Όταν περίπου πριν δυο μήνες έγραφα αυτό πραγματικά δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα βρισκόταν κάποιος με διαμετρικά αντίθετη γνώμη. Μένω άφωνος μπροστά σε αυτή την "κριτική", το μυαλό αυτού που την έγραψε είναι μέγα μυστήριο που πρέπει να μελετηθεί.
31/1/12
17/1/12
Limbo
Το Limbo είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε αρχικά για το Xbox, κατόπιν για Playstation και Windows και πρόσφατα για Mac. Τα σκοτεινά και αχνά, ασπρόμαυρα γραφικά του που παραπέμπουν στον γερμανικό εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που συνήθως δεν περιμένει κανείς από ένα βιντεοπαιχνίδι. Οι καινοτομίες του παιχνιδιού δε σταματούν στα γραφικά του. Δεν υπάρχουν οδηγίες για το πως παίζει κανείς, καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν εμφανίζεται ποτέ κείμενο. Έτσι η υπόθεση του παιχνιδιού, ποιος είναι ο σκοπός του ήρωα και το τι ακριβώς συμβαίνει μένουν ανοιχτά στη φαντασία και την κρίση του καθενός.
Όμως η καινοτομία που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η ακουσματική μουσική του παιχνιδιού. Διάφορα ατμοσφαιρικά εφέ είναι συνηθισμένα σε πολλά παιχνίδια, αλλά στο Limbo το ηχητικό περιβάλλον οργανώνεται σε τέτοιο επίπεδο που μετατρέπεται σε soundtrack του παιχνιδιού. Κι εδώ ξανασυναντούμε το μόνιμο πρόβλημα: πάντα υπάρχουν αυτοί που δε μπορούν να καταλάβουν ότι και αυτό είναι μουσική (θυμάμαι ένα τύπο να διαφημίζει με μεγάλη επιτυχία τη βλακεία του: "άμα δε μπορώ να το σφυρίξω, δεν είναι μουσική"). Έτσι για αυτούς η καινοτομία του Limbo είναι ότι δεν έχει μουσική.
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που κάνει σωστή την συγκεκριμένη ηχητική επιλογή. Με αυτό τον τρόπο και η ίδια η μουσική αιωρείται αβέβαιη για την ίδια της την ύπαρξη και ταυτότητα· βρίσκεται στο Limbo.
Martin Stig Andersen: Limbo (original soundtrack), Rotating Room
Όμως η καινοτομία που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η ακουσματική μουσική του παιχνιδιού. Διάφορα ατμοσφαιρικά εφέ είναι συνηθισμένα σε πολλά παιχνίδια, αλλά στο Limbo το ηχητικό περιβάλλον οργανώνεται σε τέτοιο επίπεδο που μετατρέπεται σε soundtrack του παιχνιδιού. Κι εδώ ξανασυναντούμε το μόνιμο πρόβλημα: πάντα υπάρχουν αυτοί που δε μπορούν να καταλάβουν ότι και αυτό είναι μουσική (θυμάμαι ένα τύπο να διαφημίζει με μεγάλη επιτυχία τη βλακεία του: "άμα δε μπορώ να το σφυρίξω, δεν είναι μουσική"). Έτσι για αυτούς η καινοτομία του Limbo είναι ότι δεν έχει μουσική.
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που κάνει σωστή την συγκεκριμένη ηχητική επιλογή. Με αυτό τον τρόπο και η ίδια η μουσική αιωρείται αβέβαιη για την ίδια της την ύπαρξη και ταυτότητα· βρίσκεται στο Limbo.
Martin Stig Andersen: Limbo (original soundtrack), Rotating Room
6/1/12
Περιττή περιγραφή
Όλο το σχέδιο είναι πραγματικά απλό. Στην αρχή υπάρχει μόνο ένα αργόσυρτο, νεφελώδες, αξεδιάλυτο ορχηστρικό πλέγμα ως υπόβαθρο. Αιωρείται χαμηλά με έναν τρόπο που βοηθά να προβληθεί καλύτερα η φωνή, να εστιάσουμε στη φωνή, και ταυτόχρονα ορίζει τη διάθεση. Ίσως είναι η σκιά της φωνής. Την κατάλληλη στιγμή προστίθενται πολύ διακριτικά σε αυτό το ντούο φωνής και ορχήστρας η γραμμή ενός μπάσου και ένα στρώμα από ντραμς να μετρούν και να υπενθυμίζουν το ανελέητο πέρασμα του χρόνου που η ορχήστρα φαίνεται ότι είχε ξεχάσει. Κάπου στη μέση εμφανίζεται δειλά η γραμμή ενός παρηγορητικού σαξόφωνου. Στο τέλος απομένει η μελαγχολία της ορχήστρας, η φωνή αποσύρεται αφήνοντας το σαξόφωνο να μετουσιώνει το παράπονό της.
Joni Mitchell: Both sides now
Joni Mitchell: Both sides now
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)