Κι επειδή το παράκανα, ειδικά με το φαγητό, αρχίζει άμεσα αυστηρή δίαιτα, γυμναστική, κίνηση, χορός και τα τοιαύτα.
Βάζω λοιπόν το κατάλληλο, κολασμένο, παθιασμένο soundtrack ως motivation. Πάμε …και ένα και δυο:
- "Επικίνδυνο τυρί" του William Schimel. Mην αναφέρεται σε κανένα χαλασμένο καμαμπέρ που τον πείραξε ο ποιητής; μην αναφέρεται στην σχέση ολέθριου πάθους που έχει με τα τυριά …ή τους τυρέμπορες, τους τυροκόμους; ποιος ξέρει; μπορεί απλώς να πρόκειται για μια σφόδρα δημιουργική αντίδραση στη βαρυστομαχιά. Μάστορα, τσάκου και καμιά σόδα καλού-κακού.
- "Τάνγκο με σύριγγα" του Richard Rodney Bennet. 'Oχι, δεν είναι πρεζόνι ο συνθέτης, απλά αυτό κατάλαβε από το Syrinx, το γνωστό αιθέριο κομμάτι για σόλο φλάουτο του Claude Debussy. Αιθέριο πάθος, αιθέριο tango. Πρόκειται για ένα κομμάτι που συνδυάζει προσιτούς και γνώριμους ρυθμούς με τολμηρές, σεξουλιάρικες (κατ)ατονικές αρμονίες (και βουνό και θάλασσα) τα οποία δένουν απόλυτα μεταξύ τους με τη βοήθεια μιας ελαφριάς ιμπρεσιονιστικής σως.
- Με τον λιτό και ξεκάθαρο τίτλο "Μουσική Τάνγκο" η Ivana Ludova (άπαιχτη η Ludova για όποιον το πιάσει) αναδεικνύει με μουσικολογική επιμονή και διορατικότητα την σχέση του αργεντίνικου χορού με τον τσάμικο, τα σαράντα παλικάρια, την καραγκούνα, την μουσική τσιγκολελέτα και φυσικά το ανομολόγητο πάθος της για την Galina Ustvolskaya. Πάντα με μια εσάνς από τις χαμπανέρες των Debussy/Ravel ―ξέρετε αυτές τις ολόϊδιες που σφάχτηκαν ποιος έκλεψε τον άλλον― και ολίγον Κάρμεν. Ολέ!
- O Laszlo Sa'ry στο "Τάνγκο" του κάνει μια επώδυνη και εκ βαθέων εξομολόγηση για τα παιδικά του τραύματα όταν προσπαθούσε να τραγουδήσει Κάρμεν (το ίδιο κόλλημα κι αυτός) αλλά τραύλιζε και τα άλλα παιδάκια τον κοροϊδεύανε. Ευτυχώς πια δεν τραυλίζει, γράφει μουσική.
- Από την άλλη ο Conlon Nancarrow, αμερικανός αυτοεξόριστος και μάλλον απομονωμένος στο Μεξικό, δεν είχε ακούσει και πολλά για την Αργεντινή και για αυτό αναρωτιέται "Τάνγκο?" τι 'ν' τούτο; Του βάλανε δύσκολο θέμα, δεν του είπανε τίποτα "Ζαπάτα" να γράψει άνετα ο άνθρωπος. Προσπάθησε, προσπάθησε, αλλά μάλλον η πιανόλα μάσησε το χαρτί.
- Τη σύγχυση του Νανκάροβ έρχεται να διαλύσει ο Jackson Hill που του απαντά με σαφήνεια "Tango No Tango" (πως λέμε no pasaran, καμία σχέση) και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ο συνθέτης αποδεικνύει με το μουσικό του σθένος πόσα απίδια βάνει ο σάκος και ότι πήρε πτυχίο αρμονίας με άριστα (αυτός και η Καραΐνδρου).
- Ο/Η/Οι αγνώστων λοιπών στοιχείων Raschke με το "Tango auf drei Beinum" μας βγάζει από την πλάνη μας καθώς φαίνεται ότι τελικά, όπως και όλη η υπόλοιπη μουσική, το τάνγκο είναι και αυτό προϊόν του ανώτερου (τι ανώτερου; ανώτατου) Γερμανικού πολιτισμού και κουλτούρας και έχει την καταγωγή του στο Βερολινέζικο καμπαρέ, την Marlene Dietrich και τα μπράτβουρστ. Πνευματικοί πατέρες του είδους είναι οι Kurt Weill και Hans Eisler με τις ευλογίες του Bertolt Brecht. Gesundheit!
