25/10/09

Celi über alles 1




Για τον Celibidache ό,τι και να γράψει κανείς είναι λίγο. Ένας Ρουμάνος από το πουθενά βρέθηκε να διευθύνει τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου και μάλιστα ως την πρώτη ορχήστρα που διηύθυνε ποτέ στη ζωή του!!! Χώρια που άργησε να πάει στην ακρόαση. Το διάστημα '45-'54 διηύθυνε την Φιλαρμονική του Βερολίνου σε πάνω από διακόσια κονσέρτα. Από εκεί που τον λατρεύανε όλοι, κατάφερε να τα κάνει μαλλιά κουβάρια με τους μουσικούς και σχεδόν τους ανάγκασε να επιλέξουνε τον Κάραγιαν, ο οποίος ανέλαβε την ορχήστρα διευθύνοντας μεταπολεμικά μόλις έξι κονσέρτα. Ο Celi εγκαταλείπει το Βερολίνο γισ να γίνει μουσικός γυρολόγος και να καταλήξει διευθυντής της Φιλαρμονικής του Μονάχου με την οποία κέρδισε την αναγνώριση που του διέφευγε όλες τις ενδιάμεσες δεκαετίες. Εν τω μεταξύ θα επιστρέψει κάποια στιγμή στον Βερολίνο τη δεκαετία του '80 με την Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Στουτγκάρδης (είχαν παίξει την τέταρτη συμφωνία Brahms), όπου θα ακούγονται κραυγές από το κοινό 'Celi γύρνα ξανά' - ήταν ο καιρός που ο Κάραγιαν τα 'χε σπάσει με την BPhil. Από το 1954 διηύθυνε τη Φιλαρμονική του Βερολίνου μία μόνο φορά, το 1992, ύστερα από πρόσκληση του Προέδρου της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βάιστσέκερ (υπάρχει σχετικό βίντεο - είναι εμφανές πως οι μουσικοί της ορχήστρας πρήζονται από την ακατάσχετη λογοδιάρροια του Celi). Εν πάση περιπτώσει, μουσικάρα από τις λίγες με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία. Αν από τη μία θα τον θυμόμαστε για τις αργές και βαριές ερμηνείες του - με μπόλικη 'μουσική φαινομενολογία' - από την άλλη θα διασκεδάζουμε πάντα με τις απίστευτες ατάκες του για τον κόσμο της μουσικής. Με αυτές τις τελευταίες θα ασχοληθούμε σήμερα και δη με τη γνώμη του για αρκετούς από τους συναδέλφους του. Ξεκινάμε λοιπόν:

Για τον Abbado:

Ένας εντελώς ατάλαντος άνθρωπος. Ένα μαρτύριο. Τρεις βδομάδες χωρίς φαγητό θα επιζούσα, τρεις ώρες κονσέρτου - καρδιακό. Μαζί του θυμώνω.

Για τον Karl Böhm:

Όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο περισσότερο ξεκάθαρη γίνεται η απόσταση ανάμεσα σε εκείνον και σε αυτό, στο οποίο θα μπορούσε να είναι τελικά η μουσική στην καρδιά του.

Κι αν η μουσική είναι μέσα στους ανθρώπους, τότε πώς και δεν τη βρήκε μετά από τόσα χρόνια ο υπομονετικός Böhm;

O Böhm… ο οποίος δεν έχει διευθύνει ένα μέτρο μουσικής στη ζωή του.

Για τον Pierre Boulez:

…αν ο ρυθμός γίνεται κατανοητός μόνο ως το να παίζουμε μηχανικά όλοι μαζί, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Boulez…

Για τον Carlos Kleiber:

Είναι ένας αδύνατος μαέστρος (unmöglicher Dirigent). Kανείς δεν μπορεί να βιώσει τίποτε με τα τρελά του τέμπι. Ο Kleiber χάνεται στον όμορφο ήχο. Το βρίσκω τραγικό. Δεν έμαθε ποτέ, τι είναι μουσική.

