Αρχίζουμε με ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για τον Ντιμίτρι Σοστακόβιτς. Αποτυπώνονται πολύ χαρακτηριστικά οι απόψεις για το ρόλο του καλλιτέχνη και του μουσικού στη σοβιετική κοινωνία.
Εν είδει συμπεράσματος, λίγο πριν το τέλος του άρθρου:
Το 1960 το ΚΚΣΕ είχε την τιμή να δεχτεί στους κόλπους του τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Του Σοστακόβιτς όμως του έγινε η υπέρτατη τιμή: Να ενταχτεί σε εκείνο το Κόμμα που ανήκαν αυτοί που οι χιτλερικοί εκτελούσαν επί τόπου όταν έβρισκαν επάνω τους το κομματικό βιβλιάριο.
«Είμαι ευτυχισμένος που δουλεύω για την οργάνωση των συνθετών της χώρας μου και αντιπροσωπεύω την πιο προοδευτική, την πιο ανθρώπινη μουσική στον κόσμο, που αντιπροσωπεύω τη σοβιετική κουλτούρα. Ελπίζω με το έργο μου να φανώ αντάξιος στον υψηλό τίτλο του μέλους το Κομμουνιστικού Κόμματος».
Εν είδει συμπεράσματος, λίγο πριν το τέλος του άρθρου:
Το 1960 το ΚΚΣΕ είχε την τιμή να δεχτεί στους κόλπους του τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Του Σοστακόβιτς όμως του έγινε η υπέρτατη τιμή: Να ενταχτεί σε εκείνο το Κόμμα που ανήκαν αυτοί που οι χιτλερικοί εκτελούσαν επί τόπου όταν έβρισκαν επάνω τους το κομματικό βιβλιάριο.
«Είμαι ευτυχισμένος που δουλεύω για την οργάνωση των συνθετών της χώρας μου και αντιπροσωπεύω την πιο προοδευτική, την πιο ανθρώπινη μουσική στον κόσμο, που αντιπροσωπεύω τη σοβιετική κουλτούρα. Ελπίζω με το έργο μου να φανώ αντάξιος στον υψηλό τίτλο του μέλους το Κομμουνιστικού Κόμματος».
6 σχόλια:
Ti ane3antlhth paparia einai auto to ar8ro. Lovotomh tou kanane tou syntakth tou?
Εσένα έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, μάγειρα, και δε μπορείς να καταλάβεις τον βδελυρό αντικομμουνισμό σου.
Μα που πας και τα βρίσκεις, ρε Statler, τι κουράγιο χρειάζεται να έχεις για να ψάχνεις ανάμεσα σε τόνους και τόνους βλακείας!
Περιμένω το επόμενο μέρος.
Αχ, τι μου θύμισες τώρα... Φοιτητικά χρόνια, σεμινάρια, βιτσιόζικα θέματα που διάλεγα, όπως "Η επιβολή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στη μουσική: Σοβιετική ένωση, δεκαετία του 1930". Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό με αυτά που είχα βρει ψάχνοντας τότε... Γιατί νόμιζα ότι οι κομμουνιστές ήταν και λίγο... "καλοί"! Και είχα διαβάσει πραγματικά πολλές πηγές και όχι μόνο 2! Ποιος ξέρει τι αλλο έχει βγει από τότε και πόσα συνέδρια έχουν γίνει για το θέμα.
Έχω πολλά να θυμηθώ (αλλά και την ίδια την εργασία μου μπορεί να βρω αν ψάξω πολύ σε παρατημένες κούτες μετακόμισης). Αλλά τι να πρωτοπώ για το άρθρο του Ριζοσπάστη; Και έχουν γραφτεί πραγματικά τόσα πολλά για τον Σοστακόβιτς. Δεν έχει νόημα νομίζω να σχολιάσω ούτε για τη "Λαίδη Μάκβεθ" ούτε για την "Δημιουργική Απάντηση ενός Σοβιετικού Καλλιτέχνη σε Δίκαιη Κριτική" (που δεν αναφέρεται στο άρθρο), όταν ο συντάκτης του αναφέρει ότι "ο Στάλιν ήταν μια τέτοια προσωπικότητα που έδρασε θετικά, όπως έδειξε η Ιστορία". Στην υγειά μας!
Σόρυ, το άρθρο δεν ήταν από τον Ριζοσπάστη, αλλά από το... kke.gr
Ένα θέμα που προκύπτει από την ανάρτηση αυτή και θα μ' ενδιέφερε να θίξω λίγο περισσότερο έχει να κάνει και με την αυτονομία ή τη στράτευση των καλλιτεχνών. Είναι θέμα που σχετίζεται ευθέως και με την κρατική επιδότηση στην τέχνη - η οποία εμφανίζεται με δύο αιτιολογίες: 1. ο καλλιτέχνης πρέπει να προσφέρει στην κοινωνία, επιδοτώ αυτόν που κάνει "καλό" ή 2. η αγορά δεν εκτιμά τα καλά έργα, πρέπει να έλθει το κράτος και να τα επιδοτήσει, αλλιώς δεν θα παράγονται καλά και μη-"εμπορικά" έργα και η τέχνη θα ζημιώνεται.
@Statler
Αν νομίζεις ότι η στράτευση στους νόμους της ελεύθερης αγοράς είναι καλύτερη από τη στράτευση στον κρατικό μηχανισμό (τον οποίο ορθά κατακρίνεις) μάλλον γελιέσαι. Ο καλλιτέχνης συχνά έχει να παλέψει με τη στενομυαλιά και τη βλακεία που τον περιβάλλει. Ή θα τον φάει η μαρμάγκα (είτε είναι κράτος, είτε κόμμα, είτε οι νόμοι του χρηματιστηρίου και των χορηγών) ή θα μπορέσει να επιβιώσει. Και ο Σοστακόβιτς μέσα σε όλη τη χαζομάρα του κομμουνισμού κατάφερε να μεγαλουργήσει.
Δημοσίευση σχολίου