Το ερώτημα της ανάρτησης είναι: Τι είναι αυτά που ακολουθούν; Μουσική; Ποίηση; Και τα δύο; Τίποτα από τα δύο; (ανήκουν και τα τέσσερα στο ίδιο είδος;) Γιατί;
Ακούμε τα:
- Heavy Aspirations του Charles Amirkhanian
- Preface (απόσπασμα) του Clark Coolidge
- Give it to me, baby του John Giorno
- Kinetics του Tim Polashek
5 σχόλια:
Νομίζω ότι η γλώσσα, πέραν της χρηστικής, δεν έχει κάποια μουσική αξία, γι' αυτό ο συνθέτης οφείλει να της αλλάζει τα φώτα αν θέλει να παράξει κάτι αξιοσημείωτο με αυτή ως μοναδική (ή βασική) πρώτη ύλη. Δε νομίζω ότι γίνεται κάτι τέτοιο με τα παραπάνω έργα.
Για το αν ικανοποιείται η μουσική ή η ποίηση, προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι, αφού δε βρίσκω καμία για να τις ρωτήσω.
Καλά όλα τα περί χρηστικότητας, αλλά βρίσκεις ότι αυτά που ακούς είναι απλώς λεκτικές πληροφορίες και τίποτα παραπάνω; (εφ' όσον δεν θεωρείς ότι είναι ποιητικά ή μουσικά αλλά τα ονομάζεις "έργα", πες μας τουλάχιστον τι έργα είναι -θέατρο; performance; τι;)
Εγώ πάλι ακούω μουσική τουλάχιστον στα τρία από τα τέσσερα (πιθανόν να εξαιρούσα αυτό του Giorno, αλλά και για αυτό δεν είμαι καθόλου σίγουρος). Ειδικά στο Kinetics βρίσκω μουσικότατη την αντίστιξη και την ενορχήστρωση των φωνημάτων και των άλλων εφέ επάνω στη ροή του λόγου.
Ακόμα κι αν δεν καταλάβαινα τι λένε, θα τα απολάμβανα και θα τα έβρισκα ενδιαφέροντα και ως ήχο (πχ όπως το αντιλαμβάνομαι οι χειρισμοί του Amirkhanian με τις επαναλήψεις, τα ντουμπλαρίσματα κτλ γίνονται με μουσικά αισθητικά κριτήρια). Προσπαθώ άλλοτε να τα ακούω παρατηρώντας ΚΑΙ τα νοήματα κι άλλοτε αγνοώντας τα (όσο είναι δυνατόν) και επικεντρώνοντας στα σχήματα και τη ροή του ήχου.
(Σημ: λέω ότι ακούω μουσική, δε λέω αν ακούω καλή ή κακή μουσική, αυτό είναι άλλη ιστορία και άλλη συζήτηση).
Εννοούσα ότι στα κομμάτια αυτά, παρόλο που περιέχεται και γλωσσική και μουσική πληροφορία, στα δικά μου αφτιά υπερισχύει σαφώς η πρώτη (ξέχασα ένα "επαρκώς" στη δεύτερη πρόταση). Επίσης, δεν είπα ότι δεν είναι μουσικά ή ποιητικά έργα, είπα ότι δεν ξέρω, αφού δε βρίσκω αυτοπροσώπως τη μουσική ή την ποίηση για να ρωτήσω τη γνώμη τους.
Το Kinetics, ναι, υπερέχει αισθητά σε σχέση με τα άλλα και τείνει περισσότερο στο να είναι και μουσική. Αλλά τα τρία πρώτα, μουσικά τα βρίσκω εντελώς πρωτόγονα.
Έστω, δεκτόν.
(Απλά ας σημειώσω εδώ ―με όποια αξία μπορεί να έχει αυτή η πληροφορία― ότι χρονικά το Kinetics απέχει μερικές δεκαετίες από τα άλλα).
Aυτό που δε μου άρεσε ήταν το Preface. Τα υπόλοιπα τα κατατάσσω άνετα στην κατηγορία της μουσικής. Αυτό όμως δε με έπεισε. Εξυπνακίστικο το βρήκα. Τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα τα βρήκα. Κάποια περισσότερο, άλλα λιγότερο. Τουλάχιστον στα υπόλοιπα έβρισκα κάποια μουσική πρόθεση.
Αυτό το οποίο με προβλημάτισε είναι κατά πόσο θα με συγκινούσαν κάποια από αυτά αν δεν καταλάβαινα τη γλώσσα. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να τα καταλάβω αν δεν ήξερα αγγλικά (με εξαίρεση το kinetics). Και εδώ κολλάω. Νομίζω πως πρόκειται για μειονέκτημα. Θα περίμενα από ένα κομμάτι που θέλει να χαρακτηρίζεται μουσική να ξεπερνάει τον περιορισμό κατανόησης μιας γλώσσας.
Δημοσίευση σχολίου