Προέρχομαι από λαϊκή οικογένεια. Στο σπίτι που μεγάλωσα μέχρι να αρχίσω να κοπανάω ασταμάτητα και αλύπητα το πιάνο ―δε μπορούσαν να με σηκώσουν από αυτό (προς μεγάλη φρίκη της γειτονιάς)― δεν υπήρχε μουσική, στη σπάνια περίπτωση που ο πατέρας μου θα έβαζε μουσική θα ήταν Καζαντζίδης ή το πολύ-πολύ Θεοδωράκης, ενώ τη μητέρα μου το μόνο που μοιάζει να την συγκινεί πραγματικά είναι τραγούδια από το χωριό της, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μέτσοβο. Η δε γνώμη του πατέρα μου για τους μουσικούς ακόμα και σήμερα συνοψίζεται στη φράση "Στο δικό μου το χωριό μουσικοί ήταν οι γύφτοι". Μια φράση που του αρέσει να μου επαναλαμβάνει αρκετά συχνά.
Βρέθηκα να μου αρέσει η μουσική που μου αρέσει με έναν τρόπο, θα έλεγα, φυσικό. Δεν μου επέβαλε κανείς να ακούω κλασική μουσική, το περιβάλλον μου κάθε άλλο παρά βοηθούσε σε αυτό.
Το θυμάμαι ακόμα σα να ήταν χθες, ήμουν στα πέντε και ήταν τα γενέθλια ενός εξαδέρφου μου, αρκετά μεγαλύτερου από εμένα. Του είχαν κάνει δώρο ένα ακριβό στερεοφωνικό συγκρότημα ―νομίζω ότι είχε συμπέσει με την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο. Οι μεγάλοι καθόντουσαν στο σαλόνι κι ο ξάδερφος με την παρέα του στο δωμάτιό του άκουγαν μουσική στο καινούριο μηχάνημα. Για κάποιο λόγο εμένα με είχαν παρκάρει στο δωμάτιο του ξαδέρφου. Με τα μάτια μου να τσούζουν από τον καπνό που είχε ντουμανιάσει το δωμάτιο και τη μουσική να μου επιτίθεται δυνατή και ακατάληπτη είχα ζαρώσει σε μια γωνιά. Κάποια στιγμή ο ξάδερφος με πήρε είδηση, με σήκωσε και μ' έβαλε μπροστά στο στέρεο: "Η σειρά σου τώρα. Τι μουσική θες να βάλουμε;" Τα έχασα. "Ε, δεν ξέρω…". "Λοιπόν, κοίτα, έχει ροκ, ελληνικά, τζαζ, κλασική…", "…κλασική", απάντησα στην τύχη χωρίς να έχω ιδέα τι σημαίνουν όλες αυτές οι λέξεις. "Πάντα έλεγα ότι αυτός είναι κλασικός τύπος" έκανε στους άλλους ο ξάδερφος κι εγώ αναρωτήθηκα τι να σήμαινε αυτό. Πήρε κάτι το έβαλε στο πικ-απ. Η μουσική ξεκίνησε κι εγώ έμεινα σύξυλος, ένας αποβλακωμένος μπόμπιρας με ανοιχτό το στόμα και τα σάλια να τρέχουν που δε μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν δυνατόν να υπάρχει κάτι τόσο όμορφο. Μα πως γινόταν; Τι ήταν αυτή η μουσική; Από που ερχόταν; Ένα ήταν σίγουρο: μπροστά σε αυτή τη μουσική όλες οι άλλες δεν πιάναν μία.
Όσο κι αν έχω προσπαθήσει, η μουσική του Magnus Lindberg παραμένει για μένα μυστήριο. Όχι από τα γοητευτικά. Πρόκειται για έναν σύγχρονο Wagner. Λέει, λέει, σταματημό δεν έχει, αλλά είναι αδύνατον να καταλάβω τι λέει και που το πάει. Με μπουκώνει, με πνίγει, χωρίς κανένα λόγο.
Θεωρώ ότι κοινό χαρακτηριστικό των μεγάλων συνθετών είναι η σαφήνεια. Ποτέ δεν έχεις απορία για το τι θέλει να πει ο ποιητής όταν ακούς Bach, Mozart, Beethoven, Stravinsky, Ligeti. Είναι αυτό που είναι, η μουσική σε πείθει. Υπάρχει αυτή η αίσθηση που ο Cage περιγράφει ως "συνέχεια [των ήχων] που αποκλείει κάθε άλλη συνέχεια". Λες μέσα σου, "ναι, έτσι είναι, τέλειο, όπως το έγραψε, δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς".
Όταν πρέπει να καταβάλω δύναμη για να παρακολουθώ τι συμβαίνει κι αν χρειάζεται να κρατάω σημειώσεις για να σχηματίζω κάποια εντύπωση λογικής/αισθητικής συνέχειας τότε κάτι έχει πάει πολύ στραβά και όχι από μέρους των ακροατών.
Όποιος πραγματικά μπορεί να καταλάβει με απλή ακρόαση τι συμβαίνει πχ στο παρακάτω κερδίζει τον μόνιμο θαυμασμό μου. Του υποκλίνομαι (και τον παρακαλώ να με διαφωτίσει):
"…as a composer you don't want to do ambiguous things, you want to do clear things…"