Ακούμε τη 2η κίνηση της 4ης Συμφωνίας του Philip Glass.
Ισχύει πάντα το ερώτημα που έθεσα προηγουμένως: Ποιες μουσικές είναι μινιμαλιστικές;
O Philip Glass είναι ένας από τους 4 της βασικής τετράδας των μινιμαλιστών (οι άλλοι είναι οι La Monte Young, Terry Riley και Steve Reich), αλλά αρκεί μια τέτοια κατάταξη για να κάνει όποια μουσική γράφει ο Glass μινιμαλιστική;
(…κι αν δεν είναι μινιμαλισμός, τότε τι είναι;)
2 σχόλια:
Ti apisteuth paparia einai auth. Apo th manwlidou empneusthke? kai 8ewreitai auto avant-garde! Oso minimalistiko einai auto, gia na apanthsw sthn erwthsh, allo toso yparxei ygihs politikh skepsh se autous pou bgalane ton Samara.
Μάγειρά μου,
μη μου συγχύζεσαι.
Δυο διαφορετικά πράγματα. 1) Ναι, συμφωνώ, είναι κακή μουσική. 2) Αυτό είναι ανεξάρτητο από το αν είναι ή όχι μινιμαλισμός.
Στη συνέχεια θα δούμε καλύτερα τι και πως, για την ώρα συνεχίζω να σας πειράζω. Ο Glass γράφει πια που και που και κανα καλό (δεν το θέλει, κατά λάθος, του ξεφεύγει) αλλά γενικά το έχει κάνει τελείως βιομηχανία, πάει μαζί με τον Beronboim και αυτός: μουσική με τη σέσουλα.
Για την ώρα ας πούμε απλά ότι ο μινιμαλισμός δεν είναι ούτε τόσο απλή ιστορία ούτε τόσο απλή υπόθεση όσο μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Και πέρα από την ποιότητα της μουσικής του και αισθητικά/τεχνικά από τους τέσσερις βασικούς ο Glass είναι αυτός που έχει βάλει το περισσότερο νερό στο μινιμαλιστικό κρασί του.
Όσο για το Σαμαρά…
Δημοσίευση σχολίου