- Στο κομμάτι του με τον επίσης πρωτότυπα δοσμένο τίτλο "Τάνγκο" o David Jaggard αφήνεται να παρασυρθεί από το αβυσσαλέο, στο-βάθος-κήπος πάθος του. Μόνο που δεν προσέχει, σκοντάφτει πάνω στην κορόνα και τρώει θεαματικά τα μούτρα του. Δυο μήνες στο γύψο ο καλλιτέχνης. Τι τραβάει ο άνθρωπος για την τέγνη. Παρατηρήστε βέβαια και μια έλλειψη συγκέντρωσης του συνθέτη (ή μήπως του πιανίστα;)· είναι εκείνο το σημείο που προσπαθεί να πετύχει τη σωστή συγχορδία και δεν του βγαίνει. Δώστου ξανά, που θα πάει; Πάρ' τον κάτω.
- Στην 2η εκδοχή του Perpetual Tango ο John Cage κατά το συνήθειό του (Ζεν πατέντα) κάνει τυχαίο collage χρησιμοποιώντας το τάνγκο από τις αριστουργηματικές μινιατούρες του πολυαγαπημένου του Erik Satie, Sports et divertissements. Δε θέλω γκρίνιες, παράπονα και σχόλια. Είπαμε, παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει. Εξάλλου ο συνδυασμός Ζεν αταραξίας και φλογερού αργεντίνικου πάθους αποδεικνύεται το καλύτερο αντισυλληπτικό σπερματοκτόνο (ο Merce σκοτώνει τον έρωτα μετά τα 40 πρώτα χρόνια). Ακόμη μια κοινωνική προσφορά της avant-garde!
9 σχόλια:
Ρολφ, πάλι μπουρδέλο το 'κανες
Waldorf,
ελπίζω να αναφέρεσαι στο κουφό του box.net να παίζει παραμορφωμένα τα αρχεία που ανέβασα.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό αν τα καταβάσεις πάντως θα δεις ότι παίζουν κανονικά.
Βρήκα ποιο είναι το πρόβλημα με το "chipmunk" εφέ κατά την αναπαραγωγή των αρχείων που ανέβασα.
Φταίει το Flash της Adobe που χρησιμοποιούν τα widgets του box.net. Αν τα αρχεία δεν είναι σε συγκεκριμένες συχνότητες δειγματοληψίας ―συγκεκριμένα σε κάποιο από τα κλασικά: 11.025 samples ανά κανάλι ήχου το δευτερόλεπτο ή τα πολλαπλάσια αυτού 22.050, 44.100― δε μπορεί να παίξει σωστά τα αρχεία. Αυτά που ανέβασα έχουν sampling rate 48.000. Θα επιχειρήσω να κάνω εκ νέου encoding και να τα ανεβάσω. Για να δούμε…
Νομίζω ότι το πρόβλημα αποκαταστάθηκε. Πρέπει να παίζουν κανονικά τώρα.
Fromage dangereux, mmm... est magnifique! Αισθανόμουν τα ρίγη της ευδαιμονίας στον ουρανίσκο μου. Rowlf, πρέπει να καλοπέρασες, όπου κι αν βρέθηκες.
Θα συμφωνήσω στα περισσότερα σχόλιά σου, με εξαίρεση εκείνο για τον Rascke. Τόσα καταλαβαίνεις από τον ανώτερο Γερμανικό Πολιτισμό και κουλτούρα, τόσα λες. Δεν πιάνεις τη λεπτή ειρωνεία του "Τανγκό σε τρία πόδια" που δοξάζει βέβαια την γερμανική τεχνολογία και πειθαρχία. Και τρία πόδια να υπάρχουν, λύση θα βρεθεί. Γιατί και το τανγκό, θέλει τον Γερμανό του.
Κατά τα άλλα, αναχωρώ αυτή τη βδομάδα για να ένα διαγωνισμό μαγειρικής όπου θα συμμετάσχω, τιμής ένεκεν, εκτός συναγωνισμού. Θα αποκαλύψω σε μία βραδιά επίδειξης την υψηλή τέχνη της μαγειρικής σε διάφορα σαμιαμίδια ψευδομάγειρες.
Εεε! Και μη γαμήσετε το μπλογκ όσο θα λείπω.
"Εεε! Και μη γαμήσετε το μπλογκ όσο θα λείπω."
Όχι, καλέ, μην ανησυχείς, αυτό είναι δική σου δουλειά.
Και με τη νίκη, μάγειρα. Όλους να τους δηλητηριάσεις!
(Γερμανική τεχνολογία my ass)
Πολύ ωραία τα κομμάτια και αν κατάλαβα καλά ψιλοειρωνικά. Θα ήθελα τη γνώμη σας για τα tango. Δε νομίζετε ότι έχει παραγίνει το πράμα; Πολλοί οι μετά Piazzolla προφήτες.
