…και ακούει στο όνομα Cameron Carpenter. Έχει υπάρξει βέβαια μια μικρή μετάλλαξη, δεν παίζει πιάνο αλλά εκκλησιαστικό όργανο. Και αυτή ακριβώς η αντίθεση του βαριού κι ασήκωτου εκκλησιαστικού οργάνου από τη μια και του κουκλίστικου image του Cameron από την άλλη είναι όλα τα λεφτά!
Ορίστε και το εξώφυλλο του άλμπουμ του:
Ορίστε και το επίσημο site του και η σελίδα του στο MySpace.
Μερικές ακόμη φωτογραφίες:
Η εικόνα του μάλλον δεν ανταποκρίνεται στα στερεότυπα που έχει κανείς για το πως μοιάζει ένας οργανίστας.
Ας ακούσουμε κι ένα δικό του κομμάτι:
9 σχόλια:
Έπαθα κράμπες στις γάμπες παρακολουθώντας την queer εκτέλεση της Eπαναστατικής! :-0
Nαι, είναι διάσημος (or infamous, για μερικούς) στους λάτρεις του οργάνου!
SK,
για πες τι ξέρεις για αυτόν;
Διχάζομαι. Υπάρχουν στοιχεία που τον κάνουν ιδιαίτερα συμπαθή και άλλα που πολύ με εκνευρίζουν.
Pantws 8elei e3airetiko elgxo na mporeis na pai3eis etsi thn epanastatikh. O typos einai sigoura poly talantouxos
Rowlf, αυτό που είπες, ότι έχει συμπαθή, αλλά και εκνευριστικά στοιχεία, το συνοψίζει.
Κατ'αρχήν πρέπει κανείς να τον δει ως showman που παίζει όργανο, όχι απλώς ως οργανίστα. Αλλιώς δεν πρόκειται να τον κρίνεις αντικειμενικά. Ως showman λοιπόν που παίζει όργανο είναι καταπληκτικός, και νομίζω τα video clips που παρέθεσες, και πολλά άλλα που βρίσκει κανείς στο youtube, το αποδεικνύουν. Τα στοιχεία κιτς που εκνευρίζουν μερικές φορές είναι μέρος της περσόνας του, και δεν θα ήταν ούτε τόσο διάσημος ούτε τόσο μοναδικός αν δεν τα είχε.
Από μουσικής άποψης, είναι λιγότερο καθαρά τα πράγματα, κι εκεί αρχίζει η διαμάχη των θαυμαστών του με τους επικριτές του. Οι κριτικές που έχει πάρει είναι αρκετά καλές, όσον αφορά την εκτέλεση κομματιών του ρεπερτορίου (αλλά και των μεταγραφών ή των αυτοσχεδιασμών που κάνει), π.χ. από τον κριτικό των ΝΥΤ εδώ. Το μόνο CD του που έχω είναι το Revolutionary, που έβαλες και φωτό το cover, και τα σχόλια στο Amazon υπέρ του και κατά είναι χαρακτηριστικά! Πάντως είναι σημειωτέον ότι πολλά από τα επικριτικά σχόλια αφορούν το κατά πόσον είναι σωστό/σεβαστό/επιτρεπτό/κτλ. να αυτοσχεδιάζει ή να "αλλιώνει" κανείς τα κομάτια των μεγάλων συνθετών. Θεμιτή συζήτηση, αλλά ξεφεύγει από το θέμα Cameron, και μάλλον τον αδικεί: ο άνθρωπος το λέει καθαρά στις συνεντεύξεις του ότι δεν θεωρεί εαυτόν απλώς ερμηνευτή. Το Nun komm, der Heiden Heiland πάντως το παίζει ωραιότατα, καθώς και τη Σπουδή σε οκτάβες του Demessieux. Και μόνον ότι έγραψε σύνθεση με τίτλο Homage to Klaus Kinski είναι συν για μένα :-)
Θα τον δω από κοντά τον ερχόμενο Μάρτιο, όταν θα παίξει στο Ithaca, που είναι σχετικά γειτονιά μου - μια ώρα μακριά. Can't wait!
