλλος ακολουθεί μερικά δευτερόλετα αργότερα.
Λάθος νότες; Πάρα πολλές
Κάνανε πρόβα; Ποτέ
Συμπέρασμα; Εδώ μούργε σε αφήνω να αφηνιάσεις. Γράψε ό,τι θέλεις
ΥΓ Τα παραπάνω είναι τα ποσοτικά/ μετρήσιμα χαρακτηριστικά της ερμηνείας τους. Αυτά που ο καθένας μπορεί να τα καταλάβει. Τα ποιοτικά δεν τα έπιασα καθόλου. Γι' αυτό και η απορία: τι στο διάολο καταλάβαν αυτοί που τους χειροκροτούσαν με τόσο πάθος;
Κατάλαβαν ότι τους πλήρωσαν για σπουδαίους και τρανούς και τους χειροκροτούν για τέτοιους.
Δεν τα σχολίασα όλα αυτά που λες γιατί είναι τα αυτονόητα, όποιος δεν τα καταλαβαίνει να σταματήσει να ακούει μουσική. Θα κάνει χάρη στον εαυτό του.
Εϊπα να τα γράψω για να μη μας θεωρήσουν κακοήθεις, πως σχολιάζουμε χωρίς στοιχεία. Και ξέρεις και ξέρω μούργε πως υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν λάτρεις της μουσικής, αλλά αυτά τα βασικά δεν τα ακούνε. Ακούνε κάποια ιδέα που έχουν στο μυαλό τους, στα συναισθήματά τους ή που τους έχουν πει. Οπότε καλό είναι να τα γράφουμε.
Αλλιώς: αυτό που είχε πει ο Beecham και το θυμόμαστε ως μια από τις καφρίλες του μακαρίτη (που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό):
"το παν σε μια ορχήστρα είναι να αρχίζουν και να τελειώνουν όλοι μαζί, το κοινό ποτέ δεν προσέχει τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο".
Κι αυτό με φέρνει στο άλλο: πως τον αφήνουν και διευθύνει αυτόν, ρε συ; Τον εαυτό του δε μπορεί να ελέγξει; Τι δημόσιες σχέσεις κάνει ο τύπος για να το κρατάνε;
Δημοσίευση σχολίου