Για να πάει το αυτί μας στη θέση του. Ο Christian Thielemann διευθύνει τη Φιλαρμονική τη Βιέννης στην Ηρωική του Μπετόβεν. Tι έχει να πει ο Αρνονκούρτ γι' αυτό!
Δεν χρειάζεται ν' ακούσω τον Θίλεμαν για να συμφωνήσω στα όσα (ενδεχομένως) καταλογίζετε στο αγέλαστο βλαχαδερό που απαιτεί να προφέρουμε το όνομά του με γαλλική προφορά.
Έβαλα τώρα ν΄ακούω τον Θίλεμαν, κατά σύμπτωση τον άκουγα πριν λίγο στην Ποιμενική για να ποστάρω την Καταιγίδα στο Facebook, μια που μας έρχεται ο κακός μας ο καιρός εδώ, αλλά προτίμησα τον Χάιτινκ.
Λοιπόν. Ο Θίλεμαν ακολουθεί τον ωραίο στακάτο ήχο στην ερμηνεία του Κάραγιαν από την ηχογράφηση του 1977, χωρίς να τρώει τις παύσεις όπως συστηματικά κάνει ο Κάραγιαν, και κάνει κάποια διακριτικά σοπενικά ρουμπάτο στις δυναμικές κορυφώσεις. So pathetic, δεν μ΄αρέσει ούτε κι αυτός αν και ίσως βιάζομαι να τον κρίνω.
Ρε συ Jago, αυτά τα διακριτικά σου σοπενικά ρουμπάτι στις δυναμικές κορυφώσεις στο λαιμό μου κάθησαν. Ξεδιάντροπα γερμανικά φαρδιογεμισμένα ριτενούτι είναι και μάλιστα εκεί που η μουσική αραιώνει.
Ο Τίλεμαν καλά κάνει και διαβάζεται Τίλεμαν. Είναι παλιά γερμανική γραφή. Σίλερ και Γκαίτε γράφαν λέξεις με -th- που τις διαβάζανε -t-. Καμιά περίεργη απαίτηση ή βίτσιο.
O Αρνονκούρτ μάλλον θα έλεγε πως ο Τίλεμαν δεν έχει πάρει χαμπάρι τι συνέβη τα τελευταία τριάντα/σαράντα χρόνια και επιμένει να αγνοεί τα αποτελέσματα που έφερε η χρήση των παλιών δοξαριών και των εντέρινων χωρδών.
Ας λέει ότι θέλει ο Αρνονκούρτ. Πες μου σουηδέ, ποια ορχήστρα που διηύθυνε ο Αρνονκούρτ ή κάποιος από αυτούς που τον ακολούθησαν έβγαλε τέτοιο ωραίο ήχο όσο οι Βιεννέζοι τώρα με τον Τίλεμαν;
Από τον καιρό του Κάραγιαν έχουμε να ακούσουμε ορχήστρα να παίζει τόσο όμορφα.
Να υπενθυμίσω στα γρήγορα μόνο τις ενστάσεις του Taruskin που λέει ότι το κίνημα της λεγόμενης ιστορικής ερμηνείας είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι. Κατά τον Taruskin πρόκειται για το μόνο νεωτερικό κίνημα ερμηνείας. Η νεωτερικότητά του είναι το αυθεντικό του στοιχείο.
Από εκεί και πέρα ο animal έχει δίκιο (ποιος θα το 'λεγε ότι θα συμφωνούσαμε). Ότι και να λέει ο Harnoncourt αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο μας πείθει και μας συγκινεί το αποτέλεσμα.
Άλλο παράδειγμα: υποθέτω κατά Harnoncourt και σία τα έργα του Bach, του Handel ή του Rameau θα έπρεπε να παίζονται μόνο σε πληκτροφόρα της περιόδου, όχι σε σύγχρονο πιάνο. Βρέστε μου όμως μια εκτέλεση σε τσέμπαλο που να αναδεικνύει τόσο υπέροχα την ομορφιά αυτών των έργων όσο πχ το παίξιμο του Perahia εδώ.
Κατά τον Richard Taruskin αυτό που κάνει το κίνημα της ιστορικής ερμηνείας είναι να εφαρμόζει μια ερμηνευτική προσέγγιση που η αισθητική της είναι ξεκάθαρα προϊόν του 20ού αιώνα στην παλιά μουσική. Το κίνημα αυτό διεκδικεί για τον εαυτό του την αυθεντικότητα σε επίπεδο ερμηνείας. Ο Taruskin ισχυρίζεται ότι είναι αυθεντικό αλλά μονάχα ως ένα τελείως σύγχρονο ερμηνευτικό μόρφωμα.
