Πριν κάποια (γκουχ γκουχ αρκετά γκουχ) χρόνια σε θερινά masterclasses πιάνου στο Ωδείο Τσαϊκόφσκι στη Μόσχα. Μόλις είχαμε φτάσει, τακτοποιηθεί και ήταν να έχουμε την πρώτη συνάντηση με ένα από τους καθηγητές για να μας κάνει μια ξενάγηση στους χώρους του Ωδείου. Δέος και σύγκρυο με είχε πιάσει και δεν πρέπει να ήμουν ο μόνος που αισθανόταν έτσι. Ήρθε, μας χαιρέτισε, έβγαλε ένα μικρό λόγο ("η πατρίδα μου δεν έχει να προσφέρει πολλές ανέσεις αλλά έχει προσφέρει πολλά στη μουσική" ξεκίνησε κάπως απολογητικά ― το ξενοδοχείο που μας είχαν βάλει δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, κάτι αμερικανοί είχαν ψιλοφρικάρει, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πάει για διακοπές εκεί και δεν νομίζω κατόπιν να το μετάνιωσε κανένας) και ξεκίνησε να μας δείχνει. Την ώρα που βγαίναμε κάποιοι στάθηκαν να βγάλουν φωτογραφία το άγαλμα του Τσαϊκόφσκι που βρίσκεται ακριβώς έξω από το Ωδείο. Ο καθηγητής κάτι μουρμούρισε. Γυρίσαμε να τον κοιτάξουμε. "Δε μου αρέσει αυτό το άγαλμα", μας εξομολογήθηκε τελικά. Οι περισσότεροι απόρησαν, τι είχε το άγαλμα και δεν του άρεσε; "Η πόζα είναι πολύ «συναισθηματική»", συμπλήρωσε. Δε χρειάστηκαν περισσότερες εξηγήσεις, όλοι είχαμε καταλάβει τι εννοούσε: "ε, ήταν που ήταν ο μακαρίτης, μην το κάνουμε και βούκινο".
(Τις φωτογραφίες τις αλίευσα από το δίκτυο)
Από τα έργα για σόλο πιάνο το πιο γνωστό του νομίζω ότι είναι "Οι Εποχές", δώδεκα σύντομα κομμάτια (θα έπρεπε ίσως να λέγεται "οι μήνες"). Συχνά θα βρείτε να σχολιάζεται πόσο χαρακτηριστικά ρωσικά είναι αυτά τα κομμάτια με τη συνήθως μελαγχολική τους διάθεση. Είναι πράγματι μελαγχολικά και χαρακτηριστικά της ρωσικής μουσικής, αλλά στα αφτιά μου είναι επίσης προφανή και άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που γέννησε αυτή τη μουσική έκφραση. Παίζει ο Ilya Rachkovsky (αρκετά καλή και προσεγμένη η εκτέλεσή του νεαρού, αν και θα τον ήθελα πιο τολμηρό κατά σημεία).
7 σχόλια:
Αποκλείεται να το "έσπαγε" το χεράκι του ο Πιοτρ! Να γκρεμιστεί το άγαλμα-προσβολή στη μνήμη του μεγάλου μουσουργού και να εκτελεστεί ο γλύπτης! Στη θέση του να μπει ο Πιοτρ πάνω σε άλογο δείχνοντας προς τα κάπου (με αρρενωπότητα όμως, όχι με το χέρι κούπα, ας δουν τον δικό μας Κολοκοτρώνη)! Θα κάνω διάβημα και στην Παπαρήγα, πιστεύω ότι θα στηρίξει το αίτημα!
LOL
Ο γλύπτης πιθανόν να τη γλύτωσε φτηνά απλώς με καμιά… Σιβηρία.
Φυσικά και θα συμφωνήσει η συντρόφισσα Αλέκα αφού όλοι οι καλλιτέχνες ως γνωστόν είναι επαναστάτες και εμπνέουν το λαό για νέους αγώνες ― τι δουλειά έχουν οι αδερφές με αυτά τα πράγματα;
Υπέροχα κομμάτια. Απίστευτη μουσική έγραψε ο πούστης.
:·)
Tα παίζω και τα δώδεκα (ως πτωχός ερασιτέχνης βεβαίως). Από τα αγαπημένα μου.
Ένα από τα θέματα που θέτει ο Rowlf στην ανάρτηση είναι πολύ ενδιαφέρον: κατά πόσον αποτυπώνεται η προσωπικότητα ενός δημιουργού (και όχι μόνο συνθέτη) στο έργο του; (κατ' επέκτασιν: τι μπορείς να καταλάβεις για τον Σουηδό Σεφ από τα μπριος του;)
Από τα μπριος του Σουηδού καταλαβαίνει κανείς ότι δε μιλάει λέξη Γαλλικά.
Δημοσίευση σχολίου