Για τον Karajan:

Ξέρω, ξέρω, μαγεύει τις μάζες. Κι η Coca Cola επίσης.

Για τον Rafael Kubelik:

Ένας μεγάλος μουσικός, ένας μικρός μαέστρος.

Για τον Lorin Maazel:

Ένα δίχρονο παιδί, που μιλάει για τον Καντ.

Για τον Riccardo Muti:

Ο Muti έχει ασυνήθιστο ταλέντο, αλλά είναι ένας άσχετος όπως ο Τoscanini.

Με ρώτησαν στην Αμερική, ποια είναι η γνώμη μου για τον Μuti. Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που γνωρίζω. Τι του λείπει; Η καλλιέργεια.

Για τον Eugene Ormandy:

Πώς μπόρεσε ένας τόσο μέτριος Kapellmeister να διαδεχθεί τον Stokowski;

Για τον Georg Solti:

Ένας εξαιρετικός πιανίστας. Ως διευθυντής μέτριο αυτί, λίγη τεχνική.

Για τον Leopold Stokowski:

Ένας βασιλιάς των ηχοχρωμάτων.

Για τον Arturo Toscanini:

Όλοι λένε πως ο Toscanini είναι ο μοναδικός που έκανε ό,τι έλεγε η παρτιτουρα. Ταυτόχρονα ο Τoscanini είναι ο μοναδικός που δεν έκανε καθόλου μουσική, μόνο νότες. Μια καθαρή φάμπρικα φθόγγων.

Madames et monsieurs, le Celi.

11 σχόλια:

JustAnotherGoneOff είπε...

Ο Τσελιμπιντάσε (σωστά προφέρω το όνομα;) είναι από τους πιο αντιφατικούς μουσικούς που έχω ακούσει ποτέ. Τα "αποφθέγματά" του τον κάνουν επιπλέον κι αναιδή.

Συγνώμη αλλά πχ για τον Καρλ Μπεμ έχω να πω περισσότερο ουσιώδεις ενστάσεις από αυτή την ισοπεδωτική απαξίωση. Εντάξει ο Κάραγιαν, αλλά κατανοητή η αντίδραση γιατί του άρπαξε τη θέση του καπελμάιζτερ της ΦτΒ. Και δεν κατάλαβα αν είπε για καλό ή κακό την αναφορά στον Μάατσελ. Τρελά τέμπι ο υιός Κλάιμπερ; Πάλι καλά που δεν "πρόλαβε" τον Άρνονκουρ ή "αγνόησε" τις πρώτες ηχογραφήσεις του Κλέμπερερ και του Τζουλίνι.

Γενικά, πολύ μεγάλη απογοήτευση και ανέκαθεν πίστευα πως ήταν υπερεκτιμημένος μαέστρος. Χώρια οι βλακείες του στο να μην δέχεται τις ηχογραφήσεις, γι αυτό το λόγο δεν μπήκε στην ΦτΒ.

Ψωνάρα μέχρι αηδίας.

Μουσικά; Έχει καλές στιγμές αλλά είναι χαρακτηρίζεται αυτό που έγραψες στο ποστ: τις αργές και βαριές ερμηνείες του. Στο ΥΤ όμως έχει μια φανταστική ερμηνεία της εισαγωγής Έγκμοντ, που διεύθυνε πιτσιρικάς με την ΦτΒ, αλλά στον Μπρούκνερ δεν αντέχεται. Τον Μουσόργκσκυ τον δολοφόνησε. Αδιάφορος στον Προκόφιεβ - πολύ πολύ ανώτερος ο εχθρός του ο Κάραγιαν.

Γενικά, αφήστε το ψώνιο να θαυμάζεται από τα ψώνια. Συγνώμη που το λέω, αλλά δεν...

Rowlf είπε...

Μάγειρα,
έπεσε λογοκρισία.