Από την άλλη για να μην ξεχνιόμαστε ο Thielemann δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά, είναι συνεχιστής μιας μακρόχρονης και πολύ σημαντικής παράδοσης, της ρομαντικής αυστρογερμανικής σχολής. Μπορεί ο Harnoncourt να σνομπάρει αυτή την παράδοση αλλά ακριβώς αυτό είναι στοιχείο της νεωτερικότητάς του. Πρόκειται για τη ρήξη με το ρομαντισμό που χαρακτήρισε τη μουσική του 20ού αιώνα.
Κατά τον Taruskin πάλι το μόνο στοιχείο του ρομαντισμού που επέζησε στη μουσική του 20ού αιώνα είναι η ιδέα του καλλιτέχνη που είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του.
Στο μεταξύ μας έχουν προκύψει διάφοροι νεοσυντηρητικοί νεορομαντικοί τύπου Penderecki, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο.
Δεν μπορείς να συγκρίνεις τα δύο ηχητικά αποτελέσματα. Ο Harnoncourt χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετικά όργανα. Έλεγξε τα τέμπι. Ποιος είναι πιο κοντά στο τέμπι του ΜΠετόβεν;
Μάγερα, βρες τον και ρώτα τον τον Μπετόβεν για το tempo. Αλλά ακόμα κι αν πας σε μέντιουμ και μιλήσεις με το πνεύμα του και σου πει, αυτό δε σημαίνει με το ζόρι ότι το tempo αυτό είναι και το καλύτερο ή ότι πρέπει να μας αρέσει με το ζόρι κι όποιος κάνει κάτι άλλο είναι για πέταμα. Άλλη σημασία είχε ο Μπετόβεν κι η μουσική του για την εποχή του κι άλλη για εμάς σήμερα.
Και να μην αρχίσουμε να μετράμε τώρα πόσες περιπτώσεις συνθετών έχουμε που άλλο tempo γράφουν στην παρτιτούρα και τελείως άλλο παίρνουν σε ηχογραφήσεις που διευθύνουν ή παίζουν οι ίδιοι.
16 σχόλια:
"Tι έχει να πει ο Αρνονκούρτ γι' αυτό!"
Μετά από το προηγούμενο κοντσέρτο Bach, δεν πάει να λέει…
α, και ναι, εξαιρετικοί αμφότεροι, μεάστρος και ορχήστρα (αυτό δα έλειπε)
Δεν χρειάζεται ν' ακούσω τον Θίλεμαν για να συμφωνήσω στα όσα (ενδεχομένως) καταλογίζετε στο αγέλαστο βλαχαδερό που απαιτεί να προφέρουμε το όνομά του με γαλλική προφορά.
Έβαλα τώρα ν΄ακούω τον Θίλεμαν, κατά σύμπτωση τον άκουγα πριν λίγο στην Ποιμενική για να ποστάρω την Καταιγίδα στο Facebook, μια που μας έρχεται ο κακός μας ο καιρός εδώ, αλλά προτίμησα τον Χάιτινκ.
Λοιπόν. Ο Θίλεμαν ακολουθεί τον ωραίο στακάτο ήχο στην ερμηνεία του Κάραγιαν από την ηχογράφηση του 1977, χωρίς να τρώει τις παύσεις όπως συστηματικά κάνει ο Κάραγιαν, και κάνει κάποια διακριτικά σοπενικά ρουμπάτο στις δυναμικές κορυφώσεις. So pathetic, δεν μ΄αρέσει ούτε κι αυτός αν και ίσως βιάζομαι να τον κρίνω.
Γεια σου Jago.
1. Για γράψε σε παρακαλώ αναλυτικά τι εννοείς στο πρώτο σου σχόλιο;
2. Τι εννοείς με το "ωραίο στακκάτο ήχο";
3. Τα διακριτικά σοπενικά ρουμπάτο τα εννοείς για την ποιμενική;
Ρε συ Jago, αυτά τα διακριτικά σου σοπενικά ρουμπάτι στις δυναμικές κορυφώσεις στο λαιμό μου κάθησαν. Ξεδιάντροπα γερμανικά φαρδιογεμισμένα ριτενούτι είναι και μάλιστα εκεί που η μουσική αραιώνει.
"διακριτικά σοπενικά ρουμπάτο"
"Ξεδιάντροπα γερμανικά φαρδιογεμισμένα ριτενούτι"
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μιλάω πάντα για την κατά Θίλεμαν Ηρωική :-)
Τα υπόλοιπα αύριο, τώρα μπήκα στο νετ για δυο τρεις ματιές και πάω για νάνι τάιμ.
Ο Τίλεμαν καλά κάνει και διαβάζεται Τίλεμαν. Είναι παλιά γερμανική γραφή. Σίλερ και Γκαίτε γράφαν λέξεις με -th- που τις διαβάζανε -t-. Καμιά περίεργη απαίτηση ή βίτσιο.