Saetiger,
ελπίζω να χρησιμοποίησες πληθυντικό γιατί σε ενδιαφέρει να ακούσεις τη γνώμη όλων των συγγραφέων του blog.
Δεν είναι όλα τα κομμάτια ειρωνικά, εγώ τα παρουσίασα έτσι. Βρίσκω ότι το πιο "ύπουλο", αυτό που κρύβει την πιο λεπτή ειρωνεία είναι το πρώτο. Κι αυτό γιατί φαινομενικά είναι το πιο συμβατικό από όλα.
Φυσικά και το tango του Raschke είναι επίσης ειρωνικό (εδώ αυτό είναι προφανές). Στοιχεία ειρωνίας έχει το κομμάτι του Jaggard με τη διάθεση υπερβολής που το χαρακτηρίζει. Ίσως και το κομμάτι της Ludova αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό. Για τα υπόλοιπα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Για το tango δεν ξέρω να σε διαφωτίσω σε πολλά. Μου αρέσει πολύ ο Piazzolla και επίσης μου αρέσουν πολύ οι Gotan Project. Αλλά μέχρι εκεί· δεν έχω ακούσει κάτι άλλο που να ξεχώρισα (μπορεί και να μην έτυχε γιατί δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα).
Έψαχνα μια αφορμή για να κάνω μια ανάρτηση για τον Mikhashoff που κατά τη γνώμη μου ήταν από τους πιο σημαντικούς πιανίστες πρωτοποριακής μουσικής (μου αρέσει πάρα πάρα πολύ γιατί το παίξιμό του είναι το τελείως ανάποδο από το μονοδιάστατο ηχοχρωματικά παίξιμο της γαλλογερμανικής σχολής —βλ. αφούς Kontarsky και ΣΙΑ, Claude Helffer κτλ).
Παραπέμπω ξανά στο βιογραφικό του όπου γίνεται αναφορά και στα tango.
Να συμπληρώσω το προηγούμενό μου σχόλιο γιατί αισθάνομαι ότι οφείλω μια καλύτερη απάντηση στον Saetiger.
To tango ως είδος λαϊκής μουσικής (σε αντιδιαστολή με τη λόγια αυτό) στηρίζεται αρκετά στη μανιέρα και τα κλισέ (έχει δηλ. συγκεκριμένα ρυθμικά σχήματα, μελωδικά σχήματα, αρμονική γλώσσα κτλ). Είναι με άλλα λόγια αρκετά περιορισμένο στο τι κάνει. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον χρειάζεται να έχει κανείς πραγματικά μεγάλο ταλέντο για να διακριθεί και να κάνει κάτι αξιόλογο και καινούριο. Ο Piazzolla ήταν μια τέτοια περίπτωση. Βρίσκω ότι κάτι αντίστοιχο κάνουν και οι Gotan Project. Είναι πραγματικά καινούριος ο ήχος και οι ιδέες τους. Ο συνδυασμός tango και εμπορικής ηλεκτρονικής μουσικής μπορεί να ανήκει στη μόδα του fusion (ανακατεύουμε διάφορα για να προκύψει κάτι καινούριο), αλλά ο τρόπος που το κάνουν βρίσκω ότι είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος και νομίζω πέρα από μόδες. Είχαν να αντιμετωπίσουν και αυτοί την δυσκολία που έχει μια τέτοιου είδους μίξη όπου το αποτέλεσμα το συνηθέστερο κυμαίνεται από γελοίο έως μέτριο. Καταφέρνουν όμως να πείσουν και αυτό κάθε άλλο παρά λίγο είναι.
Στα κομμάτια "tango για πιάνο" που ο Yvar Mikhashoff είχε ζητήσει από διάφορους συνθέτες να του γράψουν βλέπουμε με χαρακτηριστικό τρόπο το πως οι συνθέτες της λόγιας μουσικής προσεγγίζουν τη μανιέρα και τα κλισέ της λαϊκής μουσικής. Κάθε κομμάτι είναι κι ένα διαφορετικό σχόλιο. Γι' αυτό το λόγο θεωρώ ότι πέρα από την καλλιτεχνική αξία του καθενός κομματιού χωριστά προβάλλει και η καλλιτεχνική αξία του συνολικού εγχειρήματος που ήταν ιδέα του Mikhashoff ο οποίος ήταν και συνθέτης. Με άλλα λόγια βρίσκω μεγαλοφυές το project αυτό όπου ο Mikhashoff ως εκτελεστής/συνθέτης συνέθεσε άλλους συνθέτες που συνέθεσαν "λαϊκή μουσική".
Δημοσίευση σχολίου