Όταν ακούω τον Καβάκο πονάω. Και δεν μιλάω για ψυχικό πόνο. Μιλώ για έναν καθαρά σωματικό πόνο. Ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια γενική συρρίκνωση του σώματος. Αισθάνομαι ακόμη και τους ώμους μου να μαζεύουν. Γιατί; Γιατί δεν αντέχω τόση ομορφιά. Ακόμη χειρότερα, γιατί δεν αντέχω τόση αλήθεια. (Αν κάτι με ενδιαφέρει στη μουσική δεν είναι η ομορφιά, αλλά η αλήθεια. Όταν κάτι είναι αληθινό είναι εξ ορισμού και όμορφο. Το αντίστροφο δεν ισχύει.) Ποια αλήθεια δεν ξέρω. Αλλά πρόκειται για κάτι που επίπονα και διακαώς επιθυμώ και που ξάφνου φανερώνεται, κάτι που όταν το ακούω αναφωνώ "ναι, έτσι έπρεπε να είναι". Μη με ρωτήσετε περισσότερο, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όταν ακούω τον Καβάκο αυτό ακριβώς μου συμβαίνει. Με συγκλονίζει το παίξιμό μου. Με ταπεινώνει. Έχουν οι ερμηνείες του ένα πνευματικό βάρος σχεδόν αβάσταχτο. Ένας καλός μου δάσκαλος είχε πει κάποτε: "την μεγάλη τέχνη δεν την απολαμβάνεις, την αντέχεις. Πρέπει να έχεις το στομάχι να την αντέχεις". Όταν πάω να τον ακούσω, σχεδόν πρέπει να αναγκάσω το χέρι μου, γιατί ακριβώς δεν το αντέχω.
ΥΓ Άσχετα με το προηγούμενο ρομαινρολανδικό σχόλιο [άψογη η ατάκα του justanothergoneoff στο προηγούμενο ποστ], ο Καβάκος έχει εξαιρετικό έλεγχο του δοξαριού του. Ξέρει ακριβώς πώς και πόσο πρέπει κάθε φορά να χρησιμοποιήσει. Παθαίνω πλάκα από το πώς κάνει τις φράσεις. Λένε για τους παλιούς μεγάλους βιολιστές, Heifetz & Σία, αλλά ο Καβάκος τους βάζει κάτω με άνεση. Οι παλιοί πιανίστες λέγανε πως αν δε σου αρέσει η όπερα, δεν μπορείς να παίξεις πιάνο, εννοώντας πως από την όπερα μαθαίνει κανείς τα μυστικά του πώς να φτιάξει μια ωραία φράση, πώς να 'τραγουδήσει" στο πιάνο. Τον Καβάκο θα πρέπει να ακούμε πλέον.