ΥΓ. Το άρθρο στο Advocate για τον Carpenter δεν υπάρχει στο online αρχείο του περιοδικού, αλλά ανέβασα το PDF εδώ.
SK,
είσαι εξαιρετικός!
Πολλά ευχαριστώ για την αναλυτική απάντηση, τα links και ειδικά το pdf.
Τελικά πάνω-κάτω μάλλον όλοι συμφωνούμε. Το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο και εντυπωσιακότατο. Να διευκρινίσω ότι αυτά που με εκνευρίζουν έχουν να κάνουν με κάποια στοιχεία στο παίξιμό του και μόνο. Παραδέχομαι ότι ο παραλληλισμός με τον Λιμπεράτσε (που από ότι φαίνεται και από τον Advocate δεν είναι μόνο δική μου εντύπωση) τον αδικεί πολύ (αν και μάλλον ο ίδιος πρέπει να επιδιώκει και να απολαμβάνει τέτοια σχόλια). Τον αδικεί γιατί υπάρχουν δυο πλευρές σε αυτό που είναι. Η μία είναι αυτή του σταρ και της επίδειξης, η άλλη είναι ενός πραγματικά καλού μουσικού. Στην ανάρτηση δεν παρουσίασα αυτή τη δεύτερη, ίσως κακώς. Αλλά έχεις απόλυτο δίκιο, όταν πιάνει το "κλασσικό" (το συνηθισμένο) ρεπερτόριο του οργάνου, όπως πχ τη σπουδή της Demessieux ή τον Dupré είναι πολύ καλός από κάθε πλευρά και τον ακούω με πολύ ευχαρίστηση.
Με κάθε επιφύλαξη γιατί είναι απλά υποθέσεις και εντυπώσεις μου: μου φαίνεται ότι και ο ίδιος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά τα δυο, την ανάγκη για ένα είδος καταξίωσης που ειδικά στην περίπτωση της αμερικανικής κοινωνίας και κουλτούρας το δίνει μόνο η pop culture* από τη μια και από την άλλη την παράδοση ενός αντικειμένου που γνωρίζει και αγαπά αλλά που απέχει από το να είναι "cool", μοιάζει να προσπαθεί να συμβιβάσει αυτά τα δυο αντίθετα πράγματα (και για αυτό είναι αναγκαστικά ανορθόδοξος) και αυτό στα μάτια μου του προσθέτει αρκετούς επιπλέον πόντους συμπάθειας.
* μου θύμισε το ντοκιμαντέρ "Absolut Wilson" όπου εκεί φαίνεται η επιθυμία του Bob Wilson να έχει απήχηση και επιτυχία στο αμερικανικό μαζικό/ευρύ κοινό δεν του αρκεί η καλλιτεχνική επιτυχία και η αναγνώριση που έχει σε παγκόσμιο επίπεδο (ο μάγειρας το έχει πει ωραία: στην Αμερική ακόμα και οι της "υψηλής κουλτούρας" θέλουν την μαζική αναγνώριση, στην Ευρώπη ακόμα και πιο "light" καλλιτέχνες φοβούνται μην χαρακτηριστούν πολύ "λαϊκοί" ― εξού και το ελληνικό κατασκεύασμα του "έντεχνου" προσθέτω εγώ).
Και φυσικά περιμένουμε ανταπόκριση και εντυπώσεις όταν με το καλό τον ακούσεις ζωντανά!
Absolute Wilson (βότκα τον έκανα)
"Η εικόνα του μάλλον δεν ανταποκρίνεται στα στερεότυπα που έχει κανείς για το πως μοιάζει ένας οργανίστας."
Δυστυχώς όμως ανταποκρίνεται σε πολλά άλλα στερεότυπα.
@ saetiger
Γιατί δυστυχώς;
Ίσως σου διαφεύγουν κάποια πράγματα. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως queer. Δες και το σχόλιο του Really Nothing παραπάνω, πραγματικά αν είναι να περιγράψουμε κάπως την εκτέλεσή του της επαναστατικής η περιγραφή "queer εκτέλεση" είναι ακριβέστατη.
Δες αυτά:
Queer
Camp
Notes on Camp (πρόσεξε τα quotations)
Δημοσίευση σχολίου