Ο Αlex Ross (βλέπετε δίπλα την παραπομπή στο "The Rest Is Noise") βρήκε επιτέλους μια ταινία, όπου η κλασσική μουσική αρέσει στους καλούς, ενώ είναι αδιάφορη για τους κακούς - πρόκειται για την πλέον πρόσφατη εκδοχή της σειράς ταινιών Mission: Impossible (Mission: Impossible - Rogue Nation). Αξίζει να διαβάσετε το άρθρο του στον New Yorker, όπου περιγράφει τα κλισέ της κλασσικής μουσικής στα blockbusters, ενώ έχει και ενδιαφέροντα αντίστροφα παραδείγματα (λ.χ. από την ταινία "Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά" του Χίτσκοκ). Έχει ενδιαφέρον η εκδοχή, που αναφέρει μεταξύ σοβαρού και αστείου, και συνδέει την ταύτιση των κακών με την κλασσική μουσική με την (υποτιθέμενη) ταύτιση του Βάγκνερ με τον Χίτλερ. Eπισημαίνει την αντιστροφή ρόλων, καθώς στην τελευταία Επικίνδυνη Αποστολή ο κακός αδιαφορεί για την Τurandot που παίζει στην Κρατική Όπερα της Βιέννης.
ΥΓ. Δείτε πώς ο Lalo Schifrin, συνθέτης του θέματος της Επικίνδυνης Αποστολής, είναι επηρεασμένος από τον δάσκαλό του Olivier Messiaen.
ΥΓ. Δείτε πώς ο Lalo Schifrin, συνθέτης του θέματος της Επικίνδυνης Αποστολής, είναι επηρεασμένος από τον δάσκαλό του Olivier Messiaen.