31/8/08
Πρέσπεια 2008 - τι ωραία βραβεία που δίνουμε ο ένας στον άλλο!
Ήταν πολλοί από τους γνωστούς εκεί: Καραΐνδρου, Αγγελόπουλος, Σαββόπουλος, Goran Bregovic και, φυσικά, Νταλάρας. Η πολιτιστική "ηγεσία" της χώρας μας (μαζί με την πολιτική: Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Υπουργός Εξωτερικών τίμησαν την έναρξη των εκδηλώσεων). Βραβεύθηκε, άλλη μια φορά, ο Αγγελόπουλος (ίσως ο μόνος από τους παραπάνω με κάτι πραγματικά αξιόλογο να επιδείξει ως καλλιτεχνική δημιουργία), οι ακροατές άκουσαν το "Σαν τον Καραγκιόζη" και τη μουσική από την ταινία "Μία αιωνιότητα και μία ημέρα" (κακή απομίμηση του κουϊντέτου με κλαρινέττο του Brahms). Τόσα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι (με λίγες προσθήκες ευνοουμένων τους κατά καιρούς, λ.χ. Μάριος Φραγκούλης) λυμαίνονται τα κρατικά χρήματα - κράτος που νοιάζεται για τον πολιτισμό είναι αυτό που τους επιδοτεί (όπως και το Μίκη Θεοδωράκη). Φαίνεται πως, για να θεωρείται κάτι "μουσικώς αξιόλογο" στην Ελλάδα θα πρέπει να φέρει, στο 90% των περιπτώσεων, τη σφραγίδα είτε του Θεοδωράκη, είτε του Νταλάρα.
Ετικετες
Αγγελόπουλος,
Καραΐνδρου,
Νταλάρας,
Πρέσπεια,
Σαββόπουλος,
Bregovic
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ο γνωστός συρφετός δηλαδή. Άνθρωποι που αλληλοκολακεύονται και όλοι μαζί γκρινιάζουν για τις κρατικές επιχορηγήσεις. Παραδέχομαι πως κάποιοι από αυτούς έναν καιρό παρουσιάσαν κάτι αξιόλογο, αλλά οι περισσότεροι είναι καλλιτεχνικά τελειωμένοι εδώ και καιρό. Πόσο ωραία θα ήταν να έκλειναν αυτά τα επαρχιακά/ -ώτικα φεστιβάλ που δήθεν προσφέρουν πολιτισμό, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να αναμασούν τις ίδιες παρωχημένες χαζομάρες.
Statler,
εμένα πάλι γιατί μου δίνει την εντύπωση ότι η Καραΐνδρου έχει "δανειστεί" από τον Wojciech Kilar (βλ. βαλς από την μουσική της ταινίας Leper) που με τη σειρά του εμπνεύστηκε από τον Shostakovich (βλ. βαλς του 1ου κλιμακίου) . Εδώ αρχίζουν οι γνωστές ρήσεις ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Από τη διαπίστωση αυτή όμως μέχρι την ξεπατικούρα έχει τεράστια απόσταση και τουλάχιστον ο Kilar, που δεν είναι και κανένας τυχαίος και στις ενορχηστρώσεις είναι να τον παρακολουθείς και να μαθαίνεις, ξεπερνάει τις ήδη εκπληκτικές ενορχηστρώσεις του Shostakovich. Η δικιά μας πάλι είναι για κλάματα (ή για γέλια) σα μαθητριούλα ωδείου που ανακάλυψε τη "μαγεία" της αρμονίας.
Πάντως στις Πρέσπες να πάτε. Είναι πανέμορφα. Απλά μην πάτε όταν γίνονται τα Πρέσπεια.
Αυτό που μου τη δίνει με την Καραΐνδρου, μεταξύ των άλλων, είναι και ότι όλα σχεδόν τα "σουξέ" της είναι χαζο-βαλσάκια. Όπως και ένα άλλο θλιβερό "βαλσάκι" του μεγάλου Θεσσαλονικέως συνθέτη Σταυριανού (δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα) που παίζει ως jingle ή κάτι τέτοιο σε "πολιτιστικούς" σταθμούς της Θεσσαλονίκης - και μάλιστα με μορφή τέσσερα μέτρα - κατάληξη στη δεσπόζουσα, τέσσερα μέτρα - κατάληξη στην τονική και χαζές τριλίτσες για εφφέ.
Δημοσίευση σχολίου