O Αρνονκούρτ μάλλον θα έλεγε πως ο Τίλεμαν δεν έχει πάρει χαμπάρι τι συνέβη τα τελευταία τριάντα/σαράντα χρόνια και επιμένει να αγνοεί τα αποτελέσματα που έφερε η χρήση των παλιών δοξαριών και των εντέρινων χωρδών.
Ας λέει ότι θέλει ο Αρνονκούρτ. Πες μου σουηδέ, ποια ορχήστρα που διηύθυνε ο Αρνονκούρτ ή κάποιος από αυτούς που τον ακολούθησαν έβγαλε τέτοιο ωραίο ήχο όσο οι Βιεννέζοι τώρα με τον Τίλεμαν;
Από τον καιρό του Κάραγιαν έχουμε να ακούσουμε ορχήστρα να παίζει τόσο όμορφα.
Να υπενθυμίσω στα γρήγορα μόνο τις ενστάσεις του Taruskin που λέει ότι το κίνημα της λεγόμενης ιστορικής ερμηνείας είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι. Κατά τον Taruskin πρόκειται για το μόνο νεωτερικό κίνημα ερμηνείας. Η νεωτερικότητά του είναι το αυθεντικό του στοιχείο.
Από εκεί και πέρα ο animal έχει δίκιο (ποιος θα το 'λεγε ότι θα συμφωνούσαμε). Ότι και να λέει ο Harnoncourt αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο μας πείθει και μας συγκινεί το αποτέλεσμα.
Άλλο παράδειγμα: υποθέτω κατά Harnoncourt και σία τα έργα του Bach, του Handel ή του Rameau θα έπρεπε να παίζονται μόνο σε πληκτροφόρα της περιόδου, όχι σε σύγχρονο πιάνο. Βρέστε μου όμως μια εκτέλεση σε τσέμπαλο που να αναδεικνύει τόσο υπέροχα την ομορφιά αυτών των έργων όσο πχ το παίξιμο του Perahia εδώ.
Για εξήγησε και σε μας rowlf, τι εννοείς νεωτερικό;
Κατά τον Richard Taruskin αυτό που κάνει το κίνημα της ιστορικής ερμηνείας είναι να εφαρμόζει μια ερμηνευτική προσέγγιση που η αισθητική της είναι ξεκάθαρα προϊόν του 20ού αιώνα στην παλιά μουσική. Το κίνημα αυτό διεκδικεί για τον εαυτό του την αυθεντικότητα σε επίπεδο ερμηνείας. Ο Taruskin ισχυρίζεται ότι είναι αυθεντικό αλλά μονάχα ως ένα τελείως σύγχρονο ερμηνευτικό μόρφωμα.
Από την άλλη για να μην ξεχνιόμαστε ο Thielemann δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά, είναι συνεχιστής μιας μακρόχρονης και πολύ σημαντικής παράδοσης, της ρομαντικής αυστρογερμανικής σχολής. Μπορεί ο Harnoncourt να σνομπάρει αυτή την παράδοση αλλά ακριβώς αυτό είναι στοιχείο της νεωτερικότητάς του. Πρόκειται για τη ρήξη με το ρομαντισμό που χαρακτήρισε τη μουσική του 20ού αιώνα.
Κατά τον Taruskin πάλι το μόνο στοιχείο του ρομαντισμού που επέζησε στη μουσική του 20ού αιώνα είναι η ιδέα του καλλιτέχνη που είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του.
Στο μεταξύ μας έχουν προκύψει διάφοροι νεοσυντηρητικοί νεορομαντικοί τύπου Penderecki, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο.
@animal
Δεν μπορείς να συγκρίνεις τα δύο ηχητικά αποτελέσματα. Ο Harnoncourt χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετικά όργανα. Έλεγξε τα τέμπι. Ποιος είναι πιο κοντά στο τέμπι του ΜΠετόβεν;
Μάγερα,
βρες τον και ρώτα τον τον Μπετόβεν για το tempo. Αλλά ακόμα κι αν πας σε μέντιουμ και μιλήσεις με το πνεύμα του και σου πει, αυτό δε σημαίνει με το ζόρι ότι το tempo αυτό είναι και το καλύτερο ή ότι πρέπει να μας αρέσει με το ζόρι κι όποιος κάνει κάτι άλλο είναι για πέταμα. Άλλη σημασία είχε ο Μπετόβεν κι η μουσική του για την εποχή του κι άλλη για εμάς σήμερα.
Και να μην αρχίσουμε να μετράμε τώρα πόσες περιπτώσεις συνθετών έχουμε που άλλο tempo γράφουν στην παρτιτούρα και τελείως άλλο παίρνουν σε ηχογραφήσεις που διευθύνουν ή παίζουν οι ίδιοι.
Δημοσίευση σχολίου