Κάλαντα

Πρέπει να ήμουν πολύ στραβό παιδί (κάτι που μάλλον χειροτέρεψε με το πέρασμα του χρόνου). Δε μου άρεσε σχεδόν τίποτε από αυτά που συνήθιζαν να κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ένα από αυτά ήταν τα κάλαντα. Ποτέ δε μου άρεσαν τα κάλαντα. Δεν ήθελα να βγαίνω να τα λέω. Τα έλεγα μόνο όταν με βάζανε με το ζόρι σε γιαγιάδες και κάτι ξεχασμένες θείες στις οποίες με σέρνανε τέτοιες μέρες.

Δυο προβλήματα είχα με τα κάλαντα. Πρώτον, έβρισκα ότι ήταν απίστευτα άσχημα τραγούδια. Ήταν πολύ κακή και βαρετή μουσική, κάποιος αφάνταστα ατάλαντος, αν όχι εντελώς ηλίθιος, πρέπει να τα είχε σκαρφιστεί, άλλη εξήγηση δεν υπήρχε. Η μόνη άλλη μουσική που συναγωνιζόταν αυτά τα χάλια ήταν ο εθνικός ύμνος. Δεν ήθελα να τα ακούω κι ακόμα περισσότερο δεν ήθελα να τα τραγουδήσω. Δεύτερον, αισθανόμουν ότι το να βγαίνω στη γειτονιά να λέω κάτι τόσο κακό για να μου δώσουν χρήματα ήταν τρελή απάτη. Ήταν σα να πουλάς στον άλλο κάτι σκάρτο. Αν ήταν ωραία μουσική και τραγουδιόταν όμορφα κι όχι με φάλτσα γκαρίσματα τότε ίσως να το συζητούσα, ίσως να άξιζε οι άλλοι να σου δώσουν κάτι για τον κόπο σου, αν τους είχε αρέσει. Αλλά έτσι κι αλλιώς όπως γινόταν όλο το πράγμα είχε ένα στοιχείο εκβιασμού ("τα είπα, κατέβαινε τώρα") που με ενοχλούσε και δεν ήθελα να έχω σχέση.

Σήμερα η γνώμη μου για τα κάλαντα εξακολουθεί να είναι η ίδια που είχα όταν ήμουν παιδί.

(Τσουρνεμένο από τον New Yorker)