Σου διόρθωσα τα greeklish και τις γραμματοσειρές. Τώρα το link στη γερμανική wikipedia το άφησα. Κάτι παραπάνω θα ξέρεις εσύ… :·Ρ

JustAnotherGoneOff είπε...

Για τον Georg Solti:

Ένας εξαιρετικός πιανίστας. Ως διευθυντής μέτριο αυτί, λίγη τεχνική.


Μου θυμίζει το καλαμπούρι του Μπλοφαδόρου για τη Μουσική: να θαυμάζετε τον Σοπέν ως συνθέτη του βιολοντσέλου.

Rowlf είπε...

Κατά τα λοιπά σα μαέστρο δεν τον αντέχω (το ξέρεις), αλλά το σέβομαι και το καταλαβαίνω που σου αρέσει τόσο. Εδώ σου αρέσει ο Βάγκνερ στον Τσελιμπιντάχε θα κολλήσουμε; :·Ρ

Πάντως στις καφρίλες είναι μέγας και απολαυστικότατος. Και ξέρουμε πόσο μου αρέσουν κάτι τέτοια (ν' ανάβουν τα αίματα και να βγαίνουν τα μαχαίρια), οπότε ακόμα κι αν δεν συμφωνώ, υποκλίνομαι.

JustAnotherGoneOff είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
JustAnotherGoneOff είπε...

Κάποιος από εσάς χρωστάει τις ατάκες του Μπήτσαμ (ή του Μπάουλτ;)...

JustAnotherGoneOff είπε...

Κατά τα λοιπά σα μαέστρο δεν τον αντέχω (το ξέρεις), αλλά το σέβομαι και το καταλαβαίνω που σου αρέσει τόσο.

Rowlf, μάλλον εννοείς την αναφορά μου στον Σόλτι. Όχι, δεν τρελαίνομαι για τον Σόλτι και θεωρώ την βαγκνερική Τετραλογία του Κάραγιαν πολύ ανώτερη. Απλά ο Σόλτι δεν είναι τόσο χάλια όπως θέλει ο Τσελί και έχω την υποψία ότι αυτό γίνεται για λόγους εθνικότητας. Οι Ρουμάνοι με τους Ούγγρους έχουν την ίδια αγάπη που έχουμε εμείς με τους γείτονές μας.

JustAnotherGoneOff είπε...

(ποτέ δεν θα μάθω πως προφέρεται ο Boult... Μπολτ ή Μπάουλτ;)

Rowlf είπε...

@ JustAnotherGoneOff
Όχι, όχι. Παρεξήγηση, στο μάγειρα απευθυνόμουν για τον Celibidache. Ο Solti μου αρέσει πολύ.

Σε πάρα πολλά συμφωνούμε με το μάγειρα. Υπάρχουν όμως κι αυτά που διαφωνούμε και γουστάρουμε να τσακωνόμαστε και να παίζουμε παραφιλολογικές μπάτσες. Ο Celi κι ο Wagner είναι δυο από αυτά.

Ο μάγειρας χρωστάει Μπήτσαμ (τον δίνω στεγνά). Γενικά αυτά είναι τα χωράφια του μάγειρα και του Statler.

Rowlf είπε...

Να ξεκαθαρίσω τη θέση μου προς αποφυγήν παρεξηγήσεων:

Οι ατάκες του Celibidache (ακόμα και για τον Boulez που του έχω σούρει αρκετά σε αυτό το blog) είναι εντελώς απαράδεκτες, αλλά για αυτό είναι τόσο υπέροχα απολαυστικές.

Μάγειρα,
να βάλω κι άλλο χέρι στην ανάρτησή σου;
Μήπως το "αδύνατος" στο χαρακτηρισμό για τον Κλάιμπερ να αντικατασταθεί με το "ανυπόφορος";

boga είπε...

Εμενα προσωπικα μου αρεσει ο Liszt και ο Τρικολιδης .