Επαγγελματίες και ερασιτέχνες

Κάθε Παρασκευή πρωί ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνω μόλις ξυπνήσω είναι να ρίξω μια ματιά στον Economist. Και να που σήμερα είδα κάτι ενδιαφέρον για να μπει στο ιστολόγιο: πώς ο Gilbert Kaplan, ένας εκδότης οικονομικού περιοδικού έφθασε να θεωρείται ειδικός στη 2η συμφωνία του Mahler. Ο ίδιος, μάλιστα, λέει χαρακτηριστικά ότι, όταν διηύθυνε τη συμφωνία για πρώτη φορά, πίστευε ότι όλο το κοινό συνέπασχε μαζί του, καθώς τον έβλεπαν ως την προβολή των πιο απίστευτων ονείρων τους. Η περίπτωσή του, όμως (δεν έχω ακούσει κάποια ηχογράφησή του, για να έχω ιδία άποψη, και δεν προλαβαίνω να ανεβώ για να τον δω - άσε που είναι πανάκριβα τα εισιτήρια, αν δεν είσαι ντόπιος στη ΝΥ), προκαλεί κάποια ενδιαφέροντα ερωτήματα: πόσο εύκολο είναι για κάποιον χωρίς μουσική παιδεία να φθάσει στο σημείο να διευθύνει επαγγελματίες μουσικούς σε ένα τόσο περίπλοκο έργο; Και δεν είναι λίγο περίεργη η μονομανία με ένα συγκεκριμένο έργο; Φαντάζεσθε, λ.χ., να έχουμε μαέστρο ειδικό στη "Λούλου" ή τα Κατά Ιωάννη Πάθη;